Μετάβαση στο περιεχόμενο

Η θάλασσα μέσα μου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η θάλασσα μέσα μου
ΣκηνοθεσίαΑλεχάντρο Αμενάμπαρ
ΠαραγωγήΑλεχάντρο Αμενάμπαρ
Φερνάντο Μποβαΐρα
ΣενάριοΑλεχάντρο Αμενάμπαρ
Ματέο Γκιλ
ΠρωταγωνιστέςΧαβιέρ Μπαρδέμ
ΜουσικήΑλεχάντρο Αμενάμπαρ
ΦωτογραφίαΧαβιέρ Αγκιρεσαρόμπε
ΜοντάζΑλεχάντρο Αμενάμπαρ
Εταιρεία παραγωγήςGrupo PRISA, Sogecine[1], Himenoptero[1], UGC Images[1] και Eyescreen[1]
ΔιανομήFine Line Features και Fandango at Home
Πρώτη προβολή2004 και 10  Μαρτίου 2005 (Γερμανία)[2]
Κυκλοφορία2004
Διάρκεια125 λεπτά
ΠροέλευσηΙσπανία
Γαλλία
Ιταλία
ΓλώσσαΙσπανικά
Καταλανικά
Γαλικιακά
ΠροηγείταιΜέσα από τα Μάτια σου
ΈπεταιThe Secret Life of Words

Το Η θάλασσα μέσα μου (πρωτότυπος τίτλος: Mar adentro) είναι ταινία του 2004 σε σκηνοθεσία, σενάριο, παραγωγή και μουσική του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. Βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Ραμόν Σαμπέδρο.[3][4][5]

Ο Ραμόν Σαμπέδρο, πρώην μηχανικός σε καράβι, είναι τετραπληγικός εδώ και 28 χρόνια μετά από ένα ατύχημα που είχε καθώς κολυμπούσε. Ζει στην Α Κορούνια καθηλωμένος στο κρεβάτι μαζί με τον αδερφό του, την κουνιάδα του, τον ανιψιό του και τον πάτερα του. Αυτό που ζητά είναι να του δοθεί η άδεια να κάνει ευθανασία.

Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειάς του, γνωρίζει δύο γυναίκες, τη δικηγόρο Χούλια, που πάσχει από τη νόσο CADASIL, και την εργάτρια Ρόσα, που ζει με τα δύο μικρά παιδιά της. Οι δυο τους τον αποτρέπουν να το κάνει αυτό, όπως άλλωστε και η οικογένεια του Ραμόν, όμως εκείνος τους λέει πως μόνο όσοι τον αγαπούν πραγματικά θα τον βοηθήσουν να πεθάνει.

Ο Ραμόν εισπράττει αρνήσεις από τα δικαστήρια, αλλά και αρνητική κριτική από έναν καθολικό ιερέα, επίσης τετραπληγικός, ο οποίος βγαίνει στα κανάλια και τον επισκέπτεται στο σπίτι του, και του υποδεικνύει ότι πρέπει να ζήσει.

Στο τέλος, ο Ραμόν αποφασίζει να το πράξει μόνος του και πίνει νερό μαζί με υδροκυάνιο και πεθαίνει.

Ηθοποιός Ρόλος
Χαβιέρ Μπαρδέμ Ραμόν Σαμπέδρο
Μπελέν Ρουέντα Χούλια
Λόλα Ντουένιας Ρόσα
Μαμπέλ Ριβέρα Μανουέλα
Ταμάρ Νόβας Χάβι Σαμπέδρο
Κέλσο Μπουγάλο Χοσέ Σαμπέδρο
Κλάρα Σεγούρα Ζενέ
Χοάν Νταλμάου Χοακίν Σαμπέδρο
Χόσεπ Μαρία Που πατήρ Φρανσίσκο

Βραβεία/Διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας,[6] τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας,[7] το Βραβείο Satellite Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας[8] και το βραβείο Διεθνούς Ταινίας στο Φεστιβάλ της Βενετίας.

Στα βραβεία Γκόγια του 2005 κέρδισε σε 14 κατηγορίες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθέτη, Α' ανδρικού ρόλου (Χαβιέρ Μπαρδέμ), Α' γυναικείου ρόλου (Λόλα Ντουένιας), Β' ανδρικού ρόλου (Κέλσο Μπουγάλο), Β' γυναικείου ρόλου (Μαμπέλ Ριβέρα), νέου ηθοποιού (Ταμάρ Νόβας), νέας ηθοποιού (Μπελέν Ρουέντα), φωτογραφίας, μαλλιών και μέικ απ, πρωτότυπης μουσικής, επίβλεψης παραγωγής, πρωτότυπου σεναρίου και ήχου. Ήταν υποψήφια σε άλλη μία: σχεδιασμού παραγωγής.[9]

Επίσης, ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Λέοντα και για το Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου καλύτερης ταινίας.

Το 2004, η ταινία προβλήθηκε στο 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως ταινία έναρξης. [10]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 www.europeanfilmacademy.org/2004.102.0.html. Ανακτήθηκε στις 22  Δεκεμβρίου 2019.
  2. www.kinokalender.com/film5065_das-meer-in-mir.html. Ανακτήθηκε στις 24  Δεκεμβρίου 2017.
  3. «'The Sea Inside': A Quest for Death (washingtonpost.com)». www.washingtonpost.com. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2017. 
  4. Jordan, Gregory (15 Δεκεμβρίου 2004). «Into the Life of a Man Fighting for the Right to Die». The New York Times (στα Αγγλικά). ISSN 0362-4331. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2017. 
  5. «.:BiblioNet : Sampedro, Ramón». www.biblionet.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2017. 
  6. «THE 77TH ACADEMY AWARDS (2005)». Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2017. 
  7. «The Sea Inside - Golden Globes: 2 Nominations, 1 Win». Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2017. 
  8. «The sea inside (Mar adentro)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2018. 
  9. «Sea Inside sweeps Spanish awards». Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2017. 
  10. Κιτροέφ, Μ. (2004). 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού. σελ. 64.