Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιωάννης καρδινάλιος της Λωρραίνης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιωάννης καρδινάλιος της Λωρραίνης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Jean III de Lorraine (Γαλλικά)
Γέννηση9  Απριλίου 1498[1]
Μπαρ-λε-Ντυκ[2]
Θάνατος18  Μαΐου 1550[1]
Νεβί-συρ-Λουάρ[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία[3]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαθολικός ιερέας
πολιτικός[4]
Οικογένεια
ΓονείςΡενέ Β΄ της Λωρραίνης και Φιλίππη του Χέλρε[2]
ΑδέλφιαΛουδοβίκος του Βωντεμόν[2]
Κλαύδιος της Λωρραίνης[2]
Φραγκίσκος του Λαμπέσκ[2]
Αντώνιος της Λωρραίνης[2]
ΟικογένειαΟίκος της Λωρραίνης[2]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμααποστολικός διαχειριστής (1524–1550)
καρδινάλιος (1518–1550)[5][6]
επίσκοπος του Μετς (1501–1550)[7][8]
επίσκοπος του Μετς (1548–1550)[7]
αποστολικός διαχειριστής (1523–1544)[9]
αποστολικός διαχειριστής (1548)[9]
αποστολικός διαχειριστής (1517–1524)[10]
αποστολικός διαχειριστής (1532–1537)[10]
αποστολικός διαχειριστής (1542–1543)[11]
αποστολικός διαχειριστής (1532–1538)[8]
αποστολικός διαχειριστής (1535–1550)[8]
αββάς (1508–1550, Gorze Abbey)
αββάς (1508–1530, Abbatiale Saint-Géraud d'Aurillac)
καρδινάλιος-διάκονος (1519–1550, Sant’Onofrio)
αποστολικός διαχειριστής (1521–1522)
αποστολικός διαχειριστής (1522–1535)
αββάς (1523–1550, Αββαείο του Φεκάν)
αποστολικός διαχειριστής (1523–1524)
Abbot of Cluny (1528–1549)
αββάς (1533–1535, église Saint-Evre de Toul)
αποστολικός διαχειριστής (1537–1539)
αποστολικός διαχειριστής (1538–1550)
αββάς (1539–1550, Marmoutier Abbey)
αββάς (1539–1550, Saint-Germer-de-Fly Abbey)
αββάς (1540–1545, abbaye Saint-Basle de Verzy)
αββάς (1542–1549, abbaye Saint-Mansuy de Toul)
αββάς (1542–1548, Abbaye de Blanche-Couronne)
αποστολικός διαχειριστής (1542–1550)
αββάς (1543–1545, Notre Dame de Déols)
αββάς (1545–1550, Saint-Ouen Abbey, Rouen)
επίσκοπος[12]
parish administrator[12]
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ιωάννης της Λωρραίνης, (γαλλικά: Jean, 9 Απριλίου 1498 - 18 Μαΐου 1550) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν καρδινάλιος, αρχιεπίσκοπος του Ρεν, Λυών, Ναρμπόν, επίσκοπος του Μετς και διοικητής των επισκοπών Τουλ, Βερντέν, Τερουάν, Λυσόν, Αλμπί, Βαλένς, Ναντ και Αζέν.[13][14] Ήταν φίλος και σύμβουλος του Φραγκίσκου Α΄ της Γαλλίας, ο πλουσιότερος ιεράρχης του βασιλείου του και πλουραλιστής στις απόψεις του.[15][16][17]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Μπαρ-λε-Ντυκ και ήταν ο τρίτος γιος του Ρενέ Β΄ δούκα της Λωρραίνης και της Φιλίππας των Έχμοντ, κόρης του Αδόλφου δούκα του Χέλρε. Αδέλφια του ήταν ο Αντώνιος δούκας της Λωρραίνης και ο Κλαύδιος της Λωρραίνης.[18] Η μητέρα του το 1520 αποσύρθηκε στη μονή της Αγ. Κλάρας στο Ποντ-α-Μουσόν, όπου έγινε μοναχή.[19]

