Μετρό Παρισιού

Μετρό Παρισιού
Μετρό Παρισιού;
	Το δίκτυο του μετρό του Παρισιού σε γεωγραφικώς ακριβή κλίμακα
Πληροφορίες
Περιοχή	Παρίσι, Ιλ-ντε-Φρανς, Γαλλία
Είδος	Μετρό
Γραμμές	16
Σταθμοί	308
Λειτουργία
Έναρξη λειτουργίας	19 Ιουλίου 1900
Διαχειριστής	RATP
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Μήκος συστήματος	226,9 χλμ.
Εύρος γραμμής	1,435 μέτρα (κανονικό εύρος)
Ηλεκτροκίνηση	750 V DC
Μέγιστη ταχύτητα	70 χλμ./ώρα (80 χλμ./ώρα στη γραμμή 14)
	Σχετικά πολυμέσα

Σταθμος École Militaire.

Ο μητροπολιτικός σιδηρόδρομος του Παρισιού (γαλλικά: Métro de Paris) είναι το σύστημα υπογείων, επιγείων και υπέργειων αστικών σιδηροδρόμων του Παρισιού. Σήμερα έχει μήκος 226,9 χλμ. και 308 σταθμούς.

Το σύστημα περιλαμβάνει 16 γραμμές, που προσδιορίζονται από τους αριθμούς από 1 έως 14, με δυο δευτερεύουσες γραμμές, 3bis και 7bis, που αριθμούνται έτσι επειδή ήταν κλάδοι των αντίστοιχων αρχικών γραμμών τους και αργότερα έγιναν ανεξάρτητες. Το δίκτυο του μετρό συμπληρώνεται από το προαστιακό σιδηροδρομικό δίκτυο, γνωστό ως RER, που εξυπηρετεί την προαστιακή ζώνη του Παρισιού.

Κατασκευή και επεκτάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια σημαντική διαφορά του Μετρό του Παρισιού από αυτά των άλλων μεγάλων πρωτευουσών και γενικώς μεγαλουπόλεων, είναι ότι σχεδιάστηκε εξ αρχής ως ένα ευρύτερο δίκτυο 9 γραμμών. Η κατασκευή του δικτύου ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1898.^[1] Η πρώτη γραμμή, Porte Maillot - Porte de Vincennes, εγκαινιάστηκε στις 19 Ιουλίου 1900, κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας έκθεσης του Παρισιού το 1900, και τότε τα σχέδια αναθεωρήθηκαν για τελική ανάπτυξη 10 γραμμών.

Η επιχείρηση που διαχειρίστηκε αρχικά το δίκτυο ήταν γνωστή ως Chemin de Fer Métropolitain de Paris (Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος του Παρισιού) ή C.M.P. που αναφερόταν και ως «Métropolitain». Ήδη στα πρώτα χρόνια, το όνομα μετατράπηκε γρήγορα στο συντομότερο Métro και μάλιστα από αυτό το όνομα καθιερώθηκε και ο γνωστός διεθνής όρος «μετρό». Η ανάπτυξη του δικτύου πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια τριών σταδίων. Αρχικά, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως τη δεκαετία του 1920, ο πυρήνας του δικτύου μετρό ήταν αποκλειστικά μέσα στο Παρίσι. Μεταγενέστερα, από τη δεκαετία του 1930 στη δεκαετία του 1950 το δίκτυο επεκτάθηκε στα κοντινά προάστια και με τη δημιουργία της γραμμής 11 τελικά, από τη δεκαετία του 1960 στη δεκαετία του 1980, η μεγαλύτερη επέκταση έγινε προς τα προάστια.

Τον Οκτώβριο του 1998 εγκαινιάστηκε η πλήρως αυτόματη γραμμή 14, η πρώτη εντελώς καινούρια γραμμή μετά από 63 χρόνια και η πρώτη στο μετρό του Παρισιού με αυτόματες πόρτες στις πλατφόρμες των σταθμών, έτσι ώστε να παρεμποδίζονται οι αυτοκτονίες και τα ατυχήματα πτώσεων ανθρώπων στις γραμμές των τραίνων. Στη συνέχεια (οι εργασίες ξεκίνησαν το 2007 και ολοκληρώθηκαν τον Νοέμβριο του 2011) μετατράπηκε και η γραμμή 1 σε αυτόματη. Μετά από αυτές, μετατράπηκε και η γραμμή 4 σε αυτόματη, και οι πρώτοι πλήρως αυτόματοι συρμοί ξεκίνησαν να κυκλοφορούν σε αυτήν στις 12 Σεπτεμβρίου 2022.

