Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γναίος Οκτάβιος (ύπατος το 165 π.Χ.)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γναίος Οκτάβιος (ύπατος το 165 π.Χ.)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Gnaeus Octavius (Λατινικά)
Γέννηση209 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος162 π.Χ.[1]
Λαοδίκεια η εν Φρυγία
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΤέκναΓναίος Οκτάβιος (ύπατος το 128 π.Χ.)[2][3]
Μάρκος Οκτάβιος (τριβούνος των πληβείων το 133 π.Χ.)
ΓονείςGnaeus Octavius
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΤρίτος Μακεδονικός πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή)[4]
curule aedile (172 π.Χ.)[5]
Λεγάτος (169 π.Χ.)[5]
decemvir sacris faciundis (169 π.Χ.–162 π.Χ.)[5]
Πραίτορας (168 π.Χ.)[5]
Propraetor (167 π.Χ.)[5]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (165 π.Χ.)[4][5]
Λεγάτος (163 π.Χ.–162 π.Χ.)[5]
Βραβεύσειςtriumphator (167 π.Χ.)[5]
δεδομένα

Ο Γναίος Οκτάβιος, λατιν.: Gnaeus Octavius (απεβ. το 162 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατηγός, που υπηρέτησε ως ύπατος το 165 π.Χ. και ήταν ο κατασκευαστής του Περιστύλιου του Οκτάβιου.

Οικογενειακό υπόβαθρο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οκτάβιος ανήκε στο πληβείο γένος των Οκταβίων, το οποίο είχε αναδυθεί στα μέσα του 3ου αι. Το πρώτο πιστοποιούμενο μέλος του ήταν ένας Γάιος Οκτάβιος Ρούφος, των οποίων οι δύο γιοι ίδρυσαν τους δύο κλάδους του γένους, αλλά ο νεότερος κλάδος, στο οποίο αργότερα ανήκε ο Οκταβιανός (ο μελλοντικός πρώτος Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος), έλαβε πολύ λιγότερες τιμές κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας.[6] Ο πρεσβύτερος κλάδος δείχνει μια εξέλιξη στη σειρά αξιωμάτων (cursus honorum): ο πάππος του Οκτάβιου Γναίος Οκτάβιος ήταν αγορανόμος καθέδρας (aedile curule) και ο πατέρας του Γναίος Οκτάβιος ήταν πραίτωρ το 205.[7] Ο τελευταίος πολέμησε κυρίως στις Κάννες το 216 και διοίκησε το στόλο από την πραιτωρία του μέχρι το τέλος του Β΄ Καρχηδονιακού Πολέμου το 202.[8] Στη συνέχεια συμμετείχε σε αρκετές διπλωματικές αντιπροσωπείες στην Ελληνική Ανατολή: πρώτα με τον Φλαμινίνο στη Μακεδονία το 197, στη συνέχεια για να επανιδρύσει τον Κρότωνα ως αποικία με τον Αιμίλιο Παύλο το 194, και πάλι με τον Φλαμινίνο ως αντιπρόσωπο (legatus) το 192 στην αρχή του Συριακού Πολέμου. [9] Φαίνεται ότι ο πατέρας του Οκτάβιου επιλέχθηκε για την εξειδικευμένη γνώση του για τον ελληνικό πολιτισμό.[10] Πιθανότατα απεβίωσε γύρω στο 1900, σε ηλικία περίπου 55 ετών.[11]

Σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αγορανόμος καθέδρας (172 π.Χ.)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οκτάβιος ήταν ίσως ταμίας (quaestor) περί το 180. Η πρώτη αναφορά του σε αρχαίες πηγές τοποθετείται το 172 ως αγορανόμος καθέδρας (curule aedile), μια σημαντική θέση για φιλόδοξα άτομα, καθώς οι αγορανόμοι (aediles) είχαν την αποστολή να οργανώσουν παιχνίδια και προμήθειες σιτηρών, δύο δημοφιλείς δραστηριότητες. [11] Η ημερομηνία του 170 είναι επίσης πιθανή, αλλά οι σύγχρονοι μελετητές θεωρούν το 172 λόγω της σύνδεσης του Οκτάβιου με το γένος των Ποπιλλίων Λαινάτων, οι οποίοι κέρδισαν τις υπατικές αποστολές το 173 και 172.[12]

