Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τζουζέπε Μεάτσα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζουζέπε Μεάτσα
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης23 Αυγούστου 1910
Τόπος γέννησηςΜιλάνο, Ιταλία
Ημερ. θανάτου21 Αυγούστου 1979 (68 ετών)
Τόπος θανάτουΡαπάλο, Ιταλία
Ύψος1,69 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1927–1940Ίντερ348(241)
1940–1942ΑΚ Μίλαν37(9)
1942–1943Γιουβέντους27(10)
1944ΑΣ Βαρέζε 191020(7)
1945–1946Αταλάντα ΜΚ14(2)
1946–1946Ίντερ17(2)
Σύνολο463(271)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1930–1939Ιταλία53(33)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1946Αταλάντα ΜΚ
1946–1948Ίντερ
1948–1949Μπεσίκτας
1949–1951Αουρόρα Προ Πάτρια 1919
1952–1953Ιταλία
1955–1956Ίντερ
1957Ίντερ
Τίτλοι
Ιταλία
Νικητής Παγκόσμιο Κύπελλο 1934
Νικητής Παγκόσμιο Κύπελλο 1938
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Τζουζέπε Μεάτσα (Giuseppe Meazza, ιταλικά : dʒuˈzɛppe meˈattsa, 23 Αυγούστου 1910 – 21 Αυγούστου 1979), ήταν Ιταλός ποδοσφαιριστής, που αγωνίζονταν ως επιθετικός. Θεωρείται ευρέως ως ο κορυφαίος Ιταλός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών[1][2][3] και ένας από τους σπουδαιότερους στην παγκόσμια ιστορία.[4][5][6] Στις εκλογές της IFFHS για την ανάδειξη των καλύτερων του 20ού αιώνα κατέλαβε την 21η θέση.[7] Για εκείνους που τον είδαν να αγωνίζεται συνήθως ως εσωτερικός επιθετικός (inside forward) στο τότε σύστημα και στα καλύτερα χρόνια του ήταν ο μεγαλύτερος παίκτης που είχε δει μέχρι τότε ο κόσμος του ποδοσφαίρου.[8][9]

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αγωνίστηκε κυρίως για την Ίντερ τη δεκαετία του 1930, σημειώνοντας 242 γκολ και κατακτώντας τρεις τίτλους Σέριε Α, καθώς και το Κύπελλο. Αργότερα αγωνίστηκε επίσης για τους τοπικούς αντιπάλους της Μίλαν, καθώς μεταξύ άλλων και για τη Γιουβέντους. Είναι ο τέταρτος σκόρερ όλων των εποχών στο πρωτάθλημα Ιταλίας, και με 33 γκολ, ο δεύτερος σκόρερ για την εθνική ομάδα της Ιταλίας.[10] Με 347 γκολ σε επίσημους αγώνες, είναι ο τέταρτος καλύτερος Ιταλός σκόρερ σε όλες τις διοργανώσεις.[11] Είναι επίσης ο νεότερος παίκτης που σημείωσε 100 γκολ στο πρωτάθλημα, ένα επίτευγμα που πέτυχε σε ηλικία 23 ετών και 32 ημερών.[12]

Σε διεθνές επίπεδο, οδήγησε την Εθνική ομάδα της Ιταλίας σε δύο συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα: το 1934 εντός έδρας, όπου αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης και το 1938 ως αρχηγός. Λόγω της τεχνικής του ικανότητας, του γόνιμου σκόρερ και της δημιουργικής του ικανότητας, του έδιναν συχνά το παρατσούκλι il genio («η ιδιοφυΐα») από τον ιταλικό τύπο κατά τη διάρκεια της καριέρας του.[11][13][14] Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ακολούθησε την προπονητική αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων και την εθνική ομάδα της χώρας του. Το 2011, εισήχθη μετά θάνατον στο Hall of Fame του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μεάτσα γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου του 1910 σε γειτονιά του Μιλάνο. Όταν ήταν 7 χρονών, ο πατέρας του πέθανε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπρεπε να ανατραφεί από τη μητέρα, πωλητή φρούτων σε αγορά του δρόμου.[15][16] Από την παιδική ηλικία έδειξε πάθος για το ποδόσφαιρο παρά την αντίθεση της μητέρας του, παίζοντας ξυπόλητος, καθώς η μητέρα του, που τον φώναζε «Πεπίνο», έκρυψε το μόνο ζευγάρι παπούτσια που είχε για να μην τα καταστρέψει. Έγινε μέλος ομάδας στην ηλικία των 12 ετών, όταν συμφώνησε να παίξει στην Γκλόρια. Εκείνη την εποχή, η φασιστική εξουσία ανάγκασε τους νέους από 8 έως 14 ετών να συναντώνται τακτικά για να τους εκπαιδεύουν στα βασικά του στρατού και ονομάστηκαν balilla. Ο Λεοπόλντο Κόντι, παίκτης της Ίντερ, στο άκουσμα της κλήσης του 17χρονου Μεάτσα στην ομάδα είπε: «φαίνεται πως αρχίζουμε να παίρνουμε παίκτες απ' το νηπιαγωγείο». Αυτό το όνομα θα του παραμείνει χωρίς ο ίδιος να το επιθυμεί.[17][18][19] Δεν είχε ακόμα χρήματα για να αγοράσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, οπότε κατάφερε να βρει ένα ζευγάρι μεγάλο νούμερο.[20]

