Αγαθονήσι
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Συντεταγμένες: 37°27′49″N 26°58′09″E / 37.4636°N 26.9692°E
 Το λιμάνι του Αγ. Γεωργίου | |
 | |
| Γεωγραφία | |
|---|---|
| Αρχιπέλαγος | Αιγαίο Πέλαγος |
| Νησιωτικό σύμπλεγμα | Δωδεκάνησα |
| Έκταση | 13,41 km2 |
| Υψόμετρο | 209 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Δένδρα |
| Χώρα | |
| Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| Νομός | Δωδεκανήσου |
| Πρωτεύουσα | Μεγάλο Χωριό |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 185 (απογραφής 2011) |
| Πυκνότητα | 13,8 /χλμ2 |
| Πρόσθετες πληροφορίες | |
| Ιστοσελίδα | www.agathonisi.gr |
Το Αγαθονήσι είναι το βορειότερο νησί του Δωδεκανησιακού συμπλέγματος και βρίσκεται πολύ κοντά στη Σάμο. Έχει έκταση 13,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πλούσιο θαλάσσιο διαμελισμό με απάνεμους όρμους και πολλές μικρές βραχονησίδες, όπως η Πίτα, η Στρογγυλή, το Πράσο, το Νερονήσι, το Κατσαγάνι και το Κουνελονήσι. Εντάσσεται στην προστατευόμενη περιοχή Natura 2000 ως πολύτιμο καταφύγιο σπάνιων πουλιών (Αιγαιόγλαρος κ.α.).
Οι κάτοικοι του Αγαθονησίου ασχολούνται με την γεωργία, την αλιεία και την κτηνοτροφία και με στήριξη του Αγροτικού Συνεταιρισμού. Επίσης ως αλιεργάτες στις μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας που λειτουργεί στο νησί. Μερικοί εργάζονται ως υπάλληλοι στις υπηρεσίες του νησιού. Τα τελευταία χρόνια με την ανάπτυξη του τουρισμού, έχει δημιουργηθεί μικρή τουριστική υποδομή και έχουν ανεγερθεί μικρές μονάδες ενοικιαζομένων δωματίων με 120 κλίνες περίπου.
Στις απογραφές των τελευταίων δεκαετιών παρατηρείται μείωση του πληθυσμού με εξαίρεση την τελευταία, όπου επέρχεται μια μικρή αύξηση σε σχέση με τις προηγούμενες.
Στο Αγαθονήσι υπάρχουν τρεις οικισμοί: το Μεγάλο Χωριό, το Μικρό Χωριό και ο Άγιος Γεώργιος. To Μεγάλο Χωριό είναι ο μεγαλύτερος και αρχαιότερος οικισμός του νησιού, αθέατος από τη θάλασσα (όπως κτίσθηκε από παλιά για να προστατεύει τους κατοίκους από τις πειρατικές επιδρομές). Αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητά του είναι ο πέτρινος τοίχος γύρω από τα σπίτια με μεγάλες πόρτες - εισόδους στον οικισμό. To Μεγάλο Χωριό αριθμεί σήμερα περί τους 120 κατοίκους, ενώ οι άλλοι δύο οικισμοί, το Μικρό Χωριό και ο Άγιος Γεώργιος που αποτελεί και το κύριο λιμάνι του νησιού, αριθμούν μόλις 15 κατοίκους ο καθένας.
Η περιοχή του Καθολικού στα Β.Α. φιλοξενεί ιχθυοκαλλιέργειες και συγχρόνως αποτελεί αλιευτικό καταφύγιο ως φυσικό λιμάνι.
Συγκοινωνιακά το νησί εξυπηρετείται τέσσερις φορές την εβδομάδα με πλοίο και συνδέεται με τα νησιά Κάλυμνο, Λέρο, Λειψούς, Πάτμο, Αρκιούς και Σάμο(Πυθαγόρειο), δύο φορές με ταχύπλοο από Κάλυμνο μέχρι Αγαθονήσι και μια φορά την εβδομάδα με τη Ρόδο.
Όσον αφορά την εξυπηρέτηση και την βελτίωση της ζωής των κατοίκων του Αγαθονησίου, τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν και λειτουργούν στο νησί: Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών, Ταχυδρομείο, Λιμενικό Φυλάκιο, Αίθουσα Πολιτιστικών Εκδηλώσεων, Δημοτικό Κτίριο Επιβατών Λιμένα, Δημοτικό Οδοντιατρείο, Δημοτικό Αρτοποιείο, Δημοτικό Πρατήριο Καυσίμων, Γήπεδο Ποδοσφαίρου και Γήπεδο 5x5.
Το νησί είναι πύλη προσφύγων προς την Ελλάδα και σε συνδυασμό με την γεωγραφική του θέση αλλα και την πολιτική αδράνεια αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα καθώς είναι αδύνατο απ' τους κατοίκους του να σηκώσουν το βάρος της μεγαλύτερης προσφυγικής κρίσης μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο. [1].