Επίσκοπος του Μετς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν 2 ετών όταν o Καρδινάλιος έγινε Ρέιμοντ Περάουν παραιτήθηκε (1500) και ο μικρός Ιωάννης τον διαδέχθηκε σαν βοηθός του θείου του Ερρίκου του Βωντεμόν, επισκόπου του Μετς. Τον διορισμό αυτό κατοχύρωσαν το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού (3 Νοεμβρίου 1500) και ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ (1501). Ο παραιτηθείς Καρδινάλιος αποζημιώθηκε με το μοναστήρι του Σαιν Μανσού στην Τουλ. Αυτή η παραδοξότητα έγινε, διότι ο Ρενέ Β΄ ήθελε η επισκοπή να μείνει σε μέλος του Οίκου.[20] Ο επίσκοπος Ερρίκος παραιτήθηκε από την επισκοπή της Μετς υπέρ του ανεψιού του (16 Ιουλίου 1505) αλλά επειδή ήταν πολύ μικρός συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μέχρι τον θάνατο του την ίδια χρονιά (20 Οκτωβρίου 1505). Το Κεφάλαιο του Καθεδρικού ναού συνέχισε να έχει την κηδεμονία του μικρού Ιωάννη μέχρι την ενηλικίωση του (1515), δέχτηκε το ένα τρίτο από τα έσοδα της επισκοπής. Οι πνευματικές λειτουργίες του ναού βρέθηκαν στα χέρια του επισκόπου της Νικοπόλεως.[21] Παρά τη νεότητα του έγινε επίσκοπος της Τουλ όταν πέθανε ο προκάτοχος του από το Κεφάλαιο του Καθεδρικού (19 Οκτωβρίου 1517), τη διατήρησε μέχρι την παραίτηση του (1524).[22] Εισήλθε στη Γαλλική βασιλική αυλή και συνάντησε τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ για πρώτη φορά όταν αρραβωνιάστηκε ο αδελφός του Αντώνιος της Λωρραίνης τη Ρενέα των Βουρβόνων (26 Ιουνίου 1515).[23]

Καρδινάλιος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πάπας Λέων Ι΄ διόρισε τον Ιωάννη της Λωρραίνης, επίσκοπο του Μετς καρδινάλιο-διάκονο στην 7η Σύνοδο δημιουργίας Καρδιναλίων (28 Μαίου 1518). Ο Ιωάννης ήταν ο μοναδικός επίσκοπος που έγινε Καρδινάλιος στη συγκεκριμένη Σύνοδο, ο Λέων Ι΄ είχε γίνει ο ίδιος Καρδινάλιος σε ηλικία 13 ετών οπότε δεν μπορούσε να αρνηθεί στον βασιλιά της Γαλλίας να του δώσει τον τίτλο λόγω της νεότητας του. Ο πάπας του ανέθεσε την Καρδιναλία-διακονία του Σαν Ονόφριο ιν Τραστέβερε και του έστειλε τον ερυθρό πίλο στη Γαλλία (7 Ιανουαρίου 1519). Τον Απρίλιο του 1521 επισκέφτηκε τη Ρώμη και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Συνόδου.[24] Μετά την επιστροφή του πέθανε ο πάπας Λέων Ι΄ (1 Δεκεμβρίου 1521) και δεν ήταν παρόν στη Σύνοδο στην οποία εξελέγη ο νέος Πάπας Αδριανός ΣΤ΄ (27 Δεκεμβρίου 1521 - 9 Ιανουαρίου 1522).[25] Ο Ιωάννης της Λωρραίνης ήταν παρόν στο "Πεδίο του υφάσματος του χρυσού" (1520) με μια σειρά από Καρδιναλίους όπως ο Αμανιέ του Αλμπρέ αλλά δεν έπαιξε πολιτικό ρόλο.[26] Η πολιτική του ανυπαρξία συνεχίστηκε ολόκληρη τη δεκαετία του 1520.[27] Την ίδια χρονιά διορίστηκε επίσκοπος του Τερουάν στο Αρτουά (29 Οκτωβρίου 1521) και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της εκκλησίας του (7 Ιανουαρίου 1522), τη διατήρησε έως το 1535.[28] Η σταδιοδρομία του είχε μεγάλη ακμή από το 1522 χάρη στον θάνατο του Φραγκίσκου Α΄, συνεχίστηκε μέχρι τον θάνατο του βασιλιά (1547), έγινε βασιλικός ευνοούμενος και σύμβουλος.[29]