Καριέρα σε συλλόγους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα 14 χρόνια του η Μίλαν τον απορρίπτει εξαιτίας της λεπτότητάς του, αλλά έγινε δεκτός στην ομάδα νέων της Ίντερ. Ένας από τους καλύτερους παίκτες της, ο Φούλβιο Μπερναρντίνι, τον ανακάλυψε παρακολουθώντας ένα παιχνίδι των νεοτέρων και ήταν τόσο πεπεισμένος για το ταλέντο του που ζήτησε από τον πρώτο προπονητή να τον προωθήσει στην πρώτη ομάδα. Μέχρι το επίσημο ντεμπούτο του αγωνιζόταν συνήθως ως επιθετικός μέσος, αλλά τα προσόντα του κρίθηκαν περισσότερα χρήσιμα στην επίθεση.[20][21] Η πρώτη αγωνιστική ευκαιρία δόθηκε σε ένα τουρνουά, όπου οι αγώνες ήταν δύο κάθε μέρα και οι σύλλογοι είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν νέους παίκτες. Μέχρι τότε ο Μεάτσα κρίνονταν πολύ ελαφρύς σωματικά για να έχει πραγματική δυνατότητα να αγωνιστεί. Έκανε το ντεμπούτο του με την Ίντερ στις 12 Σεπτεμβρίου του 1927, σε ηλικία 17 ετών, σε έναν αγώνα του Κόπα Βόλτα με αντίπαλο τη Μίλαν (6–2), στον οποίο σημείωσε δύο γκολ και ήδη ο ιταλικός τύπος από την επομένη μέρα μιλούσε για το νέο αστέρι του ποδοσφαίρου.[8][22] Στην πρώτη του χρονιά (αγωνιστική περίοδος 1927–28), σημείωσε 12 γκολ σε 33 παιχνίδια και η εξαιρετική ικανότητά του να ελέγχει την μπάλα είχε ήδη επισημανθεί.[23]

Από την χρονιά του 1928–29, ανέλαβε το ρόλο του συντονιστή των επιθετικών στην SS Ambrosiana, αποτέλεσμα της συγχώνευσης μεταξύ της Ίντερ και της US Milanese, και επιβεβαίωσε την κλάση με 33 γκολ σε 29 παιχνίδια. Στο πρώτο έτος της πρώτης Εθνικής κατηγορίας (1929–30) ήταν ο πρώτος σκόρερ με 31 γκολ, ζωτικής σημασίας για την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος. Έκανε το ντεμπούτο του στις 9 Φεβρουαρίου του 1930 και από τότε έγινε ένα από τα είδωλα των οπαδών, με δύο τίτλους πρωταθλήματος (1930 και 1938), το Κύπελλο Ιταλίας το 1939 και τρεις τίτλους πρώτου σκόρερ (1930, 1936 και 1938).[9][15][24] Στις 27 Απριλίου της πρώτης σεζόν, είχε σημειώσει χατ τρικ εντός των πρώτων τεσσάρων λεπτών και ένα τέταρτο γκολ πριν από το ημίχρονο, με νίκη 6–0 επί της Ρόμα.[8] Στις δύο πρώτες σεζόν του σημείωσε συνολικά 64 γκολ, έναν απολογισμό που περιελάμβανε ένα διπλό χατ-τρικ σε ένα παιχνίδι εναντίον της Βενετίας τον Μάιο του 1929 και δύο αγώνες με πέντε γκολ.[25]