Ιστορία του Αγαθονησίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στους ιστορικούς χρόνους το Αγαθονήσι αναφέρεται ως Ψετούσσα, ο Θουκυδίδης το ονομάζει Τραγαία, ενώ ο Στράβων και ο Στέφανος ο Βυζάντιος το ονομάζουν -μαζί με τις γειτονικές νησίδες- Τραγαίαι και ο Πλούταρχος Τραγιά. Η Τραγαία είναι η πατρίδα του φιλοσόφου Θεόγιτου, μαθητή του Αριστοτέλη. Μετά τους Κάρες, Δωριείς και Ίωνες εποίκισαν διαδοχικά το νησί, κοντά στο οποίο πραγματοποιήθηκε το 494 π.Χ. η ναυμαχία της Λάδης, μεταξύ του Περσικού και του Ιωνικού στόλου.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο πιθανότατα εποικίστηκε από βυζαντινούς εξόριστους στους οποίους, λέγεται, οφείλεται και το σημερινό γλωσσικό ιδίωμα των κατοίκων του, μια ιδιαίτερα καθαρή ελληνική διάλεκτος. Το νησί εποικίστηκε και εγκαταλείφθηκε πολλές φορές από τους κατοίκους του, λόγω δυσμενών συνθηκών, με τελευταία εγκατάσταση αυτή Πατμίων και Φουρνιωτών, στις αρχές του 19ου αιώνα. Το 1294 δωρήθηκε στην Ιερά Μονή Πάτμου, ενώ το 1522 πέρασε κι αυτό στην κατοχή των Τούρκων. Στις 6 Αυγούστου 1824 κατέφυγε εδώ ο ηττημένος τουρκοαιγυπτιακός στόλος - άλλωστε ως το 14ο αιώνα αποτέλεσε και καταφύγιο πειρατών - ενώ στις 29 του ίδιου μήνα, διεξήχθη στα ανατολικά του νησιού η ναυμαχία του Γέροντα.
Το 1912, το Αγαθονήσι, ακολουθώντας τη μοίρα των Δωδεκανήσων, περιήλθε στην ιταλική κατοχή.
Στο Αγαθονήσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη πράξη της Εθνικής μας αντίστασης κατά τον πόλεμο του 1940-1941.
Τη νύχτα της 17ης προς 18ης Νοεμβρίου 1940 ο Δωδεκανήσιος γιατρός Βάσσος Βέργης (πρώην αξιωματικός των Γαριβαλδινών, από τη Βωλάδα της Καρπάθου) μαζί με οχτώ φίλους του και τρεις ναύτες ξεκίνησαν από τη Σάμο με ένα καΐκι και αποβιβάστηκαν στο Αγαθονήσι. Σκοπός τους ήταν να πιάσουν Ιταλούς αιχμαλώτους για να συγκεντρώσουν πληροφορίες για τις Ιταλικές δυνάμεις στα Δωδεκάνησα. Στο νησί υπήρχε φυλάκιο χωροφυλακής με εφτά ή οχτώ καραμπινιέρους και στρατιωτικό φυλάκιο με δεκαπέντε περίπου Ιταλούς καταδρομείς. Οι Έλληνες επιτέθηκαν στο φυλάκιο της χωροφυλακής, σκότωσαν έναν ή δύο καραμπινιέρους και αιχμαλώτισαν τέσσερις ή πέντε. Αμέσως μετά επέστρεψαν στη Σάμο μέσω των Τουρκικών υδάτων σηκώνοντας Τουρκική σημαία στο καΐκι για να μην εντοπιστούν από τα Ιταλικά αεροπλάνα. Οι Ιταλοί για αντίποινα βομβάρδισαν το Βαθύ και το Τηγάνι (σημερινό Πυθαγόρειο) της Σάμου. Οι εφημερίδες της εποχής αφιέρωσαν στήλες στο επεισόδιο του Αγαθονησίου. Ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς κάλεσε το Βάσσο Βέργη και τα παλικάρια του στην Αθήνα και τους παρασημοφόρησε σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία.[εκκρεμεί παραπομπή]
Το 1943 το Αγαθονήσι το κατέλαβαν οι Γερμανοί και ενσωματώθηκε οριστικά στην Ελλάδα στις 7 Μαρτίου 1948.
Το Αγαθονήσι αναγνωρίσθηκε σε ιδιαίτερη Κοινότητα το 1954 και έγιναν διάφορα έργα ανάπτυξης: Διανοίξεις και τσιμεντοστρώσεις δρόμων, η λειτουργία αυτόνομου σταθμού παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, η κατασκευή λιμένα, η λειτουργία ελικοδρομίου, η κατασκευή δικτύου ύδρευσης, η λειτουργία χώρου υγειονομικής ταφής απορριμμάτων και πολλά άλλα. Από το 2011, με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης η κοινότητα προήχθη σε Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.10.Β. αυτού, με την ίδια περιφέρεια που είχε ως κοινότητα.
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη νήσο Αγαθονήσι παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός (4ος τόμος) και ιδιαίτερα ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-422, που καλύπτει όλη τη θαλάσσια περιοχή από τη Νάξο μέχρι τις έναντι ακτές της Τουρκίας.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- http://www.agathonisi.gr/ Σελίδα Δήμου Αγαθονησίου
- The invisible wall / Το αόρατο τείχος Ταινία μικρού μήκους (3:53 λεπτών) του Κίμων Τσακίρη για το μεταναστευτικό ζήτημα στο Αγαθονήσι. Δημοσιεύτηκε 28 Φεβρουαρίου 2011 στο κανάλι της εταιρίας παραγωγής ταινιών "Bioptic Productions" του σκηνοθέτη.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Μετανάστης στο Αγαθονήσι». Εφημερίδα Το Ποντίκι. 2010-02-08. http://www.topontiki.gr/article/3346. Ανακτήθηκε στις 2011-03-04.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μεσημβρινή 26.10.1985, στήλη " Για τη μεγάλη επέτειο του ΟΧΙ "
- Αφιέρωμα ΕΡΤ 1 με τίτλο " Μία άγνωστη σελίδα από τον πόλεμο του ΄40 ". Προβλήθηκε στην επέτειο του ΟΧΙ το 1985
| ||||||||
| |||||
|
