Φόρος προστιθέμενης αξίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από ΦΠΑ)
Δημόσια Οικονομικά

Το παρόν αποτελεί μέρος της σειράς:
Χρηματοοικονομικά και Φορολογία

Φορολογία
Φόρος εισοδήματος
Φόρος μισθωτών υπηρεσιών
Φόρος Υπεραξίας
Τέλος χαρτοσήμου
Τέλος ακίνητης περιουσίας
ΦΠΑΔασμός
Φορολογικός παράδεισος
Φορολογική επιβάρυνση
Ποσοστό φορολόγησης
Αναλογικός φόρος
Προοδευτικός φόρος
Μειούμενος φόρος
Φορολογικό πλεονέκτημα
Οικονομική πολιτική
Νομισματική πολιτική
Κεντρική τράπεζαΠροσφορά χρήματος
Απόθεμα χρυσού
Δημοσιονομική πολιτική
Κυβερνητικές δαπάνες
Έλλειμμα / πλεόνασμαΧρέος
Εμπόριο
ΔασμόςΣυμφωνία κυρίων
Χρηματοοικονομικά
Χρηματοοικονομική αγορά
Συμμετέχοντες
Εταιρικά χρηματοοικονομικά
ιδιωτικά χρηματοοικονομικά
Δημόσια χρηματοοικονομικά
Νομοθεσία
Τραπεζική
Μερικά τραπεζικά αποθέματα
Πλήρη τραπεζικά αποθέματα
Ανοιχτή τραπεζική
 προβ.  συζ.  επεξ. 

Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (αρκτικόλεξο Φ.Π.Α.[1], προφέρεται Φι-Πι-Α) είναι έμμεσος φόρος που επιβλήθηκε από το "Παράγωγο Δίκαιο" του Κοινοτικού Δικαίου στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρόμοιος όμως φόρος υφίσταται και σε περίπου 30 κράτη εκτός Κοινότητας σε διάφορες ηπείρους.

Ιστορία του Φ.Π.Α. στην ΕΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προκειμένου να υπάρξει μία ενιαία εναρμόνιση στην έμμεση φορολογία των κρατών-μελών της ΕΟΚ, το έτος 1957 διορίζεται από την Κομμισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) μια ειδική επιτροπή φορολογικής εναρμόνισης με πρόεδρο τον καθηγητή Neumark. Η Επιτροπή Νιούμαρκ όπως καθιερώθηκε να λέγεται εξετάζοντας τις μέχρι τότε πρακτικές ανά τον κόσμο, μετά από πολλές συζητήσεις πρότεινε την κατάργηση όλων των εφαρμοζομένων εσωτερικών (εθνικών) σωρευτικών φόρων κύκλου εργασιών και την αντικατάστασή τους μ΄ ένα μόνο φόρο, τον Φ.Π.Α., που εφάρμοζε επιτυχώς την εποχή εκείνη η Γαλλία σε κάθε στάδιο συναλλαγής πάνω στη προστιθέμενη αξία.

Οι προτάσεις της Επιτροπής Νιούμαρκ τελικά έγιναν αποδεκτές και άρχισαν να υλοποιούνται στις 11 Απριλίου του 1967 με την έκδοση από το τότε Συμβούλιο Υπουργών των δύο πρώτων κοινοτικών Οδηγιών, 62/227/ΕΟΚ και 67/228/ΕΟΚ, διά των οποίων και καθιερώθηκε ο Φ.Π.Α. ως κοινό σύστημα φόρου κύκλου εργασιών στα κράτη-μέλη. Αυτές καθιέρωσαν και τις αρχές του Φ.Π.Α. (αντικείμενα-πράξεις, υπόχρεους, συντελεστές, βεβαιώσεις κ.λπ.). Η εισαγωγή του Φ.Π.Α., βάσει των παραπάνω, ολοκληρώθηκε σταδιακά το 1973.