Στην αρχή της καριέρας του (1930-31) με την Αμπροσιάνα

Εκτός από τις επιδόσεις του στο άθλημα, τράβηξε την προσοχή με τον τρόπο ζωής του: δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως αποτέλεσε, αν όχι τον πρώτο, έναν απο τους πρώτους σταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οδηγούσε σπορ αυτοκίνητα, έπινε σαμπάνια, λάτρευε τις γυναίκες και τη νυχτερινή ζωή, ενώ ήταν ο μόνος παίκτης της «σκουάντρα ατζούρα» στον οποίο επιτρεπόταν το κάπνισμα. Στους αγώνες εμφανιζόταν πάντα προσεκτικά χτενισμένος. Ο αρχοντικός τρόπος στο παιγνίδι του, γεμάτο ντρίπλες και με φαντασία ενέργειες, συνηγορεί στον χαρακτηρισμό μιας μορφής «προγενέστερου» σούπερ - σταρ, ενώ σε κανέναν μάλλον δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως ξεχώριζε για τις ικανότητες του στον χορό και ειδικότερα στο τάγκο.[19][26][27] Έγινε το σύμβολο του νέου επαγγελματικού ποδοσφαίρου που έφερε στην Ιταλία το 1923 ο Εδουάρδο Ανιέλι. Δημιουργήθηκε το εθνικό πρωτάθλημα, αγωνίστηκαν ξένοι ποδοσφαιριστές, κυρίως Αργεντινοί. Το ποδόσφαιρο είχε αρχίσει να χτίζει μοντέλα νεοτερικότητας. Δίπλα στους κυβερνώντες και αστέρες του κινηματογράφου, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής είχε αποκτήσει ευκολότερη και πιο υψηλή δημοτικότητα.[28] Με τους θριάμβους του στον αγωνιστικό χώρο και τις υπερβολές του έξω από αυτό, θεωρούνταν σύμβολο κοινωνικής επιτυχίας στην Ιταλία, αναδυόμενος από ένα μέτριο υπόβαθρο και χωρίς ιδιαίτερα προσόντα από αυτά του μέσου Ιταλού για να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής και θρύλος του αθλήματος.[17][25] Από τα πιο συχνά αναφερόμενα περιστατικά που του αποδίδονται τονίζοντας το ταλέντο του, είναι και αυτό του 1937 πριν από ένα ντέρμπι με τη Γιουβέντους: ο ίδιος αποκοιμήθηκε έχοντας περάσει μια νύχτα διασκέδασης και το τεχνικό επιτελείο της ομάδας τον αναζήτησε καθώς δεν είχε εμφανιστεί στο γήπεδο μέχρι λίγο πριν τον αγώνα. Τον πήραν στο γήπεδο, και χωρίς να προθερμανθεί, έπαιξε ένα από τους πιο καλούς αγώνες στην ζωή του και πέτυχε δύο γκολ, χαρίζοντας την νίκη στην Ίντερ με 2–1.[29][30]

Οι επιτυχίες της ιταλικής εθνικής ομάδας τον βοήθησαν να είναι ένας από τους πρώτους παίκτες που έγιναν γνωστοί στο εξωτερικό. Ο πρώτος τίτλος ήταν το Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης (γνωστό και ως Κύπελλο Μιτρόπα) του 1930, που επανακτήθηκε το 1935, στο οποίο προστέθηκαν δύο Παγκόσμια Κύπελλα το 1934 και το 1938, το τελευταίο ως αρχηγός.[20][31] Ο προπονητής Βιττόριο Πότσο είχε πει γι' αυτόν ότι «έχοντας τον στην ομάδα σας σήμαινε ότι αρχίζετε να κερδίζετε με 1–0».[32][33] Στο Κύπελλο Μιτρόπα ήταν τρεις φορές πρώτος σκόρερ και δεύτερος συνολικά στην ιστορία του θεσμού.[34]

Ένας σοβαρός τραυματισμός στο αριστερό του πόδι το Σεπτέμβριο του 1940 κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, ανάγκασε το Μεάτσα να μείνει εκτός δράσης για τέσσερις μήνες (τελευταία παιχνίδι του ήταν στις 25 Ιουλίου του 1940). Έχοντας επίγνωση ότι τα καλύτερα του χρόνια είχαν περάσει και η δυνατότητα πραγματικής ανάκαμψης δεν υπήρχε, στις 29 Νοεμβρίου 1940 ανακοινώθηκε η δωρεάν παραχώρησή στη Μίλαν, με την Ίντερ να έχει ενημερωθεί από τους γιατρούς ότι πιθανότητα επανόδου του σε αγωνιστικό επίπεδο με αυτό του παρελθόντος δεν υπήρχε. Έκανε το ντεμπούτο του για τη Μίλαν στις 12 Ιανουαρίου 1940 εναντίον της Γιουβέντους που έληξε με ισοπαλία 2–2.[35] Στη Μίλαν αγωνίστηκε για δύο χρόνια σημειώνοντας μόνο εννέα γκολ σε 37 αγώνες πρωταθλήματος. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1941, η Μίλαν αντιμετώπιζε την Ίντερ και ο Μεάτσα θα αντιμετώπιζε την αγαπημένη του ομάδα. Στα αποδυτήρια, πριν βγει στον αγωνιστικό χώρο, έκλαιγε για ώρα, ενθυμούμενος τις στιγμές που έζησε και ότι επρόκειτο να αγωνιστεί εναντίον της. Τελικά αγωνίστηκε σε όλη την αναμέτρηση και η ειρωνεία είναι ότι σκόραρε και το γκολ της ισοφάρισης στο τελικό 2–2, επτά λεπτά πριν το τέλος Μέχρι τότε είχε κάνει λίγες προσπάθειες και τίποτα παραπάνω.[36][37] Στη σεζόν του 1942–43 έφυγε από την ιδιαίτερη πατρίδα του για να παίξει για τη Γιουβέντους στο Τορίνο. Όταν ήταν να υπογράψει με τη Γιουβέντους, διέκοψε την προπόνηση και ξάπλωσε στο χορτάρι του παλαιού Κομουνάλε του Τορίνο: «Έτσι γράφω καλύτερα» είπε.[16] Το ντεμπούτο του (18 Οκτωβρίου 1942) έγινε σε ντέρμπι. Ήταν η τρίτη αγωνιστική, στις δύο πρώτες η Γιουβέντους είχε μόνο ισοπαλίες. Ο Μεάτσα ήταν ελλιπώς προετοιμασμένος, φαινόταν ακόμη και να έχει πάρει βάρος και ήταν αργός στις κινήσεις του. Όταν λοιπόν μπήκε πρόσωπο με πρόσωπο στην περιοχή με τον τερματοφύλακα, ενώ ο κόσμος περίμενε ένα από τα περίφημα «γκολ της πρόσκλησής» του, δεν είχε την απαραίτητη ταχύτητα κίνησης και κατέληξε άδοξα να χάσει την μπάλα. Τα γκολ αυτά ήταν σήμα κατατεθέν του: έχοντας φτάσει απέναντι στον τερματοφύλακα καθυστερεί το σουτ, αφήνει την πρώτη κίνηση στον αντίπαλο προσποιουμενος και μετά σουτάρει ψύχραιμα. Στη συνέχεια η Τορίνο νίκησε με 5–2. Τα πράγματα πήγαν καλύτερα αργότερα, όταν πέρασε στο κέντρο της επίθεσης και σημείωσε με τη Γιουβέντους δέκα γκολ πρωταθλήματος στον ένα χρόνο που έμεινε, ενώ η ομάδα ήταν τρίτη στη βαθμολογία.[33][38]

