Χένρι Πέρσι, 3ος κόμης του Νορθάμπερλαντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χένρι Πέρσι, 3ος Κόμης του Νορθάμπερλαντ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση25  Ιουλίου 1421
Leconfield
Θάνατος29  Μαρτίου 1461
Battle of Towton
Αιτία θανάτουπεσών σε μάχη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςEleanor de Poynings, Baroness de Poynings[1]
ΤέκναΧένρι Πέρσι, 4ος κόμης του Νορθάμπερλαντ
Margaret Percy
Lady Anne Percy[2]
Lady Elizabeth Percy[2][3]
Lady Eleanor Percy[2]
ΓονείςΧένρι Πέρσι, 2ος Κόμης του Νορθάμπερλαντ και Ελεονώρα Νέβιλ, κόμισσα του Νορθάμπερλαντ
ΑδέλφιαΛαίδη Αικατερίνη Πέρσι
Ουίλιαμ Πέρσι
Τόμας Πέρσι, 1ος βαρόνος του Έγκρεμοντ
Ραλφ Πέρσι
ΟικογένειαΟικογένεια Πέρσι
δεδομένα

Ο Χένρι Πέρσι, 3ος κόμης του Νορθάμπερλαντ (25 Ιουλίου 1421 - 29 Μαρτίου 1461) Άγγλος ευγενής και 3ος Κόμης του Νορθάμπερλαντ (1455 - 1461) ήταν μεγαλύτερος γιος του Χένρι Πέρσι, 2ου Κόμη του Νορθάμπερλαντ και της Ελεονώρας Νέβιλ δεύτερης κόρης του Ραλφ Νέβιλ, 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ και της δεύτερης συζύγου του Ιωάννας Μπωφόρ. Η κομητεία του Νορθάμπερλαντ ήταν η κορυφαία φεουδαρχική ηγεμονία στην βόρεια Αγγλία, με τον γάμο του έγινε και κόμης του Πόινινγκς, ο τίτλος τον έφερε σε σύγκρουση με την Οικογένεια Πόινινγκς και με τους γειτονικούς ευγενείς. Η σύζυγος του Ελεονώρα Πόινινγκς έζησε και μετά τον ίδιο, απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Την περίοδο του Πολέμου των Ρόδων ήταν οπαδός του Οίκου του Λάνκαστερ και είχε πολλά κέρδη από τον πατέρα του που σκοτώθηκε τα πρώτα χρόνια, δεν μπόρεσε να τα απολαύσει επειδή σκοτώθηκε και ο ίδιος στην μάχη του Τάουτον (1461).

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέρσι στέφθηκε ιππότης με τον Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγγλίας.[4] Διορίστηκε Φύλακας των Ανατολικών Μαρς στις 1 Απριλίου 1440 στα Σκωτσέζικα σύνορα αρχικά για τέσσερα χρόνια, η θητεία του επεκτάθηκε (1444) και την επόμενη χρονιά (1445) διορίστηκε για τα επόμενα επτά χρόνια.[5] Ανέλαβε την προστασία και την άμυνα του κάστρου του Μπέργουικ, το κράτησε μέχρι τον Μάρτιο του 1461.[6][7] Τον Μάιο του 1448 ο Πέρσι, ο πατέρας του και ο Σερ Ροβέρτος Όγκλ επιτέθηκαν στην Σκωτία με πρόσχημα την άμυνα των συνόρων και έκαψαν την Ντάνμπαρ και την Ντάμφρις, οι Σκωτσέζοι για εκδίκηση επιτέθηκαν στα κάστρα του Άλνουικ και του Γουάρκγουορθ.[8]