Αργότερα, 10 χρόνια μετά την έκδοση της 2ης οδηγίας, στις 11 Μαΐου του 1977 εκδόθηκε η 6η οδηγία (77/388/ΕΟΚ) η οποία συμπλήρωσε και ολοκλήρωσε κενά πρακτικής των δύο προηγουμένων επεκτείνοντας τον Φ.Π.Α. μέχρι και το λιανικό εμπόριο. Η οδηγία αυτή έπρεπε να τεθεί σε ισχύ από τις 1 Ιανουαρίου του 1978, πλην όμως δύο μόνο κράτη-μέλη, το Βέλγιο και το Ηνωμένο Βασίλειο είχαν συμμορφωθεί. Έτσι το Συμβούλιο Υπουργών με την 7η οδηγία (78/558/ΕΟΚ) παρέτεινε την προθεσμία εφαρμογής για ένα χρόνο ακόμη. Τελικά οι τελευταίες χώρες-μέλη, η Γερμανία και το Λουξεμβούργο εφάρμοσαν τον Φ.Π.Α. στις 1 Ιανουαρίου του 1980.
Η 6η αυτή οδηγία είναι και η σπουδαιότερη κοινοτική πράξη βάσει της οποίας ρυθμίστηκε αρχικά ο Φ.Π.Α. ως κοινό φορολογικό σύστημα στην ΕΕ, αλλά και για όλες τις νεότερες συμπληρώσεις και τροποποιήσεις.

Ο ομοιόμορφος υπολογισμός του φόρου απ΄ όλα τα κράτη-μέλη καθώς και ο υπολογισμός ενός κοινού ποσοστού επ΄ αυτού αποτελούν ένα βασικό στοιχείο στη χρηματοδότηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, και αυτός είναι ο λόγος που παρακολουθείται ιδιαίτερα η εφαρμογή του στα κράτη-μέλη.

Καθιέρωση του Φ.Π.Α. στην Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ελλάδα καθιερώθηκε την 1η Ιανουαρίου 1987 ύστερα από απόφαση του τότε υπουργού Οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα (νόμος 1642 της 21ης Αυγούστου 1986) με τρίχρονη καθυστέρηση (επρόκειτο να τεθεί σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 1984, όμως η Ελλάδα ζήτησε αναβολή για τεχνικού χαρακτήρα δυσκολίες) και ο συντελεστής του ήταν 6% για είδη λαϊκής κατανάλωσης, 18% για υπηρεσίες και 36% για είδη πολυτελείας. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα η εφαρμογή του προκάλεσε αρρυθμία στην αγορά. Οι πρώτοι που πλήρωσαν τον φόρο, ήταν οι πελάτες των κέντρων διασκέδασης όπου γιόρτασαν το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, με τον συντελεστή του 36%. [2]

Σήμερα ο Φ.Π.Α. ορίζεται από τον Νόμο 2859/2000 (δημοσιεύθηκε στo ΦΕΚ Α' 248/07-11-2000) και σύμφωνα με την πιο πρόσφατη αναθεώρησή του, ως είδος έμμεσου φόρου που επιβάλλεται στις συναλλαγές σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια εκτός από την περιοχή του Αγίου Όρους και των υπαγομένων σ΄ αυτό.[3]
Πρόκειται για φόρο κύκλου εργασιών και μετακυλίεται από τον κατά νόμο υπόχρεο στον αντισυμβαλλόμενο. Καταβάλλεται τμηματικά σε κάθε στάδιο συναλλαγής στην προστιθέμενη αξία και μετακυλίεται ολόκληρος στην τελική κατανάλωση. Με αυτόν τον τρόπο κάθε βαθμίδα παραγωγής ή συναλλαγής φορολογείται κατ' αποτέλεσμα μόνο ως προς το επιπλέον τίμημα που εισπράττει ο προμηθευτής, δηλαδή ως προς την αξία που προστίθεται στο αγαθό κατά την κάθε βαθμίδα επεξεργασίας του. Υπολογίζεται ουσιαστικά μόνο στην αξία η οποία προστίθεται από κάθε επιχείρηση, δηλαδή στη διαφορά μεταξύ αξίας παράδοσης των αγαθών και αξίας κτήσης τους. Γι' αυτό ονομάζεται και φόρος προστιθέμενης αξίας. Με τον Φ.Π.Α. το κράτος εισπράττει φόρο από κάθε συναλλαγή, ενώ από το 2006 και έπειτα επιβαρύνει και τις οικοδομικές εργασίες και υλικά.

