Ινγούνδη (σύζυγος του Ερμινίγγελδου)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτό το λήμμα αφορά την σύζυγο του Ερμινίγγελδου. Για την σύζυγο του Χλωτάριου Α΄, δείτε: Ινγούνδη.
Ινγούνδη
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Ingundis (Λατινικά) και Ingonde (Γαλλικά)
Γέννηση567 (περίπου)[1]
Μετς
Θάνατος585 (περίπου)[2][3]
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασύζυγος ηγεμόνα[1]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΕρμινίγγελδος[1]
ΓονείςΣιγιβέρτος Α΄[1] και Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας[1]
ΑδέλφιαΧιλδεβέρτος Β΄[1]
Chlodosind[1]
ΟικογένειαΜεροβίγγειοι[1]

Η Ινγούνδη, Ingunde, Ingund, Ingundis ή Ingunda (γενν. 567/568), ήταν το μεγαλύτερο παιδί τού Σιγιβέρτου Α΄ βασιλιά της Αυστρασίας και της συζύγου του Μπρουνχίλντας, κόρης τού βασιλιά Αθαναγίλδ των Βησιγότθων. Παντρεύτηκε τον Ερμινίγκελδ και έγινε η πρώτη ορθόδοξη βασίλισσα των Βησιγότθων.

Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πατέρας της Ινγούνδης, Σιγιβέρτος Α΄, έγινε ηγεμόνας του φραγκικού βασιλείου της Αυστρασίας το 561, με το τέλος τού πατέρα του Χλοτάριου Α΄.

Ακολουθώντας την παράδοση της εποχής, η Ινγούνδη πήρε το όνομά της από τη μητέρα τού πατέρα της. Τα αδέλφια της ήταν η Χλοδοσίνδη (γενν. π. 569) και ο Χιλδεβέρτος Β΄ (γενν. 570).

Το 575 ο Σιγιβέρτος Α΄ ενεπλάκη σε εμφύλιο πόλεμο με τον ετεροθαλή αδελφό του, Χιλπέριχο Α΄ βασιλιά της Nευστρίας. Στα πρόθυρα της νίκης, ο Σιγιβέρτος Α΄ δολοφονήθηκε. Με το τέλος τού Σιγιβέρτου Α΄, η Μπρουνχίλντα και τα παιδιά φοβήθηκαν πολύ για την ασφάλειά τους. Ο Χιλδεβέρτος Β΄, μόλις πέντε ετών, αντιμετώπιζε σχεδόν βέβαιο θάνατο από τον Χιλπέριχο Α΄. Ο δούκας Γκούντοβαλντ ήρθε αμέσως στο Παρίσι, όπου ζούσαν η Μπρουνχίλντα και τα παιδιά, έλαβε τον Χιλδεβέρτο Β΄ και εξασφάλισε την ασφάλειά του ανάμεσα στους αυστρασιανούς ευγενείς. Όταν ο Χιλπέριχος Α΄ ήρθε στο Παρίσι, άρπαξε τη Μπρουνχίλντα και διέταξε την Ινγούνδη και τη Χλοδοσίνδη να τεθούν υπό κράτηση στο μοναστήρι του Mω (Μeaux). [4] Ή Ινγούνδη θα ήταν μόλις 7 ή 8 ετών, κατά τη διάρκεια αυτής της τραυματικής περιόδου.

Γάμος του Ερμινίγκελδ με την Ινγούνδη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χάρτης που δείχνει Bαιτική και τη Λουζιτανία.

Το 569 ο Λιουβιγκέλδ ενθρονίστηκε για να συγκυβερνήσει τους Βησιγότθους στην Ισπανία και τη Σεπτιμανία με τον αδελφό του Λιούβα Α΄. Λίγο αργότερα, προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βασιλεία του, νυμφεύτηκε τη Γοϊσβίνθα, χήρα του προηγούμενου βασιλιά των Βησιγότθων Aθαναγίλδ και μητέρα της Μπρουνχίλντας. Ο Λιουβιγκέλδ είχε δύο γιους, τον Ερμινίγκελδ και τον Ρεκαρέδο Α΄, από προηγούμενο γάμο. Περί το 578 ο Λιουβιγκέλδ διαπραγματεύτηκε τον γάμο τού μεγαλύτερου γιου του Ερμίνιγκελδ με την Ινγούνδη, κόρη της Μπρουνχίλντας που τώρα ήταν αντιβασίλισσα τού γιου της Χιλδεβέρτου στην Αυστρασία.