Ο Ερρίκος ΣΤ΄ έστειλε τον Πέρσι σαν λόρδο του Πόινινγκς να λεηλατήσει την ακτή του Ντάμφρις αλλά η εκστρατεία απέτυχε και επέστρεψε "μόνο με 500 βοοειδή", μετά την ήττα του πατέρα του στον ποταμό Σαρκ στις 23 Οκτωβρίου συνελήφθη αιχμάλωτος.[9] Ο Σερ Ροβέρτος Όγκλ ήταν εκτός νόμου και με την κατάσχεση της περιουσίας του ο βασιλιάς έδωσε τα χρήματα σαν λύτρα για την απελευθέρωση του Πόινινγκς. Οι εντάσεις με την Σκωτία συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια, ο Πόινινγκς και ο πατέρας του βρέθηκαν βόρεια για να βοηθήσουν στην άμυνα και κατηγορήθηκαν για την απουσία τους από το Κοινοβούλιο.[10] Μετά την αποτυχία για σύναψη ειρήνης με την Σκωτία ο Πόινινγκς ανέλαβε την άμυνα από τις επιθέσεις τους.[11] Απέκρουσε με επιτυχία μια Σκωτσέζικη επίθεση στο Μπέργουικ τον Ιούλιο του 1455 από τον Ιάκωβο Β΄ της Σκωτίας και δέχτηκε τα συγχαρητήρια του Άγγλου βασιλιά.[12] Οι Υορκιστές γείτονες του πατέρα του στα τέλη της δεκαετίας του 1440 συγκρούστηκαν μαζί του όπως και ο δούκας της Υόρκης με τον αδελφό του Πέρσι.[13]

Σύγκρουση με τους Νέβιλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την ίδια χρονιά λόγω διαφωνίας με την κληρονομιά του γάμου του οι οπαδοί του πατέρα του έδιωξαν τους συγγενείς του κόμη Ρόμπερτ Πόινινγκς από τις βίλες τους στο Κεντ. Η επίθεση είχε σαν αποτέλεσμα την κλοπή πολλών βοοειδών και ο Ροβέρτος αναφέρει ότι ήταν τόσο βίαιη που "πέρασαν τρία χρόνια και ήταν απρόθυμος να προχωρήσει στην αποκατάσταση των ζημιών".[14] Στις αρχές της δεκαετίας του 1450 οι σχέσεις με την ισχυρή Οικογένεια Νέβιλ βρέθηκε σε ένταση, ο αδελφός του Χένρι Πέρσι λόρδος του Έγκρεμοντ έπεσε σε παγίδα των Νέβιλ ενώ επέστρεφε από έναν γάμο κοντά στο Χάττον με μια δύναμη 1000 - 1500 ανδρών.[15][16][17] Η σύγκρουση ήταν αρκετά αιματηρή αλλά η περιοχή στο παρελθόν είχε γίνει συνέχεια κέντρο βιαιοπραγίας.[18] Τον Οκτώβριο του 1453 ο κόμης του Πόινινγκς, ο πατέρας του και οι αδελφοί του Έγκρεμοντ και Ριχάρδος μαζί με τον λόρδο Κλίφορντ συγκρούστηκαν με τον Τζων Νέβιλ και τον Ριχάρδο Νέβιλ στο Τοφλιφ.[19] Ο πόλεμος συνεχίστηκε την επόμενη χρονιά, ο Πόινινγκς τον Φεβρουάριο σχεδίαζε να παραστεί στο Κοινοβούλιο με έναν μεγάλο αριθμό ανδρών, σε τρεις μήνες κλήθηκαν από τον βασιλιά στο συμβούλιο για να κλείσουν ειρήνη.[20] Ο Τζων Νέβιλ και ο Σόλσμπερι δεν ανταποκρίθηκαν στο αίτημα.[21]

Πόλεμος των Ρόδων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα σημερινά ερείπια του κάστρου του Μπέργουικ

