Η Επιτροπή (Μαφία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για την επιτροπή της σικελικής μαφίας, , δείτε: Επιτροπή της Σικελικής Μαφίας.
Η Επιτροπή
Τα μέλη της Επιτροπής στις ΗΠΑ το 1963.
Ίδρυση1931
Ιδρυτικά μέληΤσαρλς Λάκι Λουτσιάνο Τζόσεφ Μπονάνο
Βινσέντ Μανγκάνο
Τόμμι Γκαλιάνο
Τζο Προφάτσι
Αλ Καπόνε
Στεφάνο Μαγκαντίνο
Τόπος ίδρυσηςΝέα Υόρκη, ΗΠΑ
Έτη δράσης1931 εως σημερα
ΠεριοχέςΝέα Υόρκη
Νιου Τζέρσεϊ
Σικάγο
Φιλαδέλφεια
Λος Άντζελες
Φλόριντα
Λας Βέγκας
ΕθνικότηταΣικέλοι
Σικελο-Αμερικάνοι
Ιταλοί
Ιταλο-Αμερικάνοι
Αρχηγός
Εγκληματικές δραστηριότητεςλαθρέμποριο οινοπνευματώδων
εμπόριο ναρκωτικών
παρανόμος τζόγος
εκβιασμοί
Σημαντικά γεγονόταΔιάσκεψη της Αβάνας
Σύσκεψη των Απαλάχιων
ΣυμμάχοιΜέγερ Λάνσκι
ΑντίπαλοιΑστυνομία, FBI

Η Επιτροπή (αγγλικά:The Commission) είναι το διοικητικό όργανο της αμερικανικής μαφίας, που ιδρύθηκε το 1931 από τον Τσαρλς "Λάκι" Λουτσιάνο μετά τον πόλεμο του Καστελαμαρέζε. Η Επιτροπή αντικατέστησε τον τίτλο «capo di tutti capi» (αφεντικό όλων των αφεντικών), που κατείχε ο Σαλβατόρε Μαραντζάνο πριν από τη δολοφονία του, με μια κυβερνητική επιτροπή που αποτελείται από τα αφεντικά των πέντε οικογενειών της Νέας Υόρκης, καθώς και τα αφεντικά του Σικάγου και της οικογένειας του Μπάφαλο. Σκοπός της Επιτροπής ήταν να επιβλέπει όλες τις δραστηριότητες της Μαφίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και να χρησιμεύει στη μεσολάβηση των συγκρούσεων μεταξύ των οικογενειών.[1]

Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας της Επιτροπής, το σύμβουλιο έχει εμπλακεί σε διάφορα περιστατικά, συμπεριλαμβανομένης της συνάντησης των Απαλάχιων το 1957, μιας συνωμοσίας για τη δολοφονία πολλών μελών της Επιτροπής το 1963, και της δίκης της Επιτροπής της Μαφίας το 1985.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περιόδος Προ-Επιτροπής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν από το 1931, ο «capo dei capi» (αφεντικό των αφεντικών) ήταν ένας όρος που εφάρμοσαν οι μαφιόζοι στον Τζουζέπε Μορέλλο γύρω στο 1900, σύμφωνα με τον Νικ Τζεντίλε.[2] Τα αφεντικά Τζο Μασερία (1928-1931) και Σαλβατόρε Μαραντζάνο (1931) χρησιμοποίησαν τον τίτλο ως μέρος των προσπαθειών τους να συγκεντρώσουν τον έλεγχο της Μαφίας υπό τον εαυτό τους. Όταν ο Μαραντζάνο κέρδισε τον πόλεμο του Καστελαμαρέζε, ορίστηκε ως αφεντικό όλων των αφεντικών, δημιούργησε τις πέντε οικογένειες και διέταξε κάθε οικογένεια της Μαφίας να του αποτίσει φόρο τιμής. Αυτό προκάλεσε έντονη αντίδραση στους κόλπους της μαφίας, όπου είχε σαν αποτέλεσμα να δολοφονηθεί τον Σεπτέμβριο του 1931, με εντολή του Λάκι Λουτσιάνο.[3]

