Ιστορία της Ωτ-Μαρν
Η ιστορία του νομού Ωτ-Μαρν αρχίζει πολύ πριν η περιοχή γίνει επισήμως νομός κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης. Από την Αρχαιότητα εμφανίστηκαν τα πρώτα χαρακτηριστικά της περιοχής, τα οποία βρίσκονται σε κάποιο βαθμό μέχρι σήμερα.
Ο νομός Ωτ-Μαρν βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Γαλλίας και αποτελεί τμήμα της διοικητικής περιοχής Γκραντ-Εστ.
Προϊστορία και αρχαιότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έδαφος του νομού κατοικήθηκε από την Προϊστορική περίοδο, όπως φαίνεται από την παρουσία πολλών μεγαλίθων, μενίρ και ντολμέν που ήρθαν στο φως μετά από πολυάριθμες αρχαιολογικές ανασκαφές.
Πριν από τη ρωμαϊκή κατάκτηση, η περιοχή του Ωτ-Μαρν δεν αποτελούσε ένα συνεκτικό έδαφος με έναν ομοιογενή πληθυσμό. Βέλγες [1]και Κέλτες, δύο διαφορετικοί λαοί τόσο για τα έθιμά τους όσο και για τους εθνικούς τους χαρακτήρες, κατοίκησαν την περιοχή, οι πρώτοι στα βορειοανατολικά και οι δεύτεροι στο υπόλοιπο έδαφος.
Η ρωμαϊκή κατάκτηση το 52 π.Χ. ενίσχυσε για πρώτη φορά τον συνοριακό χαρακτήρα της περιοχής, που αποτέλεσε στρατηγικό χώρο πρωταρχικής σημασίας για την υπεράσπιση των συνόρων της αυτοκρατορίας που εκτείνονταν έως τον Ρήνο. Σύμφωνα με τα Απομνημονεύματα περί του γαλατικού πολέμου του Ιούλιου Καίσαρα, οι Ρέμοι ζούσαν στο βορρά και οι Λίνγκονες στην υπόλοιπη περιοχή.
Μεσαίωνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Φράγκοι κατέκτησαν την περιοχή η οποία ενσωματώθηκε στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου. Κατά τον διαμερισμό των εδαφών της αυτοκρατορίας σύμφωνα με τη συνθήκη του Βερντέν το 843, η σημερινή επικράτεια του νομού αποτέλεσε τμήμα του βασιλείου της Δυτικής Φραγκίας.
Από τον 11ο αιώνα, η περιοχή περιλαμβάνεται στην κομητεία της Καμπανίας. Ωστόσο, η επισκοπή της Λανγκρ παρέμεινε στο δουκάτο της Βουργουνδίας. Οι κοιλάδες του σημερινού νομού εμφανίζονται στη συνέχεια ως μαρκιωνία[2] που ανήκε στη Λοθαριγγία και μακριά από τα κέντρα εξουσίας. Οι τοπικοί άρχοντες ασκούσαν μια σχεδόν ανεξάρτητη πολιτική, χάρη στα στρατηγικά φρούρια της περιοχής.
Το 1284, η Ιωάννα, μοναδική κληρονόμος της κομητείας της Καμπανίας, παντρεύτηκε τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο. Ο γιος τους Λουδοβίκος Ι΄ ένωσε την περιοχή με το Γαλλικό στέμμα.
Κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, οι περισσότεροι τοπικοί άρχοντες και οι πόλεις Σωμόν και Λανγκρ ήταν υποτελείς του δούκα της Βουργουνδίας, ο οποίος ήταν σύμμαχος των Άγγλων. Αργότερα, με το τέλος του πολέμου, το έδαφος ανακτήθηκε από τον βασιλιά Κάρολο Ζ'.
Αναγέννηση & Μεταρρύθμιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τον 16ο αιώνα, η περιοχή ήταν μια μαρκιωνία του βασιλείου της Γαλλίας, στα σύνορα με τη Λωρραίνη, χώρα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το 1544, κατά τη διάρκεια των Ιταλικών πολέμων, ο αυτοκράτορας Κάρολος Κουίντος εισέβαλε στην Καμπανία και πολιόρκησε το Σαιν-Ντιζιέ. Η πόλη άντεξε την πολιορκία για έξι εβδομάδες και αν και κατελήφθη, επεστράφη στη Γαλλία με τη συνθήκη του Κρεπί-αν-Λανουά. Μετά από αυτό το επεισόδιο, οι κάτοικοι του Σαιν-Ντιζιέ αποκαλέστηκαν «Γενναίοι» (Bragards).
Όπως και σε όλο το βασίλειο της Γαλλίας, η Μεταρρύθμιση διαδόθηκε στην περιοχή, κυρίως στο Βασί και Λανγκρ. Την 1η Μαρτίου 1562, ο δούκας της Λωρραίνης Φραγκίσκος του Γκιζ, καθ 'οδόν προς το Παρίσι και συνοδευόμενος από τον αδελφό του και ένοπλη συνοδεία, πέρασε από το Βασί. Πληροφορήθηκε ότι Ουγενότοι είχαν συναθροιστεί σε έναν αχυρώνα μέσα στην πόλη, γεγονός που συνιστούσε παραβίαση πρόσφατου διατάγματος που τους είχε επιτρέψει να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα έξω από τα τείχη των πόλεων. Έστειλε ανθρώπους του στο χώρο για να διακόψουν τη θρησκευτική εκδήλωση και στη συμπλοκή που ακολούθησε η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο και εξελίχθηκε σε σφαγή. Οι απώλειες ήταν περίπου πενήντα νεκροί Ουγενότοι συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών και περίπου εκατόν πενήντα τραυματίες Οι ειδήσεις διαδόθηκαν και οι προτεστάντες προσπάθησαν να σταματήσουν, χωρίς επιτυχία, τον δούκα του Γκιζ, ο οποίος έφτασε σώος στο Παρίσι. Αυτό το γεγονός σηματοδότησε την έναρξη των Θρησκευτικών πολέμων στη Γαλλία.