Πρέσβης στην Ελλάδα (170-169 π.Χ.)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το φθινόπωρο του 170,[13] ο Οκτάβιος ακολούθησε τα βήματα τού πατέρα του και πήγε στην Ελλάδα υπό τον ύπατο Αύλο Οστίλιο Μανκίνο ως διάδοχος μαζί με τον Γάιο Ποπίλλιο Λαινά, πρώην ύπατο το 172 όταν ήταν πραίτωρ.[14] Η αποστολή τους ήταν να εξασφαλίσουν την πίστη των ελληνικών κρατών, ενώ είχε ξεκινήσει ο Γ΄ Μακεδονικός Πόλεμος εναντίον του Περσέα. Ο Μανκίνος διαχείμαζε στη Λάρισα της Θεσσαλίας, οπότε ο Οκτάβιος και ο Λαινάς πήγαν πρώτα στην κοντινή Βοιωτία, όπου ευχαρίστησαν τους Θηβαίους για την πίστη τους.[15] Στη συνέχεια πήγαν στην Πελοπόννησο και έφεραν τα νέα του senatus consultum που απαγόρευσε τις επιτάξεις από Ρωμαίους αξιωματούχους χωρίς την έγκριση της Συγκλήτου. [11] Αυτό το διάταγμα εγκρίθηκε για να προστατεύσει τους Έλληνες από τις καταχρήσεις, που συνέβησαν στη δεκαετία του 170. Ήταν επίσης ένας καλός τρόπος για τη Σύγκλητο να ελέγχει καλύτερα τους Ρωμαίους διοικητές. [16] Ωστόσο, είπαν επίσης σε κάθε πόλη ότι ήξεραν ποιοι ήταν απρόθυμοι να υποστηρίξουν τη Ρώμη, γεγονός που δημιούργησε "ανησυχία" σύμφωνα με τον ιστορικό Πολύβιο, ο οποίος ήταν άμεσος μάρτυρας αυτών των γεγονότων.[15] Ένα ομοσπονδιακό συμβούλιο της Αχαϊκής Συμπολιτείας (το κυρίαρχο κράτος της Πελοποννήσου) συγκλήθηκε στο Αίγιον για να δεχτεί τον Οκτάβιο και τον Ποπίλλιο. Ο Πολύβιος περιγράφει μια φήμη, ότι οι Ρωμαίοι αντιπρόσωποι (legati) ήθελαν να κατηγορήσουν τον Άρχοντα της Συμπολιτείας, τον Πολύβιο και τον πατέρα του Λυκόρτα ότι ήταν εναντίον της Ρώμης σε αυτή την περίπτωση, αλλά δεν μπορούσαν να το κάνουν, επειδή δεν είχαν αποδείξεις. Οι αντιπρόσωποι (legati) απλούστατα είπαν μερικά θερμά λόγια, πριν φύγουν.[17][18] Φαίνεται ότι ο Οκτάβιος και ο Ποπίλλιος είχαν καλούς λόγους να τους υποψιάζονται, καθώς ο Λυκόρτας κράτησε μια ουδέτερη στάση στον πόλεμο κατά του Περσέα, σε παραβίαση της συνθήκης της Συμπολιτείας με τη Ρώμη, αλλά η φήμη για τον Πολύβιο είναι πιθανότατα μια ανακατασκευή με βάση αυτό που τού συνέβη μετά τον πόλεμο (ήταν αιχμάλωτος στη Ρώμη).[15] Παρά το σκληρό σχόλιο του Πολύβιου για τον Οκτάβιο, προφανώς εκτιμήθηκε στις Πελοποννησιακές πόλεις Άργος και Ήλις, καθώς εκεί έχουν βρεθεί επιγραφές προς τιμήν του.[19][20][21][22]