Στον Πόλεμο των Ρόδων ορκίστηκε μαζί με τον πατέρα του να υποστηρίξουν τον Οίκο του Λάνκαστερ εναντίον του Οίκου της Υόρκης.[22] Ο Νορθάμπερλαντ έπεσε στην πρώτη μάχη του Σαιν Άλμπαν στις 22 Μαΐου 1455 και ο Χένρι Πέρσι τον διαδέχτηκε ως τρίτος κόμης του Νορθάμπερλαντ, δεν πλήρωσε καμιά αποζημίωση στο στέμμα επειδή ο πατέρας του πέθανε για τον βασιλιά, ορκίστηκε να "υποστηρίξει τον Οίκο του Λάνκαστερ".[23] Τον Οκτώβριο του 1458 στο Λονδίνο προσπάθησε να προχωρήσει σε συμφιλίωση, έφτασε με 1.500 άντρες αλλά η πόλη του αρνήθηκε την είσοδο.[24] Ο νέος κόμης και ο αδελφός του λόρδος του Έγκρεμοντ είχαν δεσμευτεί με 4000 λίρες να διατηρήσουν την ειρήνη.[25] Όταν ξέσπασε πάλι η σύγκρουση παρακολούθησε στο Κοινοβούλιο του Ντέβιλ τον Οκτώβριο του 1459 την δίκη των Υορκιστών που ήταν κατηγορούμενοι για τον θάνατο του πατέρα του πριν από τέσσερα χρόνια.[26] Στην μάχη του Γουέικφιλντ στις 30 Δεκεμβρίου 1460 ο Νορθάμπερλαντ ηγήθηκε τον νικηφόρο στρατό του Λάνκαστερ, ο στρατός μετακινήθηκε νότια λεηλατώντας τον δρόμο για το Λονδίνο.[27] Πολέμησε στην δεύτερη μάχη του Σαιν Άλμπαν εναντίον του Ριχάρδου Νέβιλ (17 Φεβρουαρίου 1461), στην μάχη του Τάουτον στις 29 Μαρτίου 1461 ήταν αρχηγός του στρατού των Λάνκαστερ.[28] Οι στρατιώτες του "τυφλώθηκαν από την χιονοθύελλα" και ο ίδιος σκοτώθηκε μέσα στο πεδίο της μάχης ή λίγο αργότερα, τάφηκε στο Σαιν Ντενίς της Γιορκ.[29] Παρέστη μεταθανάτια στο Κοινοβούλιο του νικητή Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας ενώ ο γιος του επίσης Χένρι Πέρσι κρατήθηκε στον Πύργο του Λονδίνου.[30][31]

Εκτάσεις και τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεικόνιση της μάχης του Τάουτον - 19ος αιώνας

Τα κτήματα των κομήτων του Νορθάμπερλαντ ήταν πηγή ανθρώπινου δυναμικού και πόρων για την υποστήριξη των συνόρων, η Οικογένεια Πέρσι κέρδισε το αξίωμα τον προηγούμενο αιώνα.[32] Ο μισθός του τρίτου κόμη ήταν σημαντικά ψηλός : 2.500 λίρες τον χρόνο σε καιρό ειρήνης και 5.000 λίρες σε καιρό πολέμου όπως και ο μισθός για την συντήρηση του Μπέργουικ που ήταν 66 λίρες σε καιρό ειρήνης και 120 λίρες σε καιρό πολέμου. Η εξασφάλιση ολόκληρου του ποσού δεν ήταν βέβαιη λόγω αδυναμίας του Υπουργείου Οικονομικών να το πληρώσει, το 1454 για παράδειγμα δεν πήρε τίποτα.[33][34] Τον Ιούλιο του 1452 κέρδισε μια αμοιβή 20 ετών από το Καρλάιλ που έφτανε τις 80 λίρες ετησίως αλλά τον Ιούλιο του 1454 την έχασε για χάρη του Ριχάρδου Νέβιλ, κόμητος του Σόλσμπερυ.[35] Την δεκαετία του 1450 ο βασιλιάς προσπάθησε έντονα να πληρώσει όσα χρωστούσε στον Πέρσι, την διετία 1456 - 1457 πληρώθηκε όλα τα ποσά του πολέμου, επειδή ήταν οπαδός των Λάνκαστερ είχε μεγαλύτερη προτεραιότητα από τον αντίπαλο του Σόλσμπερι οπαδό των Υορκιστών.[36] Τα έσοδα από το Καρλάιλ που είχε ο Πέρσι τον Νοέμβριο του 1459 του επέτρεψαν να ακολουθήσει την αποστολή του Σόλσμπερι στο Κόβεντρι. Είχε επιπλέον κέρδη 66 λίρες τον χρόνο από την κατάσχεση της ηγεμονίας του Γουέικφιλντ στην Γιορκσάιρ, δέχτηκε και 200 λίρες από τα κέρδη του Πένριθ.[37]

