Σφαγή του Πανέριαϊ
Η σφαγή του Πονάρι, γνωστή και ως σφαγή του Πανιέριαϊ (πολωνικά: zbrodnia w Ponarach) ήταν η μαζική δολοφονία μέχρι και 100.000 ατόμων, κυρίως Εβραίων, Πολωνών και Ρώσων από Γερμανούς στρατιώτες των Ζιχεράιτσντινστ και των Ες-Ες και Λιθουανούς συνεργατών του Άξονα,[1][2][3][4] συμπεριλαμβανομένων ομάδων δολοφονιών του Υπατίνγκασις μπούρις (Ypatingasis būrys),[1][2][5] κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος στο Ραϊχσκομισαριάτ Όστλαντ. Οι δολοφονίες έλαβαν χώρα από τον Ιούλιο του 1941 έως τον Αύγουστο του 1944 κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Πονάρι (γνωστό σήμερα ως Πανιέριαϊ), ένα προάστιο στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Στο Πονάρι δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 Εβραίοι,[α] μαζί με περίπου 20.000 Πολωνούς,[2][9] και 8.000 Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου, εκ των οποίων οι περισσότεροι βρίσκονταν στη Βίλνα (Βίλνιους) και το νεοσύστατο Γκέτο της Βίλνας.[3][10]
Η Λιθουανία και τα Βαλτικά κράτη αποτέλεσαν τις πρώτες περιοχές πέρα από τη Γερμανοκρατούμενη Πολωνία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπου οι Ναζί δολοφονούσαν μαζικά Εβραίους ως τμήμα της Τελικής Λύσης.[β] Από τους 70.000 Εβραίους που ζούσαν στη Βίλνα προπολεμικά (σύμφωνα με τον Σνάιντερ), μόνο 7.000 Εβραίοι επιβίωσαν του πολέμου.[12] Σύμφωνα με εκτίμηση του Ζέντλις, ζούσαν περίπου 80.000 Εβραίοι στη πόλη, ενώ η πόλη είχε πληθυσμό 160.000 κατοίκων.[13] Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος και άλλες πηγές, μέχρι το τέλος του 1941 είχαν σκοτωθεί περίπου 50.000 Εβραίοι.[14][15]
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Unlike the Jews of sovereign Lithuania before 1939 (or the Generalbezirk Litauen after Operation Barbarossa), who had their own complex identity and could be described retroactively as either Polish, Lithuanian or Russian,[6] the Jews of the Wilno region were citizens of sovereign Poland before the German-Soviet invasion of September 1939; and thousands of refugees from German-occupied Poland kept arriving.[7] In October 1939 the city was handed over to Lithuania. On the eve of its Soviet annexation in June 1940, Vilna was home to around 100,000 newcomers, including 85,000 Poles, 10,000 Jews, and 5,000 Belorussians and Russians.[8] Ethnic Lithuanians represented less than 0.7 percent of the inhabitants of the city.[9][p. 4]
- ↑ According to Miller-Korpi (1998), one of the areas to first experience the totality of Hitler’s "Final Solution" for the Jews were the Baltic countries.[11] Her opinion nevertheless was challenged by Dr. Samuel Drix (Witness to Annihilation), and Jochaim Schoenfeld (Holocaust Memoirs) who argued that the Final Solution began in Distrikt Galizien.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 KŚZpNP (2003). «Investigation of the mass murder of Poles in 1941–1944 at Ponary near Wilno by functionaries of German police and the Lithuanian collaborationist forces» (στα Polish). Documents of the Ongoing Investigation (Institute of National Remembrance). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-10-17. https://web.archive.org/web/20071017215515/http://www.ipn.gov.pl/portal.php?serwis=pl&dzial=194&id=3327. Ανακτήθηκε στις 2020-09-27.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Michalski, Czesław (στα Polish). Ponary — the Golgotha of Wilno. Konspekt nº 5, Winter 2000–01, Academy of Pedagogy in Kraków. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-12-24. https://web.archive.org/web/20081224124407/http://www.wsp.krakow.pl/konspekt/konspekt5/ponary.html. Ανακτήθηκε στις 2020-09-27.
- ↑ 3,0 3,1 Kazimierz Sakowicz, Yitzhak Arad, Ponary Diary, 1941–1943: A Bystander's Account of a Mass Murder, Yale University Press, 2005, (ISBN 0-300-10853-2), Google Print.
- ↑ «Wileńszczyzna». Rzeczpospolita wirtualna (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022.
- ↑ Bubnys, Arūnas (2004). German and Lithuanian Security Police, 1941–44 [Vokiečių ir lietuvių saugumo policija] (στα Λιθουανικά). Vilnius: Lietuvos gyventojų genocido ir rezistencijos tyrimo centras. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2006.
- ↑ Mendelsohn, Ezra (1993). On Modern Jewish Politics. Oxford University Press. σελ. 8. ISBN 0-19-508319-9. Also in: Abley, Mark (2003). Spoken Here: Travels Among Threatened Languages. Houghton Mifflin Books. σελίδες 205, 277–279. ISBN 0-618-23649-X.
- ↑ Balkelis (2013), 'Red Cross'., σελ. 248
- ↑ Balkelis, Tomas (2013). Omer Bartov· Eric D. Weitz, επιμ. Nationalizing the Borderlands. Shatterzone of Empires: Coexistence and Violence in the German, Habsburg, Russian, and Ottoman Borderlands. σελίδες 246–252. ISBN 978-0253006318.
- ↑ 9,0 9,1 Niwiński, Piotr (2011). Ponary : the Place of "Human Slaughter" (στα Πολωνικά, Αγγλικά, και Λιθουανικά). Warsaw: Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu; Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczpospolitej Polskiej, Departament Współpracy z Polonią. σελίδες 25–26.
- ↑ Piotrowski, Tadeusz (1997). Poland's Holocaust
. McFarland & Company. σελ. 168. ISBN 0-7864-0371-3.
- ↑ Miller-Korpi, Katy (1998). The Holocaust in the Baltics. University of Washington, Department papers online. Internet Archive, March 7, 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2008.
- ↑ Snyder, Timothy (2003). The Reconstruction of Nations: Poland, Ukraine, Lithuania, Belarus, 1569-1999. Yale University Press. σελίδες 84–89. ISBN 0-300-10586-X – μέσω Google Books, preview.
- ↑ Sedlis, Steven P.· Grodin, Michael A. (2014). The Establishment of a Public Health Service in the Vilna Ghetto. Jewish Medical Resistance in the Holocaust. Berghahn Books. σελ. 148. ISBN 978-1782384182.
- ↑ Baumel, Judith Tydor· Laqueur, Walter (2001). The Holocaust Encyclopedia. Yale University Press. σελ. 254. ISBN 0300138113. Also in: Shapiro, Robert Moses (1999). Holocaust Chronicles: Individualizing the Holocaust Through Diaries and Other Contemporaneous Personal Accounts. KTAV Publishing House. σελ. 162. ISBN 0881256307.
- ↑ Woolfson, Shivaun (2014). Holocaust Legacy in Post-Soviet Lithuania: People, Places and Objects. Bloomsbury Publishing. σελ. 3. ISBN 978-1472522955.
