Σαρλ-Ωγκυστέν Σαιντ-Μπεβ
Ο Σαρλ-Ωγκυστέν Σαιντ-Μπεβ (γαλλικά: Charles-Augustin Sainte-Beuve) (1804-1869) ήταν Γάλλος συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας, θεμελιωτής της νεότερης λογοτεχνικής κριτικής.
Με τις μελέτες του για τη γαλλική λογοτεχνία από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, θεωρείται ένας από τους πιο σεβαστούς και σημαντικότερους λογοτεχνικούς κριτικούς στη Γαλλία του 19ου αιώνα.[10]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σαρλ-Ωγκυστέν Σαιντ-Μπεβ γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1804 στη Βουλώνη και μεγάλωσε ορφανός από πατέρα, που ήταν βασιλικός εισπράκτορας φόρων, με τη μητέρα και τη θεία του. Στη Βουλώνη ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι όπου διδάχθηκε ρητορική και φιλοσοφία στο Κολέγιο Καρλομάγνος και στη συνέχεια στο Κολλέγιο Μπουρμπόν, όπου σπούδασε γαλλική, αγγλική και γερμανική ρομαντική λογοτεχνία, καθώς και χημεία και φυσιολογία. Το 1823 αποφοίτησε και άρχισε να σπουδάζει ιατρική (1824–27) αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του, παρόλο που το 1828 εργάστηκε στο νοσοκομείο Σεντ Λουί.[11] Ξεκινώντας τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία από το 1824, συνέβαλε με λογοτεχνικά δοκίμια, τις Πρώτες Δευτέρες, στην εφημερίδα Globe (Σφαίρα). Στο Παρίσι, ο Σαιντ-Μπεβ έκανε κοσμική ζωή και σύχναζε στα κοσμικά και φιλολογικά σαλόνια της εποχής, όπως στο σαλόνι της κυρίας Ρεκαμιέ και αργότερα, κατά τη Β΄ Γαλλική Αυτοκρατορία, στο σαλόνι της πριγκίπισσας Ματθίλδης Βοναπάρτη, εξαδέλφης του αυτοκράτορα.
Το 1827 συνδέθηκε με φιλία με τον Βικτώρ Ουγκώ και τον λογοτεχνικό κύκλο των ρομαντικών συγγραφέων και ποιητών που προσπάθησε να καθορίσει τις ιδέες του ανερχόμενου ρομαντισμού και την πάλη ενάντια στον κλασικό φορμαλισμό. Ο Σαιντ-Μπεβ συνδέθηκε φιλικά με τον Ουγκώ αφού δημοσίευσε μια ευνοϊκή κριτική για το έργο του συγγραφέα Ωδές και Μπαλάντες, αλλά αργότερα, από το 1831, ο δεσμός που δημιούργησε με τη σύζυγο του Ουγκώ, Αντέλ, είχε ως αποτέλεσμα την αποξένωσή τους. [12]Περιέργως, όταν ο Σαιντ-Μπεβ έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1845, το τελετουργικό καθήκον της ομιλίας υποδοχής ανετέθη στον Ουγκώ.
Σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η λογοτεχνική του άνοδος ξεκίνησε το 1828 με το έργο Ιστορικός και κριτικός πίνακας της γαλλικής ποίησης και του θεάτρου του 16ου αιώνα, ένα ιστορικό-κριτικό έργο που ανίχνευε την αναγεννησιακή προέλευση της ποίησης των ρομαντικών συγγραφέων. Τα επόμενα χρόνια έγραψε συλλογές ποίησης.
Το 1830, μετά την Ιουλιανή Επανάσταση, οι κοινωνικές του ανησυχίες τον οδήγησαν πρόσκαιρα στην προσχώρησή του στις θεωρίες του Σαινσιμωνισμού. Έγραφε δοκίμια για τις σημαντικότερες εφημερίδες του Παρισιού και το 1834 έγραψε το εν μέρει αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Ηδυπάθεια.
Ως μελετητής, εξέδωσε την Ιστορία του Πορ-Ρουαγιάλ (1837–1859), πιθανώς το σημαντικότερο έργο του Σαιντ-Μπεβ, μια λεπτομερή ιστορία του αβαείου Γιανσενιστών του Πορ Ρουαγιάλ, κοντά στο Παρίσι, που δεν επηρέασε μόνο την ιστοριογραφία της θρησκευτικής πίστης, αλλά και τη φιλοσοφία της ιστορίας και την ιστορία της αισθητικής.[13]
Από το 1840 ως το 1848, ο Σαιντ-Μπεβ κατείχε τη θέση του επιμελητή στη βιβλιοθήκη Μαζαρέν. Το 1845 διορίστηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. [14]Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του 1848 στην Ευρώπη, έδωσε διαλέξεις στη Λιέγη με θέμα Ο Σατωμπριάν και η λογοτεχνική ομάδα του. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1849 και ξεκίνησε τη σειρά επίκαιρων στηλών του, Συνομιλίες της Δευτέρας στην εφημερίδα Le Constitutionnel (Ο Συνταγματικός).