Αντικείμενο του Φόρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αντικείμενο του φόρου σύμφωνα με το άρθρο 2 του Κώδικα Φόρου Προστιθέμενης Αξίας είναι:

  • Η παράδοση αγαθών και η παροχή υπηρεσιών, εφόσον πραγματοποιείται από επαχθή αιτία στο εσωτερικό της χώρας από υποκείμενο στο φόρο που ενεργεί με αυτή την ιδιότητα.
  • Η εισαγωγή αγαθών στο εσωτερικό της χώρας.
  • Η ενδοκοινοτική απόκτηση αγαθών που πραγματοποιείται από επαχθή αιτία στο εσωτερικό της χώρας από υποκείμενο στο φόρο , ο οποίος ενεργεί με αυτή την ιδιότητα, ή από μη υποκείμενο στο φόρο νομικό πρόσωπο, όταν ο πωλητής είναι υποκείμενος στο φόρο, εγκατεστημένος σε άλλο κράτος μέλος και ενεργεί με αυτή την ιδιότητα και δεν απαλλάσσεται από το φόρο λόγω ύψους πραγματοποιηθέντος ετήσιου κύκλου εργασιών, σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας του, ούτε υπάγεται στις διατάξεις των παραγράφων 2,3 και 5 του άρθρου 13 του Κώδικα Φόρου Προστιθέμενης Αξίας. Οι διατάξεις αυτές αναφέρουν πως σε περίπτωση παράδοσης αγαθών μετά από εγκατάσταση ή συναρμολόγηση, με ή χωρίς δοκιμή λειτουργίας, ως τόπος παράδοσης θεωρείται ο τόπος όπου γίνεται η εγκατάσταση ή η συναρμολόγηση. Επιπλέον, η παράδοση αγαθών θεωρείται πως πραγματοποιείται στο εσωτερικό της χώρας, εφόσον πρόκειται για αγαθά, τα οποία αποστέλλονται ή μεταφέρονται από τον προμηθευτή ή από άλλον που ενεργεί για λογαριασμό του από άλλο κράτος-μέλος στο εσωτερικό της σώρας και πληρούνται σωρευτικά οι εξής προϋποθέσεις:
    • η παράδοση των αγαθών γίνεται προς υποκείμενο στο φόρο ή προς νομικό πρόσωπο μη υποκείμενο στο φόρο, που καλύπτονται από την παρέκκλιση της παραγράφου 2 του άρθρου 11 ή προς οποιοδήποτε άλλο μη υποκείμενο στο φόρο πρόσωπο και
    • δεν πρόκειται για καινούργια μεταφορικά μέσα, ούτε για αγαθά που παραδίδονται μετά από εγκατάσταση ή συναρμολόγηση, με ή χωρίς δοκιμή λειτουργίας, από τον προμηθευτή ή για λογαριασμό του.

Η παράγραφος 2 του άρθρου 11 αναφέρει πως κατά παρέκκλιση από την παράγραφο 1, που ορίζει τι θεωρείται ενδοκοινοτική απόκτηση αγαθών, δεν θεωρείται ενδοκοινοτική απόκτηση η κατά τις διατάξεις του άρθρου 2 (δηλαδή οι προαναφερθείσες διατάξεις σχετικά με το αντικείμενο του φόρου) απόκτηση αγαθών που πραγματοποιείται:

  • από υποκείμενο στο φόρο που υπάγεται στο ειδικό καθεστώς των αγροτών του άρθρου 41
  • από υποκείμενο στο φόρο νομικό πρόσωπο, εφόσον το ύψος των συναλλαγών αναχώρησης της αποστολής

ή της μεταφοράς, δεν υπερβαίνει κατά την προηγούμενη διαχειριστική περίοδο το ποσό των 10.000 ευρώ και κατά την τρέχουσα διαχειριστική περίοδο δεν υπερβαίνει το ποσό αυτό

Αν πρόκειται για καινούργια μεταφορικά μέσα και προϊόντα που υπάγονται σε ειδικούς φόρους κατανάλωσης τότε θεωρείται ενδοκοινοτική απόκτηση. Τα πρόσωπα που εμπίμπτουν σε αυτή την περίπτωση μπορούν να επιλέγουν τη φορολόγησή τους, σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 1(βλέπε ενδοκοινοτικές αποκτήσεις).