Σχηματισμός της Επιτροπής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη δολοφονία του Μαραντζάνο το 1931, ο Λουτσιάνο κάλεσε μια συνάντηση στο Σικάγο.[4][5][6] Αν και θα υπήρχαν λίγες αντιρρήσεις αν ο Λουτσιάνο είχε δηλώσει τον εαυτό του capo di tutti capi, κατάργησε τον τίτλο, πιστεύοντας ότι η θέση δημιούργησε προβλήματα μεταξύ των οικογενειών και έκανε τον εαυτό του στόχο για έναν άλλο φιλόδοξο αντίπαλο. Οι στόχοι του Λουτσιάνο με την Επιτροπή ήταν να διατηρήσει ήσυχα τη δική του εξουσία σε όλες τις οικογένειες και να αποτρέψει μελλοντικούς συμμοριακούς πολέμους. Τελικά τα αφεντικά ενέκριναν την ιδέα της Επιτροπής. Η Επιτροπή θα αποτελείται από ένα «διοικητικό συμβούλιο» για να επιβλέπει όλες τις δραστηριότητες της Μαφίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και να μεσολαβεί σε συγκρούσεις μεταξύ οικογενειών.

Η Επιτροπή αποτελούνταν από επτά αφεντικά της μαφίας: τους ηγέτες των πέντε οικογενειών της Νέας Υόρκης: Τσαρλς "Λάκι" Λουτσιάνο, Βίνσεντ Μανγκάνο, Τόμι Γκαγκλιάνο, Τζόζεφ Μπονάννο και Τζο Προφάτσι. Το αφεντικό του Σικάγου Αλ Καπόνε και το αφεντικό της οικογένειας Μπαφάλο, Στέφανο Μαγκαντίνο. Ο Λάκι Λουτσιάνο διορίστηκε πρόεδρος της Επιτροπής. Η Επιτροπή συμφώνησε να πραγματοποιεί συναντήσεις κάθε πέντε χρόνια ή όταν χρειάζεται για να συζητήσουν τα οικογενειακά προβλήματα.

Η εξουσία της Επιτροπής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Επιτροπή είχε την εξουσία να εγκρίνει ένα νέο αφεντικό προτού μπορέσει να αναλάβει επίσημα. Οι πέντε οικογένειες της Νέας Υόρκης αποφάσισαν επίσης ότι τα ονόματα όλων των νέων προτεινόμενων μελών πρέπει να εγκριθούν από τις άλλες οικογένειες. Αφού το νέο προτεινόμενο μέλος εγκρίθηκε από τις άλλες οικογένειες, θα μπορούσε να γίνει μέλος της Επιτροπής.[5] Η Επιτροπή επέτρεψε στους Εβραίους μαφιόζους Μέγερ Λάνσκι, Μπάγκσυ Σίγκελ, Λουί ''Λέπκε" Μπουτσάλτερ, Ντατς Σουλτς και Άμπνερ Ζουίλμαν να συνεργαστούν μαζί τους και να συμμετάσχουν σε ορισμένες συναντήσεις.[7]

Το πρώτο τεστ της Επιτροπής έγινε το 1935, όταν διέταξε τον Ντατς Σουλτς να εγκαταλείψει τα σχέδιά του για τη δολοφονία του Ειδικού Εισαγγελέα Τόμας Ντιούι. Ο Λουτσιάνο υποστήριξε ότι η δολοφονία του Ντιούι θα προκαλούσε μαζική αντίδραση από τις διωκτικές αρχές. Ο Ντατς Σουλτς εξοργισμένος είπε ότι θα σκότωνε τον Ντιούι ούτως ή άλλως και αποχώρησε από τη συνάντηση.[8] Ο επικεφαλής της Murder Inc, Άλμπερτ Αναστάζια πλησίασε τον Λουτσιάνο αναφέροντας του ότι ο Σουλτς του είχε ζητήσει πληροφορίες σχετικά με την πολυκατοικία που διέμενε ο Ντιούι στην Fifth Avenue. Αφού μαθεύτηκαν τα νέα, η Επιτροπή πραγματοποίησε μια διακριτική συνάντηση για να συζητήσει το θέμα. Μετά από έξι ώρες συζητήσεων, η Επιτροπή διέταξε τον Λέπκε Μπουτσάλτερ να δολοφονήσει τον Σουλτς.[9][10] Στις 23 Οκτωβρίου του 1935, πριν μπορέσει να σκοτώσει τον Ντιούι, ο Σουλτς πυροβολήθηκε σε μια ταβέρνα στο Νιουάρκ του Νιού Τζέρσεϊ και υπέκυψε στους τραυματισμούς του την επόμενη μέρα.[11][12]