Σημερινό δίκτυο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το δίκτυο του Μετρό έχει γραμμές μήκους 226,9 χλμ. και 308 σταθμούς (εκ των οποίων 62 προσφέρουν ανταπόκριση μεταξύ των γραμμών). Αυτοί οι αριθμοί δεν περιλαμβάνουν το προαστιακό δίκτυο RER, ούτε και το δίκτυο τραμ του Παρισιού (το οποίο έχει 12 γραμμές, συνολικό μήκος 156 χιλιόμετρα και 235 σταθμούς).

Επειδή το Μετρό του Παρισιού κατασκευάστηκε με σκοπό την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση του πληθυσμού του, η μέση απόσταση μεταξύ των σταθμών είναι μόλις στα 548 μέτρα και η μικρότερη μέση απόσταση είναι στη γραμμή 4, μόλις 424 μέτρα, με μέγιστο στη νεότερη γραμμή 14 που είναι στο 1 χιλιόμετρο.^[2] Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ πυκνή συγκέντρωση σταθμών και χαμηλή μέγιστη επιτρεπόμενη ταχύτητα των συρμών, στα 70 χιλιόμετρα την ώρα, λόγω των σύντομων αποστάσεων, με μοναδική εξαίρεση τη γραμμή 14, όπου η μέγιστη ταχύτητα έχει οριστεί στα 80 χιλιόμετρα την ώρα. Ωστόσο, το μετρό δεν προσφέρει προσβασιμότητα σε ΑΜΕΑ (καθώς δεν διαθέτει ανελκυστήρες), επειδή οι σταθμοί του κατασκευάστηκαν σε εποχές του παρελθόντος όπου το ζήτημα αυτό δεν είχε τεθεί ακόμα, σε παγκόσμια κλίμακα.

Το Μετρό είναι στο μεγαλύτερο μέρος του υπόγειο, στα 197 χιλιόμετρα του δικτύου. Υπάρχουν, ωστόσο, και επίγεια και υπέργεια τμήματα στις γραμμές 1, 2, 5 και 6 μέσα στο Παρίσι, καθώς και στις προαστιακές άκρες των γραμμών 1, 5, 8 και 13. Σχεδόν όλες οι σήραγγες είναι μικρού βάθους και κοντά στην επιφάνεια, λόγου του έντονα μεταβλητού υπεδάφους του Παρισιού, που καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την εκσκαφή σε βαθύτερα στρώματα. Κάποιες λίγες εξαιρέσεις σταθμών μεγαλύτερου βάθους υπάρχουν σε τμήματα της γραμμής 12 κάτω από τον λόφο της Μονμάρτρης και σε τμήματα της γραμμής 2 κάτω από το Ménilmontant. Επειδή οι περισσότερες σήραγγες κατασκευάστηκαν με τη μέθοδο της εκσκαφής και επικάλυψης (cut and cover) των οδών, ακολουθούν τις τροχιές και τις στροφές των οδών πάνω από αυτές.

Όλα τα τρένα σταματούν σε όλους τους σταθμούς, με την εξαίρεση του σταθμού Liège, που είναι κλειστός τα βράδια και τις Κυριακές. Κάθε γραμμή έχει δικές τις πλατφόρμες, ακόμη και στους σταθμούς ανταπόκρισης (δηλαδή οι γραμμές δεν μοιράζονται τις πλατφόρμες). Αυτή η ιδιομορφία ισχύει επίσης και για τις προαστιακές γραμμές RER.

Το 2004 η ετήσια κυκλοφορία σε όλες τις γραμμές του μετρό του Παρισιού έφτασε συνολικά τα 1,336 δισεκατομμύρια επιβάτες και το 2015 έφτασε τα 1,520 δισεκατομμύρια επιβάτες ή 4,16 εκατομμύρια επιβάτες ημερησίως.

Χαρακτηριστικές για το Μετρό του Παρισιού είναι οι είσοδοι αρκετών σταθμών του, σχεδιασμένες από τον Εκτόρ Γκιμάρ.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Bobrick, Benson. Labyrinths of Iron: A History of the World's Subways. New York: Newsweek Books, 1981. p149.
↑ Jean Tricoire, Un siècle de métro en 14 lignes, p. 188.