Αρχιεπίσκοπος του Ναρμπόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καρδινάλιος Ιωάννης εξελέγη αρχιεπίσκοπος του Ναρμπόν (7 Ιανουαρίου 1524) αφού ο προκάτοχος του Ιούλιος των Μεδίκων ανέβηκε στην παπική έδρα ως Πάπας Κλήμης Ζ΄, παρέμεινε στη θέση μέχρι τον θάνατο του.[30] Ο βασιλιάς του ανέθεσε να συναντήσει τον επιφανή Καρδινάλιο Τόμας Γούλσεϋ που είχε ταξιδεύσει στη Γαλλία και να τον συνοδεύσει στη Γαλλική αυλή (Αύγουστος 1527). Δεν είχε ακόμα διοριστεί μέλος του βασιλικού Συμβουλίου αλλά η θέση του είχε βελτιωθεί σημαντικά, ήταν μόλις 29 ετών. Οι διαπραγματεύσεις των βασιλικών συμβούλων με τον Γούλσεϋ οδήγησαν στη "Συνθήκη της Αμιένης" που επικυρώθηκε με τον Φραγκίσκο Α΄ (18 Αυγούστου 1527). Η Συνθήκη είχε σχέση με τη λεηλασία της Ρώμης από τα αυτοκρατορικά - ισπανικά στρατεύματα τον Μάιο του 1527, ο πάπας Κλήμης Ζ΄ φυλακίστηκε στο Καστέλ Σαντ Άντζελο αλλά ο Ιωάννης δεν συμμετείχε στην επιχείρηση. Ο βασικός διαπραγματευτής ήταν ο Καγκελάριος Αντουάν Ντουπρά. Ο Ιωάννης ήταν ένας από τους 4 Καρδιναλίους που υπό την ηγεσία του Γούλσεϋ έστειλαν επιστολή από την Κομπιένη στον πάπα, τον πληροφορούσαν ότι επιθυμούσαν και προσεύχονταν να ελευθερωθεί (16 Σεπτεμβρίου 1527). Ο Καγκελάριος Αντουάν Ντουπρά είχε ασπαστεί τα διακριτικά που είχε παραχωρήσει ο πάπας ύστερα από αίτημα του βασιλιά. Η θέση του έγινε ιδιαίτερη υψηλή την επόμενη χρονιά (1528), ήταν τρίτος στην τάξη μετά τον Φραγκίσκο Α΄ και τον βασιλιά της Ναβάρρας.[31]

Αββαεία του Κλυνύ, Φεκάμπ, Γκορζ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

To 1528 έγινε διοικητής (ηγούμενος in commendam) του αββαείου του Κλυνύ από τον βασιλιά Φραγκίσκο Α΄, ένα δώρο που διατήρησε μέχρι τον θάνατο του (1550). Οι μοναχοί είχαν εκλέξει τον Ζακ λε Ρουά, αλλά επενέβησαν ο βασιλιάς και ο πάπας και επέβαλαν στη Σύνοδο της Μπολόνια (1516) τον Ιωάννη, ο Λε Ρουά τοποθετήθηκε σαν αποζημίωση αρχιεπίσκοπος της Μπουρζ.[32] Ο πάπας εξέδωσε το 1530 κατ' εξαίρεση απόφαση (indult), ώστε ο Ιωάννης να μπορεί να κρατά περισσότερες από μία επισκοπές και αβαεία.[33] Ο Φραγκίσκος Α΄ διέταξε τον θησαυροφύλακα του (26 Μαρτίου 1531) να πληρώσει στον Καρδινάλιο της Λωρραίνης και σε άλλους ευγενείς τις αποζημιώσεις από έναν αγώνα Τένις που έγινε έναν μήνα πριν (1 Μαρτίου 1531).[34] Το 1532 διορίστηκε από τον βασιλιά επίτροπος στο Αββαείο του Φεκάν, το κράτησε μέχρι τον θάνατο του.[35] Ο νέος Πάπας Παύλος Γ΄ τον διόρισε Αποστολικό Λεγάτο στις επισκοπές του Μετς, του Τουλ και του Βερντέν.[36] Παραιτήθηκε από αρχιεπίσκοπος του Ρεν και από επίσκοπος Μετς και Νάντης υπέρ του ανιψιού του Καρόλου, από την αρχιεπισκοπή του Αλμπί υπέρ του ανιψιού του Λουδοβίκου (αδελφού του Καρόλου) και από την επισκοπή του Βερντέν υπέρ του ανιψιού του Νικολάου. Αυτό έγινε ως μέρος της πολιτικής του Οίκου του, ώστε να εγκαθίσταται μόνιμα ο Οίκος σε θέσεις με απολαβές.

