Χειμερινό Κοζάνης

Χειμερινό Κοζάνης
	Χειμερινό Κοζάνης 40°20′24″N 21°22′30″E
Χώρα	Ελλάδα
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Βοΐου
Πληθυσμός	50 (2011)
Ζώνη ώρας	UTC+02:00 (επίσημη ώρα); UTC+03:00 (θερινή ώρα)
	δεδομένα (π • σ • ε )

Συντεταγμένες: 40°20′24″N 21°22′30″E / 40.34000°N 21.37500°E / 40.34000; 21.37500

Το Χειμερινό είναι χωριό της επαρχίας Βοΐου του Νομού Κοζάνης και βρίσκεται περίπου τρία (3) χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Νεάπολης. Είναι κτισμένο στη νότια πλευρά λόφου, που στους πρόποδες του ανατολικά του ρέει ο ποταμός Αλιάκμονας και νότια ρέει το Λιμπίνι, παραπόταμος του Αλιάκμονα. Το μέσο υψόμετρο είναι περίπου 660 μέτρα.

Η έκταση μεταξύ των διοικητικών του ορίων είναι περίπου επτά χιλιάδες εξακόσια (7.600) στρέμματα. Ο οικισμός του Χειμερινού καλύπτει περίπου εκατόν εβδομήντα (170) στρέμματα, έξη χιλιάδες (6.000) στρέμματα είναι η καλλιεργήσιμη έκταση και τα υπόλοιπα είναι βοσκότοποι, δάση, ρέματα και κοινόχρηστες εκτάσεις.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο οικισμός στη σημερινή θέση είναι νέος. Υπάρχουν ενδείξεις και ευρήματα ότι υπήρχε αρχαίος οικισμός,που καταστράφηκε με την κατάληψη της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς. Ίχνη υπάρχουν στο εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου και στη θέση Παλιά Μνήματα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα το χωριό ονομάζεται Βαΐπες και ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, είχε 320 κάτοικους μουσουλμάνους, Βαλαάδες. (Βαλαάδες, είναι απόγονοι εξισλαμισμένων Ελλήνων χριστιανών, οι οποίοι διατήρησαν την Ελληνική γλώσσα).
Τον Οκτώβριο του 1912 το Βαΐπες απελευθερώνεται και περιέρχεται στην Ελλάδα.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1918 δημιουργείται η κοινότητα Βαΐπες με έδρα τον ομώνυμο οικισμό, αποτελούμενη από

τους οικισμούς Βαΐπες και Γκινοσίου. (Στις 24 Σεπτεμβρίου 1919 ο οικισμός Γκινόσιον αποσπάται από την κοινότητα Βαΐπες )

Το 1923, με την ανταλλαγή πληθυσμών στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λοζάννης, ο μουσουλμανικός πληθυσμός

του χωριού αποχωρεί για την Τουρκία και στη θέση του εγκαταστάθηκαν, πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Η εγκατάσταση των προσφύγων έγινε από το 1923 έως το 1927 και εγκαταστάθηκαν 61 οικογένειες συνολικά 216 κάτοικοι.

Στις 20/8/1927, άλλαξε το όνομα του οικισμού και της Κοινότητας Βαΐπες σε οικισμό και κοινότητα Χειμερινού.
Το 1937-1938 κτίζεται το Δημοτικό Σχολείο.
Το 1941 με 1944 κατά τη διάρκεια της διπλής κατοχής από Γερμανούς και Ιταλούς το Χειμερινό κάηκε από τους

κατακτητές δύο φορές και πλήρωσε την αντιστασιακή δράση με εκτελέσεις κατοίκων του.

Το 1952 κτίζεται η εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Στις 7 Αυγούστου 1986 η Κοινότητα Χειμερινού συνενώνεται με την Κοινότητα Νεάπολης για τη δημιουργία του Δήμου Νεάπολης και ονομάζεται Δημοτικό Διαμέρισμα Χειμερινού.
Από την 1 Ιανουαρίου 2011, το Δημοτικό Διαμέρισμα Χειμερινού ανήκει διοικητικά στον διευρυμένο Δήμου Βοΐου

με έδρα τη Σιάτιστα.

Δημογραφικά στοιχεία - Μεταβολές πληθυσμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απογραφή 1913, άτομα 321 (174 άνδρες + 147 γυναίκες)
Απογραφή 1920, άτομα 361 (191 άνδρες + 170 γυναίκες)
Από το 1923 έως 1927 γίνεται ανταλλαγή πληθυσμών στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λοζάννης και

εγκαταστάθηκαν 61 προσφυγικές οικογένειες συνολικά 216 κάτοικοι

Απογραφή 1928, άτομα 217 (105 άνδρες + 112 γυναίκες)
Απογραφή,1940, άτομα 354 (178 άνδρες + 176 γυναίκες)
Απογραφή,1951 άτομα 249
Απογραφή,1961 άτομα 216
Απογραφή,1971 άτομα 160
Απογραφή,1981 άτομα 123
Απογραφή,1991 άτομα 84
Απογραφή,2001 άτομα 87 (34 άνδρες + 53 γυναίκες)
Απογραφή,2011 άτομα 50

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οικονομία του χωριού βασίζεται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία, έχει καλλιεργήσιμη έκταση περίπου έξη χιλιάδες (6.000) στρέμματα όπου καλλιεργούνται σιτηρά, ψυχανθή, μηδική, παλαιότερα καπνός, αμπέλια και οπωροφόρα δένδρα.