Ο Μεάτσα (δεξιά) σε προσπάθειά του από αγώνα Ίντερ - Γιουβέντους

Έπειτα είχε σύντομες παραμονές στη Βαρέζε και την Αταλάντα.[15] Καταλήγει να επιστρέψει στην Ίντερ το 1946–47 για να αποχωρήσει στην ομάδα που του έδωσε την πρώτη του ευκαιρία, έχοντας δύο γκολ σε 17 αγώνες. Τελευταίος αγώνας στην καριέρα του ήταν στις 29 Ιουνίου 1947 και παρέμεινε στη συνέχεια υπό την πίεση της διοίκησης, για να σώσει την Ίντερ από τον κίνδυνο υποβιβασμού, σε διπλό ρόλο παίκτη-προπονητή.[2][9] Στα 19 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, αγωνίστηκε σε 429 παιχνίδια πρωταθλήματος και σημείωσε 260 γκολ. Από αυτό τον αριθμό, 365 αγώνες (με 243 τέρματα) ήταν με την φανέλα της Ίντερ.[39] Εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ με τα περισσότερα χατ τρικ στο πρωτάθλημα με 17.[40]

Διεθνής καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μεάτσα ήταν μέλος της ιταλικής εθνικής ομάδας από το 1930 ως το 1939. Αγωνίστηκε συνολικά σε 53 παιχνίδια και σημείωσε 33 γκολ, επιδόσεις που ήταν εθνικό ρεκόρ για την εποχή του, ενώ σε 17 ήταν αρχηγός.[38][41] Η επίδοση αυτή καταρρίφθηκε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα από το Λουίτζι Ρίβα. Παραμένει ο δεύτερος καλύτερος σκόρερ της ιταλικής εθνικής ομάδας.[10][31][42]

Το ντεμπούτο του με την Ιταλία ήρθε στις 9 Φεβρουαρίου 1930 στη Ρώμη με αντίπαλο την Εθνικής Ελβετίας (4–2), όταν ήταν μόλις 19 χρονών και είχε εξαιρετική απόδοση σημειώνοντας δύο γκολ σε τρία λεπτά. Τον επόμενο μήνα έκανε τη δεύτερη του εμφάνιση, σημειώνοντας ένα γκολ στη νίκη με 2–0 στη Γερμανία. Αγωνίστηκε στον επόμενο αγώνα (1–1) με την Ολλανδία, αλλά τον Μάιο σημείωσε χατ τρικ στη νίκη 5–0 επί της Ουγγαρίας στον τελικό του Διεθνούς Κυπέλλου Κεντρικής Ευρώπης.[8][41] Ήδη μέχρι να κλείσει τα 20 χρόνια ζωής, είχε σκοράρει για λογαριασμό των Ατζούρι το ρεκόρ των 10 γκολ σε 7 εμφανίσεις.[42] Από το 1931 εδραιώθηκε στην ενδεκάδα του Βιτόριο Πότσο αγωνιζόμενος περισσότερο ως μέσος. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (1934 και 1938) και δύο Διεθνή Κύπελλα Κεντρικής Ευρώπης (1930 και 1935).[43]

