Βασίλισσα Μαργκό (ταινία,1994)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Βασίλισσα Μαργκό
La Reine Margot
Κινηματογραφική αφίσα
ΣκηνοθεσίαΠατρίς Σερό
ΠαραγωγήΚλοντ Μπερί
Βασισμένο σεΒασίλισσα Μαργκό
ΠρωταγωνιστέςΙζαμπέλ Ατζανί[1][2][3], Ντανιέλ Ωτέιγ[1][2][4], Jean-Hugues Anglade[1][2][4], Βίρνα Λίζι[4], Βενσάν Περέζ[2][4], Ντομινίκ Μπλανκ[4], Κλάουντιο Αμεντόλα[4], Άσια Αρτζέντο[4], Πασκάλ Γκρεγκορί[4], Ζαν-Κλοντ Μπριαλί[4], Miguel Bosé[4], Ζουλιέ Ρασάμ[4], Μπαρμπέ Σρεντέρ[4], Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι[4], Τόμας Κρέτσμαν[4], Bernard Verley[4], Bruno Todeschini[4], Cécile Caillaud[4], Daniel Breton[4], Emmanuel Salinger[4], Erwan Dujardin[4], Grégoire Colin[4], Ελέν ντε Φουζερόλ[4], Jean Douchet[4], Jean-Philippe Écoffey[4], Laure Marsac[4], Marc Citti[4], Michelle Marquais[4], Nicolas Vaude[4], Philippe Duclos[4], Otto Tausig[5], Ulrich Wildgruber[5], Julie-Anne Roth[5], Marina Golovine[5], Johan Leysen[5], Dörte Lyssewski[5], Bernard Nissille[5], Dalila Carmo[5] και Anabela Teixeira[5]
ΜουσικήΓκόραν Μπρέγκοβιτς
ΦωτογραφίαΦιλίπ Ρουσελό
ΜοντάζFrançois Gédigier και Hélène Viard
ΕνδυματολόγοςMoidele Bickel
Εταιρεία παραγωγήςRenn Productions και Miramax Films
ΔιανομήNetflix
Πρώτη προβολή1994
Διάρκεια159 λεπτά
ΠροέλευσηΓαλλία Γερμανία, Ιταλία
ΓλώσσαΓαλλικά

Η Βασίλισσα Μαργκό (γαλλικός τίτλος: La Reine Margot) είναι ιστορική ταινία του 1994 σε σκηνοθεσία Πατρίς Σερό και σενάριο του σκηνοθέτη και της Ντανιέλ Τόμσον με βάση το ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του 1845 του Αλεξάνδρου Δουμά.[6]

Η ταινία αφηγείται τη ζωή της Μαργαρίτας της Γαλλίας, γνωστής ως Μαργκό, το γάμο της με τον Ερρίκο της Ναβάρρας, μελλοντικό Ερρίκο Δ', τη σφαγή της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου και τα γεγονότα που ακολούθησαν έως την ανάρρηση στον γαλλικό θρόνο του τελευταίου της δυναστείας των Βαλουά, Ερρίκου Γ'. Πρωταγωνιστούν η Ιζαμπέλ Ατζανί, ο Ντανιέλ Ωτέιγ, η Βίρνα Λίζι, ο Βενσάν Περέζ, ο Ζαν Ιγκ Ανγκλάντ και ο Πασκάλ Γκρεγκορί.

Η ταινία είναι ευρωπαϊκή συμπαραγωγή με προϋπολογισμό 140 εκατομμυρίων φράγκων και γυρίστηκε στη Γαλλία και την Πορτογαλία για περισσότερο από έξι μήνες το 1993. Ήταν μια επιτυχία του γαλλικού κινηματογράφου, με περισσότερους από δύο εκατομμύρια θεατές στη Γαλλία κατά το 1994, και μια σημαντική επιτυχία του σκηνοθέτη.[7]

Η μουσική επένδυση της ταινίας είναι του Γκόραν Μπρέγκοβιτς.

Κέρδισε δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών του 1994, καθώς και πέντε βραβεία Σεζάρ. [8]Το 2013, προβλήθηκε ανάμεσα στις 20 κλασσικές ταινίες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2013.[9]

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη του 16ου αιώνα, κατά τη διάρκεια των Θρησκευτικών Πολέμων, οι καθολικοί και οι ουγενότοι σπαράσσονται για τον πολιτικό έλεγχο της Γαλλίας.

