Ζοζέφ-Βικτόρ Ωντοΐ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζοζέφ-Βικτόρ Ωντοΐ
Γέννηση9  Μαΐου 1782
Lavaur
Θάνατος25  Νοεμβρίου 1871
Saint-Lieux-lès-Lavaur
Χώρα Γαλλία
Εν ενεργεία1804-1862
ΒαθμόςΣτρατηγός
ΔιοικήσειςΕκστρατεία του Μοριά (1828)
Μάχες/πόλεμοι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι
Τιμές Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Λουίς
Ταξιάρχης του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής
Ταξιάρχης του Τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα)
ΙδιότηταΝομαρχιακός σύμβουλος του Ταρν (1845-1849)
Νομάρχης του Ταρν (1849-1852)
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ζοζέφ-Βικτόρ Ωντοΐ (γαλλικά: Joseph-Victor Audoÿ) ήταν Γάλλος Στρατηγός, αξιωματικός του μηχανικού και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 9 Μαΐου 1782 στο Λαβώρ (Ταρν) και πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 1871 στο Σεν-Λιε-λε-Λαβώρ (Ταρν).[1][2]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιος του Πιερ Σέβερεν Οντουά (Pierre Séverin Audoÿ) (πρώτος δήμαρχος του Λαβώρ κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης μεταξύ 1789 και 1792 και μέλος της Εθνικής Νομοθετικής Συνέλευσης μεταξύ του 28 Ιουνίου 1791 και του Ιουλίου 1792) και της Marie Henriette Lucile Pétronille de Clausade de Riols de Mazieu, ο Ζοζέφ-Βικτόρ Ωντοΐ γεννήθηκε στις 9 Μαΐου 1782 στην πόλη Λαβώρ του νομού Ταρν. Ήταν το δεύτερο παιδί μεταξύ τεσσάρων παιδιών συνολικά.[2]

Σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού (École Polytechnique de Paris) (ήταν έτσι ο πρώτος φοιτητής αυτής της ελιτίστικης σχολής που ήρθε από το νομό Ταρν), αποφοίτησε το 1804 και μπήκε στο στρατιωτικό σώμα των μηχανικών.[2]

Ναπολεόντειοι Πόλεμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οντουά έγινε Υπασπιστής του Στρατηγού Ζοζέφ ντε Ρονιά (général Joseph, vicomte de Rogniat) στη "Μεγάλη Στρατιά" (Grande Armée) του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α΄.[3] Συμμετείχε έτσι στην εκστρατεία της Ισπανίας από το 1810 έως το 1812. Προήχθη σε Λοχαγό στο σώμα στρατιωτικών μηχανικών του στρατού της Αραγονίας, συμμετείχε στις πολιορκίες των Λέριδα, Τορτόζα, Ταρραγόνα και Βαλένθια και ορίστηκε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής στις 6 Αυγούστου 1810.[1]

Επιστρέφοντας από τη εκστρατεία της Ρωσίας (1812), ο Οντουά προήχθη σε Ταγματάρχη (Chef de Bataillon) και επικεφαλής του σώματος των στρατιωτικών μηχανικών. Στη συνεχεία συμμετείχε στην εκστρατεία της Σαξονίας (1813), όπου οχύρωσε τη Δρέσδη, και αργότερα, τον Ιανουάριο του 1814, στην υπεράσπιση της Μετς στη Γαλλία. Στις 9 Νοεμβρίου 1814, ανέβηκε στον βαθμό του Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής.[1] Στις 18 Ιουνίου 1815, συμμετείχε στη Μάχη του Βατερλώ, όπου τραυματίστηκε.[2]

Κατά την Παλινόρθωση της Μοναρχίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την παραίτηση του Ναπολέοντα, έχοντας προσχωρήσει στο καθεστώς της Παλινόρθωσης της Μοναρχίας των Βουρβόνων, διορίστηκε στις 18 Αυγούστου 1819 με βασιλική επιστολή του Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΗ΄ της Γαλλίας, Ιππότης του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Λουίς.[1]

Η γαλλική εκστρατεία του Μοριά το 1828 (από τον Ζαν-Σαρλ Λανγκλουά)