Στις 13 Μαΐου του 1936 ξεκίνησε η δίκη του Λουτσιάνο.[13]][14] Ο Τόμας Ντιούι κατηγόρησε τον Λουτσιάνο ότι ήταν μέρος ενός μεγάλου κυκλώματος πορνείας γνωστού ως «ο συνδυασμός». Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Ντιούι εξέθεσε τον Λουτσιάνο για τους ψευδόμαρτυρες που είχε χρησιμοποιήσει για να καλυθφεί, καθώς επίσης και τα αρχεία τηλεφωνικών κλήσεων. Ο Λουτσιάνο δεν είχε επίσης καμία εξήγηση γιατί τα αρχεία του ομοσπονδιακού κράτους ανέφεραν ότι είχε φόρο εισοδήματος μόνο 22.000 δολάρια ετησίως, ενώ ήταν προφανές ότι ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος.[15][16] Στις 7 Ιουνίου, ο Λουτσιάνο καταδικάστηκε για 62 κατηγορίες σχετικά με το κύκλωμα πορνείας.[17] Στις 18 Ιουνίου, καταδικάστηκε σε καθερξή 30 έως 50 ετών μαζί με άλλους μαφιόζους.[18][19]

Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Αμερικανικό Ναυτικό, η Πολιτεία της Νέας Υόρκης και ο Λουτσιάνο κατέληξαν σε μια συμφωνία: σε αντάλλαγμα για την αλλαγή της ποινής του, ο Λουτσιάνο υποσχέθηκε την πλήρη βοήθεια της μαφίας στην παροχή πληροφοριών προς το Ναυτικό. Ο Αναστάζια, σύμμαχος του Λουτσιάνο που έλεγχε τις αποβάθρες, φέρεται να υποσχέθηκε ότι δεν θα χτυπήσει κανείς εργάτης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κατά την προετοιμασία της συμμαχικής εισβολής του 1943 στη Σικελία, ο Λουτσιάνο φέρεται να παρέχει στον αμερικανικό στρατό επαφές της Σικελικής Μαφίας. Αυτή η συνεργασία μεταξύ του Ναυτικού και της Μαφίας έγινε γνωστή ως Επιχείρηση Υπόκοσμος.[20]

Στις 3 Ιανουαρίου 1946, ως ανταμοιβή για την υποτιθέμενη συνεργασία του κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Ντιούι αντέδρασε απρόθυμα την αλλαγή ποινής του Λουτσιάνο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν αντιστάθηκε στην απέλαση του στην Ιταλία.[21] Ο Λουτσιάνο αποδέχθηκε τη συμφωνία, αν και εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι ήταν πολίτης των ΗΠΑ και δεν υπόκειται σε απέλαση. Στις 2 Φεβρουαρίου 1946, δύο ομοσπονδιακοί πράκτορες μετανάστευσης μετέφεραν τον Λουτσιάνο από τη φυλακή Σινγκ Σινγκ στο νησί Έλλις του λιμανιού της Νέας Υόρκης για την διαδικασία απέλασης του.[22] Στις 10 Φεβρουαρίου, το πλοίο με επιβάτη τον Λουτσιάνο απέπλευσε από το λιμάνι του Μπρούκλιν με προορισμό την Ιταλία.[23]

Το 1951, ο συντηρητικός ηγέτης της φατρίας Βίνσεντ Μανγκάνο εξαφανίστηκε και ο Άλμπερτ Αναστάζια συμμετείχε με τα μέλη της «φιλελεύθερης-αμερικανικής φατρίας» Φρανκ Κοστέλο και Τόμι Λούτσεζε. Η εξουσία της Επιτροπής μετατοπίστηκε από τη «συντηρητική-σικελική φατρία» στην «φιλελεύθερη-αμερικανική φατρία».[24] Το 1951 μετά την εξαφάνιση του Μανγκάνο, ο αδελφός του Φιλίππος βρέθηκε νεκρός κοντά στο Μπρούκλιν.[25]

Μετά τον Μανγκάνο, ο Φρανκ Κοστέλο έγινε επικεφαλής της Επιτροπής με τη «φιλελεύθερη φατρία» και ο Τζόζεφ Μπονάνο έγινε ο επικεφαλής της «συντηρητικής φατρίας». Η φιλελεύθερη φατρία υποστηρίχθηκε από εκείνους που ήταν επίσης ανοιχτοί σε συνεργασία με μη ιταλικές οργανώσεις και εμπόρους ναρκωτικών, συγκεκριμένα από τους Βίτο Τζενοβέζε, Τόμι Λουτσέζε και Κάρλο Γκαμπίνο (αντιτάχθηκε στα ναρκωτικά), [15] ενώ η συντηρητική φατρία ήταν πιο επιφυλακτική και υποστηρίχθηκε από τους παραδοσιακούς (ιταλική τιμή και πίστη), δηλαδή από τους Τζο Προφάτσι και Στέφανο Μαγκαντίνο.[26][24] Μετά από μια συνεδρίαση της Επιτροπής του 1956, προστέθηκαν οι εγκληματικές οικογένειες της Φιλαδέλφειας, με επικεφαλής τον Άντζελο Μπρούνο και του Ντιτρόιτ, με επικεφαλής τον Τζόζεφ Ζερίλλι, με μικρότερες οικογένειες να εκπροσωπούνται επισήμως από μια οικογένεια της Επιτροπής.[5]

