Ζωρζ Ντυαμέλ

Ζωρζ Ντυαμέλ
Ο Ζωρζ Ντυαμέλ γύρω στα 1930
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Georges Duhamel (Γαλλικά)
Γέννηση	30  Ιουνίου 1884 Παρίσι
Θάνατος	13  Απριλίου 1966 Βαλμοντουά
Τόπος ταφής	νεκροταφείο του Βαλμοντουά (49°5′44″ s. š., 2°11′22″ v. d.)
Ψευδώνυμο	Denis Thévenin
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Σπουδές	Lycée Buffon
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας ποιητής μυθιστοριογράφος ιατρός
Εργοδότης	Alliance française (από 1947)
Αξιοσημείωτο έργο	Πολιτισμός: 1914-1917 Χρονικό των Πασκιέ
Οικογένεια
Σύζυγος	Blanche Albane
Τέκνα	Αντουάν Ντυαμέλ Μπερνάρ Ντυαμέλ Ζαν Ντυαμέλ
Γονείς	Πιέρ Εμίλ Ντυαμέλ
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Ισόβιος γραμματεύς της Γαλλικής Ακαδημίας (1944–1946) president of the Société des gens de lettres (1936) πρόεδρος (1947–1949, Alliance française) 30η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1935–1966)
Βραβεύσεις	βραβείο Γκονκούρ (1918) Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής Πολεμικός Σταυρός 1914-1918 (Γαλλία) Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων Commander of the ordre de la Santé publique
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Ζωρζ Ντυαμέλ (γαλλικά: Georges Duhamel‎‎, ΔΦΑ:[dy.amɛl], (30 Ιουνίου 1884 - 13 Απριλίου 1966) ήταν Γάλλος γιατρός και συγγραφέας, γεννημένος στο Παρίσι.

Έγινε διάσημος με το μυθιστόρημα-μαρτυρία για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Πολιτισμός (1918) για το οποίο έλαβε το βραβείο Γκονκούρ και το Χρονικό των Πασκιέ, (1933-1945). Διετέλεσε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, της οποίας ήταν μόνιμος γραμματέας από το 1944 έως το 1946. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Γαλλικού Συνδέσμου (Alliance française) και συνέβαλε στην ανανέωσή του μετά τον πόλεμο. Ο Ζωρζ Ντυαμέλ ήταν πατέρας του συνθέτη Αντουάν Ντυαμέλ και παππούς του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ζερόμ Ντυαμέλ.

Βιογραφία

Ο Ζωρζ Ντυαμέλ, γεννήθηκε στο Παρίσι στις 30 Ιουνίου 1884. Ήταν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που αγωνίστηκε να επιβιώσει με το εισόδημα του ασταθούς πατέρα του. Τα βάσανα και οι εντάσεις αυτών των πρώτων χρόνων αντικατοπτρίζονται στο διάσημο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Ο συμβολαιογράφος της Χάβρης (Le Notaire du Havre,1933), το πρώτο βιβλίο της σειράς μυθιστορημάτων Χρονικό των Πασκιέ.

Παρ 'όλο που η παιδική ηλικία του διαταράχθηκε από πολυάριθμες κρίσεις, οι οποίες σε πάρα πολλές περιπτώσεις ανάγκασαν την οικογένεια Ντυαμέλ να μετακομίσει απότομα, ο Ζωρζ Ντυαμέλ κατάφερε να πάρει το απολυτήριο του το 1902, να σπουδάσει βιολογία και ιατρική και να πάρει το δίπλωμα του το 1909. Η πρώτη του επιλογή ήταν να γίνει γιατρός, παρόλο που είχε μεγάλη αγάπη για τη λογοτεχνία και τις τέχνες και ποτέ δεν έπαψε να ασχολείται μ' αυτά παράπλευρα με την ιατρική, που ήταν το κύριο επάγγελμά του.

Μεταξύ 1906 και 1909, έχοντας προσχωρήσει στον ουνανιμισμό συμμετείχε με τον συγγραφέα Ζυλ Ρομαίν, τον ποιητή Σαρλ Βιλντράκ κ.α. στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου το Αβαείο του Κρετέιγ ( l'Abbaye de Créteil). Η ομάδα συγκέντρωσε ποιητές, συγγραφείς, μουσικούς και ζωγράφους, έγραφαν ποίηση και ανέβαζαν θεατρικές παραστάσεις.