Ο Οκτάβιος και ο Ποπίλλιος πήγαν στη συνέχεια στη συνάντηση της Αιτωλικής Συμπολιτείας στο Θερμόν, όπου ζήτησαν όμηρους. Ήταν πιθανό να ήταν στρατηγική, για να βρεθεί ποιος θα τους αντισταθεί, αλλά η συνάντηση κατέληξε με έναν Αιτωλιανό να λιθοβολείται από τους αντι-ρωμαΙκούς.[23][15] Οι αντιπρόσωποι έφυγαν χωρίς όμηρους στην Ακαρνανία, όπου χρησιμοποίησαν παρόμοια τακτική για τις αντιπαρατιθέμενες μερίδες. Στη συνάντηση της Ακαρνανικής Ένωση στο Θύρρειον, μερικοί φιλορωμαίοι Ακαρνάνες ζήτησαν από τον Ρωμαίο να έχει φρουρές στις πόλεις τους, ένα αίτημα που απορρίφθηκε από τον Διογένη, έναν ηγέτη των αντι-ρωμαϊκούς. [15] Ο Οκτάβιος και ο Ποπίλλιος δεν εγκατέστησαν φρουρές, και επέστρεψαν στον ύπατο Μανκίνο στη Λάρισα. Ο N.Γκ.Λ. Χάμοντ θεωρεί ότι η τακτική του Οστίλιου και των αντιπροσώπων του να απειλούν ακόμη και τους μετριοπαθείς, "πρέπει να αντισταθμίζει οποιαδήποτε καλή θέληση που οι συγκλητικές αποφάσεις σχεδιάστηκαν για να διεγείρουν". [23][24] Ο Οκτάβιος έμεινε στη συνέχεια με τον ύπατο για το υπόλοιπο του χειμώνα, ενώ ο Ποπίλλιος στάλθηκε με χίλιους στρατιώτες στην Αμβρακία.[25] Είναι πιθανό να ήταν στη Λάρισα, που ο Οκτάβιος γνώρισε τον Αθηναγόρα, ο οποίος έγινε ο προσωπικός του ιατρός, και ονομάζεται σε μια επιγραφή από το νησί της Κω. [26] Ο Οκτάβιος μιμούσε την κοινή πρακτική μεταξύ των Ελληνιστικών στρατηγών να έχουν ιατρούς στην ομάδα τους. [27]

Λόγω της απερίσκεπτη συμπεριφοράς του Οκτάβιου στην Ελλάδα, ο Τζον Μπρίσκοε πιστεύει ότι ανήκε σε μια ομάδα συγκλητικών, τους οποίους αποκαλεί "Φουλβιανούς", που κυριαρχούσαν στην πολιτική της Συγκλήτου κατά τη διάρκεια του 170. Ο Οστίλιος και οι Ποπίλλοι Λαινάτες ήταν επίσης μέλη αυτής της ομάδας. Χαρακτηρίζει την δραστηριότητά τους στην Ελλάδα ως "επηρμένη και αναίσθητη" και γράφει ότι ήταν υπεύθυνοι για την κήρυξη πολέμου κατά του Περσέα.[28] Πριν από αυτό, ο Χ.Χ. Σούλαρντ πίστευε ότι ο Οκτάβιος ήταν στην ομάδα του Σκιπίωνα, η οποία αποτελείτο από τους Κορνήλιους Σκιπίωνες και τους Αιμίλιους Παύλους και αντιτάχθηκε στους Φουλβιανούς.[29][30]

Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη το 169, ο Οκτάβιος διορίστηκε ένας των δέκα ανδρών για τις ιερές πράξεις (decemvir sacris faciundis), ιερέας υπεύθυνος για τα βιβλία των Σιβυλλών, για τα οποία η γνώση του ελληνικού πολιτισμού και της θρησκείας ήταν απαραίτητη.[31][21][32]

Πραίτωρ του στόλου (168 π.Χ.)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Third Macedonian War

Το 168 ο Αιμίλιος Παύλος εκλέχθηκε ύπατος και του δόθηκε η διοίκηση του πολέμου. Ο Οκτάβιος εκλέχτηκε πραίτωρ και πήρε την διοίκηση της στόλου. [33] [34] Αυτή η πραιτωριανή διοίκηση ήταν πιο ανεξάρτητη από τις άλλες πραιτωρίες από τον ύπατο, ο οποίος διενεργούσε μόνο επιχειρήσεις στη στεριά. Ο Οκτάβιος και ο Παύλος έφυγαν από την Ιταλία στις 28 ή 29 Μαΐου 168, έφτασαν στην Κέρκυρα την ίδια ημέρα, και στους Δελφούς πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 ή 3 Ιουνίου.[35] Ενώ ο ύπατος Παύλος συνέχισε από εκεί στη Φίλα στην Πιερία, ο Οκτάβιος αναχώρησε για να συναντήσει με τον στόλο του στον Ωρεό, στην δυτική άκρη της Εύβοιας. [36] Ο ρωμαϊκός στόλος κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε περίπου 40 πλοία, αλλά μπορούσε να βασιστεί στο ναυτικό της Περγάμου και της Ρόδου, το οποίο ήταν αρκετό για να κρατήσει τον στόλο του Περσέα στα λιμάνια του. [37] Ο Περσέας αναγκάστηκε ακόμη να διασκορπίσει μερικές από τις δυνάμεις του (ίσως έως 10.000 άνδρες) σε αρκετές παράκτιες πόλεις, για να τις προστατεύσει από ρωμαϊκές επιδρομές. [38]

Η νίκη της Σαμοθράκης (Λούβρο, Παρίσι), ίσως παραγγελία από τον Οκτάβιο μετά την αιχμαλωσία του Περσέα σε αυτό το σημείο.