Συνάντηση των Απαλάχιων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα χρόνο αργότερα, στις 14 Νοεμβρίου 1957, η Σύσκεψη των Απαλάχιων οργανώθηκε από τους Τζενοβέζε στο κτήμα του Τζόζεφ Μπάρμπαρα για να συζητήσει το μέλλον της Κόζα Νόστρα.[27] Ωστόσο, η συνάντηση ματαιώθηκε όταν η αστυνομία εντοπίσε πολλά οχήματα των παρευρισκομένων και συνέλαβε πολλούς από τους μαφιόζους που συμμετείχαν.[28] Περίπου 100 μαφιόζοι παρακολούθησαν τη συνάντηση και περισσότεροι από 60 συνελήφθησαν. Όλοι αυτοί που συνελήφθησαν τους επιβλήθηκαν πρόστιμα, έως 10.000 δολάρια στον καθένα, και απονεμήθηκαν ποινές φυλάκισης που κυμαίνονταν από τρία έως πέντε χρόνια, ωστόσο, όλες οι καταδίκες ανατράπηκαν κατόπιν της έφεσης το 1960.[29] [30] Σε κάθε περίπτωση, ο Μπονάνο υπέστη καρδιακή προσβολή και εξαίρεθηκε από μάρτυρας στη δίκη.[31][32]

Ο μακροχρόνιος διευθυντής του FBI, Τζέι Έντγκαρ Χούβερ, αρνήθηκε την ύπαρξη ενός «Εθνικού Συνδικάτου Εγκλήματος» και την ανάγκη αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική.[33][34] Μετά τη Σύνοδο των Απαλάχιων, ο Χούβερ δεν μπορούσε πλέον να αρνηθεί την ύπαρξη του συνδικάτου και την επιρροή του που αυτό είχε στον υποκόσμο της Βόρειας Αμερικής, καθώς και τον συνολικό έλεγχο και την επιρροή της Κόζα Νόστρα στα πολλά παρακλάδια του Συνδικάτου σε όλη τη Βόρεια Αμερική και στο εξωτερικό. Μετά τη συνάντηση των Απαλάχιων, ο Χούβερ δημιούργησε το «Top Hoodlum Programme», ένα πρόγραμμα που παρακολουθούσε τα κορυφαία αφεντικά του συνδικάτου σε όλη τη χώρα.[35] [36]

Δίκη της Επιτροπής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο πλαίσιο της δίκης της Επιτροπής, στις 25 Φεβρουαρίου 1985, εννέα ηγέτες της Μαφίας της Νέας Υόρκης κατηγορήθηκαν για διακίνηση ναρκωτικών, τοκογλυφίας, τυχερά παιχνίδια, εκβιασμούς εναντίον κατασκευαστικών εταιρειών βάσει του νόμου περί επιρροών και διεφθαρμένων οργανώσεων.[37] Την 1η Ιουλίου 1985, οι αρχικοί εννέα άντρες, με την προσθήκη δύο ακόμη ηγετών της Μαφίας της Νέας Υόρκης, δεν παραδέχθηκαν ότι ήταν ένοχοι για το σύνολο κατηγοριών της δίκης. Οι εισαγγελείς σκόπευαν να διάλυσουν όλες τις οικογένειες εγκλημάτων ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας τη συμμετοχή τους στην Επιτροπή.[38] Στις 2 Δεκεμβρίου 1985, ο Ανιέλο Ντελακρότσε πέθανε από καρκίνο.[39] Ο Καστελάνο δολοφονήθηκε αργότερα στις 16 Δεκεμβρίου 1985.[40] Σύμφωνα με τον εκτελεστή των Κολόμπο και πληροφοριοδότη του FBI, Γκρέγκορι Σκάρπα ο Τζον Γκότι υποστήριζε ένα σχέδιο για τη δολοφονία του κύριου εισαγγελέα, και μελλοντικού δήμαρχου της Νέας Υόρκης, Ρούντι Τζουλιάνι, στα τέλη του 1986, αλλά απορρίφθηκε από την υπόλοιπη Επιτροπή.[41]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η οικογένεια Μπονάνο εκδιώχθηκε από την Επιτροπή λόγω της διείσδυσης του μυστικού πράκτορα Τζόζεφ Ντ. Πιστόνε (με το ψευδώνυμο Ντόνι Μπράσκο). Έτσι έχοντας προηγουμένως χάσει την έδρα τους στην Επιτροπή, οι Μπονάνος υπέστησαν λιγότερη έκθεση από τις άλλες οικογένειες σε αυτήν την περίπτωση.[26][42] Οκτώ κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν για εκβιασμό στις 19 Νοεμβρίου 1986[43], με εξαίρεση τον Indelicato ο οποίος δικάστηκε για δολοφονία[44] και καταδικάστηκε στις 13 Ιανουαρίου 1987.[45][46] Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, καθώς ξέσπασε ο οικογενειακός πόλεμος στους Κολόμπο, η Επιτροπή αρνήθηκε να επιτρέψει σε οποιοδήποτε μέλος των Κολόμπο να πάρει μέρος στην Επιτροπή καθώς θεώρησε ότι είχε διαλυθεί η οικογένεια.[47]