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, το οποίο φιλοξένησε η Ιταλία, ο Μεάτσα εμφανίστηκε σε όλους τους αγώνες με την εθνική ομάδα. Στις 25 Μαρτίου 1934 στο Μιλάνο, η Ιταλία κέρδισε την Ελλάδα με 4–0 σε προκριματικό αγώνα με δύο γκολ που σημειώθηκαν από αυτόν.[44] Στην τελική φάση η πίεση ήταν έντονη στους παίκτες με τη διοργάνωση να λαμβάνει χώρα στην Ιταλία και ο Μουσολίνι είχε αναγνωρίσει την ευκαιρία να αναδείξει την αναγέννηση του έθνους μέσω της αθλητικής ικανότητας, και ειδικά του ποδοσφαίρου. Πράγματι, η ηγεσία της χώρας, που δεν είχε καν συμμετάσχει στο Πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να εξαλείψει την πιθανότητα αποτυχίας. Ο Ιταλός δικτάτορας είχε ενδεικτικά διευκρινήσει Vincere o morire («νίκη ή θάνατος»).[45][46][47] Υπήρξαν διάφορες θεωρίες συνωμοσίας - αν και αναπόδεικτες - σχετικά με τη διαιτησία της διοργάνωσης, η οποία έκανε σημαντικά λάθη σχεδόν πάντα υπέρ των Ιταλών, με την οργανωτική επιτροπή της FIFA να αποτελείται κυρίως από Ιταλούς και Γερμανούς.[48] Για το Μεάτσα, το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε φτάσει σε μια κακή στιγμή. Είχε υποφέρει από αρκετούς τραυματισμούς στα πόδια που είχαν επηρεάσει τη φόρμα του, και απέτυχε να σκοράρει στους οκτώ τελευταίους αγώνες της ομάδας στο πρωτάθλημα χάνοντας τον τίτλο από τη Γιουβέντους.[8][18] Παρά το γεγονός αυτό, σημείωσε το τελευταίο γκολ στη νίκη του 7–1 επί των Ηνωμένων Πολιτειών στο 89ο λεπτό στον εναρκτήριο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.[49] Στην τελική φάση στο παιχνίδι με την Ισπανία, το παιχνίδι έληξε 1–1 και έπρεπε να επαναληφθεί την επόμενη μέρα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν αυτό που περισσότερο από όλα η διαιτησία φάνηκε να δείχνει τη μεγαλύτερη εύνοια προς την ιταλική ομάδα.[46][50][51] Ο Μεάτσα είχε ταπεινώσει όλους τους σπουδαίους τερματοφύλακες, εκτός από έναν, το Ρικάρδο Θαμόρα, το μεγαλύτερο θρύλο όλων απέναντι στον οποίο είχε σημειώσει μόνο ένα γκολ στις μεταξύ τους συναντήσεις.[52] Στον επαναληπτικό ο Θαμόρα δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού και ο Μεάτσα σκόραρε στο 11ο λεπτό το μοναδικό τέρμα του παιχνιδιού. Ο τελικός ήταν με αντίπαλο της Τσεχοσλοβακίας στο Εθνικό Στάδιο της Ρώμης. Μετά από 90 λεπτά οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες με 1–1. Η νίκη ωστόσο, ήταν πολύ πιο δύσκολη καθώς το παιχνίδι πήγε σε επιπλέον χρόνο, μέχρι να γίνει ο Μεάτσα και πάλι ο εμπνευστής στο 95ο λεπτό του χρόνου της παράτασης και η Ιταλία να νικήσει στον τελικό με 2–1.[53][54] Ο Μεάτσα κέρδισε τη χρυσή μπάλα, το βραβείο που απονέμεται στον καλύτερο παίκτη σε κάθε τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.[55]

Πέντε μήνες αργότερα, στις 14 Νοεμβρίου 1934, η Ιταλία ταξίδεψε στο Λονδίνο για έναν αγώνα που χρεώθηκε ως ο «πραγματικός» τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου λόγω της συνεχιζόμενης απουσίας της Αγγλίας από το ίδιο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σε μια αξιομνημόνευτη συνάντηση που θα γινόταν γνωστή ως The Battle of Highbury («Η Μάχη του Χάιμπουρι») η Ιταλία έμεινε γρήγορα σε 10 παίκτες λόγω τραυματισμού (οι αλλαγές δεν επιτρέπονταν τότε), με μια επιθετική Αγγλία να προηγείται με 3–0. Κερδίζοντας τον σεβασμό και τον θαυμασμό των οπαδών με μια θαυμάσια εμφάνιση, ο Μεάτσα διέσωσε την ιταλική υπερηφάνεια με δύο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, επιτρέποντας στους παγκόσμιους πρωταθλητές να φύγουν από την αγγλική πρωτεύουσα με ψηλά το κεφάλι.[25][56]

Παγκόσμιο Κύπελλο 1938: Ο Μεάτσα παραλαμβάνει το τρόπαιο από τον πρόεδρο της Γαλλίας Αλμπέρ Λεμπράν

