Τουρκαλβανοί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
{{μετάφραση}}
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 10: Γραμμή 10:
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] (1821-1830), ως Τουρκαλβανοί αναφέρονται οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί που πολέμησαν με τη οθωμανική πλευρά εναντίον των Ελλήνων επαναστατών.<ref name="Efthymiou">{{Cite journal|url=http://www.openarchives.gr/view/528864|title=Cursing with a Message: the Case of Georgios Karaiskakis in 1823|last=Maroula|first=Efthymiou|date=2000|journal=Historein|publisher=Cultural and Intellectual History Society|accessdate=23 December 2015|volume=2|page=180|quote=sense, the Moslem Albanians of the Ottoman army are referred to during this time as "Turcalbanians", despite the fact that racially they have nothing to do with the Turks.|archiveurl=https://web.archive.org/web/20151223142706/http://www.openarchives.gr/view/528864|archivedate=2015-12-23|url-status=dead}}</ref>
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]] (1821-1830), ως Τουρκαλβανοί αναφέρονται οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί που πολέμησαν με τη οθωμανική πλευρά εναντίον των Ελλήνων επαναστατών.<ref name="Efthymiou">{{Cite journal|url=http://www.openarchives.gr/view/528864|title=Cursing with a Message: the Case of Georgios Karaiskakis in 1823|last=Maroula|first=Efthymiou|date=2000|journal=Historein|publisher=Cultural and Intellectual History Society|accessdate=23 December 2015|volume=2|page=180|quote=sense, the Moslem Albanians of the Ottoman army are referred to during this time as "Turcalbanians", despite the fact that racially they have nothing to do with the Turks.|archiveurl=https://web.archive.org/web/20151223142706/http://www.openarchives.gr/view/528864|archivedate=2015-12-23|url-status=dead}}</ref>


Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.<ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. σ. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί" ''Τουρκαλβανοί'' "στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Tzanelli2008">Tzanelli, Rodanthi (2008). ''Nation-building and identity in Europe: The dialogics of reciprocity. Palgrave Macmillan'', σ. 62. “Consequently, at the beginning of the 1880s the Greek press openly incited anti-Albanian hatred, associating the Albanian irredentists with Turkish anti-Greek propaganda, and baptizing them Vlachs and ‘Turkalbanian brigands’ (Aión. 10 and 14 July 1880; Palingenesía, 3 April 1881).”</ref><ref name="Nikolopoulou"> Nikolopoulou, Kalliopi (2013). ''Tragically Speaking: On the Use and Abuse of Theory for Life. University of Nebraska Press'', σ. 299. “Instead of the term “Muslim Albanians”, nationalist Greek histories use the more known, but pejorative, term “Turkalbanians”.</ref> Όπως ο όρος «Τούρκος»,<ref name="MacLean" /> η έκφραση<ref name="Millas" /> χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.<ref>Blumi, Isa. (1998). "The commodification of otherness and the ethnic unit in the Balkans: how to think about Albanians." East European Politics & Societies. 12. (3): 527-569; σ. 533. “Such analysis is submerged in a refined treatment of history traditionally skewed for an audience that is more inclined to retain old stereotypes about Albanians, Muslims, and the “other,” than to dig deeper into the intricacies of the homogenized units of analysis being evoked—ethnicity, nation, Islam.”</ref> Ως εκ τούτου, η λέξη ''Τούρκος'' με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφορά''ς'' ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας''.''<ref name="McCarthy"> McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". ''Αμερικανική ομιλία'' . '''45''' . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα ''Τουρκ'' ή ''Τουρκία'' έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο ''Τούρκος'' σήμαινε, σύμφωνα με τον ''ΟΕΔ'' ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του ''turk'' , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το ''turk'' είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ». </ref><ref>Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". ''Κοινωνιολογικό φάσμα'' . '''19''' . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). " </ref><ref>Todorova, Maria Nikolaeva (1997). ''Φανταστείτε τα Βαλκάνια.'' Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. " </ref><ref name="Blumi2013" /> Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.<ref name="Blumi2013">Blumi, Isa (2013). ''Ottoman refugees, 1878-1939: migration in a post-imperial world''. A&C Black. σσ. 149-150</ref><ref name="Blumi2011">Blumi, Isa (2011). ''Reinstating the Ottomans, Alternative Balkan Modernities: 1800-1912''. Palgrave MacMillan. New York. σ. 32</ref><ref name="Austin" /> Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε [[αλβανοφοβία]], αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.<ref name="Millas" /><ref name="Blumi2013" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Austin">Austin, Robert Clegg (2012). Founding a Balkan State: Albania's Experiment with Democracy, 1920-1925. University of Toronto Press. σ. 95</ref><ref>Müller, Dietmar (2009). "Orientalism and Nation: Jews and Muslims as Alterity in Southeastern Europe in the Age of Nation-States, 1878–1941." East Central Europe. 36. (1): 66</ref><ref>Merdjanova, Ina (2013). Rediscovering the Umma: Muslims in the Balkans between nationalism and transnationalism. Oxford University Press. σ. 43</ref><ref>Salla, Michael Emin (1998). "Traveling the full circle: Serbia's ‘final solution’ to the Kosovo problem." Journal of Muslim Minority Affairs. 18. (2): 230</ref><ref>ilaj, Arjan (2013). "The Albanian National Question and the Myth of Greater Albania." The Journal of Slavic Military Studies. 26.(3): 8</ref><ref>Baltsiotis. The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a “non-existent” minority community. 2011</ref><ref>Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). ''Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context''. International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Ανακτήθηκε 15-5-2010. σ. 3</ref><ref>Ramet, Sabrina P. (2005). Serbia since 1989: Politics and Society under Milošević and After. University of Washington Press. σ. 49</ref><ref>Clark, Howard (2000). Civil resistance in Kosovo. Pluto Press. σ.xx</ref><ref>Moe, Christian (2014). ''Religion in the Yugoslav conflicts: post-war perspectives.'' Scripta Instituti Donneriani Aboensis. 19: 263-264</ref><ref=Mertus184-185>Mertus, Julie (1999). ''Kosovo: How myths and truths started a war''. University of California Press. σ. 184-185</ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). "Fertility, families and ethnic conflict: Macedonians and Albanians in the Republic of Macedonia, 1944–2002." Nationalities papers. 32. (3): 583</ref>
Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.<ref name="Megalommatis"> Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). ''Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό'' . Ίδρυμα Κύπρου. σ. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί" ''Τουρκαλβανοί'' "στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." </ref><ref name="Tzanelli2008">Tzanelli, Rodanthi (2008). ''Nation-building and identity in Europe: The dialogics of reciprocity. Palgrave Macmillan'', σ. 62. “Consequently, at the beginning of the 1880s the Greek press openly incited anti-Albanian hatred, associating the Albanian irredentists with Turkish anti-Greek propaganda, and baptizing them Vlachs and ‘Turkalbanian brigands’ (Aión. 10 and 14 July 1880; Palingenesía, 3 April 1881).”</ref><ref name="Nikolopoulou"> Nikolopoulou, Kalliopi (2013). ''Tragically Speaking: On the Use and Abuse of Theory for Life. University of Nebraska Press'', σ. 299. “Instead of the term “Muslim Albanians”, nationalist Greek histories use the more known, but pejorative, term “Turkalbanians”.</ref> Όπως ο όρος «Τούρκος»,<ref name="MacLean" /> η έκφραση<ref name="Millas" /> χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.<ref>Blumi, Isa. (1998). "The commodification of otherness and the ethnic unit in the Balkans: how to think about Albanians." East European Politics & Societies. 12. (3): 527-569; σ. 533. “Such analysis is submerged in a refined treatment of history traditionally skewed for an audience that is more inclined to retain old stereotypes about Albanians, Muslims, and the “other,” than to dig deeper into the intricacies of the homogenized units of analysis being evoked—ethnicity, nation, Islam.”</ref> Ως εκ τούτου, η λέξη ''Τούρκος'' με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφορά''ς'' ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας''.''<ref name="McCarthy"> McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". ''Αμερικανική ομιλία'' . '''45''' . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα ''Τουρκ'' ή ''Τουρκία'' έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο ''Τούρκος'' σήμαινε, σύμφωνα με τον ''ΟΕΔ'' ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του ''turk'' , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το ''turk'' είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ». </ref><ref>Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". ''Κοινωνιολογικό φάσμα'' . '''19''' . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). " </ref><ref>Todorova, Maria Nikolaeva (1997). ''Φανταστείτε τα Βαλκάνια.'' Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. " </ref><ref name="Blumi2013" /> Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.<ref name="Blumi2013"> Blumi, Isa (2013). ''Οθωμανικοί πρόσφυγες, 1878-1939: μετανάστευση σε μετα-αυτοκρατορικό κόσμο'' . A & C Μαύρο. σελ. 149-150. "Όλα ξεκίνησαν με πόλεμο. Ο πόλεμος ήταν το μέσο με το οποίο οι νέες πολιτικές ελίτ σε γειτονικά, πρώην οθωμανικά εδάφη όπως η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία αναγνώρισαν την ευκαιρία να ξαναγράψουν το δημογραφικό τοπίο και με τη σειρά τους να διεκδικήσουν μια ιστορική σχέση με τα πρόσφατα εθνοκαθαρμένα εδάφη. Ως επακόλουθο των βαλκανικών πολέμων του 1912 και 1913, ιδίως, γειτονεύθηκαν ολόκληρες συνοικίες των πόλεων, τα ονόματα των χωριών άλλαξαν, οι κάτοικοι τους εκδιώχθηκαν ή, ακόμα πιο δραματικά, συλλογικά "μετατράπηκαν". Για πολλούς, το πρόβλημα ήταν ότι η αρχή Ο Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άφησε τα κράτη αυτά να έχουν αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσουν το άσχημο καθήκον της διαγραφής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τη «Χριστιανοσύνη». Όπως και στην Αμερική, ένας οθωμανικός «αρνούμενος» άνθρωπος παρέμενε σε ανεξάρτητες Βαλκανικές χώρες όπου κάποιες από αυτές τις «αφηρημένες» κοινότητες επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Παρά την μακρά περίοδο επιβληθέντος σοσιαλισμού και δηλώσεων αδελφοσύνης, οι βαλκανικοί μουσουλμάνοι έζησαν διαρκώς τον φόβο ότι ένας ακόμη γύρος "εθνοτικών καθαρισμών" θα έρθει σκούπισμα μέσα από τις κοινότητές τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη Βουλγαρία και την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου ένας αιώνας τώρα που ζούσε ως «μειονότητες» οδήγησε συχνά σε ευκαιριακές, «λειτουργικές» εκστρατείες εκτόξευσης αίματος στα ευρύτερα πλαίσια της «εθνικής» πολιτικής. Στη Γιουγκοσλαβία, ο μη σλαβικός Αλβανός μουσουλμάνος (και ο Καθολικός) εξελίχθηκε σε γραφειοκρατική κατηγορία ιδιαίτερα ευάλωτη σε περιοδικές κρατικές εκστρατείες εκδίωξης - στη δεκαετία του 1920, 1935-8, 1953-67 και στη συνέχεια στη δεκαετία του 1990 - η περιοχή. Οι ετικέτες ολόκληρων περιοχών του Κοσσυφοπεδίου, του Novipazaar, του Μαυροβουνίου και της Μακεδονίας ως κατοικημένες από γενικούς "μουσουλμάνους Αλβανούς" συχνά σήμαιναν την οργανωμένη απέλαση αυτών των κοινοτήτων, που χαρακτηρίζονταν πάντοτε ως απειλές για τους «ξένους» και «πέμπτες στήλες» για την εθνική ασφάλεια. Για να δικαιολογήσουν τέτοια μέτρα σε έναν περιστασιακό εξωτερικό ταξιδιώτη που μαρτυρεί τη βίαιη διαδικασία ή στις αντιπροσωπείες που έστειλε η νεοσυσταθείσα Κοινωνία των Εθνών κατόπιν αιτήματος της Αλβανίας (κράτους μέλους), το Σερβικό / Γιουγκοσλαβικό κράτος ανέπτυξε συχνά ιστορικούς, δημογράφους , και ανθρωπολόγους. Σε μια επανειλημμένως επαναλαμβανόμενη άσκηση σε όλα τα μετα-οθωμανικά Βαλκάνια, οι συνεργάτες των εκστρατειών «εθνοκάθαρσης» ανέθρεψαν την «επαγγελματική γνώση» των φυλετικών επιστημών που αναπτύχθηκε αρχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του αιώνα. Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι κρατικές αρχές που πρόθυμοι να συνεχίσουν μια διαδικασία απομάκρυνσης που ξεκίνησε το 1912 - έσπασαν εν συντομία τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο - έστειλαν έναν στρατό των εθνογράφων που είχαν εκπαιδευτεί στην Ευρώπη στη «νότια Σερβία» για να εντοπίσουν εκείνες τις κοινότητες που είναι λιγότερο πιθανό να δεχθούν ποτέ κανόνας. Αυτοί οι εθνογράφοι και οι γεωγράφοι υιοθέτησαν πολλές από τις ίδιες ρατσιστικές επιστημολογίες που εντοπίστηκαν σε άλλα ευρωαμερικάνα πλαίσια για να εντοπίσουν και να καταγράψουν τα «υπο-ανθρώπινα» χαρακτηριστικά των υβριδικών «Τούρκων» των οποίων η «φύση» προσπάθησε να τους αφομοιώσει σε έναν εκσυγχρονισμένο Σερβικό / Νότιας σλαβικής κοινωνίας "επιστημονικά" αδύνατη. Ενώ αυτές οι ιστορίες αποτελούν τώρα μια βασική πτυχή της ιστορικής μνήμης της Αλβανίας (και της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας) σε σχέση με το μαρτύριο της Σερβίας, έχει ξεχάσει χρήσιμα ότι η δυναμική γύρω από μια τέτοια συστημική βία ενημερώθηκε από ένα σύνολο ιδεολογικών και πειθαρχικών πλαίσια που, από τη στιγμή που έγιναν όργανα, όπως και από το CUP μετά το 1910, άλλαξαν τον τρόπο που οι ετερογενείς κοινωνίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτές οι ίδιες ιδεολογικές αρχές βασισμένες στον φυλετικό διαχωρισμό και τη βιολογική ιεραρχία επηρέασαν την πνευματική ελίτ του κόσμου των αρχών του εικοστού αιώνα. Τελικά κινητοποίησαν μια λεγόμενη πολιτική γονιμότητας για να δικαιολογήσουν το λόγο για τον οποίο ήταν απαραίτητη η βίαιη αποικιοποίηση / εκδίωξη που οδήγησε στο κράτος στη Γιουγκοσλαβία (και νωρίτερα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία) προκειμένου να διατηρηθεί η μακροπρόθεσμη δημογραφική ισορροπία της κοινωνίας. Η αναγκαστική απέλαση, η υπογραφή συμφωνιών "ανταλλαγής πληθυσμών" -δημοσιοποιημένη ως διπλωματική "λύση" ήδη αμέσως μετά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο του 1912 - και τελικά ο αποικισμός ήταν όλες οι τακτικές που χρησιμοποιούνται στα Βαλκάνια, Αμερικανικός κυριαρχούμενος κόσμος. " </ref><ref name="Blumi2011"> Blumi, Isa (2011). ''Επαναφορά των Οθωμανών, Εναλλακτικές Βαλκανικές Μοντέρνες: 1800-1912'' . Palgrave MacMillan. Νέα Υόρκη. Π. 32. "Ως κρατική πολιτική, τα μετα-οθωμανικά" έθνη "εξακολουθούν να διασπούν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτιστικών, κοινωνικοοικονομικών και θεσμικών δεσμών τους με την οθωμανική περίοδο. Κάποιες φορές αυτό απαιτεί την άρνηση μιας πολυπολιτισμικής ιστορίας που οδηγεί αναπόφευκτα σε οργίες πολιτιστικής καταστροφής 1990, Riedlmayer 2002), ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής απομάκρυνσης του οθωμανικού παρελθόντος - η απέλαση των "Τούρκων" (δηλαδή μουσουλμάνων), η καταστροφή των κτιρίων, η αλλαγή των ονομάτων πόλεων, οικογενειών και μνημείων, και «Καθαρισμός» των γλωσσών - πολλοί στην περιοχή δέχθηκαν το συμπέρασμα ότι η οθωμανική πολιτιστική, πολιτική και οικονομική υποδομή ήταν πράγματι μια «κατοχή» και ως εκ τούτου ξένη οντότητα (Jazexhi 2009) .Η λογική αυτή έχει ισχυρές διαισθητικές συνέπειες στο δρόμο γράφουμε για την ιστορία της περιοχής: Εάν οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι ήταν "Τούρκοι" και ως εκ τούτου "ξένοι" από προεπιλογή, είναι απαραίτητο να διαφοροποιηθούν οι γηγενείς από τον αλλοδαπό, ένας θανατηφόρος υπολογισμός που έγινε στο 20ο αι. με τις τρομακτικές συνέπειες για τα εκατομμύρια ». </ref><ref name="Austin" /> Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε [[αλβανοφοβία]], αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.<ref name="Millas" /><ref name="Blumi2013" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Blumi2011" /><ref name="Austin"> Όστιν, Ρόμπερτ Κλέγκ (2012). ''Ίδρυση Βαλκανικής Πολιτείας: Πείραμα της Αλβανίας με τη δημοκρατία, 1920-1925'' . Πανεπιστήμιο του Τορόντο Τύπου. Π. 95. "Ένας ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής πολιτικής, μια προσέγγιση που χρησιμοποίησαν και οι Γιουγκοσλάβοι, ήταν να ενθαρρύνει τις θρησκευτικές διαφορές στην Αλβανία και να τονίσει ότι η Αλβανία ήταν μια μικρή« Τουρκία »εχθρική έναντι των Ορθοδόξων Ελλήνων. Για να διαδώσει η ιδέα δύο αλβανικών κρατών, ένας μουσουλμάνος, ο άλλος χριστιανός, στις αρχές της δεκαετίας του '20, η Ελλάδα διαμαρτυρήθηκε συνεχώς ότι ο πλειοψηφικός μουσουλμανικός πληθυσμός της Αλβανίας διώκεται ενεργά την Ορθόδοξη μειονότητα. Η Αλβανία το αρνήθηκε, υπογράμμισε την καλά τεκμηριωμένη κληρονομιά της θρησκευτικής ανοχής και πρόσθεσε ότι ενώ υπήρχε ένταση στη νότια περίμετρο της χώρας, δεν ήταν μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά μάλλον μια ρήξη προέκυψε εξαιτίας του κινήματος για τη δημιουργία ενός αυτοκέφαλη Αλβανική Ορθόδοξη Εκκλησία και ορισμένοι πολίτες επιθυμούν να παραμείνουν υπό το Πατριαρχείο ». </ref><ref>Müller, Dietmar (2009). «Οριενταλισμός και Έθνος: Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ως Αλτρίτης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη στην Εποχή των Εθνών-κρατών, 1878-1941». ''Ανατολική Κεντρική Ευρώπη'' . '''36''' . (1): 66. "Ως εκ τούτου, οι Ρουμάνοι και Σέρβοι διανοούμενοι και πολιτικοί θεωρούνταν απόλυτα σύμφωνοι με την ''πολιτικοστρατιωτική'' αποστολή του δυτικού ''κόσμου,'' αρνούμενοι στους Ιουδαίους την ιθαγένεια, όταν εκδιώκουν Τούρκους και Αλβανούς, ξεκινώντας διαδικασίες για" , ορισμένες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες ή ολόκληρες επαρχίες. Πιο συγκεκριμένα, ο ρουμανικός λόγος νομιμοποίησης προς τις Μεγάλες Δυνάμεις έλεγε τα εξής: Η ρουμανική ιθαγένεια θα μπορούσε να χορηγηθεί στους Εβραίους μόνο όταν είχαν φθάσει στα ύψη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. σε αντίθετη περίπτωση, η Ρουμανία δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει την ''πολιτικοστρατιωτική'' της αποστολή στα Βαλκάνια. Ομοίως οριενταλιστικός ήταν ο Σερβικός λόγος, ο οποίος ισχυριζόταν ως εθνικό καθήκον να εξευρωπαϊσθεί μουσουλμάνοι και Αλβανοί, ή τουλάχιστον οι περιοχές που κατοικούσαν από αυτούς. </ref><ref>Merdjanova, Ina (2013). ''Ανακαλύπτοντας ξανά τους Umma: Μουσουλμάνους στα Βαλκάνια μεταξύ εθνικισμού και διακρατικότητας'' . Oxford University Press. Π. 43. Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος ξεκίνησαν αλβανικά σχολεία ξένων γλωσσών τόσο στο Κοσσυφοπέδιο όσο και στην πΓΔΜ, αλλά μερικά χρόνια αργότερα η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση ξεκίνησε μια καταστολή της αλβανικής αυτοδιάθεσης κλείνοντας τα περισσότερα σχολεία και απαγορεύοντας τα αλβανικά εθνικά σύμβολα οι Αλβανοί ενθαρρύνθηκαν να αναγνωριστούν ως «Τούρκοι» και άνοιξαν νέες τουρκικές σχολές, ενώ μια κυβερνητική συνθήκη του 1953 με την Τουρκία, επιτρέποντας στους Τούρκους στη Γιουγκοσλαβία να μεταναστεύσουν, εξαπέλυσε μια τεράστια έξοδο στην Τουρκία. Τούρκοι για να φύγουν από τη χώρα. " </ref><ref>Salla, Michael Emin (1998). "Ταξιδεύοντας στον πλήρη κύκλο: η" τελική λύση "της Σερβίας στο πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου." ''Εφημερίδα των Μουσουλμανικών Υποθέσεων Μειονοτήτων'' . '''18''' . (2): 230. "Το πρώτο χρονολογείται από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 μέχρι την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το Βασίλειο των Σέρβων, των Κροατών και της Σλοβενίας, που κυριαρχείται από τη Σερβική δυναστεία του Καρατζεοτζίκ, άρχισε μια συστηματική πολιτική καταστολής και αναγκαστικής μετανάστευσης Αλβανών σε μια προσπάθεια να «διορθωθεί» ο δημογραφικός χαρακτήρας των εδαφών. Πολλοί μουσουλμάνοι Αλβανοί κατηγοριοποιήθηκαν απλά ως Τούρκοι και απελάθηκαν στην Τουρκία, στο πλαίσιο συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβενίας. Οι εκτιμήσεις των Αλβανών που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε έρημες περιοχές της Ανατολίας για να σχηματίσουν έναν αξιόπιστο πληθυσμό ασφαλείας για την Τουρκία, φτάνουν τα 250.000, ενώ 50.000 μετανάστευσαν στην Αλβανία. </ref><ref>Hilaj, Arjan (2013). "Η Αλβανική Εθνική Ερώτηση και ο Μύθος της Μεγάλης Αλβανίας". ''Το Περιοδικό Σλαβικών Στρατιωτικών Σπουδών'' . '''26''' (3):. 8. «Στον απόηχο του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα θεωρείται όλα Αλβανοί Μουσουλμάνοι στην ''στην κάμερα'' ως Τούρκοι, και ως εκ τούτου να μεταφερθεί στην Τουρκία με άλλους Τούρκους υπηκόους, μετά τη διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε μεταξύ των δύο κρατών το 1923 σε Λοζάνη." </ref><ref>Βαλτσιώτης. ''Τα Μουσουλμανικά Chams της Βορειοδυτικής Ελλάδας: Οι λόγοι για την απέλαση μιας «ανύπαρκτης» μειονοτικής κοινότητας.'' 2011. Η παρουσία ενός πληθυσμού που θεωρείται εχθρικό προς τα εθνικά συμφέροντα κοντά στα σύνορα προκάλεσε άγχος στους Έλληνες αξιωματούχους, η οποία επιδεινώθηκε από μια μιλιταριστική αντίληψη ασφάλειας και επικράτειας. Το κεντρικό ελληνικό κράτος ήταν πρόθυμο να ωθήσει τον «εχθρικό» πληθυσμό να μεταναστεύσει στην Τουρκία. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε τακτικές παρενόχλησης οι οποίες διεξήχθησαν από τοπικές παραστρατιωτικές ομάδες. Αυτή ήταν μια πρακτική που ήταν γνωστή και υιοθετήθηκε ήδη από την περίοδο των βαλκανικών πολέμων. Σε άλλες περιπτώσεις απλώς ανάγκασε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα, αφού έδωσαν τελεσίματα. " </ref><ref>Τζανέλι, Ροάνθη (2010). «Ισλαμοφοβία και Ελληνοφιλία: οι Έλληνες μύθοι της μεταποικιακής Ευρώπης». Στο Sayyid, S & Vakil, ΑΚ, (eds.). ''Σκέψη μέσω της ισλαμοφοβίας: παγκόσμιες προοπτικές'' . Hurst Publishers. Π. 224. «Στο πλαίσιο της διηπειρωτικής εργατικής κινητικότητας η ελληνική ισλαμοφοβία έχει εκδηλωθεί ως Αλβανοφοβία». </ref><ref>Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). [http://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/30589738/KOKKALI_Balkan_myth_paper_ref_Oct_2011.pdf?AWSAccessKeyId=AKIAJ56TQJRTWSMTNPEA&Expires=1431621674&Signature=ZMr7hQ2eBUFz8tpyV%2B17N3t8%2BuQ%3D&response-content-disposition=inline ''Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context''].{{Dead link|date=November 2017}} International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Retrieved 15 May 2010. p . 3. “The word ‘Albanian’ soon became synonymous to ‘criminal’ and ‘danger’ and ‘albanophobia’ settled for good and dominated the public imaginary during the whole decade of the 1990s until even the mid-2000s.”</ref><ref>Ramet, Sabrina Ρ. (2005). ''Σερβία από το 1989: Πολιτική και Κοινωνία κάτω από το Milošević και μετά'' . University of Washington Press. Π. 49. "Για μια αναλυτική ανάλυση του ρόλου των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, βλέπε Mark Thomson, ''Σφυρηλατημένο Πόλεμο: Τα Μέσα στη Σερβία, την Κροατία και τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη'' (Luton, UK: University of Luton Press, 1994). Ενώ όλοι οι Κροάτες συσχετίζονταν ολοένα και περισσότερο με την Ουστάσα, οι Αλβανοί και οι Βόσνιοι αναφέρθηκαν ως "Τούρκοι", υπονοώντας την υποτιθέμενη συνεργασία τους με τον ιστορικό εχθρό της Σερβίας, παρά το γεγονός ότι πολλοί Αλβανοί αγωνίστηκαν πραγματικά με τους Σέρβους ενάντια στην οθωμανική εισβολή. Οι μουσουλμάνοι είναι εθνικά Σλάβοι. "; Π. 400. "Μετά το ξέσπασμα του πολέμου το 1991, το Κρατικό Συμβούλιο Εκπαίδευσης στο Βελιγράδι εισήγαγε νέα εγχειρίδια ιστορίας στα δημοτικά και δευτεροβάθμια σχολεία. Όπως έδειξαν οι Dubravka Stojanović, αυτά τα βιβλία κατατάσσουν τους Σέρβους ως πολυετή θύματα των γειτόνων τους και, χρησιμοποιώντας συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα περιγράφοντας ορισμένες περιόδους, προσέφεραν στους μαθητές μια εικόνα του κόσμου «γεμάτη με ξενοφοβική περιφρόνηση και μίσος για τα γειτονικά έθνη» όσο και για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινότητα ». Στις συζητήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κράτησαν τη Σερβία για περίπου τέσσερις αιώνες, τα χριστιανικά θέματα περιγράφονται ως« υποδουλωμένοι λαοί », με κάθε μάθημα« που ακολουθείται από ένα σύντομο απόσπασμα από την ιστορική πηγές στις οποίες όσοι διαπράττουν τις περιγραφείσες πράξεις (συνήθως φρικαλεότητες) ονομάζονται Τούρκοι ». Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στο γεγονός ότι για τους περισσότερους από αυτούς τους χρόνους οι Οθωμανοί ήταν πιο ανεκτικοί τόσο στην ομογενειακή ποικιλομορφία όσο και στη γλωσσική ποικιλομορφία οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Ευρώπη, με τη μερική εξαίρεση της Πρωσίας. " </ref><ref>Clark, Howard (2000). ''Πολιτική αντίσταση στο Κοσσυφοπέδιο'' . Pluto Press. p.xx. "Το αίτημα να είναι« αυτόχθονες »έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι οι Σερβικές αρχές, ως αυστριακό μύθο, αντιμετωπίζουν τους Αλβανούς ως μετανάστες και δύο φορές στον 20ο αιώνα έχουν επιδιώξει να« επαναπατρίσουν »τους Αλβανούς στην Τουρκία. Όποια και αν είναι η προέλευσή τους, οι Αλβανοί και Σέρβοι συνυπήρχαν εδώ και αιώνες στο Κοσσυφοπέδιο. " </ref><ref>Moe, Χριστιανός (2014). "Θρησκεία στις συγκρούσεις της Γιουγκοσλαβίας: μεταπολεμικές προοπτικές". ''Scripta Instituti Donneriani Aboensis.'' '''19''' : 263-264. "Ο μύθος του νέου μέρους του Κοσσυφοπεδίου απέκτησε κεντρική θέση στο σερβικό πολιτισμό μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Για τον Anzulović, η σύνδεσή του με την Ημέρα του Βίκου (28 Ιουλίου) αντιπροσωπεύει μια ανατροπή του σλαβικού παγανιστικού μύθου σε σύγχρονο Σερβικό πολιτισμό που ευνοεί την ηθική του πολεμιστή πάνω στη χριστιανική ηθική (1999: 80-5, βλ. 13, 25-6, 60, 71). Στην ερμηνεία της Sells, αντιθέτως, η εθνική μυθολογία «απεικονίζει σλαβικούς μουσουλμάνους ως δολοφόνοι Χριστού και προδότες φυλής» (1996: 27), τα ταυτίζει με τους Τούρκους που σκότωσαν τον Λαζάρ και εξαπολύει πάνω τους την ίδια βία που ονομάζεται συκοφαντική ενάντια στους Εβραίους (σελ. xv). Οι πωλήσεις ομοιάζουν με τη χρήση της εθνικής προπαγάνδας και των θρησκευτικών συμβόλων από τη σερβική κυβέρνηση γύρω από τον εορτασμό της 600ης επετείου της μάχης του Κοσσυφοπεδίου (1989) στο μεσαιωνικό πάθος, με την ικανότητά της να καταρρεύσει το χρόνο και να υποκινήσει το κοινό να διαπράξει πογκρόμ. Επίσης, ερμηνεύει το ''Στεφάνι'' του ''Βουνό'' ως τοποθέτηση των δολοφονιών «έξω από την κατηγορία της εχθρότητας του αίματος», καθώς η μουσουλμανική προσφορά μιας παραδοσιακής τελετής συμφιλίωσης απορρίπτεται από τους χριστιανούς με το αιτιολογικό ότι απαιτεί βάπτισμα. Αντ 'αυτού, η σύγκρουση γίνεται μια «κοσμική δυαδικότητα του καλού και του κακού». Η δολοφονία των «Τουρκοκυπρίων» αναφέρεται ρητά ως «βάπτισμα με αίμα» και η Sells υποστηρίζει, αμφισβητήσιμα, ότι το ποίημα απεικονίζει αυτή τη δολοφονία ως «μια πράξη ιερή από μόνη της» που δεν είναι αμαρτωλή αλλά καθαριστική (Sells 1996: 42-3 ) - εδώ, επιστρέφουμε στην έννοια της «θηριωδίας ως μυστηρίου». Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν πρόκειται για αληθοφανή ανάγνωση του ποίηματος του 1847, αλλά αν παρόμοιες αναγνώσεις πληροφόρησαν τη συμπεριφορά κατά τη δεκαετία του 1990, ένα ζήτημα που πρέπει να επιλυθεί εμπειρικά. Εν πάση περιπτώσει, αυτό οφείλεται μόνο στη δαιμονοποίηση των μουσουλμάνων Βοσνίων και Αλβανών, όχι για τη σύγκρουση μεταξύ Κροατών και Σέρβων ». </ref><ref>Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref><ref>Mertus, Julie (1999). ''Κοσσυφοπέδιο: Πώς οι μύθοι και οι αλήθειες ξεκίνησαν έναν πόλεμο'' . Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας Τύπου Π. 184-185. «Η σημασία του μύθου του Κοσσυφοπεδίου για τη σερβική πολιτική, όπως παρατηρεί ο Gale Stokes», δεν έγκειται σε αυτές τις πραγματικές ιστορίες αλλά στην επιλογή του από τους εθνικιστές ως το κατάλληλο συμβολικό σύμπαν της Σερβίας. Παρέχει ένα λεξιλόγιο εμπειριών εκτός εποχής. "Το 1989, η« μεγάλη ήττα »χρησίμευσε ως υπενθύμιση για τα Σερβικά βάσανα και την ανάγκη για τους Σέρβους να υπερασπιστούν ακόμη και την πατρίδα τους, το Κοσσυφοπέδιο. Η αναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκάλεσε επίσης την εικόνα των κακών Τούρκων - στενογραφίας για όλους τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου (ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους) και των γιουγκοσλαβικών ("σλαβικών") Μουσουλμάνων, οι οποίοι θεωρούνταν ως προδότες φυλών για μεταστροφή στο Ισλάμ κατά τη διάρκεια των Οθωμανών κανόνας. Ο Μιλόσεβιτς είχε μακροχρόνια επωφεληθεί από το "λεξιλόγιο εμπειριών" που δημιούργησε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου. Για αυτόν, η επέτειος της υπερβολής για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ήταν εξατομικευμένη. Έφτασε στην τελετή με ελικόπτερο σε μια επίδειξη δύναμης και πήρε τον τόπο τιμής σε μια σκηνή διακοσμημένη με τα εμβλήματα του σερβικού εθνικισμού - συμπεριλαμβανομένου ενός τεράστιου Ορθοδόξου Σταυρού που περιβάλλεται από τέσσερις Κυριλλικές Γ (για το σύνθημα "Μόνο Ενότητα / Αρμονία σώζει το Σέρβοι "). Ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία παρακολουθούσε την προειδοποίησή της: "Οι Σέρβοι στην ιστορία τους ποτέ δεν κατέκτησαν ή εκμεταλλεύτηκαν άλλους. Μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους, απελευθερώθηκαν και, όταν μπορούσαν, βοήθησαν άλλους ανθρώπους να απελευθερωθούν. Ο ηρωισμός του Κοσσυφοπεδίου δεν μας επιτρέπει να ξεχνάμε ότι κάποτε είμαστε γενναίοι και αξιοπρεπείς και ένας από τους λίγους που πήγαν στη μάχη αήττητοι. Έξι αιώνες αργότερα, πάλι βρισκόμαστε σε μάχες και διαμάχες. Δεν είναι ένοπλες μάχες, αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε αυτά τα πράγματα ακόμα ». Με την κεφαλαιοποίηση του μεγαλύτερου μύθου στη σερβική λαογραφία, ο Μιλόσεβιτς έριξε τους Σέρβους όχι μόνο εναντίον Αλβανών, αλλά και εναντίον του άλλου εχθρού που προσδιόρισε ο μύθος του Κοσσυφοπεδίου: σλαβικοί μουσουλμάνοι. Θα ήταν η τελευταία φορά που ολόκληρη η ομοσπονδιακή ηγεσία θα σταθεί στην ίδια σκηνή στην ενότητα με τον Μιλόσεβιτς ». </ref><ref>Brunnbauer, Ulf (2004). «Γονιμότητα, οικογένειες και εθνοτικές συγκρούσεις: Μακεδόνες και Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, 1944-2002». ''Έγγραφα εθνικοτήτων'' . '''32''' . (3): 583. «Όταν ιδρύθηκε η κομμουνιστική εξουσία, οι Αλβανοί και οι μουσουλμανικές κοινότητες εν γένει αισθάνθηκαν όλο και περισσότερο αποξενωμένοι από το κράτος, για παράδειγμα, λόγω της αντι-θρησκευτικής του ατζέντας, της μακεδονικής προοπτικής, της ισχυρής σερβικής επιρροής , και τις ριζοσπαστικές προσπάθειές της να αλλάξει τον ρόλο των γυναικών .... Αυτή η αποξένωση από τη σοσιαλιστική μεταμόρφωση ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους χιλιάδες Αλβανοί μετανάστευσαν ως «Τούρκοι» στην Τουρκία τη δεκαετία του 1950. Ως εκ τούτου, οι επιπτώσεις των διακρίσεων από τις κρατικές αρχές πολλαπλασιάστηκαν με αυτοδιάθεση ». </ref>