Σημερινή Κατάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον Τζόζεφ Μασίνο, πρώην αφεντικό της οικογένειας Μπονάνο, η τελευταία γνωστή συνάντηση της Επιτροπής με όλα τα αφεντικά πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1985, λίγο πριν από το θάνατο του Πωλ Καστελάνο τον Δεκέμβριο.[48] Ωστόσο, υπήρξε μια σύνοδος της Επιτροπής το 1988 με επικεφαλής τον Τζον Γκότι που παρακολούθησε ο Βίνσεντ Γκιγκάντε και ο νέος ηγέτης της οικογένειας Λουτσέζε, Βίκτωρ Αμούζο, και ήταν πρώτη συνεδρίαση της Επιτροπής μετά τη δίκη της Επιτροπής της Μαφίας.[49] Σύμφωνα με τον Σαλβατόρε Βιτάλε, πραγματοποιήθηκε μια συνεδρίαση της Επιτροπής στις αρχές του 2000 για να αποκατασταθεί ο κανόνας που υποχρεώνει και τους δύο γονείς να είναι ιταλικής καταγωγής για να γίνουν αφεντικά.[15] Η Επιτροπή εξακολουθεί να φημολογείται ότι υπάρχει, αν και η τρέχουσα ιδιότητά της αποτελείται μόνο από τα αφεντικά των Πέντε Οικογενειών και του Σικάγου. Αντί για μια συνάντηση των αφεντικών, οι υπαρχηγοί ή οι λοχαγοί συναντιούνται κρυφά για να συζητήσουν τις επιχειρήσεις και να κυβερνήσουν.[50]

Ιστορική ηγεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δεν υπήρχε «Προέδρος» της Επιτροπής, αλλά υπήρχε ένας διορισμένος πρόεδρος ή επικεφαλής της Επιτροπής.[51] Αυτό χρησιμοποιήθηκε ως υποκατάστατο του ρόλου του «capo di tutti capi», καθώς είχε τις εξουσίες του παλιού συστήματος Μουστάς Πιτ του κανόνα του ενός ατόμου δηλαδή.

Πρόεδροι της Επιτροπής

  • 1931-1946 - Λάκι Λουτσιάνο[51] - συνελήφθη το 1936 και στη συνέχεια απελάθηκε το 1946
  • 1946-1951 - Βίνσεντ Μανγκάνο[51] - εξαφανίστηκε τον Απρίλιο του 1951
  • 1951–1957 - Φρανκ Κοστέλο (Φιλελεύθερη φατρία),[26] και Τζο Μπονάνο (συντηρητική φατρία)[51][26]
  • 1957–1959 - Βίτο Τζενοβέζε[52] - (Φιλελεύθερη φατρία μαζί με τον Τόμι Λουτσέζε και τον Κάρλο Γκαμπίνο).[26]φυλακίστηκε το 1959 και πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 1969
  • 1959–1963 - Τζόζεφ Μπονάννο (συντηρητική φατρία μαζί με τον Τζο Προφάτσι και τον Στέφανο Μαγκαντίνο)[51][26]
  • 1963-1976 - Κάρλο Γκαμπίνο[52] (συμμάχησε με τον Τόμι Λουτσέζε και τον συνταξιούχο Φρανκ Κοστέλο). Πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 1976
  • 1976–1985 - Πωλ Καστελάνο - δολοφονήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1985[53]
  • 1985 - Μετά την δίκη της Επιτροπής, αποφασίστηκε ότι η Επιτροπή δεν θα συνέρχεται πλέον ως σύμβουλιο. Αντ 'αυτού, τα μέλη της Επιτροπής ψηφίζουν και στέλνουν αγγελιοφόρους σε άλλα αφεντικά της οικογένειας που σχετίζονται με θέματα της Επιτροπής[48]
  • 1986-1992 - Τζον Γκότι (ανεπίσημα) - φυλακίστηκε το 1992 και πέθανε στις 10 Ιουνίου 2002
  • 1985-1997 - Βίνσεντ Γκιγκάντε[54] - φυλακίστηκε το 1997 και πέθανε στις 19 Δεκεμβρίου 2005
  • 2000–2003 -Τζόζεφ Μασίνο (ανεπίσημα) - φυλακίστηκε το 2003 και στη συνέχεια το 2004 έγινε πληροφοριόδοτης της κυβέρνησης.