Τον Αύγουστο του 1572 το Παρίσι βρίσκεται σε αναταραχή. Ο Ουγενότος Ερρίκος της Ναβάρρας, μελλοντικός Ερρίκος Δ', (Ντανιέλ Ωτέιγ), ετοιμάζεται να παντρευτεί τη Μαργαρίτα των Βαλουά, (Ιζαμπέλ Ατζανί), γνωστή ως Mαργκό, Καθολική και κόρη της Αικατερίνης των Μεδίκων (Βίρνα Λίζι) που κινεί τα νήματα της εξουσίας και αδερφή του νευρωτικού και αδύναμου βασιλιά Καρόλου Θ' (Ζαν-Ιγκ Ανγκλάντ) και των φιλόδοξων πριγκίπων Ερρίκου, δούκα του Ανζού, μελλοντικού Ερρίκου Γ' (Πασκάλ Γκρεγκορί) και Φραγκίσκου (Ζυλιέν Ρασάμ). Για το γάμο έχουν καταφθάσει στο Παρίσι πολλοί επιφανείς ουγενότοι αριστοκράτες.

Οι δύο σύζυγοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον. Πρόκειται για έναν πολιτικό γάμο, ενορχηστρωμένο από την Αικατερίνη των Μεδίκων, με σκοπό να διατηρήσει σε διπλωματικό επίπεδο τις σχέσεις με τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ' και την Ισπανία, αφενός, τα Προτεσταντικά κράτη, αφετέρου, και κυρίως να κατευνάσει το μίσος και τις αντιπαλότητες εντός του βασιλείου της μεταξύ της καθολικής φατρίας του Δούκα Ερρίκου Α΄ του Γκιζ (Μιγκέλ Μποσέ) και της προτεσταντικής φατρίας με αρχηγό τον Ναύαρχο Γκασπάρ ντε Κολινί (Ζαν-Κλοντ Μπριαλί). Ο φόβος, η εχθρότητα και η βία γίνονται αισθητές ακόμη και στην Παναγία των Παρισίων, όπου γίνεται ο γάμος. Τα αδέρφια της Μαργκό εμφανίζουν μια ανεξέλεγκτη αλαζονεία και δεν κρύβουν τη διφορούμενη σχέση που έχουν με την αδερφή τους. Η Μαργκό είναι μια αλαζονική και ασταθής πριγκίπισσα. Η βασίλισσα Αικατερίνη διατάζει τη δολοφονία του Κολινί, ο οποίος ασκεί μεγάλη επιρροή στον βασιλιά γιο της, την ίδια ημέρα του γάμου της κόρης της.[10]

Την επίθεση στον Κολινί ακολουθεί η διαβόητη σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου του 1572, όπου χιλιάδες Ουγενότοι σφαγιάζονται, έξι μόλις μέρες μετά το γάμο. Αυτές οι σκοτεινές ώρες θα κάνουν τη Μαργκό να ανακαλύψει έννοιες που δεν είχε μάθει ποτέ πριν: αλτρουισμό, φιλία και αγάπη.[11]

Η Μαργκό ξεκινά μια παθιασμένη σχέση με τον στρατιώτη ντε Λα Μολ, επίσης Ουγενότο αριστοκράτη. Ακολουθούν δολοφονίες με δηλητηρίαση, καθώς οι ίντριγκες της βασιλικής αυλής πολλαπλασιάζονται και η Αικατερίνη σχεδιάζει να ανεβάσει στον θρόνο τον γιο της δούκα του Ανζού, απειλώντας τις ζωές των ντε Λα Μολ, της Μαργκό και του Ερρίκου της Ναβάρρας. Ένα βιβλίο με σελίδες δηλητηριασμένες με αρσενικό που προορίζεται για τον Ερρίκο, ο οποίος έχει ήδη ασπασθεί τον Καθολικισμό για να επιβιώσει, καταλήγει στον βασιλιά Κάρολο και προκαλεί τον αργό, οδυνηρό θάνατό του. Ο Ερρίκος δραπετεύει στο βασίλειό του στη Ναβάρρα και στέλνει τον Λα Μολ να πάρει τη Μαργκό, αλλά ο ντε Γκιζ τον συλλαμβάνει. Ο ντε Λα Μολ αποκεφαλίζεται στη Βαστίλη πριν μπορέσει η Μαργκό να τον σώσει και ο βασιλιάς Κάρολος τελικά πεθαίνει. Η Μαργκό δραπετεύει μεταφέροντας το βαλσαμωμένο κεφάλι του αγαπημένου της καθώς ο δούκας του Ανζού ανακηρύσσεται βασιλιάς της Γαλλίας ως Ερρίκος Γ'.

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία -Υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1994, η ταινία κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και η Βίρνα Λίζι βραβεύτηκε με το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού για το ρόλο της ως Αικατερίνη των Μεδίκων. Επίσης, στην 20ή τελετή απονομής των βραβείων Σεζάρ, έλαβε πέντε βραβεία Σεζάρ, μεταξύ των οποίων το βραβείο Καλύτερης ηθοποιού για την Ιζαμπέλ Ατζανί. Το 1995 η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερων Κοστουμιών.[8]

Η ταινία προβλήθηκε το 2005, σε ειδικό αφιέρωμα του 46ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στον σκηνοθέτη Πατρίς Σερό. [12]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]