== Χρήση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και τη λογοτεχνία ==
== Χρήση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και τη λογοτεχνία ==

Έκδοση από την 21:40, 7 Ιανουαρίου 2020

 Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση. Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο.

Η λέξη Τουρκαλβανός είναι εθνογραφικός και θρησκευτικός όρος που χρησιμοποιούν οι Έλληνες για τους Μουσουλμάνους Αλβανούς από το 1715 και ύστερα.[1][2][3][4] Υπό μία ευρύτερη έννοια, ο όρος περιελάμβανε τόσο τους Μουσουλμάνους Αλβανούς, όσο και τους Τούρκους πολιτικούς και στρατιωτικούς της Οθωμανικής διοίκησης στα Βαλκάνια.[5] Ο όρος προέρχεται από την ταυτοποίηση των Μουσουλμάνων με τους Οθωμανούς και/ή τους Τούρκους, λόγω του διοικητικού συστήματος μιλλέτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την ταξινόμηση των ανθρώπων σύμφωνα με τη θρησκεία τους, όπου το μουσουλμανικό μιλλέτ έπαιζε τον ηγετικό ρόλο.[6] Από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, ο όρος Τούρκος και από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και εξής, ο παράγωγος όρος Τουρκαλβανός έχει χρησιμοποιηθεί ως υποτιμητικός όρος, φράση και/ή έκφραση για τους Μουσουλμάνους Αλβανούς και τις κοινότητές τους.[1][7][8][9][10] Ο όρος έχει επίσης διαπιστωθεί ότι είναι ασαφής, ιδεολογικά και συναισθηματικά φορτισμένος [6] και ότι έχει χρησιμοποιηθεί με ιμπεριαλιστική και ρατσιστική σημασία.[11] Οι Αλβανοί έχουν εκφράσει τη διαφωνία τους ως προς τους όρους Τούρκος και τον παράγωγο του Τουρκαλβανός, όταν αναφέρονται σε αυτούς.[8][12][13] Έχει αναφερθεί ότι στα τέλη του 20ού αιώνα μερικοί Χριστιανοί Αλβανοί εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τον όρο Τούρκος για να αναφερθούν στους Μουσουλμάνους Αλβανούς.[14]

Μουσουλμάνοι Αλβανοί παίζουν «κυρία»

Ετυμολογία και χρήση του όρου

Ο όρος Τουρκαλβανός είναι σύνθετη λέξη, από τους όρους Τούρκος και Αλβανός. Η λέξη Αλβανός ήταν και εξακολουθεί να είναι όρος που χρησιμοποιείται ως εθνωνύμιο[15], ενώ η λέξη Τούρκος θεωρήθηκε κατά καιρούς από τους δυτικούς Ευρωπαίους[16] [17] ή από τους μη μουσουλμανικούς βαλκανικούς λαούς, ως συνώνυμη με το Μουσουλμάνος.[8][18] Μια συλλογή αλβανικών παραδοσιακών τραγουδιών, που δημοσιεύθηκε το 1870 από τον Thimi Mitko, δείχνει ότι οι περισσότεροι αλβανόφωνοι της εποχής του προσδιοριζόντουσαν μεταξύ τους με διαφορετικούς όρους και όχι με μία ενιαία εθνική ονομασία.[19] Αργότερα, το 1770, Μουσουλμάνοι Αλβανοί μισθοφόροι, που αναφέρονται ως Τουρκαλβανοί, πληρώθηκαν από τον Οθωμανό Σουλτάνο για να καταστείλουν την εξέγερση των Ορλωφικών.[20] Η δραστηριότητά τους περιελάμβανε σφαγές, λεηλασίες και καταστροφές στις περιοχές της Ηπείρου, της Δυτικής Μακεδονίας, της Κεντρικής Ελλάδας, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου, οι οποίες υπέστησαν τις περισσότερες καταστροφές και σφαγές, λόγω της δραστηριότητας 15.000 Μουσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων.[21][22] [23] Το 1779, ο Οθωμανικός στρατός κατάφερε τελικά να εκδιώξει τις ομάδες αυτές από την Πελοπόννησο, ενώ οι υπόλοιποι είτε σκοτώθηκαν από τους κατοίκους της περιοχής, είτε βρήκαν καταφύγιο στις μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες του Λάλα και των Βαρδουνίων.[24] Η περίοδος 1770-1779 γενικά ονομάζεται Αλβανοκρατία στην ελληνική ιστοριογραφία.[25] Ως αποτέλεσμα, οι τοπικές ελληνικές παραδόσεις στην Ήπειρο από τα τέλη του 18ου αιώνα, αναφέρουν συχνές επιδρομές και λεηλασίες από «τουρκαλβανικές» ή «αλβανικές» ομάδες. Αυτό το είδος δραστηριότητας συνδέθηκε με την ερήμωση των οικισμών.[26]

Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Ελληνικής Επανάστασης (1821-1830), ως Τουρκαλβανοί αναφέρονται οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί που πολέμησαν με τη οθωμανική πλευρά εναντίον των Ελλήνων επαναστατών.[4]

Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί συχνά αποκαλούνται, από τους Έλληνες, Τουρκαλβανοί.[7][9][10] Όπως ο όρος «Τούρκος»,[17] η έκφραση[1] χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους συγγραφείς, κυρίως στη δυτικοευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα, για τους μουσουλμανικούς αλβανικούς πληθυσμούς.[27] Ως εκ τούτου, η λέξη Τούρκος με αυτή τη χρήση της κατόρθωσε να έχει επίσης υποτιμητική και αποθαρρυντική έννοια που, όταν χρησιμοποιείτο σε άλλες λέξεις, έδινε την υποτιμητική έννοια της σκληρής και απάνθρωπης συμπεριφοράς ή και της οπισθοδρομικότητας και αγριότητας.[28][29][30][31] Στο γενικό πλαίσιο των Βαλκανίων κατά τον εικοστό αιώνα, η χρήση της λέξης «Τούρκος» (και «Τουρκία») έχει επίσης χρησιμοποιηθεί πολιτικά, για να διαφοροποιήσει τον «αυτόχθονα» από τον «ξένο», ώστε να υπονοούνται οι βαλκάνιοι Μουσουλμάνοι ως αλλοδαποί.[31][32][33] Στην περίπτωση των Αλβανών, αυτό κατά καιρούς έχει οδηγήσει σε αλβανοφοβία, αρνητικά στερεότυπα, κοινωνικοπολιτικές διακρίσεις και ακόμη και μαζική βία.[1][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42]<ref=Mertus184-185>Mertus, Julie (1999). Kosovo: How myths and truths started a war. University of California Press. σ. 184-185</ref>[43]

Χρήση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και τη λογοτεχνία

Στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ο ελληνικός τύπος χρησιμοποίησε ανοιχτά τον όρο «Τουρκαλβανοί ληστές» για να υποκινήσει αισθήματα μίσους και να συσχετίσει τους Αλβανούς εθνικιστές με την «τουρκική ανθελληνική προπαγάνδα».[9] Κατά τα έτη 1882-1897, κάποια ελληνικά μέσα ενημέρωσης και δημοσιεύματας ξεκίνησαν εκστρατεία προώθησης της φιλίας και μελλοντικής συμμαχίας μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών.[44] Έτσι απέφευγαν τη χρήση του όρου Τουρκαλβανός και υποδείκνυαν τα κοινά χαρακτηριστικά που μοιράζονται και οι δύο πληθυσμοί[44]. Έτσι χρησιμοποιήθηκαν οι νέοι μικτοί όροι, Ελληνοαλβανοί και Ελληνες Πελασγοί.[44] Μετά την Ελληνική Επανάσταση, ο όρος Τουρκαλβανός χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές και στα ελληνικά σχολικά βιβλία του 19ου αιώνα.[45] Οι ελληνικές εθνικιστικές εξιστορήσεις εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον ευρύτερα γνωστό υποτιμητικό όρο Τουρκαλβανός, αντί του «Μουσουλμάνος Αλβανός».[10]

Σχετικοί όροι

Οι Έλληνες είχαν επίσης ονομάσει διάφορες μουσουλμανικές αλβανικές κοινότητες ως Τουρκοβαρδουνιώτες[46] και Τουρκοτσάμηδες.[47][48] Στη Θεσπρωτία, ο τοπικός ορθόδοξος χριστιανικός πληθυσμός χρησιμοποιούσε τη λέξη Τούρκος (δηλ. Μουσουλμάνος) για τους Αλβανούς Μουσουλμάνους Τσάμηδες, όρος που χρησιμοποιείται ακόμα στην περιοχή από μερικούς ηλικιωμένους. [49] Επίσης, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και ο γερμανικός στρατός δανείστηκαν από τους Έλληνες τον όρο Τουρκαλβανός για να περιγράψουν τους Αλβανούς Μουσουλμάνους Τσάμηδες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.[50] Επιπλέον, στην ελληνική γλώσσα έχουν χρησιμοποιηθεί και παρόμοιοι σύνθετοι εθνογραφικοί όροι που αποκαλύπτουν επίσης το εθνικό ή θρησκευτικό υπόβαθρο των συγκεκριμένων κοινοτήτων, όπως Τουρκοκρητικοί (ή Τουρκοκρήτες) και Τουρκοκύπριοι.[3]

