Μετάβαση στο περιεχόμενο

Νικόλαος του Μερκέρ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νικόλαος
Δούκας του Μερκέρ
Περίοδος1569 - 1577
ΠροκάτοχοςΚάρολος Γ΄ της Λωρραίνης
ΔιάδοχοςΦίλιππος Εμμανουήλ της Λωρραίνης
Κόμης του Βωντεμόν
Περίοδος1548 - 1577
ΠροκάτοχοςΛουδοβίκος του Βωντεμόν
ΔιάδοχοςΦραγκίσκος Β΄ της Λωρραίνης
Κόμης του Σαλινί
Περίοδος1569 - 1577
ΔιάδοχοςΕρρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί
Επίσκοπος του Βερντέν
Περίοδος1544 - 1548
ΠροκάτοχοςΙωάννης Γ' της Λωρραίνης
Επίσκοπος της Μετς
Περίοδος1543 - 1548
ΠροκάτοχοςΙωάννης Γ' της Λωρραίνης
ΔιάδοχοςΙωάννης Γ' της Λωρραίνης
Γέννηση16 Οκτωβρίου 1524
Μπαρ-λε-Ντικ, Γαλλία
Θάνατος12 Ιουνίου 1577 (53 ετών)
ΣύζυγοςΜαργαρίτα του Έχμοντ
Ιωάννα της Σαβοΐας
Αικατερίνη της Λωρραίνης
ΕπίγονοιΛουίζα
Φίλιππος Εμμανουήλ της Λωρραίνης
Κάρολος καρδινάλιος
Μαργαρίτα
Ερρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί
Έρικ επίσκοπος
ΟίκοςΟίκος της Λωρραίνης
ΠατέραςΑντώνιος της Λωρραίνης
ΜητέραΡενέα των Βουρβόνων
ΘρησκείαΚαθολικός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο Νικόλαος της Λωρραίνης, δούκας του Μερκέρ (Γαλλική γλώσσα : Nicolas de Mercœur, 16 Οκτωβρίου 1524 - 12 Ιουνίου 1577) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν ο δεύτερος γιος του Αντωνίου δούκα της Λωρραίνης και της Ρενέας των Βουρβόνων κόρης του Γιλβέρτος του Μονπανσιέ.[1]

Αρχικά ήταν προορισμένος για εκκλησιαστική σταδιοδρομία έγινε επίσκοπος του Μετς (1543) και του Βερντέν (1544) έγινε κηδεμόνας του ανήλικου ανιψιού του Καρόλου Γ΄ της Λωρραίνης (1545) μαζί με τη νύφη του Χριστίνα της Δανίας. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου η Χριστίνα του αφαίρεσε την αντιβασιλεία μόνο για τον εαυτό της, ο ίδιος αντιτάχθηκε στην ιμπεριαλιστική της πολιτική, πήρε τον τίτλο του κόμη του Βωντεμόν και παραιτήθηκε από τις επισκοπές του υπέρ του θείου του Ιωάννη, καρδιναλίου της Λωρραίνης (1548). Μετά την κατάληψη των επισκοπών από τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Β΄ έγινε ξανά αντιβασιλέας του ανήλικου ανιψιού του Καρόλου (1552 - 1559). Η Νομενύ αποσπάστηκε από την επισκοπή του Μετς (1551) και ο Νικόλαος διορίστηκε Μαργράβος από τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Β΄, αναγνωρίστηκε κληρονομικός πρίγκιπας της αυτοκρατορίας. Ο Οίκος της Λωρραίνης θα αποκτήσει πλήρη ψήφο στην Αυτοκρατορική Δίαιτα (1736) για τη Νομενύ σαν αποζημίωση για την παραχώρηση του Δουκάτου της Λωρραίνης στη Γαλλία.[2] Στη Γαλλία τιμήθηκε με την προαγωγή της βαρονίας της μητέρας του Μερκέρ σε πριγκιπάτο (1563) και τελικά σε δουκάτο (1569), έγινε επιπλέον μέλος του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος.[3]

Παντρεύτηκε τρεις φορές έκανε πολλά παιδιά που ακολούθησαν τον εκκλησιαστικό κλάδο, ανάμεσα στα παιδιά του ήταν η Λουΐζα της Λωρραίνης (1533 - 1601) που παντρεύτηκε (1575) τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Γ΄.[4] Νυμφεύτηκε πρώτα το 1549 τη Μαργαρίτα, κόρη του Ιωάννη Δ΄ κόμη του Έχμοντ και είχε τέκνα:[5]

Το 1554 απεβίωσε η Μαργαρίτα και ο Νικόλαος έκανε δεύτερο γάμο το 1555 με την Ιωάννα της Σαβοΐας, κόρη του Φιλίππου δούκα του Νεμούρ και είχε τέκνα;

Το 1568 απεβίωσε η Ιωάννα και το 1569 ο Νικόλαος έκανε τρίτο γάμο, με την Αικατερίνη της Λωρραίνης, κόρη του Κλαυδίου δούκα του Ωμάλ. και είχε τέκνα:[6]

  • Ερρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί 1570-1600, μαρκήσιος του Μουι & κόμης του Σαλινύ.
  • Αντώνιος 1572-1587, ηγούμενος του αββαείου του Μπωλιέ, επίσκοπος του Τουλ.
  • Ερρίκος της Λωρραίνης 1576-1623, κόμης του Βωντεμόν, επίσκοπος του Βερντέν.
  • Χριστίνα γενν. 1571, Λουίζα γενν. 1575, απεβίωσαν νέοι.[6]
  1. Carroll 2009, σ. 310
  2. Gebhardt 1973, σσ. 769-784
  3. Levantal 1996, σσ. 306,758
  4. Knecht 1998, σ. 308
  5. de Busbecq 1961, σ. 176
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 George 1875, σ. Πίν.30
  7. Yates 1975, σ. 149
  • de Busbecq, Ogier Ghislain (1961). Letters of Ogier Ghislain de Busbecq to the Holy Roman Emperor Maximilian II. Translated by Jones, Robert Epes; Weber, Bernerd Clarke. Bookman Associates.
  • Carroll, Stuart (2009). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford University Press.
  • Gebhardt, Bruno (1973). Handbuch der Deutschen Geschichte, 9, Auflage (in German). 2. Ernst Ketler Verlag.
  • George, Hereford Brooke (1875). Genealogical Tables Illustrative of Modern History. Oxford at the Clarendon Press.
  • Knecht, Robert J. (1998). Catherine de'Medici. Pearson Education Limited.
  • Levantal, Christophe (1996). Les ducs et pairs et duchés-pairies laïques à l'époque moderne Paris (in French). Maisonneuve & Larose.
  • Yates, Frances A. (1975). Astraea. V. Routledge.