Από το 1912, έγινε συντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού Mercure de France. Το 1935 ανέλαβε την διεύθυνση του περιοδικού και τον εκδοτικό οίκο.

Έργο

Όταν κηρύχθηκε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ζωρζ Ντυαμέλ κατατάχτηκε εθελοντικά και υπηρέτησε ως στρατιωτικός χειρουργός για τέσσερα χρόνια, συχνά σε επικίνδυνες καταστάσεις, στην πρώτη γραμμή. Οι επώδυνες και τραυματικές εμπειρίες από τον πόλεμο αποτέλεσαν το θέμα για δύο μυθιστορήματα που του έφεραν άμεση επιτυχία, Η ζωή των μαρτύρων (1917) και τον Πολιτισμό (1918), βιβλία - μαρτυρίες για τα δεινά του πολέμου. Τον Πολιτισμό εξέδωσε με το ψευδώνυμο Ντενί Τεβενέν και κέρδισε το Βραβείο Γκονκούρ το 1918. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο Ντυαμέλ αφιερώθηκε στη λογοτεχνία.

Το 1920 έγραψε την Εξομολόγηση τα μεσάνυχτα, πρώτο τόμο του πεντάτομου μυθιστορηματικού κύκλου Ζωή και περιπέτειες του Σαλαβέν (1920-1932), που περιέγραφε τη ζωή ενός από τους πρώτους αντι-ήρωες της γαλλικής λογοτεχνίας και θεωρήθηκε από πολλούς λογοτεχνικούς κριτικούς ως πρόδρομος των υπαρξιακών θεμάτων που θα αναπτυχθούν χρόνια αργότερα από τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ στη Ναυτία (1938) και τον Αλμπέρ Καμύ στην Πτώση (1956).

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 άρχισε να εκδίδει τον δεύτερο μυθιστορηματικό κύκλο του, το δεκάτομο Χρονικό των Πασκιέ, μια οικογενειακή και κοινωνική ιστορία που διαδραματίζεται σε σαράντα χρόνια, από το 1889 έως το 1931. Αυτό το μυθιστόρημα-ποταμός που δημοσιεύθηκε στο Mercure de France από το 1933 έως το 1945 τον έκανε διάσημο, και καθώς περιλαμβάνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία μπορεί να θεωρηθεί ως λογοτεχνική μεταφορά της ζωής του.

Αναγνώριση

Το 1935, ο Ντυαμέλ εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία και το 1937 στην Εθνική Ακαδημία Ιατρικής της Γαλλίας και στην Ακαδημία Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών. Το 1938, λόγω της αντιπολεμικής στάσης του, αντικαταστάθηκε από τη διεύθυνση του Mercure de France, αλλά επέστρεψε το 1945 (ήταν πλειοψηφικός κάτοχος της εταιρείας).

Μεταξύ 1930 και 1940 ταξίδεψε σε πολλά συνέδρια στη Γαλλία και στο εξωτερικό, προάγοντας τη γαλλική γλώσσα και τον γαλλικό πολιτισμό και προώθησε την ιδέα ενός πολιτισμού βασισμένου στον ανθρωπισμό παρά στην τεχνολογική πρόοδο.

Ο Ντυαμέλ περιέγραφε τον εαυτό του ως «ειρηνιστή και διεθνιστή». Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο του απαγορεύτηκε από τους Γερμανούς. Για το θάρρος του κατά την Αντίσταση στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, μεταπολεμικά έλαβε δημόσιο έπαινο από τον στρατηγό Σαρλ ντε Γκωλ.

Μετά τον πόλεμο, έγινε πρόεδρος του Γαλλικού Συνδέσμου (Alliance française) και συνέχισε τις δημόσιες ομιλίες για τον γαλλικό πολιτισμό, ιδρύοντας παράλληλα πολυάριθμα σχολεία του Συνδέσμου.

Από το 1960 η υγεία του επιδεινώθηκε και μείωσε τις δραστηριότητές του. Πέθανε στο Βαλμοντουά στις 13 Απριλίου 1966.