Μεταξύ του ευρύτερου ελληνόφωνου πληθυσμού, μέχρι τον μεσοπόλεμο του εικοστού αιώνα, ο όρος Αρβανίτης χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει έναν αλβανόφωνο, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, συμπεριλαμβανομένου του Ισλάμ.[51] Από την άλλη πλευρά, στην Ήπειρο, ο όρος Αρβανίτης χρησιμοποιείται ακόμα για αλβανόφωνους, ανεξάρτητα από την υπηκοότητα και τη θρησκεία τους.[51]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Μίλλας, Ηρακλής (2006). «Τουρκοκρατία: Ιστορία και εικόνα των Τούρκων στην ελληνική λογοτεχνία.» Νότιας Ευρώπης Κοινωνία & Πολιτική . 11 . (1): 50. «Η διαχρονική ύπαρξη του άλλου (και η αλληλεξάρτηση του Εαυτού με αυτόν τον άλλο) διασφαλίζεται από το όνομα που χρησιμοποιείται για να τον καθορίσει. Οι Έλληνες συχνά ονομάζουν «διάφορες πολιτείες και ομάδες των Τούρκων - όπως οι Σελτζούκοι, οι Οθωμανοί, ακόμη και οι Αλβανοί (Τουρκαλβανοί )».
  2. ↑ Νικολάου, 1997, σ. 313.
  3. ↑ 3,0 3,1 Chidiroglou, Paulos (1990). Symvolē stēn Hellēnikē Tourkologia (στα German). Athēna: Hērodotos. σελ. 127. ISBN 9789607290182. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  4. ↑ 4,0 4,1 Maroula, Efthymiou (2000). «Cursing with a Message: the Case of Georgios Karaiskakis in 1823». Historein (Cultural and Intellectual History Society) 2: 180. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-12-23. https://web.archive.org/web/20151223142706/http://www.openarchives.gr/view/528864. Ανακτήθηκε στις 23 December 2015. «sense, the Moslem Albanians of the Ottoman army are referred to during this time as "Turcalbanians", despite the fact that racially they have nothing to do with the Turks.». 
  5. ↑ Umut Özkırımlı & Spyros A. Sofos (2008). Tormented by history: nationalism in Greece and Turkey.Columbia University Press. (ISBN 978-0-231-70052-8), σ. 50: "...the so-called Tourkalvanoi, a composite term literally translated as 'Turkalbanians' and used to denote the Turkish and Albanian Muslim elites and military units that represented Ottoman domination in the Balkans)
  6. ↑ 6,0 6,1 Νίτσιος, Βασίλης (2010). Στα σύνορα: Διασυνοριακή κινητικότητα, εθνοτικές ομάδες και σύνορα στα σύνορα Αλβανίας-Ελλάδας . LIT Verlag. Π. 200. "Ποιος και τι ήταν αυτός ο άνθρωπος, πέρα από τον μύθο του" Τούρκου Αλβανού σατράπη "που καλλιεργούσε στην Ελλάδα, σκέφτομαι πόσο έκπληκτοι οι μαθητές μου βλέπουν πάντα όταν τους λέω ότι ο Αλή Πασά δεν ήταν Τούρκος αλλά Αλβανός. Ο ασαφής, ιδεολογικά και συναισθηματικά χρωματισμένος όρος, "τουρκικά-αλβανικά", αναφέρεται μόνο στους Μουσουλμάνους Αλβανούς, μέσω μιας γενικής ταυτοποίησης των Τούρκων με Μουσουλμάνους, η οποία σχετίζεται με το σύστημα διοίκησης που χρησιμοποιούν οι Οθωμανοί.
  7. ↑ 7,0 7,1 Μεγαλομάτης, Μ. Κοσμάς (1994). Τουρκοελληνικές σχέσεις και τα Βαλκάνια: Αξιολόγηση των σημερινών προβλημάτων από τον ιστορικό. Ίδρυμα Κύπρου. σ. 28. "Οι Μουσουλμάνοι Αλβανοί έχουν ονομαστεί Τουρκαλβανοί στα ελληνικά και αυτό είναι υποτιμητικό." Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Megalommatis " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Karpat, Kemal Η. (2001). The Politicization of Islam: Reconstructing Identity, State, Faith, and Community in the Late Ottoman State, Oxford University Press, σ. 342. "Μετά το 1856, και ιδιαίτερα μετά το 1878, οι όροι Τούρκος και Μουσουλμάνος έγιναν σχεδόν συνώνυμοι στα Βαλκάνια. Ένας Aλβανός που δεν γνώριζε ούτε μια λέξη τουρκικά, έλαβε έτσι το εθνοτικό όνομα του Τούρκου και τον δέχτηκε, όσο κι αν προτιμά να αποστασιοποιηθεί από τους Τούρκους ». Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Karpat " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Tzanelli, Rodanthi (2008). Nation-building and identity in Europe: The dialogics of reciprocity, Palgrave Macmillan, σ. 62. "Consequently, at the beginning of the 1880s the Greek press openly incited anti-Albanian hatred, associating the Albanian irredentists with Turkish anti-Greek propaganda, and baptizing them Vlachs and ‘Turkalbanian brigands’ (Aión. 10 and 14 July 1880; Palingenesía, 3 April 1881)" Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Tzanelli2008 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Nikolopoulou, Kalliopi (2013). Tragically Speaking: On the Use and Abuse of Theory for Life, University of Nebraska Press. Π. 299. "Αντί για τον όρο" Μουσουλμάνοι Αλβανοί ", οι εθνικιστικές ελληνικές ιστορίες χρησιμοποιούν τον πιο γνωστό, αλλά υποτιμητικό, όρος" Τουρκαλβανιανοί ". Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Nikolopoulou " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  11. ↑ Pettifer James, (2009). Woodhouse, Zerva and the Chams: Exploring the Second World War Heritage, Onufri, σ. 25.
  12. ↑ Κοινωνία των Εθνών (Οκτώβριος 1921). Albania. League of Nations –Official Journal.8: 893. «The memorandum of the Albanian government… The memorandum complains that the Pan-Epirotic Union misnames the Moslem Albanians as “Turco-Albanians”»
  13. ↑ Hart, Laurie Kain (1999). Culture, Civilization, and Demarcation at the Northwest Borders of Greece. American Ethnologist. 26. (1): 207. "In 1919, then, the Albanians attacked the Greek concept of national consciousness and civilization as a thinly disguised transformation of the utopia of the Greek Patriarch (which, to stress the "Oriental" connotations, they often called Ottoman or Byzantine): a utopia of many nations under one religion (subordinate to the Greek element). In reaction, the Albanian utopia crystallized as the logical opposite to that of the Greeks. Emphasizing blood and kinship through the medium of language, it constituted itself as profoundly indifferent to religious divisions-and on these grounds both Western and modern. Greek spokesman Cassavetes conflated Moslem Albanian and Turk, comparing the Greeks in southern Albania to Armenians (1921:473) at the mercy of the "Moslem element" (1921:471). Albanian official Vrioni responded that, quite to the contrary, Albanians have nothing in common with Turks. There is certainly no such creature as a Turko-Albanian, he argued: "The Turk belongs to the Turanian race, whereas the Albanian belongs to an Arian race" (1921:478).""
  14. ↑ Matvey Lomonosov, On Albanian Identity in the Late Ottoman Empire, Porta Balkanica, vol. 5, 2013, σ.12, ISSN 1804-2449
  15. ↑ Lloshi. Αλβανικά . 1999. σελ. 277.
  16. ↑ Yassin, Dawlat Sami (2012). "Representation of Muslims in Early Modern English Literature." Plaza: Dialogues in Language and Literature. 2. (2): 10-22.
  17. ↑ 17,0 17,1 MacLean, Gerald Μ. (2007). When West Looks East: Some Recent Studies in Early Modern Muslim Cultures , 7. (1): 97.
  18. ↑ Mentzel, Peter (2000). "Introduction: Identity, confessionalism, and nationalism." Nationalities Papers. 28. (1): 8. "The attitude of non Muslim Balkan peoples was similar. In most of the Balkans, Muslims were “Turks” regardless of their ethno-linguistic background. This attitude changed significantly, but not completely, over time."
  19. ↑ [https://www.jstor.org/stable/852556?read-now=1&seq=6#page_scan_tab_contents Jane C. Sugarman, "Imagining the Homeland: Jane C. Sugarman, "Imagining the Homeland: Poetry, Songs, and the Discourses of Albanian Nationalism", Ethnomusicology, Vol. 43, No. 3, 1999, σ. 424.
  20. ↑ Νικολάου, 1997, σ. 455.
  21. ↑ Νικολάου, 1997, σ. 184.
  22. ↑ Νικολάου, 1997, σ. 174.
  23. ↑ editor, William M. Johnston, (2000). Encyclopedia of monasticism. London: Fitzroy Dearborn. σελ. 859. ISBN 9781579580902. 
  24. ↑ Νικολάου, 1997, σ. 197.
  25. ↑ al.], edited by Elias Kolovos ... [et (2007). The Ottoman Empire, the Balkans, the Greek lands : toward a social and economic history : studies in honor of John C. Alexander (1. έκδοση). Istanbul: Isis Press. σελ. 43. ISBN 9789754283464. CS1 maint: Extra text: authors list (link)
  26. ↑ Nitsiakos, Basilēs G. Balkan Border Crossings: First Annual of the Konitsa Summer School (στα Αγγλικά). LIT Verlag Münster. σελ. 400. ISBN 9783825809188. 
  27. ↑ Blumi, Isa. (1998). "The commodification of otherness and the ethnic unit in the Balkans: how to think about Albanians." East European Politics & Societies. 12. (3): 527-569; σ. 533. “Such analysis is submerged in a refined treatment of history traditionally skewed for an audience that is more inclined to retain old stereotypes about Albanians, Muslims, and the “other,” than to dig deeper into the intricacies of the homogenized units of analysis being evoked—ethnicity, nation, Islam.”
