Σεργίτσι Λήμνου

Η νησίδα Σεργίτσι ή Σιδερίτης βρίσκεται απέναντι από το ακρωτήριο Αγριλιά στη βόρεια ακτή της Λήμνου. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Λήμνου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (πρόγραμμα Καλλικράτης).

Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας ήταν έδρα του δημοτικού διαμερίσματος του Καταλάκκου του Δήμου Ατσικής. Παλαιότερα ανήκε στον νομό Λέσβου. Είναι ακατοίκητη, έχει έκταση 1.029 στρέμματα και περίμετρο 4,5 χλμ.

Ιστορικές πληροφορίες

Η νησίδα Σεργίτσι είναι γνωστή από την αρχαιότητα κι ονομαζόταν Σιδερίτης. Το 1284 ανήκε στο μετόχι του Γομάτου, που βρίσκεται στην απέναντι ακτή της Λήμνου στον ομώνυμο όρμο. Τότε αναφέρεται με την επωνυμία Σεργίτζη, που παραπέμπει στο όνομα κάποιου παλαιού ιδιοκτήτη.

Στις αρχές του 15ου αιώνα εντάχθηκε στα δημόσια κτήματα από το διοικητή της Λήμνου αλλά το 1448 ο δεσπότης της Λήμνου Δημήτριος Παλαιολόγος την επέστρεψε στη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.

Στους πορτολάνους της εποχής σημειώνεται με διάφορα ονόματα. Το 1418 απεικονίζεται ανώνυμα στο χάρτη του Ιταλού περιηγητή Μπουοντελμόντι (Buondelmonti), ενώ στους δύο χάρτες, του 1521 και του 1540, του Τούρκου γεωγράφου Πίρι Ρέις σημειώνεται με δύο ονόματα: Köpek-Adasy (Νησί των σκυλιών - Σκυλονήσι) και Ğezìre-i-Kelb (Σιδερίτης).

Ο Castaldi (1560) στο χάρτη του το ονομάζει Caseno, όπως και άλλοι περιηγητές του 17ου και 18ου αιώνα: Μάρκο Μποσκίνι (1658), Piacenza (1688), Όλφερτ Ντάπερ (1688), Βιντσέντζο Μαρία Κορονέλλι (1696), Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ (1785). Αντίθετα, οι νεώτεροι: Αλεξάντερ Κόντζε (1858), De Launay (1898) και Fredrich (1904) το σημειώνουν με το αρχαίο του όνομα Siderites ή Lagonisi κατά τους De Launay, Hauttecoeur.

Οι παλιοί ναυτικοί το θεωρούσαν ως ένα από τα πέντε καλά αραξοβόλια γύρω από τη Λήμνο.

Πηγές

• Τουρπτσόγλου-Στεφανίδου Βασιλική, «Ταξιδιωτικά και γεωγραφικά κείμενα για τη νήσο Λήμνο (15ος-20ος αιώνας)», Θεσσαλονίκη 1986.
• "ΛΗΜΝΟΣ: Ιστορική & Πολιτιστική Κληρονομιά", εκδ. Γ. Κωνσταντέλλης, 2010.