Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο

Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο
δεδομένα

Το Μπριγιέ (Γαλλικά: Briey) είναι παλαιά γαλλική κοινότητα στον νομό Μερτ-ε-Μοζέλ, στα ανατολικά της Γαλλίας. Την 1η Ιανουαρίου 2017, συγχωνεύτηκε στη νέα κοινότητα Βαλ ντε Μπριγιέ.

Βρίσκεται στην ιστορική και πολιτιστική περιοχή της Λωρραίνης και αποτελεί τμήμα και υπονομαρχία της διοικητικής περιοχής Γκραντ Εστ. Ο πληθυσμός της κοινότητας ανέρχεται σε 5.758 κατοίκους (2014).

Υπήρξε παλαιά πρωτεύουσα κομητείας που ανήκε στον οίκο Μπριγιέ και έδωσε το όνομα στην πιο ισχυρή λεκάνη σιδηρομεταλλεύματος στην Ευρώπη στις αρχές του 20ού αιώνα: τη λεκάνη Μπριγιέ.

Οι κάτοικοι αναφέρονται ως Μπριοτάν.

Περιγραφή

Χάρτης της περιοχής Γκραντ-Εστ με τις κυριότερες πόλεις. Ο νομός Μερτ-ε-Μοζέλ στο κέντρο, το Μπριγιέ στα βόρεια του νομού.

Η κοινότητα Μπριγιέ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού Μερτ-ε-Μοζέλ, στη διοικητική περιοχή Γκραντ-Εστ. Βρίσκεται στην ιστορική και πολιτιστική περιοχή της Λωρραίνης, κοντά στα σύνορα με το Λουξεμβούργο και το Βέλγιο.

Είναι η μία από τις 3 υπονομαρχίες του νομού, οι άλλες είναι οι κοινότητες Λυνεβίλ και Τουλ, και έχει πληθυσμό 5.758 κατοίκους (2014).

Βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα βιομηχανική περιοχή εξόρυξης βορειοδυτικά του Μετς και είναι μια από τις σημαντικές πόλεις μιας ευρύτερης αστικής περιοχής η οποία είχε περισσότερους από 130.000 κατοίκους τη δεκαετία του 1970, αλλά μόνο 112.000 το 1990. Πλέον αποτελεί τμήμα της μητροπολιτικής περιοχής του Μετς, που βρίσκεται σε απόσταση 30 χλμ.

Η πόλη είναι οργανωμένη σε τέσσερις μεγάλες συνοικίες και διασχίζεται από τον ποταμό Ουαγκό. Το Άνω Μπριγιέ, μια μεσαιωνική πόλη της οποίας το ιστορικό κέντρο ήταν κάποτε οχυρωμένο έχει θέα προς το Κάτω Μπριγιέ, την «κάτω πόλη», που είναι χτισμένη στις δύο όχθες του Ουαγκό και στις πλευρές του υψώματος Μπριοτέν. Ο κεντρικός δρόμος, μια απότομη και λιθόστρωτη μεσαιωνική αρτηρία, τη συνδέει με την «άνω πόλη», ανάμεσα σε κήπους.

Στην περιοχή του Μπριγιέ βρίσκεται η μεγαλύτερη έκταση του δάσους Μουαγιέβρ.

Η έκταση της κοινότητας είναι 27,13 χμ². Βρίσκεται σε υψόμετρο 174 έως 323 μέτρων.

Ιστορία

Τμήμα των παλαιών τειχών της πόλης

Το όνομα Μπριγιέ προέρχεται από την κελτική λέξη Briga, η οποία υποδηλώνει ένα φρούριο. Κατά τη ρωμαίική εποχή υπήρχε μια οχυρωμένη πόλη (oppidum) στη θέση της. Σύμφωνα με τα αρχεία, το κάστρο της μικρής πόλης κατά το 1072 ανήκε στους κόμητες του Μπαρ. Το 1263, η πόλη έλαβε προνόμια και ελευθερίες. Τα ταραχώδη χρόνια μετά τον Μαύρο Θάνατο και οι επακόλουθες ξαφνικές μετατοπίσεις της οικονομικής δύναμης έφεραν μια άνοδο της βίας σε ολόκληρη την περιοχή, και το 1369 ο Μπριγιέ κάηκε από επιτιθέμενους από το κοντινό Μετς.