Καθώς ο Παύλος δεν μπορούσε να σπάσει το μέτωπο στον ποταμό Ελπέα, εφηύρε μια απάτη, διατάζοντας τον στρατιωτικό τριβούνο Π. Κ. Σκιπίωνα Νασίκα να μετακινηθεί νότια, και να προσποιηθούν μια αποβίβαση στο Ηράκλειον, όπου ο στόλος ναυλοχούσε. Ο στόχος ήταν να κάνει τον Περσέα να πιστέψει ότι ο Σκιπίων Νασίκα ήταν έτοιμος να αποβιβαστεί πίσω από τις γραμμές του, ενώ στην πραγματικότητα πήγαινε γύρω από το Όλυμπο κατά τη διάρκεια της νύχτας, προκειμένου να παρακάμψει τον Μακεδονικό στρατό. Γι' αυτό ο Οκτάβιος ταξίδεψε βόρεια σε αυτή την υποκριτική επιχείρηση, η οποία με επιτυχία ανάγκασε τον Περσέα να αποσυρθεί στην Πύδνα.[39][40][41] Η αποφασιστική μάχη του πολέμου διεξήχθη εκεί στις 22 Ιουνίου.[42] Ο Περσέας αποσύρθηκε στην Πέλλα, στη συνέχεια στην Αμφίπολη και τελικά στο νησί της Σαμοθράκης. [43] Εν τω μεταξύ, ο Οκτάβιος λεηλάτησε την πόλη Μελίβοια στην ακτή της Μαγνησίας. [44][45] Η πόλη αυτή ήταν διάσημη για τα περίτεχνα υφάσματά της, τα οποία ο Οκτάβιος λεηλάτησε, καθώς αργότερα περιλήφθηκαν στα λάφυρα στον θρίαμβο του Παύλου (η πρώτη φορά που πολυτελή υφάσματα αναφέρονται σε θρίαμβο). [46] Στη συνέχεια, ταξίδεψε στη Σαμοθράκη για να συλλάβει τον Περσέα, ο οποίος προστατευόταν από την ιερότητα των ναών της Σαμοθράκης. Ο Οκτάβιος πρόσφερε λοιπόν αμνηστία στους οπαδούς του Περσέα, οι οποίοι παραδόθηκαν αμέσως, και άφησαν τον Περσέα μόνο με τον μεγαλύτερο γιο του. Ο βασιλιάς δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να παραδοθεί με τη σειρά του στον Οκτάβιο, ο οποίος, επομένως, δεν παραβίασε τους ναούς με τον στρατό του.[47] Ο Οκτάβιος έφερε τον Περσέο στον υποτελή Κόιντο Αίλιο Τούβερο στην Αμφιπόλη, ο οποίος τον επέστρεψε στον Παύλο. [48][49] Ο Οκτάβιος τελικά ξεχειμώνιασε με τον στόλο στην Δημητριάδα της Θεσσαλίας. [21] Σε αυτή την περίπτωση, πιθανότατα τιμήθηκε με μια επιγραφή από την μικρή πόλη της Εχίνου στον Μαλιακό Κόλπο. [50][22] Η Όλγα Παλαγία έχει υποδείξει ότι ο Οκτάβιος ανέθεσε τη νίκη της Σαμοθράκης, ένα διάσημο άγαλμα που βρίσκεται τώρα στο Λούβρο του Παρισιού, προκειμένου να τιμήσει την αιχμαλωσία του Περσέα στο νησί, μιμούμενος έτσι τον Παύλο που έκτισε ένα μνημείο στις Δελφούς. [47] Ωστόσο, δεν υπάρχει ακαδημαϊκή συναίνεση σχετικά με το άγαλμα, και πολλές άλλες ημερομηνίες είναι πιθανές. [51]