Ο πάπας Κλήμης Ζ΄ απεβίωσε (25 Σεπτεμβρίου 1534) σε ηλικία 56 ετών, ο Ιωάννης έλαβε μέρος στον Σύλλογο καρδιναλίων (Conclavium) για την εκλογή νέου πάπα. Από τους 20 καρδιναλίους οι 10 ήταν Γάλλοι και υποστήριζαν τον Φρανσουά ντε Τουρνόν που είχε διαπραγματευτεί τον γάμο ανάμεσα στον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του βασιλιά Ερρίκο με την Αικατερίνη των Μεδίκων. Ο αντίπαλος του ήταν ο Καρδινάλιος Αλέξανδρος Φαρνέζε, τον υποστήριζαν οι Καρδινάλιοι που είχε χρίσει ο Κλήμης Ζ΄ (Ιππόλυτος των Έστε, κά). Οι Ιταλοί υποστήριξαν τον Αγκοστίνο Τριβούλτσιο, ο οποίος βλέποντας ότι δεν έχει αρκετές ψήφους, παραιτήθηκε υπέρ του Αλεξάνδρου Φαρνέζε, του πιο ηλικιωμένου καρδινάλιου, ελπίζοντας σε επόμενο Σύλλογο εκλογής. Η Σύνοδος τελικά ανακήρυξε νέο πάπα τον Αλέξανδρο Φαρνέζε από την πρώτη μέρα της ψηφοφορίας (11 Οκτωβρίου 1534), επέλεξε το όνομα Παύλος Γ΄ και κυβέρνησε 15 χρόνια. Ο Αγκοστίνο Τριβούλτσιο πέθανε έναν χρόνο πριν τον θάνατο του πάπα Παύλου Γ΄.[37]

Βασιλικός σύμβουλος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετάλλιο με παράσταση του Ιωάννη, Καρδιναλίου της Λωρραίνης

