Εξεγερσιακός αναρχισμός

Ο σύγχρονος εξεγερσιακός αναρχισμός ενεφανίσθη στην Ιταλία κατά τα λεγόμενα "μολυβένια χρόνια" (περίπου από το 1968 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980). Έχει τις βάσεις του σε ορισμένες παλαιότερες αντιοργανωτικές τάσεις του αναρχοκομμουνισμού και στον ιλλεγκαλισμό (αδικοπραγία, κακονομία, αθεμιτούργημα) των αρχών του εικοστού αιώνα. Στηρίζεται στην απόρριψη των μόνιμων δομών οργάνωσης και αντιπροτείνει τη δράση μέσα από παροδικές ομάδες συνάφειας και αυτόνομες ζώνες στο εσωτερικό των αστικών κέντρων (π.χ. καταλήψεις), οι οποίες λειτουργούν ως εστίες κατανεμημένης αυτοδιαχείρισης, ελεύθεροι χώροι στέγασης, νησίδες οικοδόμησης μη εμπορευματικών σχέσεων και δραστηριοτήτων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών κλπ), ορμητήρια ενεργειών κατά κρατικών ή καπιταλιστικών συμβόλων και κέντρα μίας εναλλακτικής, αντιιεραρχικής κοινωνικοποίησης για τους συμμετέχοντες.

Κύριο χαρακτηριστικό του εξεγερσιακού αναρχισμού είναι η έμφαση στη διαρκή άμεση δράση και σύγκρουση με το κράτος αντί για τη ρητορική προπαγάνδα. Οι εξεγερσιακοί βλέπουν στην καθημερινή ανυπακοή και εξέγερση τον σπόρο της πραγματικής επανάστασης, στόχος της οποίας θα πρέπει να είναι η άνθιση της ατομικότητας του καθενός μέσα από συνθήκες αγώνα για ισότητα πρόσβασης στους οικονομικούς πόρους και όπου η εμπειρία του αγώνα συσσωματώνει την εξέλιξη της επαναστατικής ατομικότητας μέσα από την κοινωνική "συνδιαλλαγή" και αλληλεπίδραση με το ευρύτερο κοινωνικό υποκείμενο και υπερκείμενο των κρατικών δομών. Η αυτότροπος δράση μετουσιώνεται σε αυτενέργεια του εξεγερσιακού συνόλου. Έτσι, σε αντίθεση με τον παραδοσιακό σοσιαλισμό, δε γίνεται αυστηρός διαχωρισμός μεταξύ προεπαναστατικής και μετεπαναστατικής δράσης ή κοινωνικού γίγνεσθαι.

Δείτε επίσης

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ελληνικά:

Αγγλικά:

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.