Οι περισσότεροι από τους Ρωμαίους αξιωματούχους στη Μακεδονία αναβλήθηκαν από τη διοίκηση το 167, συμπεριλαμβανομένου του Παύλου και του Οκταβίου, προκειμένου να εφαρμοστεί η εγκατάσταση του πρώην βασιλείου του Περσέα.[52] Ο Παύλος παρουσίασε μια συνέλευση με εκπροσώπους από όλες τις Μακεδονικές πόλεις στην Αμφίπολη, όπου ανακοίνωσε την νέα οργάνωση που θα τους κυβερνούσε. Μιλούσε στη συνέλευση στα Λατινικά, αλλά ο Οκτάβιος μετέφραζε τα λόγια του στα Ελληνικά, καθώς μιλούσε.[53][54] Ο Παύλος συγκέντρωσε τα τεράστια λάφυρα που είχε πάρει από τον Περσέα στην Αμφιπόλη, και τα ανέβασε στα πλοία του Οκτάβιου, καθώς και σε μερικά εμπορικά φορτιγά πλοία. Ο Οκτάβιος έφυγε από τη Μακεδονία προς την Ιταλία. Πιθανότατα έπρεπε να ταξιδέψει γύρω από την Πελοπόννησο, καθώς τα πλοία ήταν πολύ βαριά για να περάσουν από το Ισθμό της Κορίνθου. [55]

Θρίαμβος (167 π.Χ.)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μόλις έφτασε στη Ρώμη, η Σύγκλητος επέτρεψε νίκη στους τρεις διοικητές του πολέμου: τον Παύλο, τον Οκτάβιο και τον Λεύκιο Ανίκιο Γάλλο, έναν άλλο πραίτωρα που είχε πολεμήσει στην Ιλλυρία. Ο θρίαμβος του Παύλου αμφισβητήθηκε, επειδή οι άνδρες του βρήκαν ότι το μερίδιό τους από τα λάφυρα ήταν πολύ μικρό, αλλά ο Λίβιος προσθέτει ότι δεν υπήρχε αντίθεση για τους θρίαμβους του Οκτάβιου και του Γάλλου. [56] [57] Ο Παύλος πρόσφερε 100 δηνάρια σε κάθε στρατιώτη, 200 στους εκατοντάρχους και 300 στους ιππείς. Ο Γάλλος έδωσε 45, 90 και 150 στις ίδιες αντίστοιχες τάξεις. Ο Οκτάβιος έδωσε "75 δηνάρια σε κάθε ναυτικό, 150 δηνάριια στους πιλότους των πλοίων και 300 δηνάρια στους κυβερνήτες". [56][58] Τα δώρα του Οκτάβιου ήταν μεγαλύτερα από τα δώρα του Γάλλου, επειδή είχε λιγότερους στρατιώτες ως διοικητής του ναυτικού, και επίσης ίσως επειδή είχε μια καλή σχέση με τον Παύλο, ο οποίος μοιράστηκε περισσότερα από τα λάφυρά του μαζί του. Ο θρίαμβος του Οκτάβιου ήταν ωστόσο πολύ λιγότερο θεαματικός από αυτόν του Παύλου, ο οποίος παρήλασε για τρεις ημέρες (3-5 Σεπτεμβρίου 167) 500 άμαξα λεηλατημένων έργων τέχνης, καθώς και ο Περσέας και η οικογένειά του. Ο Οκτάβιος εόρτασε στις 6 Σεπτεμβρίου, αλλά δεν είχε αιχμαλώτους ούτε λεία για να δείξει. [56] [59] Ο Τζον Μπρίσκοε σημειώνει ότι ο Οκτάβιος δεν έκανε πολλά για να λάβει έναν θρίαμβο, εκτός από την αιχμαλωσία του Περσέα, αλλά "στη επικρατούσα ευφορία, η Σύγκλητος δεν θα αρνήθηκε έναν θρίαμβο σε έναν από τους τρεις διοικητές, που ήταν υπεύθυνοι για την εξασφάλιση της πλήρους νίκης". [60] Ήταν η τελευταία φορά στην ιστορία της Ρώμης, που ένας ναυτικός πραίτωρ εόρταζε θρίαμβο. [61]

Πρόγραμμα οικοδόμησης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χρησιμοποιώντας τα λάφυρα από τον πόλεμο, ο Οκτάβιος έκτισε ένα σπίτι στον Παλατίνο λόφο, αυξάνοντας την θέση του στη Ρώμη. Ήταν εκείνη την εποχή που ο Οκτάβιος έκτισε επίσης το υπερβολικής πολυτέλειας Περιστύλιο του Οκτάβιου, το οποίο αποκαταστάθηκε από τον Αύγουστο, αλλά καταστράφηκε στη Μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης, πριν από το τέλος του Πλίνιου του Πρεσβύτερου.[62][63][64]