Παλαιό καθεστώς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τριακονταετής πόλεμος (1618-1648) προκάλεσε νέους κινδύνους, αν και κατά την περίοδο της βασιλείας των Βουρβόνων η περιοχή ήταν σχετικά ασφαλής και δεν έζησε πολλούς πολέμους. Η περιοχή γνώρισε περίοδο μεγάλης ευημερίας: Οι κοιλάδες περιλάμβαναν εύφορη γεωργική γη, η αμπελοκαλλιέργεια αυξήθηκε, η εκμετάλλευση των δασών εντατικοποιήθηκε, ενώ τα σιδηρουργεία και οι υψικαμίνοι πολλαπλασιάστηκαν καθώς το σιδηρομετάλλευμα ήταν άφθονο στο βόρειο μισό του νομού. Την ίδια εποχή, και στα πλαίσια της Αντιμεταρρύθμισης, ιδρύθηκαν κολέγια-εκπαιδευτήρια του μοναχικού τάγματος των Ιησουιτών και λειτουργούσαν στο Σωμόν και Λανγκρ.
Νεότερη και σύγχρονη εποχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο νομός Ωτ-Μαρν δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Είναι ένας από τους αρχικά 83 νομούς (πλέον 101) που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης στις 4 Μαρτίου 1790, κατ 'εφαρμογή του νόμου της 22ας Δεκεμβρίου 1789, με την κατάργηση των παλαιών επαρχιών. Δημιουργήθηκε κυρίως από τμήματα της επαρχίας της Καμπανίας και ορισμένες περιοχές στα νοτιοδυτικά που ανήκαν στη Βουργουνδία και το Φρανς-Κοντέ.
Από το 1791 έως το 1793, ο νομός Ωτ-Μαρν παρείχε στην επανάσταση 4 τάγματα εθνικών εθελοντών.
Το 1814, το Σωμόν ήταν ο ακούσιος μάρτυρας του τέλους της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας.Την 1η Μαρτίου, η Πρωσία, η Ρωσία, η Αγγλία και η Αυστρία υπέγραψαν συμφωνία, όπου υποσχέθηκαν να μην συνάψουν ξεχωριστή ειρήνη και να πολεμήσουν τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α' μέχρι την τελική ήττα του. Ο Ναπολέων παραιτήθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1814. Μετά την επιστροφή του και τη νίκη των συμμάχων στη μάχη του Βατερλώ (18 Ιουνίου, 1815) που οδήγησε στη δεύτερη παραίτησή του, ο νομός κατελήφθη από αυστριακά στρατεύματα, από τον Ιούνιο του 1815 έως τον Νοέμβριο του 1818.
Την εποχή εκείνη ο νομός Ωτ-Μαρν ήταν ένας από τους προμαχώνες της γαλλικής οικονομίας, συγκεντρώνοντας το 20% του γαλλικού χυτοσιδήρου και 112 εργοστάσια το 1847,[3] χάρη στην πλεονεκτική γεωμορφολογία του, επειδή ουσιαστικά αποτελείται από οροπέδια και δάση.
Πολλά έργα τέχνης με υλικό τον χυτοσίδηρο που βρίσκονται σε πολλά μέρη του πλανήτη έχουν δημιουργηθεί στα χυτήρια της περιοχής: Ανάμεσα στα πιο γνωστά είναι οι κρήνες Ουάλας που διακοσμούν τις πλατείες του Παρισιού και άλλων πόλεων, τα μεγαλοπρεπή αγάλματα που ξεχωρίζουν στις κύριες πόλεις του νομού, οι σιδερένιες κατασκευές «Αρ Νουβό» του αρχιτέκτονα Εκτόρ Γκιμάρ που διακοσμούν τις εισόδους του μετρό του Παρισιού και τα φωτιστικά της λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, στον Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο νομός διαιρέθηκε: το κανάλι ανάμεσα στους ποταμούς Μάρνη και Σον (το οποίο διασχίζει το νομό κατά μήκος από βορρά προς νότο) ήταν το σύνορο, με ανατολικά τη «Δεσμευμένη περιοχή», που προορίζονταν για τη δημιουργία γερμανικών αποικιών, και στα δυτικά, την «κατεχόμενη ζώνη». Ο νομός απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους, συγκεκριμένα από τα στρατεύματα του στρατηγού Λεκλέρκ, από τα τέλη Αυγούστου έως τις αρχές Σεπτεμβρίου του 1944.
Η δημογραφία του νομού Ωτ-Μαρν είναι σε πτώση, έχοντας χάσει περισσότερους από 36.000 κατοίκους μεταξύ 1968 και 2016 (178.084 κάτοικοι).
Από την 1η Ιανουαρίου 2016, η περιοχή Καμπανία-Αρδέννες, στην οποία ανήκε ο νομός, συγχωνεύτηκε με τις περιοχές Αλσατία και Λωρραίνη ως αποτέλεσμα του νόμου σχετικά με την τροποποίηση των περιοχών που ψηφίστηκε το 2014 και πλέον αποτελούν τη νέα διοικητική περιοχή Γκραντ-Εστ.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «greek_greek.enacademic.com Βέλγες».
- ↑ . «el.wiktionary.org».
- ↑ Σύμφωνα με τον Marcel Bulard, Η βιομηχανία σιδήρου στο Haute-Marne, 1904