Το 1855, ο Σαιντ-Μπεβ έλαβε την έδρα του καθηγητή λατινικής ποίησης στο Κολλέγιο της Γαλλίας, αλλά οι παραδόσεις του οδήγησαν σε αναταραχή μεταξύ κυρίως των ριζοσπαστών φοιτητών, οπότε σύντομα απαγορεύτηκαν. Όταν οι διδακτικές του δραστηριότητες στην Εκόλ Νορμάλ του Παρισιού (1857–61) έληξαν, αποσύρθηκε στην ιδιωτική ζωή. Το 1865, έγινε Γερουσιαστής, και υπό αυτήν την ιδιότητα διακρίθηκε για τους λόγους του για ελευθερία του λόγου και του Τύπου.
Ο Σαιντ-Μπεβ είναι επίσης γνωστός για τα αποφθέγματά του.[15]
Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, υπέφερε από ισχυρούς πόνους που προκαλούσαν λίθοι της κύστης. Πέθανε έπειτα από μια αποτυχημένη εγχείρηση στο Παρίσι στις 13 Οκτωβρίου 1869 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο του Μονπαρνάς.
Μονομαχία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1830, ο Σαιντ-Μπεβ συναντήθηκε με τον Πωλ-Φρανσουά Ντυμπουά, συνιδιοκτήτη της εφημερίδας Le Globe, για μονομαχία στο δάσος της Ρομαινβίλ. Οι δύο μονομάχοι έριξαν τέσσερις βολές στη βροχή χωρίς να χτυπηθούν. Ο Σαιντ-Μπεβ, που δεν είχε αφήσει την ομπρέλα του κατά τη διάρκεια της μονομαχίας, παρατήρησε: «Καλύτερα νεκρός παρά βρεγμένος».[16]
Λογοτεχνική κριτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το σημαντικότερο μέρος του έργου του είναι η λογοτεχνική κριτική. Αποτελείται από τις πολυάριθμες μελέτες του για πρόσωπα και έργα της γαλλικής λογοτεχνίας από τη Γαλλική αναγέννηση έως την εποχή του, που δημοσιεύτηκαν ως άρθρα στις σημαντικότερες εφημερίδες του Παρισιού και αργότερα συγκεντρώθηκαν σε τόμους. Πρόκειται για ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών με απόλυτα τεκμηριωμένη ακρίβεια και άσκησαν σημαντική επιρροή στα γαλλικά γράμματα. Επιδίωξή του ήταν πάντα η ολόπλευρη μελέτη των μεγάλων συγγραφέων και ιδιαίτερα η τεκμηριωμένη διερεύνηση της πνευματικής τους διαμόρφωσης.[17]
Η μέθοδος γραφής του Σαιντ-Μπεβ, η οποία βασίζονταν στη μελέτη της βιογραφίας και των ιστορικών εγγράφων που συνδέονταν με έναν συγγραφέα, θεωρείται ότι αποτελεί ρήξη και ανανέωση της λογοτεχνικής κριτικής και έτσι ο Σαιντ-Μπεβ θεωρείται ο θεμελιωτής της νεότερης λογοτεχνικής κριτικής.[18]
Επικρίσεις - αντιπαλότητες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μία από τις βασικές θέσεις του Σαιντ-Μπεβ ήταν ότι, για να κατανοηθεί ένας συγγραφέας και το έργο του, ήταν απαραίτητο να κατανοήσουμε τη βιογραφία αυτού του καλλιτέχνη. Ο Μαρσέλ Προυστ αμφισβήτησε αυτήν τη θεωρία και την απέρριψε σε ένα σύνολο δοκιμίων που εκδόθηκαν με τον τίτλο, Contre Sainte-Beuve (Κατά του Σαιντ-Μπεβ).[19]
Θεωρείται ότι ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, παθιασμένος αφηγητής της γαλλικής κοινωνίας της εποχής του, στις Χαμένες Ψευδαισθήσεις απεικόνισε τον Σαιντ-Μπεβ στη μορφή του ταλαντούχου και αδίστακτου δημοσιογράφου Λυσιέν Σαρντόν. [20] Και από την πλευρά του, ο Σαιντ-Μπεβ έγραφε αρνητικές κριτικές για τα μυθιστορήματα του Μπαλζάκ.[21]
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θεωρητικό έργο
- Tableau Historique et Critique de la Poésie Française et du Théâtre Français au XVIe Siècle (2 τόμοι, 1828) - Ιστορικός και κριτικός πίνακας της γαλλικής ποίησης και του θεάτρου του 16ου αιώνα.