Τον Σεπτέμβριο του 1828, συμμετείχε ως Αντισυνταγματάρχης και διοικητής του μηχανικού, στην Εκστρατεία του Μοριά στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.[2][4][5] Υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Μαιζώνος, ο Οντουά, μαζί με τους σαππάρους του, απελευθέρωσε τις πόλεις του Ναβαρίνου, της Μεθώνης και της Κορώνης τον Οκτώβριο του 1828, και στη συνεχεία πήρε το «Καστέλι του Μοριά» της Πάτρας (30 Οκτωβρίου 1828) από τις τουρκικές-αιγυπτιακές κατοχικές δυνάμεις του Ιμπραήμ Πασά.[4] Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, στις 22 Φεβρουαρίου 1829 στο Ναβαρίνο, ο Βασιλιάς Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας τον έκανε Ταξιάρχη του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.[1]

Μετά από συμφωνία μεταξύ του Στρατάρχη Μαιζώνος και του Κυβερνήτη του νέου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους Ιωάννη Καποδίστρια, ο διοικητής των στρατιωτικών μηχανικών Οντουά ανατέθηκε για τα έργα αποκατάστασης της χώρας, τα οποία είχαν εκτελεστεί σε μεγάλο βαθμό από τις τουρκικές-αιγυπτιακές δυνάμεις του Ιμπραήμ.[5] Επισκεύασε οι οχυρώσεις των κάστρων του Ναβαρίνου και της Μεθώνης και έχτισε στρατώνες (ο στρατώνας του Ναβαρίνου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα, στεγάζοντας το νέο αρχαιολογικό μουσείο της Πύλου).[6][Σ 1][Σ 2] Έχτισε γέφυρες όπως στον ποταμό Πάμισο ανάμεσα στις πόλεις Ναβαρίνο και Καλαμάτα. Ο δρόμος Ναβαρίνο-Μεθώνη, ο πρώτος της ανεξάρτητης Ελλάδας, επίσης χτίστηκε.[6] Τέλος, γίνονται πολλές βελτιώσεις από τα γαλλικά μηχανικά σχήματα στις πόλεις της Πελοποννήσου (κατασκευή σχολείων, ταχυδρομικών υπηρεσιών, τυπογραφείων, γεφυρών, πλατειών, κρηνών, κήπων, κλπ.).[6][7] Ο Οντουά ιδιαίτερα ανατέθηκε από τον Κυβερνήτη της Ελλάδας να εκπονήσει τα πρώτα πολεοδομικά σχέδια που πραγματοποιήθηκαν στη σύγχρονη Ελλάδα.[Σ 3] Έτσι οικοδόμησε από την άνοιξη του 1829 τις σύγχρονες πόλεις της Μεθώνης και της Πύλου έξω από τα τείχη των κάστρων, ακολουθώντας το πρότυπο των πόλεων της περιοχής του Ταρν στη νοτιοδυτική Γαλλία από πού προήλθε και των Επτανήσων (όπως στις κεντρικές πλατείες της Πύλου, οπού οι τρεις πλευρές της περικλείονται από καλυμμένες γκαλερί ή στοές με κιονοστοιχίες και τοξωτά ανοίγματα, ή στην Κέρκυρα).[5][6] Έκτισε επίσης μεταξύ Δεκεμβρίου 1829 και Φεβρουαρίου 1830 το διάσημο Καποδιστριακό αλληλοδιδακτικό σχολείο της Μεθώνης.[7] Αυτές οι πόλεις τότε επανέκτησαν γρήγορα τον πληθυσμό τους και βρήκαν ξανά την προπολεμική τους δραστηριότητα.[Σ 4] Κατά την επιστροφή του στη Γαλλία, ο βασιλιάς της Ελλάδος, ο Όθων Α΄ παραχώρησε στον Οντουά με βασιλικό διάταγμα τον τίτλο του Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος, στις 30 Ιουλίου 1835.[1]

Το Καποδιστριακό σχολείο της Μεθώνης που κτίστηκε τον Φεβρουάριο 1830, με σχέδιο που εκπονήθηκε από τον Διοικητή του Μηχανικού, τον αντισυνταγματάρχη Ζοζέφ-Βίκτωρ Οντουά