Η Ινγούνδη ταξίδευσε από τη Γαλλία στο Τολέδο μέσω της Σεπτιμανίας, του τμήματος της Γαλατίας που κατείχαν ακόμη οι Βησιγότθοι. Η Σεπτιμανία εκτείνεται από το ανατολικό άκρο των Πυρηναίων, κατά μήκος της Μεσογείου, μέχρι τον Ροδανό. Καθώς η Ινγούνδη περνούσε από τη βησιγοτθική πόλη Άγκντε, συνάντησε τον τοπικό Ορθόδοξο επίσκοπο, Φρονίμιο, ο οποίος την προειδοποίησε να μη δεχτεί το «δηλητήριο» τού Αρειανισμού. [5]

Το 579 ο πρίγκιπας Ερμινίγκελδ νυμφεύτηκε τον Ινγούνδη: αυτός ήταν Αρειανός και εκείνη Ορθόδοξη. Στην αρχή η Ινγούνδη έγινε δεκτή θερμά από τη βασίλισσα Γοϊσβίνθα. [6] Ωστόσο, η βασίλισσα ήταν αποφασισμένη ότι η Ινγούνδη έπρεπε να βαφτιστεί ξανά, τώρα στην πίστη των Αρειανών. Η Ινγούνδη, μόλις 12 ετών, αρνήθηκε κατηγορηματικά. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο του Τουρ: «η βασίλισσα έχασε την ψυχραιμία της τελείως» και «άρπαξε την κοπέλα από τα μαλλιά της και την πέταξε στο έδαφος: μετά την κλώτσησε μέχρις ότου την γέμισε αίμα, την έγδυσε και διέταξε να την πετάξουν στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος». [7] Είτε εξαιτίας αυτού του σπασίματος, είτε, πιθανότατα, λόγω της επιθυμίας του Λιουβιγκέλδ να διασφαλίσει τη διαδοχή των γιων του (σύμφωνα με τις προηγούμενες ενέργειές του να συσχετίσει τους γιους του με τον εαυτό του ως ηγεμόνες του βασιλείου [8] ), έστειλε τον Ερμινίγκελδ και την Ινγούνδη στη Σεβίλλη, για να κυβερνήσουν ένα τμήμα τού βασιλείου του, πιθανώς την επαρχία Βαιτική και τη νότια Λουζιτανία.

Εξέγερση του Ερμινίγκελδ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χάρτης που δείχνει τη Βυζαντινή Σπανία π. 580

Η απάντηση του Λιουβιγκίλδ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνέπειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το Χρονικό του 9ου αιώνα του Aλφόνσου Γ΄, ο Έρβιγ ήταν γιος του Aρδαβάστ, ο οποίος είχε ταξιδεύσει από τη (Ρωμαϊκή) Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην Hispania την εποχή τού Σινδάσβινθ και νυμφεύτηκε την ανιψιά τού Σινδάσβινθ, Γκόντα. [9] Ο Αρδαβάστ (ή Αρτάβασδος), ήταν πιθανώς Αρμένιος ή Πέρσης χριστιανός εξόριστος στην Κωνσταντινούπολη ή στη βυζαντινή Αφρική. Στην Ισπανία τον έκαναν κόμη (comes). [10]

Ο Ισπανός γενεαλόγος του 17ου αι. Λουίς Μπαρτολομέ δε Σαλαθάρ υ Κάστρο ονομάζει τον πατέρα τού Αρδαβάστ ως Αθάναγκιλντ, γιο τού Αγίου Ερμινίγκελδ και της Ινγούνδης, και τη μητέρα του ως Φλαβία Ιουλιανή, κόρη του Πέτρου κουροπαλάτη και ανιψιά του Αυτοκράτορα Μαυρίκιου. [11] Αυτή η αυτοκρατορική σύνδεση αμφισβητείται από τον Κριστιάν Σετιπάνι, ο οποίος λέει ότι η μόνη πηγή για τον γάμο του Aθάναγκιλντ με τη Φλαβία Ιουλιανή είναι ο Χοσέ Πεγίθερ, για τον οποίο ισχυρίζεται ότι είναι πλαστογράφος. [12]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 79. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  2. «Diccionario biográfico español» (Ισπανικά) Real Academia de la Historia. 2011. 12901/ingunda.
  3. Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00199491.
  4. Gregory of Tours V 1
  5. E.A. Thompson, 65
  6. Η Γοϊσβίνθα δεν ήταν μόνο πεθερά της Ινγούνδης, αλλά και εκ μητρός γιαγιά της. Αυτό διότι η μητέρα τής Ινγούνδης, η Μπρουνχίλντα, ήταν κόρη της Γοϊσβίνθας και τού 1ου συζύγου της Αθαναγίλδ, ο οποίος όμως είχε αποβιώσει το 567.
  7. Gregory of Tours V 38
  8. Thompson, 64
  9. Collins, Visigothic Spain, 102.
  10. Livermore, Twilight of the Goths, 76.
  11. Luis de Salazar y Castro, Historia Genealógica de la Casa de Lara (Madrid, 1696) vol. I, p. 45.
  12. Christian Settipani, Les ancêtres de Charlemagne, p. 431.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Collins, Roger Early Medieval Spain: Unity in Diversity, 400-1000 Second Edition. Νέα Υόρκη: St. Martin's Press
  • Thompson, EA Οι Γότθοι στην Ισπανία . Οξφόρδη: Clarendon Press, 1969
  • Treadgold, Warren T. A History of the Byzantine State and Society . Stanford: Stanford University Press, 1997
  • Gibbon, Edward, The History of the Decline and Fall of the Roman Empire Τόμος IV. Λονδίνο: The Folio Society
  • Gregory of Tours, The History of the Franks, Αγγλία: Penguin Books Ltd. 1974