Το ειδικό καθεστώς των αγροτών (άρθρο 41) προβλέπει πως:

  • Οι αγρότες, για την παράδοση αγροτικών προϊόντων παραγωγής τους και για την παροχή αγροτικών υπηρεσιών, υπάγονται στο καθεστώς του άρθρου αυτού και δικαιούνται να ζητήσουν την επιστροφή του φόρου του παρόντος νόμου που επιβάρυνε τις αγορές αγαθών ή λήψεις υπηρεσιών, τις οποίες πραγματοποίησαν για την άσκηση της εκμετάλλευσής τους.
  • Σε περίπτωση όμως παράδοσης αγροτικών προϊόντων ή παροχής αγροτικών υπηρεσιών σε άλλους αγρότες, που υπάγονται στο καθεστώς του άρθρου αυτού ή σε μη υποκείμενους στο φόρο δε δικαιούνται να ζητήσουν επιστροφή του φόρου. Επίσης, δεν μπορούν να ζητήσουν επιστροφή οι αγρότες οι οποίοι:
    • ασκούν τις αγροτικές εκμεταλλεύσεις και παρέχουν τις αγροτικές υπηρεσίες που προβλέπουν οι διατάξεις του άρθρου 42, με τη μορφή εταιρίας οποιουδήποτε τύπου ή αγροτικών συνεταιρισμών(το άρθρο 42 εξηγεί ποιοι θεωρούνται αγρότες),
    • πωλούν αγροτικά προϊόντα παραγωγής τους, ύστερα από επεξεργασίας που μπορεί να προσδώσει σε αυτά χαρακτήρα βιομηχανικών ή βιοτεχνικών προϊόντων
    • ασκούν παράλληλα και άλλη οικονομική δραστηριότητα, για την οποία έχουν υποχρέωση να τηρούν βιβλία δέυτερης ή ανώτερης κατηγορίας του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων.
    • παραδίδουν προϊόντα παραγωγής τους από δικό τους κατάστημα, καθώς και αυτοί που πραγματοποιούν εξαγωγές ή παραδόσεις προϊόντων παραγωγής τους προς άλλο κράτος μέλος, θεωρούνται ότι ασκούν δύο οικονομικές δραστηριότητες και ότι διενεργούν παράδοση αγροτικών προϊόντων από την αγροτική εκμετάλλευση στην εμπορική επιχείρησή τους.

Υποκείμενα στο Φόρο Πρόσωπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόσωπο υποκείμενο στο φόρο για σκοπούς Φ.Π.Α. θεωρείται:

  • κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο, ημεδαπό ή αλλοδαπό ή ένωση προσώπων, εφόσον ασκεί κατά τρόπο ανεξάρτητο οικονομική δραστηριότητα, ανεξάρτητα από τον τόπο εγκατάστασης, τον επιδιωκόμενο σκοπό ή το αποτέλεσμα της δραστηριότητας αυτής
  • κάθε πρόσωπο, το οποίο πραγματοποιεί περιστασιακά παράδοση ενός καινούργιου μεταφορικού μέσου, το οποίο αποστέλλεται ή μεταφέρεται προς άλλο Κράτος Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης
  • το Ελληνικό Δημόσιο, οι Δήμοι, οι Κοινότητες, και τα λοιπά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου κατά το μέτρο που η μη υπαγωγή στο φόρο των δραστηριοτήτων τους οδηγεί σε στρέβλωση των όρων του ανταγωνισμού, ή εφόσον ασκούν τις παρακάτω δραστηριότητες:
    • τηλεπικοινωνίες
    • διανομή αερίου, ηλεκτρισμού, θερμικής ενέργειας
    • μεταφορά αγαθών
    • παροχή λιμενικών και αερολιμενικών υπηρεσιών
    • μεταφορά προσώπων
    • παράδοση καινούργιων αγαθών που κατασκευάστηκαν για πώληση
    • εργασίες γεωργικών μεσολαβητικών οργανισμών για αγροτικά προϊόντα, οι οποίες πραγματοποιούνται σύμφωνα με τους κανονισμούς που καθορίζουν την κοινή οργάνωση της αγοράς των προϊόντων αυτών
    • εκμετάλλευση πανηγυριών(τοπικών εορτών) και εκθέσεων εμπορικού χαρακτήρα
    • εναποθήκευση
    • δραστηριότητες εμπορικών διαφημιστικών γραφείων
    • δραστηριότητες πρακτορείων ταξιδιών
    • εργασίες λεσχών και κυλικείων επιχειρήσεων, πρατηρίων και παρόμοιων καταστημάτων
    • δραστηριότητες οργανισμών ραδιοφώνου και τηλεόρασης εμπορικού χαρακτήρα