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938 που φιλοξένησε η Γαλλία, ο Μεάτσα έπαιξε σε όλους τους αγώνες σε πιο δημιουργικό ρόλο (ως επιθετικός μέσος) με τα καθήκοντα της επίτευξης τερμάτων να έχουν μετατεθεί στο Σίλβιο Πιόλα. Η ομάδα ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη του 1934 διαθέτοντας πιο νέους παίκτες και το τελικό αποτέλεσμα απέδειξε το κορυφαίο επίπεδο του ιταλικού ποδοσφαίρου και τη μη συμπτωματική κατάκτηση του προηγούμενου τίτλου, με την πολιτική εξουσία της χώρας ως αρωγό ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920.[18][57][58] Έχοντας νικήσει απρόσμενα δύσκολα τη Νορβηγία και τη Γαλλία, στον ημιτελικό απέναντι στη Βραζιλία, με το σκορ στο 1–0 η Ιταλία κέρδισε πέναλτι με τον Πιόλα. Στο πέναλτι ευστόχησε ο Μεάτσα και έτσι η Ιταλία νίκησε με 2–1 και βρέθηκε στο δεύτερο συνεχόμενο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό ήταν το τελευταίο γκολ του για την εθνική που σημείωσε, και το μοναδικό στη διοργάνωση, ενώ το σχισμένο του παντελονάκι έπεσε καθώς είχε τραυματιστεί από αντίπαλους αμυντικούς.[59][60] Στον τελικό, οι Ιταλοί αντιμετώπισαν την Ουγγαρία, με την αντίπαλη ομάδα να φαίνεται ως επικρατέστερη στις προβλέψεις διαθέτοντας τις επιθετικές αιχμές Γκιόργκι Σάροσι και Γκιούλα Ζέγκελερ. Ο Ιταλός τεχνικός Βιττόριο Πότσο, προπονητής της εθνικής ομάδας και στην προηγούμενη διοργάνωση, ακολούθησε συντηρητική τακτική και δικαιώθηκε:[61] ο Μεάτσα δημιούργησε το δεύτερο και το τρίτο γκολ της εθνικής πριν από το ημίχρονο παρέχοντας ασίστ, ενώ συνέβαλε σε ένα ακόμα δίνοντας στην Ιταλία το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της, ολοκληρώνοντας τον κύκλο μιας από τις καλύτερες εθνικές ομάδες όλων των εποχών επί σειρά ετών.[62][63][64][65] Ήταν η έβδομη συνεχόμενη νίκη της Ιταλίας σε Παγκόσμιο Κύπελλο, επίδοση ρεκόρ που ξεπεράστηκε μόνο από τη Βραζιλία δεκαετίες αργότερα.[59] Ο Μεάτσα ήταν ο αρχηγός της ομάδας και ένας από τους τέσσερις μόνο Ιταλούς παίκτες που ήταν και στις δύο ομάδες που κατέκτησαν και τις δύο διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου.[66][67]

Ήταν στην πραγματικότητα ο μόνος Ιταλός που αντέκρουε το θεαματικό παιχνίδι των Αργεντινών και των Βραζιλιάνων. Grand peintre du football τον αποκάλεσαν οι Γάλλοι («σκέψου ευρηματικότητα») όταν τον είδαν να θριαμβεύει στη διοργάνωση.[21] Η τεχνική του ήταν άριστη, οι απανωτές ντρίμπλες του ήταν συχνές, είχε ικανότητα χρήσης και των δύο ποδιών του και η διορατικότητά του σπουδαία. Το σουτ του δεν διακρίνονταν για την ισχύ του, ήταν όμως ακριβές. Ο έλεγχος της μπάλας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα του. Συνήθιζε να ξεκινά αγωνιζόμενος σε χαμηλό ρυθμό και στη συνέχεια ανέβαινε έχοντας ως βάση την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και ικανότητα στην τελική προσπάθεια. Παρά το μέτριο ανάστημά του τα κατάφερνε και στο ψηλό παιχνίδι.[20][25][68]

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας ακολούθησε καριέρα προπονητή, η οποία δεν χαρακτηρίζεται επιτυχημένη. Τον Ιανουάριο του 1946 πήρε τα ηνία της Αταλάντα ως προσωρινός τεχνικός. Με τον ίδιο τρόπο θα έρθει η πρώτη του ευκαιρία να κατευθύνει την Ίντερ μεταξύ 1947 και 1948 μέχρι και την ιταλική εθνική ομάδα: μεταξύ 1952 και 1953.[27] Γνωστός για την προώθηση των νέων, ως υπεύθυνος για τον τομέα της νεολαίας της Ίντερ, ανακάλυψε το νεαρό Σάντρο Ματσόλα.[16][32] Στις αρχές του 1954 σε ψηφοφορία ειδικών της ελβετικής αθλητικής εφημερίδας Sport της Ζυρίχης συμπεριλήφθηκε στην «καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών».[69]