Ο Νορθάμπερλαντ σαν ανταμοιβή για την συμμετοχή του στην μεγάλη νίκη των Λάνκαστερ στην Λύνφορντ Μπρίτζ έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1459 ισόβια Δασάρχης βόρεια του Τρεντ και Κοντόσταυλος του κάστρου του Σκάρμπορω. Ορίστηκε στις 30 Μαίου 1460 σε μια επιτροπή ανάκρισης με στόχο την καταστολή των εξεγέρσεων και των προδοσιών στην Νορθάμπερλαντ. Δέχτηκε με δωδεκαετή μίσθωση στις 3 Ιουλίου την Γιορκσάιρ, την Ντέρμπισαϊρ και την Κεϊμπριτζσάιρ, περιοχές που ανήκαν στον Σόλσμπερυ.[38] Οι Υορκιστές συνέλαβαν τον Ερρίκο ΣΤ΄ στην μάχη του Νορθάμπτον (1460) και κατηγόρησαν τον Πέρσι ότι λεηλάτησε τα βόρεια κτήματα τους όταν ήταν εξόριστος στην Ιρλανδία. Η κατηγορία ίσως ήταν αληθής καθώς συνέχισε να λεηλατεί αυτές τις εκτάσεις με τους λόρδους του Κλίφορντ και του Ντάκρε που βάδιζαν βόρεια στο Γουέικφιλντ τον Δεκέμβριο 1460. Τα εισοδήματα αυτά ήταν ζωτικής σημασίας για τον κόμη τόσο προσωπικά όσο και στρατιωτικά καθώς οι βόρειες κομητείες είχαν πέσει θύμα μεγάλης παρακμής το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, όταν οι κομητείες κατασχέθηκαν από το στέμμα (1461) οι καθυστερούμενες οφειλές υπολογίστηκαν στις 12.000 λίρες.[39]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με πρόταση του πατέρα του και του καρδιναλίου Ερρίκου Μπωφόρ (1414) παντρεύτηκε στις 25 Ιουνίου 1435 την Ελεονώρα Πόινινγκς (1422 - 1484) κόρη και διάδοχο του Σερ Ρίτσαρντ Πόινινγκς στο Πόινινγκς του Σάσσεξ και της δεύτερης συζύγου του Ελεονώρας Μπέρκλεϋ, κόρης του Σερ Τζων Μπέρκλεϋ του κάστρου του Μπέβερστον στο Γκλόστερσαιρ. Έγινε διάδοχος του παππού της Ρόμπερτ Πόινινγκς, 4ου βαρόνου του Πόινινγκς (1446) με πολλά εδάφη στα νότια της Αγγλίας.[40] Η σύζυγος του ήταν κληρονόμος της μητέρας της Ελεονώρας, κόμισσας του Αρουντέλ, χήρας του 13ου κόμη του Αρουντέλ σύμφωνα με την διαθήκη της (1455), μαζί της απέκτησε :

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ p1045.htm#i10447. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  3. ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  4. ↑ Griffiths 2008.
  5. ↑ Griffiths 1981, pp. 404–5.
  6. ↑ Storey 1957, pp. 600, 604 note 2.
  7. ↑ Storey 1957
  8. ↑ Griffiths 1981, p. 409.
  9. ↑ Griffiths 1981, p. 410.
  10. ↑ Griffiths 1981, p. 410.
  11. ↑ Griffiths 2008.
  12. ↑ Griffiths 1981, pp. 770, n. 203.
  13. ↑ Griffiths 1981, p. 409.
  14. ↑ Jeffs 1961, pp. 155–6.
  15. ↑ Griffiths 1968, p. 597.
  16. ↑ Gillingham 1983, p. 76.
  17. ↑ Storey 1999, p. 130.
  18. ↑ Sadler & Speirs 2007, p. 74.
  19. ↑ Griffiths 1968, p. 605.
  20. ↑ Griffiths 2008.
  21. ↑ Griffiths 1981, p. 737.
  22. ↑ Pollard 2007, p. 108.
  23. ↑ Griffiths 2008.
  24. ↑ Griffiths 1981, p. 805.
  25. ↑ Griffiths 1981, p. 806.
  26. ↑ Griffiths 2008.
  27. ↑ Griffiths 1981, p. 882.
  28. ↑ Griffiths 1981, p. 874.
  29. ↑ Weiss 1976, p. 504.
  30. ↑ Griffiths 2008.
  31. ↑ Ellis 2006.
  32. ↑ Griffiths 1981, p. 845 n. 244.
  33. ↑ Griffiths 2008.
  34. ↑ Griffiths 1981, p. 764, n. 114.
  35. ↑ Griffiths 2008.
  36. ↑ Griffiths 1981, p. 840 n. 162.
  37. ↑ Booth 1997.
  38. ↑ Griffiths 1981, p. p. 851 n. 330.
  39. ↑ Griffiths 2008.
  40. ↑ Griffiths 2008.
  41. ↑ Richardson I 2011, p. 246.
  42. ↑ Richardson III 2011, p. 345.
  43. ↑ Lee 1891, Volume 28, p. 257