Οικογένειες με έδρες στην Επιτροπή

  • Τζενοβέζε (1931 – σήμερα)
  • Γκαμπίνο (1931 – σήμερα)
  • Λουτσέζε (1931 – σήμερα)
  • Πόλης του Σικάγου (1931 – σήμερα), που συχνά εκπροσωπείται από την οικογένεια Τζενοβέζε
  • Μπονάνο (1931-1980)[26] 1990-σήμερα)
  • Κολόμπο (1931-1990,[55] 2000-σήμερα)

Οικογένειες που εκπροσωπούνται από την οικογένεια Τζενοβέζε

  • Οικογένεια εγκλήματος Μπαφάλο - κατείχε έδρα από το 1931 έως το 1974[5]
  • Οικογένεια εγκλήματος της Φιλαδέλφειας - κατείχε έδρα από το 1961 έως το 1980[5]
  • Συνεργασία του Ντιτρόιτ - κατείχε έδρα από το 1961 έως το 1977[5]
  • Οικογένεια εγκλήματος ΝτεΚαβαλκάντε (Νιου Τζέρσεϊ)
  • Οικογένεια εγκλήματος Πατριάρκα (Νέα Αγγλία)
  • Οικογένεια εγκλήματος του Πίτσμπουργκ[5]
  • Οικογένεια εγκλήματος του Κλίβελαντ[5]
  • Οικογένεια εγκλήματος της Νέας Ορλεάνης

Οικογένειες που εκπροσωπούνται από το Συνδικάτο του Σικάγου

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφικές πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bonanno, Joseph. A Man of Honor: The Autobiography of Joseph Bonanno. New York: St. Martin's Press, 2003. (ISBN 0-312-97923-1)
  • Bernstein, Lee. The Greatest Menace: Organized Crime in Cold War America. Boston: UMass Press, 2002. (ISBN 1-55849-345-X)
  • Bonanno, Bill. Bound by Honor: A Mafioso's Story. New York: St. Martin's Press, 1999. (ISBN 0-312-97147-8)


