Σκαλάνι Ηρακλείου
Συντεταγμένες: 35°16′56″N 25°11′11″E / 35.28222°N 25.18639°E
| Σκαλάνι | |
|---|---|
 | |
  Σκαλάνι | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα[1] |
| Περιφέρεια | Κρήτης |
| Περιφερειακή Ενότητα | Ηρακλείου |
| Δήμος | Ηρακλείου |
| Γεωγραφία και Στατιστική | |
| Γεωγραφικό Διαμέρισμα | Κρήτη |
| Νομός | Ηρακλείου |
| Υψόμετρο | 230 |
| Πληθυσμός | 1.180 (2011) |
| Πληροφορίες | |
| Κατηγορία | χωριό |
Το Σκαλάνι (επίσημο: Σκαλάνιον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης Κοινότητος του Δήμου Ηρακλείου στην Περιφεριακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην Επαρχία Πεδιάδος του νομού Ηρακλείου. Η θέση του είναι νοτιοανατολικά του υψώματος Προφήτης Ηλίας. Η απόστασή του από το Ηράκλειο είναι 10,8 χλμ. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και με την αμπελοκαλλιέργεια. Παράγει σταφίδα και λάδι και μεταξύ άλλων στο χωριό λειτουργεί ΟΤΕ, πλατεία, Δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο και υδρεύεται από την πηγή Φουντάνα. Στον οικισμό βρίσκονται οι εκκλησίες του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, με πανήγυρη στις 29 Αυγούστου, και του Αγίου Γεωργίου. Το 1980, έπειτα από έρευνα, ήρθε στο φως το ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Μηνά στην περιοχή Αποσάμι. Πρόκειται για το μοναδικό μοναστήρι του αγίου σε ολόκληρη την Κρήτη.
Κοινότητα Σκαλανίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκτός από την έδρα της, η Κοινότητα Σκαλανίου περιλαμβάνει και τον οικισμό Σπήλια. Η απογραφή του 2011 αναφέρει:
- Σκαλάνιον, το (1.180)
- Σπήλια, τα (49)
Συνολικά η κοινότητα έχει 1.229 κατοίκους.
Η Κοινότητα εκπροσωπείται από πενταμελές Συμβούλιο με επικεφαλής τον Πρόεδρο κ. Κωνσταντίνο Στειακάκη.
Κοινοτάρχες Σκαλανίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως Πρόεδροι της Κοινότητος Σκαλανίου.
| περίοδος | όνομα |
|---|---|
| 1978–1986 | Ζερβάκης Εμμανουήλ |
| 1986–1994 | Σιγανός Ιωάννης |
| 1994–1998 | Εργαζάκης Μιχαήλ |
| 2015–2019 | Τρουλιτάκης Ελευθέριος |
| 2019– | Στειακάκης Κωνσταντίνος |
Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε πολλά συμβόλαια (1271, 1281, 1301, 1302) αναφέρεται Scalarea, Acalari, Scallare, Schallaro, όμως προφανώς πρόκειται για λανθασμένη γραφή ή εσφαλμένης ανάγνωσης. Σε νεότερα έγγραφα αναφέρεται με τη σωστή ονομασία. Το 1320 το βρίσκουμε Scalani στο Catasticum Sanctorum Apostolorum μεταξύ των χωριών της Paracandia, δηλαδή της περιοχής της πόλης[2].Το 1583 αναγράφεται Scalagni et Camignó με 204 κατοίκους[3] και τότε στην επαρχία Πεδιάδος. Η τοποθεσία που βρισκόταν το χωριό Καμινό δεν είναι γνωστό. Την ίδια περίοδο ήταν φέουδο του Μάρκου Σαλαμών. Το 1583 διατέθηκε από τον ίδιο για δωρεές στους γιους του[4].
Στην ενετική απογραφή του 1583 αναφέρονται δύο οικισμοί, Spiglia Epano με 55 κατοίκους και Spiglia Catto[3] με 42 κατοίκους στην επαρχία Πεδιάδος. Ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το 1630 το αναφέρει ως Scalagni και στην τουρκική απογραφή του 1671 ως Iskalani. Στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834 ως Scalara με 10 χριστιανικές και 6 τουρκικές οικογένειες. Στην απογραφή του 1881 είχε 321 Χριστιανούς και 159 Τούρκους κατοίκους.[5]
Στις αρχές Ιουνίου του 1941, τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής προχώρησαν σε εκτελέσεις κατοίκων του χωριού ως αντίποινα για τις απώλειες που υπέστησαν λίγες μέρες νωρίτερα κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης[6].
Απογραφές πληθυσμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πορεία πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές:[5]
| Απογραφή | 1900 | 1920 | 1928 | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Πληθυσμός | 376 | 538 | 685 | 838 | 839 | 787 | 693 | 726 | 933 | 1.180 |
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
- ↑ S. Borsari, Il dominio veneziano a Creta, ecc. p. 28
- ↑ 3,0 3,1 Καστροφύλακας, K 95, 1583.
- ↑ Κ. Μέρτζιος, Κρητικά συμβόλαια, Κρητ. Χρονικά. ΙΘ΄, 130.
- ↑ 5,0 5,1 Σπανάκης, Στέργιος (1993). Πόλεις και χωριά της Κρήτης στο πέρασμα των αιώνων, τόμος Β. Ηράκλειο: Γραφικές Τέχνες Γ. Δετοράκης. σελ. 716.
- ↑ Heinz A. Richter, Η μάχη της Κρήτης, εκδόσεις Γκοβόστη, σελ. 415.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||