Η αυξανόμενη πολιτική αβεβαιότητα του Δουκάτου της Βουργουνδίας (το οποίο συγχωνεύθηκε τελικά με τη Γαλλία μετά τη μάχη του Νανσύ το 1477) δημιούργησε μια εύθραυστη κατάσταση στις περιοχές στις δύο πλευρές του Ρήνου και εγκαινίασε πολλούς αιώνες πολέμου που έτειναν, τουλάχιστον μέχρι τη μάχη του Σεντάν (1871), να εμπλέξουν σε πόλεμο τη Γαλλία από τη μία πλευρά και τις γειτονικές χώρες από την άλλη, των οποίων οι ηγέτες δεν ήθελαν να επεκταθεί η Γαλλία. Το Μπριγιέ κατελήφθη από τον Κάρολο της Βουργουνδίας το 1475, καταστράφηκε από τους Προτεστάντες το 1591 και κατελήφθη από τον σουηδικό στρατό το 1635. Η φυσική αμυντική θέση της παλιάς ακρόπολης προφύλαξε την πόλη από ακόμη περισσότερες καταστροφές. Ωστόσο, κατελήφθη για λίγο από τον ρωσικό στρατό κατά τις τελευταίες ημέρες των Ναπολεόντειων Πολέμων το 1815.

Το 1801 το Μπριγιέ έγινε υπονομαρχία του νομού Μοζέλ. Ωστόσο, μετά τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1871, το μεγαλύτερο μέρος του νομού Μοζέλ έγινε μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας ως κατειλημμένο έδαφος της Αλσατίας-Λωρραίνης σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Φρανκφούρτης. Ο πρώην γαλλικός νομός έπαψε να υπάρχει και ό,τι παρέμεινε γαλλικό έδαφος, συμπεριλαμβανομένου του Μπριγιέ, ενσωματώθηκε σε ένα νέο νομό, τον Μερτ-ε-Μοζέλ. Όταν η Λωρραίνη ανακτήθηκε από τη Γαλλία το 1919, αποφασίστηκε να μην επιστρέψει το Μπριγιέ στον παλαιό νομό του. Έτσι, όσον αφορά τα όρια των νομών, η πόλη παραμένει διοικητικά διαχωρισμένη από το ανατολικό τμήμα της λεκάνης του Μπριγιέ.

Αξιοθέατα-Μνημεία

Το κωδωνοστάσιο του Μπριγιέ

Η εκκλησία του Σαιν-Ζανγκού

• Η εκκλησία του Σαιν-Ζανγκού (12ος αιώνας) με το έργο του γλύπτη Λιζιέ Ρισιέ, μια ομάδα έξι σκαλιστών ξύλινων μορφών σε φυσικό μέγεθος, ιστορικό μνημείο

• Το κωδωνοστάσιο (1722), ιστορικό μνημείο
• Το Δημαρχείο (1750), ιστορικό μνημείο
• Το συγκρότημα κατοικιών Cité Radieuse, κατασκευάστηκε το 1960 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λε Κορμπυζιέ.
• Το γερμανικό στρατιωτικό κοιμητήριο (1914-1918)
• Τμήματα του παλαιού τείχους της πόλης
• Η μεσαιωνική γιορτή

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Η επίσημη σελίδα της πόλης (γαλλικά)

Παραπομπές

{{Authority control}}

Λυσιέν Λεβέν

Συγγραφέας	Σταντάλ
Τίτλος	Lucien Leuwen
Γλώσσα	γαλλικά
Μορφή	μυθιστόρημα
δεδομένα ()

Ο Λυσιέν Λεβέν (Γαλλικά: Lucien Leuwen) είναι το δεύτερο μεγάλο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Σταντάλ. Γράφτηκε το 1834 μετά το Κόκκινο και το Μαύρο (1830) και παρέμεινε ημιτελές λόγω της ανησυχίας του συγγραφέα να χάσει την κυβερνητική του θέση προσβάλλοντας την κυβέρνηση της Ιουλιανής Μοναρχίας.