Μη Υποκείμενα στο Φόρο Πρόσωπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα πρόσωπο θεωρείται μη υποκείμενο στο φόρο για σκοπούς Φ.Π.Α. όταν:

Απαλλασσόμενα από το Φόρο Πρόσωπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Κώδικα Φόρου Προστιθέμενης Αξίας, απαλλάσσονται από το φόρο προστιθέμενης αξίας στο εσωτερικό της χώρας:

  • η παροχή υπηρεσιών από τα ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ) και η παρεπόμενη των υπηρεσιών αυτών παράδοση αγαθών,
  • οι δραστηριότητες των εθνικών δικτύων ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, με εξαίρεση τις δραστηριότητες εμπορικού χαρακτήρα
  • η παροχή νερού μη εμφιαλωμένου και η αποχέτευση που πραγματοποιούνται απευθείας από τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης(ΟΤΑ) ή συνδέσμους αυτών, χωρίς τη μεσολάβηση δημοτικών επιχειρήσεων, καθώς και οι ανταποδοτικές εισφορές που επιβάλλουν οι Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων (ΟΕΒ), Ειδικοί Οργανισμοί, ΓΟΕΒ,ΤΟΕΒ, στα μέλη τους για την παροχή αρδευτικού ύδατος και οι λοιπές παροχές που συνδέονται άμεσα με τις πράξεις αυτές. Αυτό σημαίνει πως εάν π.χ. ο δήμος Χαλκίδας παρέχει νερό στους κατοίκους της περιοχής μέσω δικτύου ύδρευσης απαλλάσσεται για αυτή του τη δραστηριότητα από το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας. Αν όμως "στήσει" μια δημοτική αναπτυξιακή επιχείρηση (κανονικό νομικό πρόσωπο) που παρέχει νερό στους κατοίκους τότε δεν απαλλάσσεται από το συγκεκριμένο φόρο. Αυτό συμβαίνει διότι οι δημοτικές επιχειρήσεις λειτουργούν σαν κανονικές εταιρίες, με έσοδα και έξοδα και πολλές φορές επιδιώκουν ένα ελάχιστο κέρδος ώστε πέρα από τη βιωσιμότητά τους να διεκπεραιώνουν τα έργα του δήμου με ένα καλύτερο επίπεδο παρεχομένων υπηρεσιών προς στους κατοίκους. Η απαλλαγή των παροχών αυτών ισχύει και για πράξεις που πραγματοποιούνται από το Δημόσιο και άλλα Ν.Π.Δ.Δ.
  • η παροχή υπηρεσιών νοσοκομειακής περίθαλψης και διάγνωσης, καθώς και οι στενά συνδεόμενες με αυτές παραδόσεις αγαθών και παροχές υπηρεσιών, που ενεργούνται από πρόσωπα που λειτουργούν νόμιμα. Με τις υπηρεσίες αυτές εξομοιώνονται και οι υπηρεσίες που παρέχονται στις εγκαταστάσεις θεραπευτικών λουτρών και ιαματικών πηγών.
  • η παροχή υπηρεσιών από συμβολαιογράφους, άμισθους υποθηκοφύλακες, δικαστικούς επιμελητές, γιατρούς, οδοντογιατρούς, ψυχολόγους, μαίες, νοσοκόμους και φυσικοθεραπευτές.
  • η παροχή υπηρεσιών από οδοντοτεχνίτες, καθώς και η παράδοση ειδών οδοντικής προσθετικής που διενεργείται από τους οδοντογιατρούς και τους οδοντοτεχνίτες.
  • η παράδοση ανθρώπινων οργάνων, ανθρωπίνου αίματος και ανθρωπίνου γάλακτος.
  • η παροχή υπηρεσιών από σωματεία ή ενώσεις προσώπων προς τα μέλη τους, τα οποία μέλη ασκούν δραστηριότητα απαλλασσόμενη από το Φ.Π.Α. ή μη υποκείμενη σε Φ.Π.Α., εφόσον οι υπηρεσίες αυτές είναι άμεσα αναγκαίες για την άσκηση της δραστηριότητας αυτής και παρέχονται έναντι συνεισφοράς στα κοινά έξοδα.
  • η παροχή υπηρεσιών και η παράδοση αγαθών που συνδέονται στενά με την κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, καθώς και την προστασία των παιδιών και των νέων, που πραγματοποιούνται από Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου ή άλλους Οργανισμούς ή ιδρύματα από το κράτος.
  • η παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης.