  28. ↑ McCarthy, Kevin Μ. (1970). "Η Δραστική Χρήση του Τουρκού και της Τουρκίας". Αμερικανική ομιλία . 45 . (1/2): 157. Οι Τούρκοι κατέχουν εξέχουσα θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που φαίνονται να έχουν κατακερματιστεί σε όλη την ιστορία. Το όνομα Τουρκ ή Τουρκία έχει από καιρό συνδέεται με σκληρή, απάνθρωπη συμπεριφορά και χρησιμοποιείται συχνά ως περιγραφικό μέρος της ομιλίας μας σε υποτιθέμενες φράσεις. " Π. 158. «Ως ουσιαστικό στην αγγλική γλώσσα ο Τούρκος σήμαινε, σύμφωνα με τον ΟΕΔ ,« έναν σκληρό, αυστηρό ή τυραννικό άνθρωπο · ο καθένας που συμπεριφέρεται ως βάρβαρος ή άγριος · αυτός που αντιμετωπίζει τη σύζυγό του με δυσκολία · ένας κακός ή ανίκητος άνθρωπος »." Π. 159. "Δεδομένου ότι έχει μια τέτοια παράδοξη νόημα, δεν ήμουν έκπληκτος όταν ήμουν σε μια πρόσφατη εφαρμογή του turk , αυτή τη φορά στον αθλητισμό: το turk είναι ένα ψευδώνυμο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν δώσει στα κακά νέα ότι (όπως για παράδειγμα οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Τούρκοι, και οι Ιρλανδοί), οι Τούρκοι από μόνα τους ήταν γενικά ένας σταθερός στόχος για απάτη και απρόσμενα έδωσαν το όνομά τους σε πολλές δυσμενείς καταστάσεις ».
  29. ↑ Batur-VanderLippe, Pinar (1999). "Με επίκεντρο τον παγκόσμιο ρατσισμό και τον αντιρατσισμό: από την καθημερινότητα μέχρι την παγκόσμια πολυπλοκότητα". Κοινωνιολογικό φάσμα . 19 . (4): 472. "Στο αιώνιο στερεότυπο του« Τρομερού Τούρκου », οι Τούρκοι απεικονίζονταν ως οι καθυστερημένοι και άγριοι εχθροί του πολιτισμού και της προόδου. Είτε ο Τρομερός Τούρκος θεωρήθηκε Λευκός είτε Μαύρος, οι ουσιώδεις Orientalist κατηγορίες "πίσω" και "άγριοι" συνοδεύονταν πάντοτε με το «σκοτάδι», ποιότητες σε έντονη αντίθεση με την εικόνα του αποικιστή ως λευκή, προοδευτική, επιστημονική και ανώτερη (VanderLippe 1997). "
  30. ↑ Todorova, Maria Nikolaeva (1997). Φανταστείτε τα Βαλκάνια. Oxford University Press. σ. 90. "Οι αγγλικές εικόνες του Τούρκου κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και του δέκατου έβδομου αιώνα ήταν αυτές της τυραννίας, αυθαιρεσίας, εκβιασμών, δουλείας, πειρατείας άγριων τιμωριών και χριστιανικών δοκιμασιών. ήταν επίσης εικόνες παράξενης και διαφθοράς ενάντια στο Ισλάμ. "
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Blumi, Isa (2013). Ottoman refugees, 1878-1939: migration in a post-imperial world. A&C Black. σσ. 149-150
  32. ↑ 32,0 32,1 Blumi, Isa (2011). Reinstating the Ottomans, Alternative Balkan Modernities: 1800-1912. Palgrave MacMillan. New York. σ. 32
  33. ↑ 33,0 33,1 Austin, Robert Clegg (2012). Founding a Balkan State: Albania's Experiment with Democracy, 1920-1925. University of Toronto Press. σ. 95
  34. ↑ Müller, Dietmar (2009). "Orientalism and Nation: Jews and Muslims as Alterity in Southeastern Europe in the Age of Nation-States, 1878–1941." East Central Europe. 36. (1): 66
  35. ↑ Merdjanova, Ina (2013). Rediscovering the Umma: Muslims in the Balkans between nationalism and transnationalism. Oxford University Press. σ. 43
  36. ↑ Salla, Michael Emin (1998). "Traveling the full circle: Serbia's ‘final solution’ to the Kosovo problem." Journal of Muslim Minority Affairs. 18. (2): 230
  37. ↑ ilaj, Arjan (2013). "The Albanian National Question and the Myth of Greater Albania." The Journal of Slavic Military Studies. 26.(3): 8
  38. ↑ Baltsiotis. The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a “non-existent” minority community. 2011
  39. ↑ Kokkali, Ifigeneia (24–25 February 2011). Being Albanian in Greece or elsewhere: negotiation of the (national) self in a migratory context. International conference on the “Myths of the Other in the Balkans. Representations, social practices and performances”. Thessaloniki. Ανακτήθηκε 15-5-2010. σ. 3
  40. ↑ Ramet, Sabrina P. (2005). Serbia since 1989: Politics and Society under Milošević and After. University of Washington Press. σ. 49
  41. ↑ Clark, Howard (2000). Civil resistance in Kosovo. Pluto Press. σ.xx
  42. ↑ Moe, Christian (2014). Religion in the Yugoslav conflicts: post-war perspectives. Scripta Instituti Donneriani Aboensis. 19: 263-264
  43. ↑ Brunnbauer, Ulf (2004). "Fertility, families and ethnic conflict: Macedonians and Albanians in the Republic of Macedonia, 1944–2002." Nationalities papers. 32. (3): 583
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 Skoulidas, Ilias (2001). «The Relations Between the Greeks and the Albanians during the 19th Century: Political Aspirations and Visions (1875-1897)». didaktorika.gr (University of Ioannina): 265. doi:10.12681/eadd/12856. «"Μάλιστα, υπάρχει και πρόοδος στην όλη κατασκευή. Η εικόνα Τουρκαλβανός = Αλβανός και Τούρκος = ταύτιση στη μακρά διάρκεια, ανατρέπεται και προβάλλεται μια νέα εικόνα, όπου οι Έλληνες και οι Αλβανοί είναι οι δύο λαοί των Βαλκανίων, που δεν έχουν κοινούς δεσμούς με άλλους και πρέπει να βρίσκονται σε αγαστές σχέσεις. Έτσι, εμφανίζονται νέα μεικτά επίθετα. [ Indeed, there is progress in the whole structure. The image of Turco-Albanians = Albanians and Turks = identification in the long term, upset and displayed a new image, where Greeks and Albanians are the two peoples of the Balkans, who have no common bonds with others and must be in good faith relations. So was displayed new mixed adjectives."». 
  45. ↑ Spahiu, Nexhmedin (2008). " Η Εθνική Διαδικασία Αφύπνισης και οι Ορθόδοξοι Αλβανοί " Forum Bosnae. 44: 307-308. Μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας, τα ελληνικά σχολεία στην Αλβανία οργανώθηκαν και εξοπλισμένα με νέο προσωπικό, προγράμματα και σχολικά βιβλία από το νέο ελληνικό κράτος. Η ιστορία και η λογοτεχνία που δίδαξε σε αυτά τα σχολεία κατήγγειλε τους μαθητές με τον ελληνικό σοβινισμό προς τους μουσουλμάνους - όρος που τους χρησιμοποίησε ως συνώνυμο των Τούρκων. Θεώρησαν τους Αλβανούς μουσουλμάνους να μην είναι Αλβανοί ή Αλβανοί μουσουλμάνοι, αλλά μόνο μουσουλμάνοι, δηλαδή Τούρκοι ή μερικές φορές Τούρκουαλβανοί (Τούρκοι-Αλβανοί). Το γεγονός ότι υπήρχαν Καθολικοί Αλβανοί στη βόρεια Αλβανία δεν είχε καμία σημασία για τους Έλληνες, διότι αυτό το μέρος ήταν πολύ μακριά από τα φανταστικά μελλοντικά σύνορα του ελληνικού κράτους.
  46. ↑ Νικολάου, 1997, σ. 313
  47. ↑ Κρέτσι, Γεωργία (2002). « Το μυστικό παρελθόν των Ελληνο-Αλβανικών συνόρων» Cham Muslim Albanians: Προοπτικές σύγκρουσης ιστορικής λογοδοσίας και σημερινών δικαιωμάτων . Ethnologia Balkanica . 6 : 173. «Ο ελληνικός πληθυσμός αναφέρεται συχνά στα χέρια ως« Τούρκοι »ή« Τουρκαλβανοί », υποδεικνύοντας ότι είναι μουσουλμάνοι».
  48. ↑ Ktistakis, Giorgos (Φεβρουαρίου 2006). Περιουσίες Αλβανών και Τσάμηδων στην Ελλάδα: Aρση του εμπολέμου και διεθνής προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου' [Properties of Albanians and Chams in Greece: Nullification of the State of War and international protection of human rights] (PDF). Minorities in Balkans (στα Greek). Athens, Greece: Center of Studying of Minority Groups. σελ. 53. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2009. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  49. ↑ Γκότοβος, Αθανάσιος (2013). Ετερότητα και Σύγκρουση: Ταυτότητες στην Κατοχική Θεσπρωτία και ο Ρόλος της Μουσουλμανικής Μειονότητας. University of Ioannina, Dodoni Journal. σελίδες 36, 67. . p. 36 "Σε ό,τι αφορά τη λαϊκή γλώσσα, για τον προσδιορισμό της θρησκευτικής ταυτότητας στην περιοχή της Θεσπρωτίας (όπως και αλλού), επικρατούσε, τουλάχιστον μέχρι την κατοχή, ο όρος Τούρκοι για την αναφορά σε Μουσουλμάνους, ανεξαρτήτως καταγωγής, γλώσσας και εθνότητας. Ο ίδιος προσδιορισμός είναι σε χρήση ακόμη και σήμερα από άτομα της τρίτης ηλικίας που ζουν στην περιοχή." (In the popular language, for the characterization of the religious identity in Thesprotia (as well as elsewhere), it was common, at least till the German Occupation, the term "Turks" for the muslims, independently of origin, language and nationality. The same characterization is still used today by elderly people living in the area.)
  50. ↑ Tönnes, Bernhard (1980). Sonderfall Αλβανία: Ο Ένβερ Χόχας "ηγέτης της ιστορικής αστυνομίας της ιδεολογίας" [Ειδική περίπτωση της Αλβανίας: Ο «τρόπος ζωής» του Ένβερ Χότζα και η ιστορική προέλευση της ιδεολογίας του . Oldenbourg Verlag. Π. 15. "Der deutschen Wehrmacht wie den den des britischen Intelligence Service während des Zweiten Weltkriegs unter der absurden Bezeichnung" Turko-Albaner "auf. Το Γερμανικό Wehrmacht, όπως και εκείνοι της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου που χρησιμοποιείται με το παράλογο όνομα "Τούρκοι-Αλβανοί". Αυτός ο προσδιορισμός, και οι δύο πλευρές έχουν αναλάβει από τους Έλληνες, οι οποίοι σύμφωνα με την προπαγάνδα το Çamë με αίμα ,, είναι "Έλληνες που έχουν εξισλαμιστεί υπό τουρκική κυριαρχία ...."
  51. ↑ 51,0 51,1 Baltsiotis, Lambros (2011). The Muslim Chams of Northwestern Greece: The grounds for the expulsion of a "non-existent" minority community. European Journal of Turkish Studies.  "Until the Interwar period Arvanitis (plural Arvanitēs) was the term used by Greek speakers to describe an Albanian speaker regardless of his/hers religious background. In official language of that time the term Alvanos was used instead. The term Arvanitis coined for an Albanian speaker independently of religion and citizenship survives until today in Epirus (see Lambros Baltsiotis and Léonidas Embirikos, “De la formation d’un ethnonyme. Le terme Arvanitis et son evolution dans l’État hellénique”, in G. Grivaud-S. Petmezas (eds.), Byzantina et Moderna, Alexandreia, Athens, 2006, pp. 417-448."

Πηγές

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τουρκαλβανοί&oldid=7967259"