Δημοσιεύθηκε το 1894, πολύ αργότερα από τον θάνατο του Σταντάλ (1842).

Ιστορικό πλαίσιο

Για να κατανοήσουμε το μυθιστόρημα, πρέπει να γνωρίζουμε το κοινωνικό πλαίσιο της μοναρχίας του Ιουλίου: ο βασιλιάς Κάρολος Ι' μόλις έχει εκδιωχθεί από την επανάσταση του Ιουλίου του 1830 λόγω των αυταρχικών του μέτρων. Ο Λουδοβίκος-Φίλιππος που ανακηρύχθηκε νέος Βασιλιάς των Γάλλων (και όχι πλέον «Βασιλιάς της Γαλλίας») δεν είναι αρεστός στους κύκλους των υπερσυντηρητικών, που βλέπουν στο πρόσωπό του τον απόγονο του Φιλίππου της Ορλεάνης, ξάδελφο του Λουδοβίκου ΙΣΤ' ο οποίος όμως ψήφισε υπέρ της εκτέλεσης του βασιλιά.

Συγγραφή

Ο Σταντάλ έγραψε τον Λυσιέν Λεβέν ενώ υπηρετούσε ως πρόξενος για την κυβέρνηση του Λουδοβίκου-Φιλίππου στην Τσιβιταβέκια, κοντά στη Ρώμη. «Κάνω το πρώτο προσχέδιο για πολύ καιρό», έγραψε ο Σταντάλ για τον Λυσιέν Λεβέν στο ημερολόγιό του. «Στη Μασσαλία, το 1828 νομίζω, έκανα το χειρόγραφο του Κόκκινου και του Μαύρου πολύ σύντομο. Όταν ήθελα να το εκτυπώσω στο Παρίσι, χρειάστηκε να προσθέσω αντί να περικόψω μερικές σελίδες και να διορθώσω το στυλ .. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτές τις 200 σελίδες πάρα πολύ καιρό, έτσι ώστε όταν το μεταφέρω στο Παρίσι, μετά την πτώση, την δική μου ή της Ι (Ιουλιανή Μοναρχία), θα έχω μόνο δύο πράγματα που θα πρέπει να κάνω: 1. Να περικόψω σελίδες και φράσεις 2. Να κάνω το στυλ πιο καθαρό, λιγότερο απότομο».

Ο Σταντάλ τελείωσε μόνο το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος. Η μοναρχία του Ιουλίου διήρκεσε μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση του 1848, έξι χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, ο οποίος δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει την επίσημη θέση του πρόξενου. Το μυθιστόρημα, όπως μας έχει παραδοθεί, αποτελείται από το αρχικό προσχέδιο των δύο πρώτων τμημάτων.

Υπόθεση

Les Orléans recevant les Saxe-Cobourg, deux familles pacifiques, économes et … ambitieuses

Το μυθιστόρημα περιγράφει την καριέρα του Λυσιέν, γιου ενός παρισινού τραπεζίτη, τα χρόνια μετά την επανάσταση του Ιουλίου του 1830 που έφερε τον Λουδοβίκο-Φίλιππο στο θρόνο. Ο Λυσιέν αποβάλλεται από την Πολυτεχνική σχολή όπου φοιτούσε ύποπτος για δημοκρατικές συμπάθειες αφού συμμετείχε σε αντικυβερνητική διαδήλωση μετά την κηδεία του στρατηγού Lamarque. Μετά από δύο χρόνια αδράνειας, εντάσσεται στο στρατό και πέφτει από ένα άλογο καθώς το σύνταγμά του μπαίνει στην πόλη της Νανσύ επειδή κοιτάζει «μια νεαρή ξανθιά με υπέροχα μαλλιά και μια περιφρονητική εμφάνιση». Ερωτεύεται αυτή τη νεαρή χήρα, η οποία ονομάζεται Mme de Chasteller, παρόλο που αναγκάζεται να την εγκαταλείψει. Στη συνέχεια, ο Lucien επιστρέφει στο Παρίσι και γίνεται κύριος ιδιωτικός γραμματέας του Υπουργού Εσωτερικών. Ο Stendhal σχεδίασε μια τελευταία ενότητα που θα έδειχνε τον Lucien στην Ιταλία και θα επιλύσει την ιστορία με μια ευτυχισμένη επανένωση με την Mme de Chasteller, αλλά ποτέ δεν γράφτηκε. [2]

