Συνθήκη του Βοϊνίκου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η συνθήκη του Βοϊνίκου (ή απλά Βοϊνίκο) ήταν η συνθήκη με την οποία τα Ζαγοροχώρια απέκτησαν καθεστώς αυτονομίας ως κοινό των Ζαγορισίων κατά τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Στην συνθήκη συμπεριλήφθηκαν αρχικά 14 χωριά, τα οποία συνθηκολόγησαν εκουσίως όταν οι Οθωμανοί με αρχηγό τον Σινάν Πασά εκστράτευσαν κατά των Ιωαννίνων, το 1430.[1] Αυτά ανήκαν στο Κεντρικό Ζαγόρι και ήταν τα χωριά Βίτσα, Δίκορφο, Δίλοφο, Ελαφότοπος, Κήποι, Κουκούλι, Μανασσής και Φραγκάδες καθώς και έξι ακόμα χωριά που εγκαταλείφθηκαν στο παρελθόν και είναι άγνωστη η θέση τους σήμερα.[2]

Οι όροι της συνθήκης εξασφάλιζαν αυτονομία και αυτοδιοίκηση στα χωριά του Ζαγορίου. Απαλλάχτηκαν από φόρους υποτελείας με αντάλλαγμα την υποχρέωση κάθε χωριού να στέλνει έναν αριθμό ανδρών για να υπηρετήσουν στον Οθωμανικό στρατό.

Τα επόμενα χρόνια προσχώρησαν στην συνθήκη και τα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου ενώ το 1670 προσχώρησαν στη συνθήκη και τα χωριά και Δυτικού Ζαγορίου. Με την προσχώρηση αυτή δημιουργήθηκε η επιστασία του Ζαγορίου, ένα είδος ομοσπονδιακής ένωσης των χωριών. Απολαμβάνοντας τα προνόμια της συνθήκης η περιοχή έφτασε σε μεγάλη ακμή τα επόμενα χρόνια. Τα προνόμια καταργήθηκαν οριστικά το 1868. [1]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Ταξίδι στα Γιάννενα
  2. Επίτομο γεωγραφικό Λεξικό, Σταματελάτου, Εκδ. Ερμής ISBN:960-320-133-2