Ο Μεάτσα έφυγε από τη ζωή στις 21 του Αυγούστου του 1979, δύο ημέρες πριν κλείσει τα 69 του χρόνια. Γνωρίζοντας ότι ο θάνατός του θα προσελκύσει αναπόφευκτα μεγάλο ενδιαφέρον, είχε ζητήσει ιδιωτική κηδεία και ζήτησε να μην δημοσιευτεί ο θάνατός του μόνο μετά την πραγματοποίηση της κηδείας. Ένα μήνα αργότερα έγινε δημόσια λειτουργία, στην εκκλησία κοντά στα κεντρικά γραφεία της Ίντερ.[15] Στις 3 Μαρτίου 1980, Ίντερ και Μίλαν που χρησιμοποιούν ως έδρα το ίδιο γήπεδο συμφώνησαν να μετονομάσουν το «στάδιο Σαν Σίρο» σε Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα.[70][71][72] Το 2012 η The Times του Λονδίνου τον χαρακτήρισαν ως τον τέταρτο καλύτερο ποδοσφαιριστή των Παγκοσμίων Κύπελλων μετά τους Ντιέγκο Μαραντόνα, Πελέ και Φραντς Μπεκενμπάουερ.[1][73]

Στατιστικά στοιχεία διεθνούς σταδιοδρομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εθνική ομάδα Έτος Συμμ. Γκολ
Ιταλία 1930 5 6
1931 6 5
1932 4 2
1933 5 5
1934 9 7
1935 3 2
1936 4 2
1937 5 1
1938 6 3
1939 6 0
Σύνολο 53 33

Τίτλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίντερ

  • Πρωτάθλημα Ιταλίας (3) : 1929–30 , 1937–38 , 1939–40
  • Κύπελλο Ιταλίας : 1938–39

Εθνική Ιταλίας

  • Παγκόσμιο Κύπελλο (2) : 1934 , 1938
  • Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης (2) : 1927–30 , 1933–35

Ατομικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ιταλίας (3) : 1929–30 , 1935–36 , 1937–38
  • Πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Μιτρόπα (3) : 1930 (7 γκολ) , 1933 (5 γκολ) , 1936 (10 γκολ)
  • Παγκόσμιο Κύπελλο Χρυσή μπάλα : 1934
  • Καλύτερη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου : 1934
  • IFFHS : 21ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
  • Στην καλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας
  • Εισαγωγή στην ιταλική αίθουσα ποδοσφαίρου (μεταθανάτια τιμή, 2011)
  • Εισαγωγή στην ιταλική αίθουσα των σπορ (μεταθανάτια τιμή, 2015)