Ο Λυσιέν Λεβέν, ένας νεαρός φοιτητής της Πολυτεχνικής σχολής, εκδιώχθηκε από τη σχολή επειδή ήταν ύποπτος για δημοκρατικές συμπάθειες και ότι προσπάθησε να συμμετάσχει στην εξέγερση του 1834. Ο πατέρας του, ένας πλούσιος παρισινός τραπεζίτης, του επέτρεψε να γίνει υπολοχαγός, γεγονός που τον οδήγησε φεύγοντας για το "Nancy" - στην πραγματικότητα ένα Nancy στην πρόσοψη, αλλά περιγράφει μια γερμανική πόλη2 - όπου πλήττει. Για ψυχαγωγία, επισκέπτεται την υπερ-βασιλική αριστοκρατία του οποίου η γελοιογραφία τον διασκεδάζει.

Ο Lucien αναρωτιέται:

«Είναι λοιπόν η μοίρα μου να περνάω τη ζωή μου ανάμεσα σε τρελούς, εγωιστές και ευγενικούς νομιμιστές, λατρεύοντας το παρελθόν, και τρελούς, γενναιόδωρους και βαρετούς Ρεπουμπλικάνους, λατρεύοντας το μέλλον; "

Ερωτεύεται τη Μαντάμ ντε Τσάστερ, μια νεαρή χήρα νομιμοποίησης. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από το πάθος που αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι που φαίνεται να αντιτίθενται στην κοινωνική τους προέλευση. Διάφοροι χαρακτήρες περιστρέφονται γύρω από τον Lucien, συμπεριλαμβανομένου του Doctor Du Poirier που αναπτύσσει ένα σχέδιο για να αποθαρρύνει αυτήν την αγάπη. Το πρώτο μέρος τελειώνει με την πτήση του Lucien και την επιστροφή του στο Παρίσι, με απόγνωση, στη μητέρα του.

Η επιρροή του πατέρα του του έδωσε τη θέση του γραμματέα του Υπουργού Εσωτερικών, Monsieur de Vaize. Η λειτουργία του τον οδήγησε να συμμετάσχει στην νοθεία των νομοθετικών εκλογών στη Νορμανδία. Οι εκλογές στο Σώμα είναι το σημείο καμπής της καριέρας του, καθώς δεν εκλέγει ένα υπέρ του εις βάρος του τελικά νικηφόρου Ρεπουμπλικανικού υποψηφίου. Με την ευκαιρία αυτή, ο Σταντάλ περιγράφει τους μηχανισμούς και τα όρια της νομαρχιακής εξουσίας σε μια επαρχιακή κοινωνία πολιτών, χαρακτηριστικό των μικτών πολιτικών συναισθημάτων της Γαλλίας εκείνη την εποχή.