Ύπατος (165 π.Χ.)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οκτάβιος εξελέγη ύπατος το 165, μαζί με τον πατρίκιο Τίτο Μάνλιο Τορκουάτο, καθιστώντας τον έτσι έναν homo novus, το πρώτο μέλος της οικογένειάς του που έφτασε στην υπατεία.[65]

Πολύ λίγα είναι γνωστά για την υπατεία του Οκτάβιου, επειδή το χειρόγραφο του Λίβιου τελειώνει το 166, λίγο πριν την αφήγηση της υπατείας του. Παρ' όλα αυτά, αναφέρεται σε δύο ελληνικές επιγραφές. Η πρώτη αναπαράγει ένα senatus consultum που ακολούθησε μια σύγκληση της Συγκλήτου από τον ύπατο Οκτάβιο, η οποία ασχολήθηκε με τις βασιλικές γαίες που κάποτε κατέχει ο Περσέας στη Μαγνησία. Η επιγραφή σε πέτρα βρέθηκε στη Δημητριάδα, την πόλη όπου ο Οκτάβιος έμεινε τον χειμώνα το 168-167, και με την οποία είχε διατηρήσει καλές σχέσεις. Η πέτρα είναι πολύ κατεστραμμένη για να περιγράψει λεπτομερώς το περιεχόμενο του διατάγματος.[66] Ο Οκτάβιος, όπως αναφέρεται επίσης σε μια παρόμοια επιγραφή που αναπαράγει το Senatus consultum de privilegiis Delphorum, χορηγεί προνόμια στους Δελφούς μετά από μια συνεδρίαση της Συγκλήτου, που συγκαλέστηκε από τον Οκτάβιο.[67][68]

Πρέσβης στη Συρία (162 π.Χ.)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 162 π.Χ. ο Οκτάβιος στάλθηκε ως πρέσβης στη Συρία με δύο συνάδελφους, τον Σπούριο Λουκρήτιο και τον Λεύκιο Αυρήλιο, με σκοπό την επιβολή των όρων ειρήνης που συμφωνήθηκε από τον Αντίοχο Γ΄ τον Μεγάλο, εν μέσω του χάους μεταξύ εκείνων που ανταγωνίζονται για την κηδεμονία του νεαρού βασιλιά Αντιόχου Ε΄ Ευπάτορος.[69] Κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής ο Οκτάβιος δολοφονήθηκε στο Γυμνάσιο της Λαοδίκειας από τον Σύριο Λεπτίνη.[70]

Απόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οκτάβιος είχε τουλάχιστον τρία παιδιά. Μεγαλύτερος ήταν ο Γνάιος Οκτάβιος, εκλεγμένος ύπατος το 128, αλλά τίποτε δεν είναι γνωστό για την υπατείά του. Ένας άλλος γιος που ονομαζόταν Μάρκος, τριβούνος των πληβείων το 133; είναι κυρίως γνωστός για την αντίθεσή του στον γνωστό συνάδελφό του, τον μεταρρυθμιστή Τιβέριο Σ. Γράκχο. Ένας τρίτος γιος που ονομαζόταν Λεύκιος είναι γνωστός μόνο μέσω του γιου του, συγκλητικού στα τέλη του 2ου αι.[71]

Σημείωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1356. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1356. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  3. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1617. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1356. Ανακτήθηκε στις 4  Αυγούστου 2024.
  6. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 75.
  7. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 77.
  8. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 78.
  9. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", pp. 79, 80.
  10. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", pp. 80, 81.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 82.
  12. ↑ Broughton, Magistrates, vol. I, pp. 411, 415 (note 13).
  13. ↑ Charneux, "Rome et la confédération achéene", pp. 194–197.
  14. ↑ Walbank, Commentary on Polybius, vol. III, p. 330.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 Burton, Third Macedonian War, p. 143.
  16. ↑ Briscoe, "Q. Marcius Philippus", p. 74; "Eastern Policy", p. 63.
  17. ↑ Polybius, xxxviii. 3.
  18. ↑ Walbank, Commentary on Polybius, vol. III, p. 331.
  19. ↑ Charneux, "Rome et la confédération achéene", pp. 182–189.
  20. ↑ Sherk, Translated Documents of Greece and Rome vol. 4, pp. 22, 23, for a translation of the inscription from Argos.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 83.
  22. ↑ 22,0 22,1 Famerie, "Aspects diplomatiques", p. 51.
  23. ↑ 23,0 23,1 Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, p. 523.
  24. ↑ Charneux, "Rome et la confédération achéene", pp. 190–192, thinks that the legates were actually moderate, Octavius more than Popillius.
  25. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", pp. 82, 83.
  26. ↑ Hallof, Hallof, Habicht, "Aus der Arbeit der «Inscriptiones Graecae» II", pp. 105–107.
  27. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 85.
  28. ↑ Briscoe, "Eastern Policy", p. 60, 63–65.
  29. ↑ Scullard, Roman Politics, p. 208. Scullard and Briscoe agree on the existence of a Fulvian and a Scipionic groups.
  30. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 89, does not take a position.
  31. ↑ Broughton, Magistrates, vol. I, p. 426.
  32. ↑ Rüpke (ed.), Fasti Sacerdotum, p. 818.
  33. ↑ Broughton, Magistrates, vol. I, p. 428.
  34. ↑ Burton, Third Macedonian War, p. 157.
  35. ↑ Briscoe, Commentary on Livy, books 41–45, p. 27.
  36. ↑ Burton, Third Macedonian War, p. 161.
  37. ↑ Brennan, The Praetorship, pp. 211, 212.
  38. ↑ Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, p. 539.
  39. ↑ Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, p. 545.
  40. ↑ Briscoe, Commentary on Livy, books 41–45, p. 599.
  41. ↑ Burton, Third Macedonian War, pp. 163, 164.
  42. ↑ Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, pp. 552–557.
  43. ↑ Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, p. 558.
  44. ↑ Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, p. 559.
  45. ↑ Burton, Third Macedonian War, p. 169.
  46. ↑ Pietilä-Castrén, "New Men and Greek War Booty", p. 135.
  47. ↑ 47,0 47,1 Palagia, "The Victory of Samothrace", p. 161.
  48. ↑ Walbank, Commentary on Polybius, vol. III, p. 392.
  49. ↑ Burton, Third Macedonian War, p. 170.
  50. ↑ Bliquez, "Gnaeus Octavius and the Echinaioi", pp. 431–434.
  51. ↑ Badoud, "La Victoire de Samothrace", §§ 2–18, for the list of all the alternatives. Badoud favours a date after the Battle of Chios in 201 BC.
  52. ↑ Brennan, The Praetorship, p. 214.
  53. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", p. 84.
  54. ↑ Hammond & F. W. Walbank, A History of Macedonia, pp. 563, 564.
  55. ↑ Pietilä-Castrén, "New Men and Greek War Booty", pp. 135, 136.
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 Pietilä-Castrén, "New Men and Greek War Booty", p. 137.
  57. ↑ Brennan, The Praetorship, p. 212.
  58. ↑ Livy, Ab Urbe Condita 45.33-35
  59. ↑ Briscoe, Commentary on Livy, books 41–45, pp. 29 (for the dates), 755.
  60. ↑ Briscoe, Commentary on Livy, books 41–45, pp. 754, 755.