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Η Επιτροπή της Ιταλοαμερικανικής Μαφίας». nationalcrimesyndicate.com. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2020.  (Αγγλικά)
  2. ↑ Critchley, The Origin of Organized Crime in America: The New York City Mafia, 1891-1931, p.46
  3. ↑ "Lucky Luciano: Criminal Mastermind," Time, Dec. 7, 1998
  4. ↑ Critchley, The Origin of Organized Crime in America: The New York City Mafia, 1891-1931, p. 232
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 Capeci, Jerry. The complete idiot's guide to the Mafia "The Mafia's Commission" (pp. 31–46)
  6. ↑ Humbert S. Nelli The business of crime: Italians and syndicate crime in the United States (pp. 206–208)
  7. ↑ Russo, Gus. The Outfit: The Role of Chicago's Underworld in the Shaping of Modern America pp. 32–33, 41 221
  8. ↑ Gribben, Mark. «Murder, Inc.: Dutch gets his». Crime Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2013. 
  9. ↑ Gosch, Martin & Richard Hammer (2013). The Last Testament of Lucky Luciano: The Mafia Story in His Own Words. Enigma Books. σελίδες 223–224. ISBN 9781936274581. 
  10. ↑ Newark, p. 81
  11. ↑ «Schultz is shot, one aide killed, and 3 wounded». The New York Times. October 24, 1935. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1935/10/24/101514743.pdf. Ανακτήθηκε στις 2 September 2013. (απαιτείται συνδρομή)
  12. ↑ «Schultz's Murder Laid to Lepke Aide». The New York Times. March 28, 1941. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1941/03/28/85275904.pdf. Ανακτήθηκε στις June 24, 2012. 
  13. ↑ Stolberg, p. 133
  14. ↑ «How Eunice Hunton Carter Took on the Mob, 'The Watcher' | All of It». WNYC. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2019. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Raab, Selwyn (2005). Five Families: The Rise, Decline and Resurgence of America's Most Powerful Mafia Empires. St. Martin Press. σελ. 704. ISBN 0-312-36181-5. 
  16. ↑ Stolberg, p. 148
  17. ↑ «Lucania Convicted with 8 in Vice Ring on 62 Counts Each». The New York Times. June 8, 1936. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1936/06/08/87947415.pdf. Ανακτήθηκε στις June 17, 2012. 
  18. ↑ «Luciano Trial Website». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Ιανουαρίου 31, 2009. 
  19. ↑ «Lucania Sentenced to 30 to 50 Years; Court Warns Ring». The New York Times. June 19, 1936. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1936/06/19/93521980.pdf. Ανακτήθηκε στις June 17, 2012. 
  20. ↑ Newark, p. 137
  21. ↑ «Dewey Commutes Luciano Sentence». The New York Times. January 4, 1946. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1946/01/04/93012913.pdf. Ανακτήθηκε στις June 16, 2012. 
  22. ↑ «Luciano Leaves Prison». The New York Times. February 3, 1946. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1946/02/03/91607758.pdf. Ανακτήθηκε στις June 16, 2012. 
  23. ↑ «Pardoned Luciano on His Way to Italy». The New York Times. February 11, 1946. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1946/02/11/93047003.pdf. Ανακτήθηκε στις June 16, 2012. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Bonanno A Man of Honor pp. 170–185
  25. ↑ «Aide of Joe Adonis is Found Shot Dead». New York Times. April 20, 1951. https://timesmachine.nytimes.com/timesmachine/1951/04/20/87242113.pdf. Ανακτήθηκε στις 26 February 2012. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 26,4 26,5 26,6 DeStefano, Anthony M. (2008). King of the godfathers (Trade paperback ed. (updated). έκδοση). New York: Citadel Press/Kensington Publishing. σελ. 15. ISBN 0-8065-2874-5. 
  27. ↑ Bonanno, p. 217
  28. ↑ Raab, pp. 117-118
  29. ↑ Blumenthal, Ralph (July 31, 2002). «For Sale, a House WithAcreage.Connections Extra;Site of 1957 Gangland Raid Is Part of Auction on Saturday». The New York Times. https://www.nytimes.com/2002/07/31/nyregion/for-sale-house-with-acreage-connections-extra-site-1957-gangland-raid-part.html?src=pm. Ανακτήθηκε στις 2 June 2012. 
  30. ↑ «20 Apalachin Convictions Ruled Invalid On Appeal». Toledo Blade. November 29, 1960. https://news.google.com/newspapers?id=3HpOAAAAIBAJ&sjid=DAEEAAAAIBAJ&pg=5387,2690893&dq=joseph+barbara+apalachin+meeting&hl=en. Ανακτήθηκε στις 28 May 2012. 
  31. ↑ Raab, pp. 119-120
  32. ↑ Bonanno, p. 222
  33. ↑ Feder, Sid (June 11, 1959). «Old Mafia Myth Turns Up Again In Move Against Apalachin Mob». The Victoria Advocate. https://news.google.com/newspapers?id=KFBTAAAAIBAJ&sjid=94cDAAAAIBAJ&pg=6653,1040656&dq=money+found+near+apalachin. Ανακτήθηκε στις 2 June 2012. 