Κατά την επιστροφή του από την αποστολή του, ο Λούσιεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την ήττα με την ιεραρχία του, ενώ ο πατέρας του, ένας καθυστερημένος υποψήφιος για την αντικατάσταση, επιστρέφει με ένα φωτοστέφανο εκλογικής νομιμότητας την οποία θα εκμεταλλευτεί για να σχηματίσει μια ομάδα πιστών βουλευτών. Στην κοινοβουλευτική διαφωνία, ο κ. Leuwen επιτίθεται στον Υπουργό Εσωτερικών και έτσι υπερασπίζεται την περιφρονητική τιμή του γιου του. Μέσα από τις πνευματώδεις ομιλίες του στη Συνέλευση, η επιρροή του αυξάνεται. Ακόμα κι αν είναι απογοητευμένος, παραπονιέται στη σύζυγό του: "Λέω ότι είμαι επιρροή, αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα για μένα". Εκτός φιλοδοξίας για τον σύζυγό της, η Μαντάμ Γκράντετ, η σύζυγος του Στρατηγού Αποδέκτη, προσπαθεί να σαγηνεύσει τη Λούσιεν, χωρίς ευαισθησία στις γοητείες της, πριν ερωτευτεί ειλικρινά μαζί του. Ο πατέρας του Leuwen πεθαίνει, καταστράφηκε. Το μυθιστόρημα τελειώνει όταν ο Lucien πρέπει να φύγει για τη Ρώμη.

Θέματα

Ο Stendhal ζωγραφίζει την απογοήτευση της στρατιωτικής σταδιοδρομίας είκοσι χρόνια μετά το Ναπολεόντειο έπος. Επικαλύπτει σε πολλά σημεία το κλίμα υποψίας των στρατιωτικών αρχών έναντι των φιλελεύθερων ιδεών, καθώς και τον φόβο μιας καρβανιστικής μετάδοσης στη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένου του στρατού και των ελίτ.

Ο Stendhal παραδίδει ένα ρομαντικό μυθιστόρημα ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες που όλα φαίνεται να αντιτίθενται: Ο Lucien είναι ένας μεγάλος αστικός του Παρισιού που έχει συγγένεια με τους Ρεπουμπλικάνους, ενώ η Madame de Chasteller προέρχεται από την υπερ-βασιλική επαρχιακή αριστοκρατία.

Στο Νανσύ, ο Λυσιέν Λεβέν θέλει να συναναστραφεί τους υπερσυντηριτικούς, μεταξύ των οποίων η κυρία ντε Σαστελέ (νεαρή χήρα 26 ετών) που είναι υπέρ του εκπεσόντος βασιλά Καρόλου Ι', ο οποίος είναι στο εξορία στην Πράγα). Γι 'αυτό, κάνει παρέα με ευγενείς που εκδιώχθηκαν από το στρατό, οι οποίοι είναι απογοητευμένοι και αμείλικτοι.

Λένε στον Λυσιέν ότι η κυρία ντε Σαστελέ δεν μπορεί να τον δεχτεί  λόγω της τρίχρωμης κονκάρδας της στολής του: πράγματι, η τρίχρωμη σημαία που αποκατέστησε ο Λουδοβίκος-Φίλιππος ήταν αντικείμενο μίσους για τους συντηρητικούς βασιλικούς. Ο πατέρας της κ. De Chasteller θυμάται ακόμη την εξορία του κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Η δημοκρατία είναι μια λέξη που είναι πολύ τρομακτική σε αυτό το περιβάλλον.

Το πολιτικό σύστημα της εποχής περιγράφεται με ακρίβεια: οι βουλευτές εκλέγονται από μεγάλους εκλέκτορες (έμμεση ψηφοφορία) και οι περίπλοκες δολοπλοκίες για την εξαγορά αυτών των ψήφων παρουσιάζονται λεπτομερώς. Οι υπουργοί διορίζονται από τον βασιλιά ...