Διορίστηκε στη συνέχεια Συνταγματάρχης και διοίκησε μεταξύ 1833 και 1838 το 1ο Σύνταγμα του Μηχανικού στη Μετς. Στη συνέχεια προήχθη σε Ταξίαρχο (Général de brigade) και σε γενικό επιθεωρητή του Μηχανικού το 1838, και έγινε διευθυντής των οχυρώσεων στην Αμιένη και στη συνέχεια στη Λιλ.[2]

Δίδασκε επίσης στη Σχολή Εφαρμογών του Πυροβολικού και του Μηχανικού στη Μετς.

Αντιπροσωπευτικές δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οντουά εκλέχτηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος του νομού Ταρν στις 29 Νοεμβρίου 1845 (με 141 ψήφους από 237 ψηφοφόρους). Στη συνέχεια, μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1848, επανεκλέχθηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος στις 27 Αυγούστου 1848 (με 1812 ψήφους από 1867 ψηφοφόρους) κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας. Εκλέχτηκε τελικά Νομάρχης του Ταρν το 1849, διαδέχοντας τον Σστρατάρχη Σουλτ. Κράτησε αυτή τη θέση μέχρι το 1852.[8]

Αποσύρθηκε στο Σεν-Λιε-λε-Λαβώρ στο οικογενειακό του Château des Cambards για την τελική του συνταξιοδότηση. Πέθανε εκεί στις 25 Νοεμβρίου 1871 σε ηλικία 89 ετών. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο της πόλης.[2]

Τιμητικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραρτήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σχετικά άρθρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές και σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 «Σημείωση LH/72/63». Base Léonore, Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού. .
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Ιστορία του Château des Cambards Αρχειοθετήθηκε 2020-04-12 στο Wayback Machine., στην ιστοσελίδα του Château des Cambards.
  3. ↑ Almanach royal pour les années 1814/15 (Gallica - BnF), p. 475, éditions Testu et Cie, Paris.
  4. ↑ 4,0 4,1 Στρατάρχης Νικόλαος-Ιωσήφ Μαιζών (maréchal Nicolas-Joseph Maison) : dépêches adressées au ministre de la Guerre Louis-Victor de Caux, vicomte de Blacquetot, octobre 1828, in Jacques Mangeart, Chapitre Supplémentaire des Souvenirs de la Morée: recueillis pendant le séjour des Français dans le Peloponèse, Igonette, Paris, 1830.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Αναστασία Τσαγκαράκη, Οι Γάλλοι Φιλέλληνες στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1821-1831), Εταιρία για τον Ελληνισμό και Φιλελληνισμό, 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Καλογεράκου Πηγή Π., Η συμβολή του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην αποκατάσταση των φρουρίων και των πόλεων της Μεσσηνίας, στο Οι πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις Ελλάδας - Γαλλίας (19ος - 20ός αι.), Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, 13-41, Αθήνα, 2011.
  7. ↑ 7,0 7,1 Τσιρίγος Αντώνης Κ., Το καποδιστριακό Σχολείο της Μεθώνης, 1829-2016, πρόλογος από τον καθηγητή Πέτρο Θεμέλη, Έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα, 2017.
  8. ↑ Οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι του νομού Ταρν, Αρχεία του νομού Ταρν, 8 Σεπτεμβρίου 2015.