Το 1530 έγινε μέλος του Αυλικού Συμβουλίου και το 1535 ίδρυσε το δικαστήριο της Φωτιάς για τους αιρετικούς.[38] Το επόμενο έτος πήγε ως πρέσβης του Γάλλου βασιλιά, συνάντησε τον αυτοκράτορα Κάρολο Ε΄ των Αψβούργων στη Σιένα ενώ ταξίδευε για τη Γένοβα (25 Απριλίου 1536).[39] Επί 3 μέρες προσπαθούσε να εξηγήσει στον Κάρολο Κουίντο όλες τις παραχωρήσεις του Φραγκίσκου Α΄ να κλείσει ειρήνη αλλά ο αυτοκράτορας ήταν ανένδοτος για πόλεμο. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στη Ρώμη για να πληροφορήσει τον πάπα για την προθέσεις του αυτοκράτορα επέστρεψε στην Μπολόνια σε μια τελευταία προσπάθεια να παρακαλέσει τον Κάρολο Κουίντο για ειρήνη. Ο πάπας ήθελε να κρατήσει ουδετερότητα, έστειλε απεσταλμένους και στις δύο πλευρές για να πετύχει ειρήνη (29 Απριλίου 1536) αλλά χωρίς αποτέλεσμα, ο αυτοκράτορας εισέβαλλε στη νότια Γαλλία.[40] Υπάρχει ένα έγγραφο της εποχής (12 Ιουλίου 1536) που επιβεβαιώνει ότι ο Καρδινάλιος της Λωρραίνης κατείχε τις επισκοπές του Μετς, του Τουλ, του Βερντάν και πολλές άλλες Κασταλλανίες στη Γαλλία.[41] Ο βασιλιάς του παραχώρησε το Αβαείο του Σαιν-Μεντάρ στη Σουασόν (1537), το κράτησε για δύο χρόνια.[42] Ο Δελφίνος Φραγκίσκος, μεγαλύτερος γιος του Φραγκίσκου Α΄ και διάδοχος του Γαλλικού θρόνου πέθανε πρόωρα στο Τουρνόν-συρ-Ρον (10 Αυγούστου 1536). Οι αυλικοί προσπαθούσαν να καθυστερήσουν να πουν το τραγικό νέο στον βασιλιά, τον είχαν πείσει ότι η ασθένεια συνεχίζεται αλλά ο Ιωάννης αποφάσισε να του το πει ξεκάθαρα. Ο βασιλιάς θλιμμένος αποσύρθηκε να θρηνήσει τον γιο του μόνος του και ανέθεσε στον Καρδινάλιο της Λωρραίνης τις επόμενες διαπραγματεύσεις.[43]

Την άνοιξη του 1537 ο Ιωάννης εστάλη στον αυτοκράτορα για διαπραγματεύσεις, επέστρεψε στην αυλή (17 Μαΐου 1537).[44] Με το "Κονκορδάτο της Μπολόνιας (1516)" ο Φραγκίσκος Α΄ τον διόρισε στην επισκοπή της Λυόν (1537). Ανέλαβε την επισκοπή (13 Αυγούστου 1537) και στη συνέχεια με τον Κοντόσταυλο Ανν ντε Μονμορανσύ ταξίδευσε ξανά στον Κάρολο Κουίντο για να ολοκληρώσει την τελική ειρηνική συνθήκη. Επέστρεψαν στη Ναρμπόν (13 Ιανουαρίου 1538) και συνάντησαν τον βασιλιά στα τέλη του ίδιου μήνα. Την άνοιξη του 1538 οι δύο άντρες πήγαν στη Νίκαια να συναντήσουν τον αυτοκράτορα για συμπληρωματικές διαπραγματεύσεις.[45] Με την επιστροφή του υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τη διοίκηση της επισκοπής της Λυών, τον διαδέχθηκε ο Ιππόλυτος Β΄ των Έστε που τον είχε διορίσει ο Φραγκίσκος Α΄ με βασιλική βούλα (29 Οκτωβρίου 1539). Ο Ιωάννης της Λωρραίνης διατήρησε τη διοίκηση της μόνο για δύο χρόνια και δύο μήνες.[46] Το 1540 παραιτήθηκε του δικαιώματος διαδοχής στο δουκάτο της Λωρραίνης υπέρ του αδελφού του, αντί 50.000 φράγκων. Δύο έτη μετά ο βασιλιάς τον έκανε διοικητή του αβαείου του Μπλανς-Κουρόν στη Βρετάνη. Το 1544 κατείχε τα αβαεία του Φεκάν, Σαιν-Ουέν, Μαρμουτιέ και τη μονή Λα-Σαριτέ, από την περιοχή της οποίας κόπηκαν μεγάλα δένδρα για τη ναυπήγηση γαλερών, με προσταγή του βασιλιά.

Προστάτης των Τεχνών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν γενναιόδωρος στην Τέχνη και στα Γράμματα και προστάτης του ουμανιστή λογίου Εράσμου, του ποιητή και μεταφραστή Κλήμεντα Μαρό και του σατυρικού Φρανσουά Ραμπελαί. Υποστηρίχθηκε ότι ο Πανούρζ στο έργο Γκαργκαντούα και Πανταγκρυέλ, βασίστηκε στον Ιωάννη και στην κατοικία του, το Οτέλ ντε Κλυνύ. Με τη σύσταση του Εράσμου, έκανε σύμβουλό του τον Κλωντ Σανσονέτ.