Υπολογισμός απόδοσης Φόρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Παράδειγμα: ο προμηθευτής αγοράζει την πρώτη ύλη στην τιμή 1,10 Ευρώ. Έστω ότι ο Φ.Π.Α. είναι 10%. Στη συναλλαγή αυτή 1,00 Ευρώ είναι το τίμημα και 10 λεπτά ο Φ.Π.Α. Ο προμηθευτής κατεργάζεται την πρώτη ύλη και πωλεί το προϊόν στην τιμή του 1,43 Ευρώ. Από αυτό 1,30 Ευρώ είναι το τίμημα και 0,13 ο Φ.Π.Α. Από τα 0,13 Ευρώ που οφείλει να αποδώσει ως Φ.Π.Α. τα 0,10 τα έχει ήδη καταβάλει ο κατασκευαστής της πρώτης ύλης, οπότε ο παραγωγός της ενδιάμεσης βαθμίδας οφείλει να αποδώσει πλέον μόνο τα 0.03, που αντιστοιχούν στην αξία που προστέθηκε στο προϊόν από την επεξεργασία του.

Χώρες της Ευρώπης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χώρα Βασικό ποσοστό Μειωμένο και χαμηλό ποσοστό Ονομασία
Αλβανία Αλβανία 20% 0% TVSH = Tatimi mbi Vlerën e Shtuar
Αζερμπαϊτζάν Αζερμπαϊτζάν 18% 10,5% ή 0% ƏDV = Əlavə dəyər vergisi
Αρμενία Αρμενία 20% 0% AAH = Avelac’vaç aržek’i hark
ԱԱՀ = Ավելացված արժեքի հարկ
Λευκορωσία Λευκορωσία 20% ПДВ = Падатак на дададзеную вартасьць
Βοσνία και Ερζεγοβίνη Βοσνία και Ερζεγοβίνη 17% 0% PDV = Porez na dodanu vrijednost
 Γεωργία 18% 0% DGhG = Damatebuli Ghirebulebis gdasakhadi დღგ = დამატებული ღირებულების გადასახადი
Ισραήλ Ισλανδία 25,5% 7% VSK, VASK = Virðisaukaskattur
Καζακστάν 12% ҚCҚ = Қосымша салық құны (Kazakh)
НДС = Налог на добавленную стоимость (Russian)
VAT = Value Added Tax
Κοσσυφοπέδιο 16% TVSH = Tatimi mbi Vlerën e Shtuar
 Μολδαβία 20% 8%, 5% ή 0% TVA = Taxa pe Valoarea Adăugată
 Βόρεια Μακεδονία 18% 5% ДДВ = Данок на Додадена Вредност, DDV = Danok na Dodadena Vrednost
Μαυροβούνιο Μαυροβούνιο 17% PDV = Porez na dodatu vrijednost
Νορβηγία Νορβηγία 25% 14% ή 8% MVA = Merverdiavgift (bokmål)or meirverdiavgift (nynorsk) (informally moms)
Ρωσία 18% 10% ή 0% НДС = Налог на добавленную стоимость, NDS = Nalog na dobavlennuyu stoimost’
Σερβία 18% 8% ή 0% ПДВ = Порез на додату вредност, PDV = Porez na dodatu vrednost
Ελβετία Ελβετία[4] 8% 3,8% ή 2,5% MWST = Mehrwertsteuer, TVA = Taxe sur la valeur ajoutée, IVA = Imposta sul valore aggiunto, TPV = Taglia sin la Plivalur
 Τουρκία 18% 8% ή 1% KDV = Katma değer vergisi
 Ουκρανία 20% 0% ПДВ = Податок на додану вартість, PDV = Podatok na dodanu vartist’.
Αυστρία Αυστρία 20% 12% ή 10% USt.=Umsatzsteuer
Βέλγιο Βέλγιο 21% 12%, 6% ή 0% σε μερικές περιπτώσεις BTW=Belasting over de toegevoegde waarde
TVA=Taxe sur la Valeur Ajoutée
MWSt = Mehrwertsteuer
Βουλγαρία Βουλγαρία 20% 0% ή 7% ДДС=Данък върху добавената стойност
 Κύπρος 19% 5% Φ.Π.Α.= Φόρος Προστιθέμενης Αξίας
 Τσεχία 21% 10% DPH=Daň z přidané hodnoty
 Δανία 25% none moms= Merværdiafgift
Εσθονία Εσθονία 20% 9% km= käibemaks
 Φινλανδία 23% 13% ή 9%[4] ALV
Moms=Arvonlisävero
Mervärdesskatt
Γαλλία 19,6% 5,5% ή 2,1% TVA= Taxe sur la valeur ajoutée
 Γερμανία 19% 7% MwSt./USt.=Mehrwertsteuer/Umsatzsteuer
Ελλάδα Ελλάδα[5] 24% 13% ή 6% ή 0%
(16%, 9%, 5% και 0% σε ορισμένα νησιά)
Φ.Π.Α.=Φόρος Προστιθέμενης Αξίας
 Ουγγαρία 27% 5% ÁFA=általános forgalmi adó
 Ιρλανδία 21% 13,5%, 4,8% ή 0% CBL=Cáin Bhreisluacha (Ιρλανδικά)
VAT=Value Added Tax (Αγγλικά)
Ιταλία 22% 10% ή 4% IVA=Imposta sul Valore Aggiunto
 Λετονία[4] 22% 12% ή 0% PVN=Pievienotās vērtības nodoklis
 Λιθουανία 21% 9% ή 5% PVM=Pridėtinės vertės mokestis
 Λουξεμβούργο 15% 12%, 9%, 6%, ή 3% TVA=Taxe sur la Valeur Ajoutée
Μάλτα 18% 5% VAT=Taxxa tal-Valur Miżjud
Ολλανδία 21% 6% ή 0% BTW=Belasting over de toegevoegde waarde
Πολωνία[4] 23% 8% ή 5% PTU=Podatek od towarów i usług
Πορτογαλία Πορτογαλία [4] 23% 13% ή 6% (15%, 8% ή 4% στη Μαδέιρα και στις Αζόρες) IVA=Imposto sobre o Valor Acrescentado
 Ρουμανία[4] 24% 9% TVA=Taxa pe valoarea adăugată
 Σλοβακία 19% 10% DPH=Daň z pridanej hodnoty
Σλοβενία 20% 8,5% DDV=Davek na dodano vrednost
 Ισπανία 21% 8% ή 4%