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Το 1831, ο Γκιγιώμ-Αμπέλ Μπλουέ (Guillaume-Abel Blouet) έγραψε: « Η πόλη του Ναβάρινο (...) παραδόθηκε το 1829 στους Γάλλους, των οποίων ο στρατός το καταλαμβάνει σήμερα. Μέρος της φρουράς εργάζεται για την αποκατάσταση της ακρόπολης και των οχυρώσεων που την περιβάλλουν. », in Abel Blouet, Expédition de Morée. Section des Beaux-Arts., τόμος 1, σελ. 2.
  2. ↑ Το 1833, ο Ζακ-Λουί Λακούρ έγραψε: « Ces fortifications [du fort de Navarin], il y a peu de temps, ébranlées, ouvertes de toutes parts, et ne laissant même pas à celui qui aurait voulu les défendre l'honneur d'un beau désespoir, ont été relevées et raffermies d'abord par nous ; quelques mois après, de grands travaux allaient être terminés, lorsque la foudre du ciel est venue les renverser de fond en comble. L'explosion de la poudrière, dans cette nuit fatale [du 19 novembre 1829], a coûté la vie à cinquante de nos compagnons d'armes, et plus de cent ont été horriblement mutilés », στο Ζακ-Λουί Λακούρ (Jacques Louis Lacour), Excursions en Grèce pendant l'occupation de la Morée par l'armée française en 1832-33, Arthur Bertrand, Paris, 1834
  3. ↑ Στο Αρχείο του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (ΥΠΕΧΩΔΕ) υπάρχουν 2 πρωτότυπα αντίγραφα του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου της Μεθώνης (υπογεγραμμένο από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ένα από τα οποία φέρει κάτω δεξιά ένα σημείωμα από τον Ζοζέφ-Βίκτωρ Οντουά: « Levé et dessiné par moi, lieutenant du génie, Modon, 4 mai 1829 - Signature - Audoy ». "Σχεδιασμένο και ζωγραφισμένο από εμένα, Αντισυνταγματάρχη του Μηχανικού, Μεθώνη, 4 Μαΐου 1829 - Υπογραφή - Οντουά") και ένα αντίγραφο του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου της Πύλου (υπογεγραμμένο από τον Καποδίστρια στις 15 Ιανουαρίου 1831), στο Vassilis Dorovinis, Capodistrias et la planification d'Argos (1828-1832), σελ. 502, σημ. 2, Bulletin de Correspondance Hellénique Année 1980 Suppl. 6 σελ. 501-545.
  4. ↑ Το 1833, ο Ζακ-Λουί Λακούρ έγραψε: « Ο Ιμπραήμ Πασάς (...) δεν θα θαυμάσει λιγότερο, εάν επέστρεψε σήμερα στο Ναυαρίνο, τα ταλέντα και τη δραστηριότητα των Σωμάτων Μηχανικών του Στρατού μας, βλέποντας μια σχεδόν γαλλική πόλη να ξεδιπλώνεται σε ένα γραφικό αμφιθέατρο γύρω από το λιμάνι όπου άφησε μόνο ένα παλιό καλύβι που εγκαταλείφθηκε σύντομα από τα τελωνεία. Αυτή η πόλη, που δεν είναι πάνω από πέντε χρόνια [1828-33], δεν έχει πάνω από διακόσια με τριακόσια αρκετά κομψά σπίτια, τα περισσότερα με πολλούς ορόφους. Οι δρόμοι της συντηρούνται σωστά. Βρίσκει κανείς εδώ μεγάλο αριθμό μαγαζιών ευρωπαϊκής μορφής, μια καλοστρωμένη πλατεία που χρησιμοποιείται ως αγορά και ως τόπος περιπάτου, με μια μνημειώδη βρύση στο κέντρο, πλούσια καταστήματα, είναι αλήθεια χωρίς κυρίες στα ταμεία, (οι άνδρες στην Ανατολή το αποφεύγουν πολύ αυτό), ένα στρατιωτικό νοσοκομείο κτισμένο στην ακτή της θάλασσας, το θέαμα της οποίας μόνο αποτελεί ήδη αντικείμενο ξεκούρασης και αναψυχής. (...) Το παζάρι του Ναβαρίνου έχει γίνει η αποθήκη της Άνω και της Κάτω Μεσσηνίας. Είναι εφοδιασμένο με όλα τα απαραίτητα και με τα είδη πολυτελείας για τις ανάγκες ενός απαιτητικού πολιτισμού. », στο Ζακ-Λουί Λακούρ (Jacques Louis Lacour), Excursions en Grèce pendant l'occupation de la Morée par l'armée française en 1832-33, Arthur Bertrand, Paris, 1834
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζοζέφ-Βικτόρ_Ωντοΐ&oldid=9771151"