Το 1537 ο γλύπτης Μπενβενούτο Τσελίνι ήλθε στο Παρίσι και ο Φραγκίσκος Α΄ του ανέθεσε μερικά κομμάτια. Έφτιαξε ένα μετάλλιο για τον Ιωάννη: στην πίσω όψη η Αλήθεια κρατά κάτοπτρο και υπάρχει η επιγραφή sicitur ad astra (αυτή είναι η οδός προς τον ουρανό). To 1549 στην Πλακεντία συνάντησε τον φραγκισκανό Αντρέ Τεβέ και τον ενθάρρυνε να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους και στην Ανατολή· αυτό έγινε αφορμή για τον Τεβέ να γίνει κοσμογράφος.

Σύλλογος του 1549-50

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1549 απεβίωσε ο πάπας Παύλος Γ΄ και στο Σύλλογο των καρδιναλίων (Conclavium) o Ιωάννης ήταν υποψήφιος για πάπας. Αν και τον υποστήριξε ο ανιψιός του Κάρολος και οι Γάλλο καρδινάλιοι, η καθυστερημένη άφιξή του έδωσε χρόνο άλλες συμμαχίες και αντιπάθειες να παγιωθούν και έτσι εξελέγη πάπας ο Ιούλιος Γ΄.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 137977182. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 genealogy.euweb.cz/lorraine/lorraine4.html. Ανακτήθηκε στις 20  Ιανουαρίου 2016.
  3. ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. lorrj. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2020.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 23  Μαΐου 2019.
  5. ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. lorrj. Ανακτήθηκε στις 4  Φεβρουαρίου 2021.
  6. ↑ metz-catholique.fr/l-eglise-en-moselle/generalites-chiffres-eveques/eveques/39-eveques. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7  Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23  Ιανουαρίου 2016.
  7. ↑ 7,0 7,1 metz-catholique.fr/l-eglise-en-moselle/generalites-chiffres-eveques/eveques/39-eveques. Ανακτήθηκε στις 23  Ιανουαρίου 2016.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 lorrj.
  9. ↑ 9,0 9,1 Ζακ Πολ Μιν: «Nouvelle encyclopédie théologique». (Γαλλικά) Abbé Migne, "Nouvelle encyclopédie théologique", 1851. Παρίσι. 1851. Ανακτήθηκε στις 4  Φεβρουαρίου 2016. σελ. 425-428.
  10. ↑ 10,0 10,1 Ζακ Πολ Μιν: «Nouvelle encyclopédie théologique». (Γαλλικά) Abbé Migne, "Nouvelle encyclopédie théologique", 1851. Παρίσι. 1851. Ανακτήθηκε στις 16  Φεβρουαρίου 2016. σελ. 423-5.
  11. ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. t520. Ανακτήθηκε στις 16  Φεβρουαρίου 2016.
  12. ↑ 12,0 12,1 WIAG-Pers-EPISCGatz-20408-001.
  13. ↑ Gulik and Eubel, σ. 253
  14. ↑ Gulik and Eubel, σ. 98
  15. ↑ Gulik and Eubel (σσ. 18, 98)
  16. ↑ Andre Thevet (1584). Les vrais pourtraits et vies des hommes illustres grecz, latins et payens, recueilliz de leur tableaux (etc.) (Στα Γαλλικά). Second tome. Paris: Vefue J. Kervert. σ. 355
  17. ↑ Edelstein, Marilyn Manera (1974). "The Social Origins of the Episcopacy in the Reign of Francis I". French Historical Studies. 8 (3): 377–392, at σ. 380
  18. ↑ André Podsiadlo (2004). Les ducs de Lorraine de René Ier à François III (Στα Γαλλικά). Paris: Editions Publibook. σ. 8
  19. ↑ Martin Meurisse (1634). Histoire des évêques de l'Eglise de Metz (in French). Metz: Par Jean Anthoine. σ. 602
  20. ↑ Martin Meurisse. Histoire des évêques de l'Eglise de Metz. σ. 597
  21. ↑ Meurisse, σσ. 598–600. Gulik and Eubel, σ. 242 and Σημ. 2. Eubel, Hierarchia catholica medii aevi II edition altera (Monasterii 1914), σ. 242 με σημειώσεις 2 και 3 και σ. 279