Παραπομπές

Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο
δεδομένα

[[Αρχείο:|200px]]
Συγγραφέας	Εμίλ Ζολά
Γλώσσα	γαλλικά
Μορφή	μυθιστόρημα
δεδομένα ()

Ελληνικές μεταφράσεις

{{Authority control } }

• Ο γιατρός Πασκάλ, μτφ. Δημήτρης Κωστελένος (εκδ. "Ζουμπουλάκης - Βιβλιοθήκη για όλους", 1980)

19ος αιώνας

1800-1815 - Η πρώτη αυτοκρατορία

• 1800 - Δημιουργήθηκε η Τράπεζα της Γαλλίας. - Ο Ναπολέων αναδιοργανώνει την πόλη σε δώδεκα διαμερίσματα, καθένας με δήμαρχο με μικρή δύναμη, κάτω από δύο Νομάρχες, έναν για την αστυνομία και έναν για τη διοίκηση της πόλης, και οι δύο διορίζονται από αυτόν.-Ο Ναπολέοντας εγκαθίσταται στο παλάτι του Κεραμεικού.

Στέψη του Ναπολέοντα, αυτοκράτορα των Γάλλων, στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων (2 Δεκεμβρίου 1804)

• 1801 - Πληθυσμός: 548.000 - 12 Μαρτίου - Ο Ναπολέων διατάζει τη δημιουργία τριών νέων νεκροταφείων έξω από την πόλη. Μονμάρτρη προς τα βόρεια. Père-Lachaise στα ανατολικά και Montparnasse στα νότια. [108] - Ο Ναπολέων διατάζει την κατασκευή τριών νέων γεφυρών: Pont d'Austerlitz, Pont Saint-Louis και Pont des Arts.- Ανοίγει το Passage des Panoramas (εμπορική στοά).
• 1802 - Ο Ναπολέων διατάζει την κατασκευή ενός καναλιού από τον ποταμό Ourcq για να φέρει φρέσκο ​​πόσιμο νερό στο Παρίσι. -Ο Ναπολέοντα ιδρύει μια επιτροπή δημόσιας υγείας, για τη βελτίωση της υγιεινής της πόλης. [93]

* Γκαλερί του Palais-Royal το 1800

• 1803 - Ο Robert Fulton δείχνει το πρώτο ατμόπλοιο στον Σηκουάνα. -24 Σεπτεμβρίου - Το Pont des Arts, η πρώτη σιδερένια γέφυρα στο Παρίσι, ανοίγει στο κοινό. Οι πεζοί πληρώνουν πέντε σεντ για μια διέλευση.
• 1804 - 2 Δεκεμβρίου - Ο Ναπολέων Α στέφεται αυτοκράτορας των Γάλλων στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων.-Πρώτα βραβεία της Λεγεώνας της Τιμής στους Invalides. Το πρώην hôtel de Salm γίνεται το Palais de la Légion d'honneur.-Ανοίγει το εστιατόριο Le Rocher de Cancale.
• 1805 - Ο Ναπολέων διατάσσει ένα νέο σύστημα αριθμών σπιτιών, ξεκινώντας από το Σηκουάνα, με ζυγά αριθμούς στη δεξιά πλευρά του δρόμου και περίεργους αριθμούς στα αριστερά.
• 1806 - Διάταγμα που διατάζει την κατασκευή δεκατεσσάρων νέων σιντριβανιών, συμπεριλαμβανομένου του Fontaine du Palmier στο Place du Châtelet, για παροχή πόσιμου νερού. - Κατασκευάζεται η Αψίδα του Θριάμβου του Καρουζέλ, στην πλατεία Place du Carrousel, ανάμεσα στο παλάτι του Κεραμεικού και το Λούβρο. - Εντολή για την κατασκευή της Αψίδας του Θριάμβου. Εγκαινιάστηκε στις 29 Ιουλίου 1836, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου-Φιλίππου. - Έναρξη κατασκευής της γέφυρας του Αούστερλιτς.- Διάταγμα με το οποίο διατάσσεται η δημιουργία ενός «Ναού της Δόξας» αφιερωμένου στους στρατιώτες των στρατών του Ναπολέοντα στην τοποθεσία της ημιτελούς εκκλησίας της Μαντλέν.
• 1807-Πληθυσμός: 580.000 [107] - Εγκαινιάστηκε η γέφυρα της Ιένας και το Théâtre des Variétés ανοίγει. - Διάταγμα για την κατασκευή rue Soufflot στην αριστερή όχθη, στον άξονα του Πάνθεον. - Διάταγμα για μείωση του αριθμού των θεάτρων στο Παρίσι σε οκτώ. η Όπερα, η Όπερα-Κόμικ, το Θέατρο-Φραντσάις, το Θέατρο ντε Λιμπέρρατσε (Οδησσός) · Vaudeville, Variétés, Ambigu, Gaîté. Οι Όπερες Italien, Cirque Olympique και Théâtre de Porte-Saint-Martin προστέθηκαν αργότερα. [112]