(5%, 2% ή 0% στα Κανάρια)

IVA=Impuesto sobre el Valor Añadido
Σουηδία 25% 12% ή 6% Moms=Mervärdesskatt
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο 20% 5% ή 0% VAT=Value Added Tax

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Εθνικό Τυπογραφείο: ΦΕΚ A 251/2014: Ν.4308/2014
  2. Κώστα Διγκαβέ, Ελληνικό και διεθνές Αλμανάκ 1988, Εκδόσεις Μπαρμπουνάκη, σελίδα 95
  3. Η περιοχή του Αγίου Όρους, σύμφωνα με παλαιότερο έγγραφο της ΕΟΚ, έχει χαρακτηριστεί ως τρίτη χώρα. Έτσι κάθε παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών που λαμβάνει χώρα μέσα στη περιοχή αυτή και των υπαγομένων σ΄ αυτή δεν φορολογείται. Επίσης κάθε παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών που γίνεται από το λοιπό ελληνικό εθνικό χώρο (ελληνική επικράτεια) στη περιοχή του Αγίου Όρους έχει κριθεί ως "οιωνεί εξαγωγή" και δεν φορολογείται, ενώ αντίθετα η κατ΄ αντίστροφη κατεύθυνση των παραπάνω θεωρείται "οιονεί εισαγωγή" και φορολογείται. Η εξαίρεση αυτή έχει γίνει για λόγους πνευματικούς και θρησκευτικούς και καλύπτεται με ειδική διάταξη που φέρεται καταχωρημένη στη πράξη προσχώρησης της Ελλάδας στην Ε.Ε. Βέβαια γα το αυτό θέμα υφίσταται παράλληλα και συνταγματική κατοχύρωση, με ίδιους λόγους αναφοράς, κατά το άρθρο 105 του Συντάγματος του 1975
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 «Federation of International Trade Associations  : country profiles». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2011. 
  5. 210-6773722· 210-6754182· Αποστολοπούλου 64, Κ Χαλάνδρι. «Οδηγός μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ από την ΑΑΔΕ». www.taxheaven.gr. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2020. 

Εξωτερικές Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]