  61. ↑ Brennan, The Praetorship, p. 337 (note 221), records two previous instances.
  62. ↑ Cicero, De Officiis 1.39
  63. ↑ Richardson, Lawrence. (1992). A new topographical dictionary of ancient Rome. Johns Hopkins Univ. Press. ISBN 0-8018-4300-6. 
  64. ↑ Public Domain Smith, William, επιμ. (1870). «Octavius 3». Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. 
  65. ↑ Broughton, Magistrates, vol. I, p. 438.
  66. ↑ Famerie, "Aspects diplomatiques", §21, 22.
  67. ↑ Sherk, Roman Document from the Greek East, pp. 23, 24.
  68. ↑ Famerie, "Aspects diplomatiques", §22.
  69. ↑ Polybius, The Histories 31.12
  70. ↑ Polybius, The Histories 31.18
  71. ↑ Pietilä-Castrén, "Ancestry and Career", pp. 90–92.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαίες πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύγχρονες πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Νέιθαν Μπαντού, "Η Βικτορία της Σαμοθράκης, η αποτυχία του Φιλίππου V", Revue archéologique, 2018/2 (n° 66), σ. 279-306.
  • Ο Λώρενς Τζ. Μπλικέζ, "Ο Γνάιος Οκτάβιος και οι Ετσιναϊόι", Χεσπερία: Το περιοδικό της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, Βλ. 44, αριθ. 4 (Οκτωβρίου - Δεκέμβριος 1975), σ. 431-434. 
  • Τ. Κόρι Μπρέναν, Η Προερχόμενη στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, Oxford University Press, 2000, ISBN (ISBN 978-0-19-511460-7)
  • John Briscoe, "Q. Marcius Philippus and Nova Sapientia", Το περιοδικό της Ρωμαϊκής Σπουδών, 1964, Βλ. 54, Μέρη 1 και 2 (1964), σ. 66-77. 
  • - - , "Ανατολική Πολιτική και Γερουσιαστική Πολιτική 168-146 π.Χ"., Zeitschrift für Alte Geschichte, Β. 18, Χ. 1 (Ιανουαρίου 1969, σ. 49-70.)  
  • Τ. Ρόμπερτ Μπρότον, Οι Δικαστές της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία, 1951-1952.
  • Pierre Charneux, "Rome et la confédération achéene (automne 170) ", Bulletin de Correspondance Hellénique, 81, 1957, σ. 181-202. 
  • Εtie Famerie, "Διπλωματικές πτυχές της ρωμαϊκής πολιτικής στο ελληνικό ανατολικό (IIe s. av. J.-C.) ", Ecole Pratique des Hautes Etudes, Annuaire, résumés des conférences et travaux, 144e année, 2011-2012, σ. 46-52. 
  • Luise Hallof, Klaus Hallof, Christian Habicht, "Aus der Arbeit der ⁇ Inscriptiones Graecae ⁇ II. Εhrendekrete aus dem Asklepieion von Kos", Χιρόν, έκδοση 28, 1998, σ. 101-142.
  • Ν. Γ. Λ. Χάμοντ & Φ. Γουόλμπακ, Ιστορία της Μακεδονίας, τόμος III, 336-167 π.Χ., Οξφόρδη, Κλαράντον Πρς, 1988.  (ISBN 0198148151)Δελτίο ΕΕ 0198148151
  • Η Olga Palagia, "Η νίκη της Σαμοθράκης και οι επιπτώσεις της μάχης της Πύδνας", στην Olga Palagia & Bonna D. Wescoat (επιδοχείς), Σαμοθρακικές συνδέσεις, Εξετάσεις προς τιμήν του James R. McCredie, Oxford and Oakville, Oxbow Books, 2010, σελ. 154-164.  (ISBN 978-1-84217-970-3)Δελτίο ΕΕ 978-1-84217-970-3
  • Αυγούστου Πολί, Γιώργος Βίσοβα, Ελιμάρ Κλέμπς, Φρίντριχ Μούνσερ, Φραντς Μίλτνερ, κλπ, Ρεαλενισκοπλόπαδης της Κλασικής Αλτερτεμς Σβιεσάντ (αφούρτωμα RE), Τζ. Μ. Μετζλερ, Στουτγάρτ, 1894-1980.
  • Λήνα Πιτελά-Καστρέν, "Νέοι άνδρες και Ελληνικός πολεμικός λήστεφος στον 2ο αιώνα π.Χ"., Αρκτός, Acta Philologica Fennica, XVI, 1982, σ. 121-144. 
  • - - , "Η καταγωγή και η καριέρα του κ. Οκτάβιο, COS 165 π.Χ"., Arctos, Acta Philologica Fennica, vol. XVIII, 1984, σ. 75-92. 
  • Ο Τζόργκ Ρούπκε, η Άννα Γκλόκ, ο Ντέιβιντ Ρίτσαρντσον (μεταφραστής), το Fasti Sacerdotum: Μια Προσοπογραφία Παγανών, Εβραίων και Χριστιανών Θρησκευτικών Αξιωματικών στην Πόλη της Ρώμης, 300 π.Χ. έως το 499 μ.Χ., Oxford University Press, 2008.
  • Ρομπερτ Κ. Σέρκ, Ρωμαϊκό έγγραφο από την Ελληνική Ανατολή, Senatus Consulta και Epistulae στην εποχή του Αυγούστου, Βαλτιμόρη, The Johns Hopkins Press, 1969.
  • - - , μεταφράσεις εγγράφων της Ελλάδας και της Ρώμης vol. Επικρατούμενα έγγραφα της Ελλάδας και της Ρώμης vol. 4,4, Ρώμη και η Ελληνική Ανατολή μέχρι το θάνατο του Αυγούστου, Cambridge University Press, 1984.  (ISBN 9780521271233)Δελτίο ΕΕ 9780521271233
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γναίος_Οκτάβιος_(ύπατος_το_165_π.Χ.)&oldid=10621799"