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «THE TIMES : The ten greatest World Cup players No 4 Giuseppe Meazza (Italy)» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2024. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «Meazza dopo un secolo resta il più bravo di tutti» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  3. ↑ «Giuseppe Meazza: Milan's greatest footballer» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2022. 
  4. ↑ «FIFA : Regal images of football's king» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2021. 
  5. ↑ «Dez craques que ajudam a contar a história do futebol» (στα Πορτογαλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2021. 
  6. ↑ «Le meilleur joueur de chaque décennie» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2023. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2023. 
  7. ↑ «IFFHS Century Elections» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2020. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 «Giuseppe Meazza: Champion of the World» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2020. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 «ETCHED IN STONE: THE GENIUS OF GIUSEPPE MEAZZA» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2020. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Giuseppe Meazza was born on 23 August 1910!» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  11. ↑ 11,0 11,1 «Giuseppe Meazza, le génie italien» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2024. 
  12. ↑ «Inter Milan Fans Laud Mauro Icardi After Striker Becomes Sixth-Youngest to Net 100 Serie A Goals» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2021. 
  13. ↑ «"Peppino Meazza: 100 anni fa nacque Balilla, Genio del calcio"» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2015. 
  14. ↑ «Three Artists» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2024. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 «Meazza, il ricordo di un mitoNasceva a Milano 100 anni fa» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2023. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 «Ma le gambe di Meazzaa me piacciono di più» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2020. 
  17. ↑ 17,0 17,1 «Il centenario di Meazza: "Nei cortili di Milano ad imitare el Peppìn"» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2023. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 «Giuseppe Meazza, nouvel épisode de nos 100 joueurs qui ont marqué l'histoire de la Coupe du monde» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2020. 
  19. ↑ 19,0 19,1 «Τζιουζέπε Μεάτσα: όνομα - «μύθος», γήπεδο - θρύλος!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2020. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 «Giuseppe Meazza: A legend ahead of his time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2020. 
  21. ↑ 21,0 21,1 «Peppìn Meazza era il fòlber» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2021. 
  22. ↑ «Il mio nome è Giuseppe Meazza» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2020. 
  23. ↑ «INTER FC : Giuseppe Meazza» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  24. ↑ «Italy - Serie A Top Scorers» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 «FIFA : The inimitable Giuseppe Meazza» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2019. 
  26. ↑ «Giuseppe Meazza, première star du football» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2023. 
  27. ↑ 27,0 27,1 «Craque Imortal - Giuseppe Meazza» (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2022. 
  28. ↑ «Messi? Meazza fu il vero bambino diventato divino» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2022. 
  29. ↑ «Giuseppe Meazza» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2023. 
  30. ↑ «Giuseppe Meazza et les filles de joie» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2024. 
  31. ↑ 31,0 31,1 «Gli dei dello sport: Giuseppe Meazza» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2021. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «Giuseppe Meazza: uno dei calciatori più amati del primo dopoguerra» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2020. 
  33. ↑ 33,0 33,1 «MEAZZA LA CLASSE ITALIENNE» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2024. 
  34. ↑ «Mitropa Cup 1927-1940 Statistics» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  35. ↑ «Meazza, ecco perché l'Inter cedette (gratis) la sua leggenda al Milan» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2024. 
  36. ↑ «Quando Meazza fece gol all'Inter con la maglia del Milan» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2024. 
  37. ↑ «Το κλάμα του Τζουζέπε Μεάτσα πριν από ντέρμπι Ίντερ-Μίλαν…». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2020. 
  38. ↑ 38,0 38,1 «Gli eroi in bianconero: Giuseppe MEAZZA» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2016. 
  39. ↑ «Inter's legends : Giuseppe Meazza» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  40. ↑ «The Players With The Most Career Hat Tricks In Soccer History» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2021. 
  41. ↑ 41,0 41,1 «Giuseppe Meazza - Goals in International Matches» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  42. ↑ 42,0 42,1 «Ο ανεπανάληπτος Τζουζέπε Μεάτσα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  43. ↑ «I NOSTRI PALLONI D'ORO DAL 1900 AL 2023» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2024. 
  44. ↑ «FIFA : Meazza stars in unique Greek tragedy» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2022. 
  45. ↑ «All-time Top 20: No. 19 Giuseppe Meazza» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2023. 
  46. ↑ 46,0 46,1 «Les quinze Coupes du monde revisitées (2). 1934: l'Italie du Duce, comme prévu» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2021. 
  47. ↑ «Giuseppe Meazza, el osario que no fue» (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2021. 
  48. ↑ «HUGO MEISL THE FATHER OF "AUSTRIA'S WONDERTEAM"» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2021. 
  49. ↑ «Top 10 player performances in World Cup history» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2020. 
  50. ↑ ««Ταξίδι» στα 20 Παγκόσμια Κύπελλα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2024. 
  51. ↑ «1934, la Coupe du Monde à l'heure du fascisme» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2024. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2024. 
  52. ↑ «MEAZZA Giuseppe: La favola di Peppin il folbèr» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2024. 
  53. ↑ «A brief history of Fifa World Cup: Italy 1934, when the Azzurri made it two in two for host nations» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  54. ↑ «Power Ranking Every World Cup Final Ever Played» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2022. 
  55. ↑ «World Cup 2014: Fifa announces Golden Ball shortlist» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  56. ↑ «England 3 Italy 2 [3-0]» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2024. 
  57. ↑ «L'Italia invincibile di Pozzo e la propaganda fascista» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2023. 
  58. ↑ «World Cup: 25 stunning moments … No8: Mussolini's blackshirts' 1938 win» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2014. 
  59. ↑ 59,0 59,1 «FIFA : Le double sacre italien en chiffres» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2022. 
  60. ↑ «World Football: The 100 Greatest World Cup Players of All Time» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2023. 
  61. ↑ «FIFA : Lionhearted Pozzo the twin king (34) - 100 great World Cup moments» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2024. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2022. 
  62. ↑ «FIFA : Pozzo the mastermind as Italy retain their crown» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  63. ↑ «The greatest teams of all time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2022. 
  64. ↑ «Euro 2012: Now Spain have entered the pantheon of greatness» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Απριλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2024. 
  65. ↑ «As 16 Maiores Seleções do Imortais!» (στα Πορτογαλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2022. 
  66. ↑ «Top 10 greatest World Cup players of all time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2022. 
  67. ↑ «Record e Curiosità» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2024. 
  68. ↑ «Il mito di Meazza è nato cent' anni fa» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  69. ↑ «Puskás Ferenc a Mount Everest meghódítójával együtt jutott különleges magasságokba» (στα Ουγγρικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2024. 
  70. ↑ «Όταν το «Σαν Σίρο»...έγινε «Τζουζέπε Μεάτσα» το 1980». Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2020. 
  71. ↑ «AC Milan : San Siro» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2020. 
  72. ↑ «Hall of Champions: Players Bios» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2020. 
  73. ↑ «Un diario inglés eligió a Maradona como el mejor jugador de la historia de los mundiales» (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βραβεία
Προκάτοχος
Χοσέ Ναζάτσι 		Πολυτιμότερος παίκτης Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου
1934 		Διάδοχος
Λεονίντας ντα Σίλβα
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζουζέπε_Μεάτσα&oldid=10850863"