  22. ↑ Meurisse, σ. 602. Gulik and Eubel, σ. 321 and Σημ. 3
  23. ↑ Michon, σσ. 35–36
  24. ↑ Gulik and Eubel, σ. 18
  25. ↑ http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1521.html
  26. ↑ Michon, σσ. 35–36, 39. Glenn Richardson (2014). The Field of Cloth of Gold
  27. ↑ Michon, σ. 39
  28. ↑ Gallia christiana 10 (Paris 1751), σ. 1570. Meurisse, σ. 602. Gulik and Eubel, σ. 250
  29. ↑ Michon, σ. 60
  30. ↑ Gallia christiana 6, σ. 112. Gulik and Eubel, σ. 253
  31. ↑ Michon, p. 41. Starkey, σσ. 42–78. Ethelred Luke Taunton (1902). Thomas Wolsey: legate and reformer. London: John Lane. σσ. 160–162
  32. ↑ Gallia christiana 10 (Paris 1751), p. 1570. Prosper Lorain (1845). Histoire de l'abbaye de Cluny: depuis sa fondation jusqu'à sa destruction à l'époque de la Révolution francaise : avec pièces justificatives ... (Στα Γαλλικά, 2η Έκδοση). Paris: Sagnier et Bray. σσ. 220–227.
  33. ↑ Catalogue des actes de Francois Ier (Tome premier ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 718
  34. ↑ Catalogue des actes de Francois Ier (Tome deuxieme ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 18
  35. ↑ Gallia christiana 11, σ. 214. Léon Fallue (1841). Histoire de la ville et de l'abbaye de Fécamp (Στα Γαλλικά). Rouen: Nicétas Periaux. σσ. 312–318.
  36. ↑ Fisquet, σ. 385
  37. ↑ http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1534.html
  38. ↑ Michon, σ. 42
  39. ↑ Barbiche and Dainville-Barbiche, σ. 153
  40. ↑ Bourrilly, V.-L. (1918). "Charles-Quint en Provence (1536)". Revue Historique. 127 (Fasc. 2): 218–220
  41. ↑ Catalogue des actes de François Ier (Tome sixième ed.). Paris: Imprimerie nationale. 1888. σ. 424
  42. ↑ Gallia christiana 9, σ. 421
  43. ↑ https://books.google.gr/books?id=tZFlAAAAMAAJ&pg=PA185&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  44. ↑ Catalogue des actes de François Ier Τόμος 9, σ. 42
  45. ↑ Catalogue des actes de François Ier Τόμος 9, σ. 43
  46. ↑ H. Fisquet (1864). La France pontificale (Gallia Christiana): Metropole de Lyon et Vienne: Lyon (Στα Γαλλικά). Paris: Etienne Repos. σσ. 383–386

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Bellenger, Yvonne, ed. (1997). Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: Honoré Champion. ISBN 978-2-85203-689-5.
  • Carroll, Stuart (2011). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford: OUP Oxford. ISBN 978-0-19-161970-0.
  • Collignon, Albert (1910). Le mécénat du Cardinal Jean de Lorraine: 1498-1550. Annales de l'Est, 24e année, fasc. 2. (in French). Paris: Berger-Levrault.
  • Freedman, Richard (1997). «Le Cardinal Jean de Lorraine: Un Prélat de la Renaissance mécène de la musique». Le mécénat et l'influence des Guises:. Actes du colloque organisé par le Centre de recherche sur la littérature de la Renaissance de l'Université de Reims. Paris: 161–173.
  • Michon, Cédric (2003). «Les richesses de la faveur à la Renaissance: Jean de Lorraine (1498-1550) et François Ier». Revue d'histoire moderne et contemporaine. 50 (3): 35–36, 39. JSTOR 20530983.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιωάννης_καρδινάλιος_της_Λωρραίνης&oldid=10667516"