Σλαβικές μεταναστεύσεις στα Βαλκάνια
Οι σλαβικές μεταναστεύσεις στα Βαλκάνια ξεκίνησαν στα μέσα του 6ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 7ου αιώνα, κατά τον Πρώιμο Μεσαίωνα. Η ταχεία δημογραφική εξάπλωση των Σλάβων ακολουθήθηκε από ανταλλαγή πληθυσμών, την ανάμειξη και τη γλωσσική μετατόπιση προς και από τα σλαβικά.
Ο εποικισμός διευκολύνθηκε από τη σημαντική μείωση του πληθυσμού των Βαλκανίων κατά τη διάρκεια της πανώλης του Ιουστινιανού. Ένας άλλος λόγος ήταν η Μικρή Εποχή των Παγετώνων της Ύστερης Αρχαιότητας από το 536 έως το 660 περίπου μ.Χ. και η σειρά των πολέμων μεταξύ της Σασανικής Αυτοκρατορίας και του Αβαρικού Χαγανάτου εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η ραχοκοκαλιά του Αβαρικού Χαγανάτου αποτελούνταν από σλαβικές φυλές. Μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το καλοκαίρι του 626, παρέμειναν στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων αφού είχαν εγκατασταθεί στις βυζαντινές επαρχίες νότια των ποταμών Σάβα και Δούναβη, από την Αδριατική προς το Αιγαίο μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. Εξουθενωμένο από πολλούς παράγοντες και περιορισμένο στα παράκτια μέρη των Βαλκανίων, το Βυζάντιο δεν μπόρεσε να πολεμήσει σε δύο μέτωπα και να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη του, έτσι συμφιλιώθηκε με την εγκαθίδρυση της επιρροής των Σκλαβηνίων και δημιούργησε μια συμμαχία μαζί τους εναντίον των Αβάρων και της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.
Ιστορικό φόντο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν από τη μεγάλη μεταναστευτική περίοδο, ο πληθυσμός των Βαλκανίων αποτελούταν πιθανώς από ντόπιους Ιλλυριούς και Θράκες που είχαν εκρωμαΐστεί και εξελληνιστεί. Μπορεί επίσης να υπήρχαν μικρές κοινότητες Έρουλων, Βαστάρνων, Λομβαρδών και Σκιριτών. Μετά τις καταστροφικές εκστρατείες του Αττίλα του Ούννου και των Γότθων, που προηγουμένως ήταν φοιδεράτοι, που είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Ανατολικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' άρχισε την ανοικοδόμηση φρουρίων, πόλεων και του Χριστιανισμού. Ωστόσο, η πανώλη του Ιουστινιανού (από το 541–549 έως τα μέσα του 8ου αιώνα[1]) αποδεκάτισε τον γηγενή πληθυσμό, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των Παννονικών και των Παραδουνάβιων λιμών, που υπερασπίζονταν τα σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διάφοροι παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης της Μικρής Εποχής των Παγετώνων της Ύστερης Αρχαιότητας και της πληθυσμιακής πίεσης, ώθησαν τη μετανάστευση των Πρώιμων Σλάβων, οι οποίοι επίσης καθοδηγούνταν από τους Παννόνιους Άβαρους.[2] [3] [4] [5]
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Koder 2020, σελ. 84.
- ↑ Sedov 2013, σελ. 206–207.
- ↑ Lester K. Little, επιμ. (2007). Plague and the End of Antiquity: The Pandemic of 541-750. Cambridge University Press. σελίδες 15, 24, 116, 118, 125, 286–287. ISBN 978-0-521-84639-4.
- ↑ Wright, David Curtis (1997). "The Hsiung-Nu-Hun Equation Revisited". Eurasian Studies Yearbook. 69: 77–112.
- ↑ Ulf Büntgen; Vladimir S. Myglan; Fredrik Charpentier Ljungqvist; Michael McCormick; Nicola Di Cosmo; Michael Sigl; Johann Jungclaus; Sebastian Wagner και άλλοι. (2016). «Cooling and societal change during the Late Antique Little Ice Age from 536 to around 660 AD». Nature Geoscience 9 (3): 231–236. doi:. Bibcode: 2016NatGe...9..231B. http://elib.sfu-kras.ru/handle/2311/27894.