  34. ↑ «New Anit-Mobster Weapons Sought». St. Petersburg Times. January 28, 1961. https://news.google.com/newspapers?id=fplSAAAAIBAJ&sjid=CnkDAAAAIBAJ&pg=3325,3403826&dq=fbi+apalachin+meeting&hl=en. Ανακτήθηκε στις 28 May 2012. 
  35. ↑ Adams, Jack (March 8, 1959). «Hoodlums Run Into Black Days Since Federal Drive Started». The Tuscaloosa News (Associated Press): σελ. 11. https://news.google.com/newspapers?id=6fkcAAAAIBAJ&sjid=-5kEAAAAIBAJ&pg=7406,1014250&dq=apalachin+meeting&hl=en. Ανακτήθηκε στις 27 May 2012. 
  36. ↑ «Busted Hoodlum Conclave Made N.Y. Hamlet a 'Crime Shrine». latimes.com. 19 Νοεμβρίου 2000. 
  37. ↑ Lubasch, Arnold H. (27 Φεβρουαρίου 1985). «U.s. Indictment Says 9 Governed New York Mafia» – μέσω NYTimes.com. 
  38. ↑ «11 Plead Not Guilty to Ruling Organized Crime in New York». The New York Times. July 2, 1985. https://www.nytimes.com/1985/07/02/nyregion/11-plead-not-guilty-to-ruling-organized-crime-in-new-york.html?scp=18&sq=%22carmine%20Persico%22%20commission&st=cse. Ανακτήθηκε στις October 19, 2011. 
  39. ↑ Blumenthal, Ralph (December 4, 1985). «ANIELLO DELLACROCE DIES AGE 71; REPUTED CRIME-GROUP FIGURE». New York Times. https://www.nytimes.com/1985/12/04/nyregion/aniello-dellacroce-dies-ag-71-reputed-crime-group-figure.html?scp=4&sq=%22Aniello%20Dellacroce%22&st=cse. Ανακτήθηκε στις 19 December 2011. 
  40. ↑ «FBI fears murder of Castellano may ignite war for mob control». The Day. Associated Press ((New London, Connecticut)): σελ. A1. December 17, 1985. https://news.google.com/newspapers?id=skFHAAAAIBAJ&sjid=m_gMAAAAIBAJ&pg=3428%2C3712894. 
  41. ↑ Sullivan, John (October 25, 2007). «Crime Bosses Considered Hit on Giuliani». The New York Times. http://thecaucus.blogs.nytimes.com/2007/10/25/crime-bosses-considered-hit-on-giuliani/?scp=45&sq=%22carmine%20Persico%22%20commission&st=cse. Ανακτήθηκε στις October 19, 2011. 
  42. ↑ «Fact file: Who is Joe Pistone – a.k.a. Donnie Brasco?». globalnews.ca. 24 Σεπτεμβρίου 2012. 
  43. ↑ Lubasch, Arnold H (November 20, 1986). «U.S. Jury Convicts Eight as Members of Mob Commission». The New York Times. https://www.nytimes.com/1986/11/20/nyregion/us-jury-convicts-eight-as-members-of-mob-commission.html?pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις October 13, 2011. 
  44. ↑ «JUDGE SENTENCES 8 MAFIA LEADERS TO PRISON TERMS». nyimes.com. 14 Ιανουαρίου 1987. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2016. 
  45. ↑ Lubasch, Arnold H. (January 14, 1987). «Judge Sentences 8 Mafia Leaders to Prison Terms». The New York Times. https://www.nytimes.com/1987/01/14/nyregion/judge-sentences-8-mafia-leaders-to-prison-terms.html?src=pm. Ανακτήθηκε στις October 13, 2011. 
  46. ↑ Federal Government's Use of Trusteeships Under the RICO Statute. 4. United States. Congress. Senate. Committee on Governmental Affairs. Permanent Subcommittee on Investigations. 1989. 
  47. ↑ McPhee, Michele (July 7, 2002)"Furgebbaboud the Old Mob; After Gotti, Mafia ordered to clean house" New York Daily News
  48. ↑ 48,0 48,1 Marzulli, John (2011-04-16). «Boss rat Joseph Massino admits to court that Mafia Commission hasn't met in 25 years». New York Daily News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-11-04. https://web.archive.org/web/20131104234252/http://www.nydailynews.com/boss-rat-joseph-massino-admits-court-mafia-commission-hasn-met-25-years-article-1.114750. Ανακτήθηκε στις 2013-07-17. 
  49. ↑ Raab, pp. 407–409
  50. ↑ "After Gotti, Mafia ordered to clean house" New York Daily News. July 7, 2002
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 51,3 51,4 Bonanno A Man of Honor (pp. 159–169)
  52. ↑ 52,0 52,1 Gambino Is Called Heir to Genovese As 'Boss of Bosses'; Gambino Called 'Boss of Bosses' Of 6 Mafia Families in the Area by Charles Grutzner (March 15, 1970) New York Times
  53. ↑ Books of The Times; A Don Pays the Price of Carelessness by Christopher Lehmann-Haupt (May 23, 1991) The New York Times
  54. ↑ "With Gotti Away, the Genoveses Succeed the Leaderless Gambinos" by Selwyn Raab (September 3, 1995) The New York Times
  55. ↑ McPhee, Michele (July 7, 2002)"Furgebbaboud the Old Mob; After Gotti, Mafia ordered to clean house" New York Daily News

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Η_Επιτροπή_(Μαφία)&oldid=10137966"