• 1808 - Ολοκλήρωση του καναλιού Ourcq, φέρνοντας φρέσκο ​​πόσιμο νερό 107 χιλιόμετρα στο Παρίσι. - Πρώτη πέτρα τοποθετημένη στο σιντριβάνι του ελέφαντα στην Place de la Bastille. Ολοκληρώθηκε μόνο μια έκδοση πλήρους μεγέθους από ξύλο και γύψο.
• 1809-16 Αυγούστου - Άνοιγμα της αγοράς λουλουδιών στο quai Desaix (τώρα quai de Corse).
• 1810 - Για σκοπούς λογοκρισίας, ο αριθμός των τυπογραφείων στο Παρίσι περιορίζεται σε πενήντα.2 Απριλίου - Θρησκευτική τελετή του γάμου του Ναπολέοντα με τη δεύτερη σύζυγό του, τη Μαρία-Λουίζα της Αυστρίας, στο σαλόνι του Λούβρου.4 Απριλίου - πρώτη πέτρα για το Παλάτι του Υπουργείου Εξωτερικών στο quai d'Orsay. Ολοκληρώθηκε το 1838.15 Αυγούστου - Ολοκλήρωση της στήλης Place Vendôme, φτιαγμένη από 1200 καταγεγραμμένα ρωσικά και αυστριακά κανόνια - Ανακαινίζονται οι Κατακόμβες του Παρισιού.
• 1811 - Πληθυσμός: 624.000 [107] - 20 Μαρτίου - Γέννηση του Ναπολέοντα Β΄, βασιλιά της Ρώμης, γιου του Ναπολέοντα Α' και της αυτοκράτειρας Μαρί-Λουίζα, στο Tuileries. - διοργανώθηκε το πρώτο τάγμα πυροσβεστών του Παρισιού. [110]- Ο ρωσικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι στις 31 Μαρτίου 1814
• 1812Το Sûreté, το ερευνητικό γραφείο της αστυνομίας του Παρισιού, που ιδρύθηκε από τον Eugène François Vidocq. - Το νερό από τις βρύσες του Παρισιού παρέχεται δωρεάν.

1814 -30 Μαρτίου - Η μάχη του Παρισιού. Η πόλη υπερασπίζεται ο Ωγκύστ ντε Μαρμόν και ο Εντουάρ Μορτιέ και παραδόθηκε στις 2 Μαρτίου στις 31 Μαρτίου.

31 Μαρτίου - Ο Τσάρος Αλέξανδρος Α' της Ρωσίας και ο Βασιλιάς Γουίλιαμ Α της Πρωσίας μπαίνουν στο Παρίσι, επικεφαλής των στρατών τους. [113]

6 Απριλίου - Απαγωγή του Ναπολέοντα Η Γαλλική Γερουσία απευθύνει έκκληση στον βασιλιά Louis XVIII να πάρει το στέμμα.

3 Μαΐου - Ο Louis XVIII μπαίνει στο Παρίσι, που καταλαμβάνεται από τους συμμαχικούς στρατούς.

1815

19 Μαρτίου - Ο Louis XVIII φεύγει από το Παρίσι τα μεσάνυχτα και ο Ναπολέων επιστρέφει στις 20, την αρχή των εκατό ημερών.

Μετά τη μάχη του Βατερλώ, το Παρίσι καταλαμβάνεται και πάλι, αυτή τη φορά από τον έβδομο συνασπισμό.

Το Hôtel Meurice ανοίγει για επιχειρήσεις.