- Histoire du Port Royal (5 τόμοι, 1840–1859) - Ιστορία του Πορ Ρουαγιάλ
- Portraits Littéraires (3 τόμοι, 1844, 1876–78) - Λογοτεχνικά πορτρέτα.
- Portraits Contemporains (5 τόμοι, 1846, 1869–71) - Σύγχρονα πορτρέτα.
- Portraits de Femmes (1844, 1870) - Πορτραίτα γυναικών.
- Causeries du Lundi (16 τόμοι, 1851–1881) - Συνομιλίες της Δευτέρας.
- Nouveaux Lundis (13 τόμοι, 1863–1870) - Καινούργιες Δευτέρες.
- Premiers Lundis (3 τόμοι, 1874–75) - Πρώτες Δευτέρες
- Étude sur Virgile (1857) - Μελέτη περί του Βιργιλίου
- Chateaubriand et son Groupe Littéraire (2 τόμοι, 1860) - Ο Σατωμπριάν και η λογοτεχνική ομάδα του. Έκδοση τριών σειρών μαθημάτων που έδωσε στη Λωζάνη, στην Εκόλ Νορμάλ του Παρισιού και στη Λιέγη.
- Le Général Jomini (1869) - Ο στρατηγός Ζομινί.
- Madame Desbordes-Valmore (1870) Κυρία Ντεμπόρντ-Βαλμόρ.
- M. de Talleyrand (1870) - Ταλλεϋράνδος.
- P.-J. Proudhon (1872) - Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν.
- Chroniques Parisiennes (1843–1845 και 1876) - Παρισινά χρονικά.
- Les Cahiers de Sainte-Beuve (1876) Τα τετράδια του Σαιντ-Μπεβ.
- Mes Poisons (1926) - δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του με τον τίτλο Τα δηλητήριά μου.
Μυθιστορήματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Volupté (1834) - Ηδυπάθεια, το μόνο αξιόλογο μυθιστορηματικό του έργο.
- Madame de Pontivy (1839).
- Christel (1839).
- La Pendule (1880).
Ποίηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Vie, Poésies et Pensées de Joseph Delorme (1829) - Ζωή, ποιήματα και σκέψεις του Zoζέφ Ντελόρμ
- Les Consolations (1830) - Οι Παραμυθίες.
- Pensées d'août (1837) - Οι αυγουστιάτικες σκέψεις
- Livre d'Amour (1843) Το βιβλίο της αγάπης
- Poésies Complètes (1863) - Ποιητικά Άπαντα
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119234123. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /71093. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ 3,0 3,1 3,2 «Annuaire prosopographique : la France savante» 145. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ CONOR.SI. 21580899.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2019.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ 7,0 7,1 (Γαλλικά) senat.fr. senateur-2nd-empire/sainte_beuve_charles_augustin0246e2. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 «Académie française» (Γαλλικά) charles-augustin-sainte-beuve.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 biografieonline
.it /biografia-charles-augustin-de-sainte-beuve. - ↑ . «britannica.com/biography/Charles-Augustin-Sainte-Beuve».
- ↑ . «library.syr.edu/digital/guides/s/sainte-beuve».
- ↑ . «huffingtonpost.fr/jeannine-hayat/sainte-beuve-victor-hugo-amour».
- ↑ . «biography.yourdictionary.com/charles-augustin-sainte-beuve».
- ↑ . «academie-francaise.fr/les-immortels/charles-augustin-sainte-beuve».
- ↑ . «gnomikologikon.gr/Σαρλ-Ωγκυστέν Σαιν-Μπεβ, 1804-1869/Γάλλος κριτικός».
- ↑ Sainte-Beuve : Exposition organisée pour le cent cinquantième anniversaire de sa naissance, Bibliothèque nationale, 1955, 67 pages, p. 13.
- ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Sainte-Beuve,_Charles_Augustin».
- ↑ . «etudes-litteraires.com/sainte-beuve».[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ . «geni.com/people/Charles-Sainte-Beuve/».
- ↑ . «memim.com/charles-augustin-sainte-beuve».
- ↑ . «debalzac.wordpress.com/Balzac et Sainte-Beuve/Une inimitié à l'origine du Lys dans la vallée».