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bean, J. M. W. (2004). "Percy, Henry, first earl of Northumberland (1341–1408)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Booth, Peter W. N. (1997). Landed society in Cumberland and Westmorland, c. 1440 – 1485. The politics of the Wars of the Roses (PhD thesis). Department of History, University of Leicester.
  • Ellis, Steven G. (May 2006) [2004]. "Percy, Henry, fourth earl of Northumberland (c.1449–1489)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Gillingham, J. (1983). The Wars of the Roses (reprint ed.). London. p. 76.
  • Griffiths, R.A (October 1968). "Local Rivalries and National Politics- The Percies, the Nevilles, and the Duke of Exeter, 1452–55". Speculum. 43 (4): 597, 605.
  • Griffiths, R. A. (1981). The Reign of Henry VI. Berkeley.
  • Griffiths, R. A. (May 2010) [2004]. "Percy, Henry, second earl of Northumberland (1394–1455)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University
  • Griffiths, R. A. (January 2008) [2004]. "Percy, Henry, third earl of Northumberland (1421–1461)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Haigh, P.A. (1996). The Battle of Wakefield. Stroud.
  • Jeffs, R. (1961). "The Poynings–Percy Dispute: An Example Of The Interplay Of Open Strife And Legal Action In The Fifteenth Century". BIHR. 34 (90): 155–156.
  • Ormrod, W. M. (January 2008) [2004]. "Lionel, duke of Clarence (1338–1368)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Lee, Sidney (1891). "Hungerford, Robert". In Lee, Sidney. Dictionary of National Biography. 28. London: Smith, Elder & Co. pp. 257–258.
  • Nicolas, H., ed. (1837). Proceedings and Ordinances of the Privy Council. VI. London.
  • Pollard, A.J. (2007). Warwick the Kingmaker: Politics, Power and Fame. London.
  • Richardson, Douglas (2011). Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. I (2nd ed.).
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. III (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Sadler, J.; Speirs, S. (2007). Battle of Hexham in its Place. Hexham. p. 74.
  • Storey, R.L. (October 1957). "The Wardens of the Marches of England towards Scotland, 1377–1489".
  • Storey, R.L. (1999). The End of the House of Lancaster (repr. ed.). Stroud.
  • Tate, George (1866). The History of the Borough, Castle, and Barony of Alnwick. 1. Henry Hunter Blair. p. 121.
  • Tout, T. F. (1894). "Mortimer, Edmund de (1351-1381)". In Lee, Sidney. Dictionary of National Biography. 39. London: Smith, Elder & Co. pp. 119–121.
  • Tuck, Anthony (2004). "Neville, Ralph, first earl of Westmorland (c.1364–1425)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Walker, Simon (January 2008a) [2004]. "Katherine , duchess of Lancaster (1350?–1403)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Walker, Simon (May 2008b) [2004]. "John, duke of Aquitaine and duke of Lancaster, styled king of Castile and León (1340–1399)". Oxford Dictionary of National
  • Weiss, M. (June 1976). "A Power in the North The Percies in the Fifteenth Century".
  • "Definition of Oyer and Terminer". Definition of Oyer And Terminer by Merriam-Webster. Retrieved 14 September 2015.
  • Wilcock, R. (1 March 2004). "Local Disorder in the Honour of Knaresborough, c. 1438–1461 and The National Context". Northern History. 41 (1): 56.
  • Bean, J.M.W., The Estates of the Percy Family, 1416–1537 (Oxford Historical Series), London 1958
  • Hunt, William (1895). "Percy, Henry (1394-1455)". In Lee, Sidney. Dictionary of National Biography. 44. London: Smith, Elder & Co. p. 407. — a section of the last page of the 2nd earl's biography.
  • Rose, Alexander (2002). Kings in the North – The House of Percy in British History.
Χένρι Πέρσι, 3ος κόμης του Νορθάμπερλαντ
Γέννηση: 25 Ιουλίου 1421 Θάνατος: 29 Μαρτίου 1461
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Χένρι Πέρσι, 2ος Κόμης του Νορθάμπερλαντ 		Κόμης του Νορθάμπερλαντ

1455 - 1461 		Διάδοχος
Κενό
Επόμενος κάτοχος : Τζων Νέβιλ, 1ος μαρκήσιος του Μόνταγκιου
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χένρι_Πέρσι,_3ος_κόμης_του_Νορθάμπερλαντ&oldid=7154524"