Ζυλιέτ Ρεκαμιέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζυλιέτ Ρεκαμιέ
Η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ, πορτρέτο του Φρανσουά Ζεράρ, μουσείο Καρναβαλέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Juliette Récamier (Γαλλικά)
Γέννηση3  Δεκεμβρίου 1777
Λυών[1][2][3]
Θάνατος11  Μαΐου 1849[4][5][3]
Παρίσι[1][2][3]
Αιτία θανάτουχολέρα
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο της Μονμάρτρης
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[3]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταοικοδέσποινα λογοτεχνικού σαλονιού
συγγραφέας
κοσμικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςJacques-Rose Récamier
ΣυγγενείςAmélie Lenormant (ανιψιά)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Ζαν Φρανσουάζ Ζυλιέτ Ρεκαμιέ (γαλλικά: Jeanne Françoise Julie Adélaïde Récamier) γεννήθηκε το 1777 στη Λυών και πέθανε το 1849 στο Παρίσι, ήταν Γαλλίδα οικοδέσποινα σαλονιού στο Παρίσι, όπου στις αρχές του 19ου αιώνα συγκεντρώνονταν οι μεγαλύτερες διασημότητες του πολιτικού, λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κόσμου.[7]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1777 στη Λυών και ήταν κόρη του Ζαν Μπερνάρ, βασιλικού συμβούλου της Λυών, ο οποίος το 1784 διορίστηκε γενικός εισπράκτορας στο Παρίσι. Σπούδασε σε μοναστηριακό σχολείο στη Λυών και το 1793, σε ηλικία 15 ετών, μέσα στη δίνη της Γαλλικής Επανάστασης παντρεύτηκε τον πλούσιο τραπεζίτη Ζακ Ρεκαμιέ, 30 χρόνια μεγαλύτερό της, με τον οποίο ανέπτυξαν μια στοργική και πλατωνική σχέση: θεωρείται ότι ήταν φυσική του κόρη.[8]

Κοσμική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κυρία Ρεκαμιέ, πίνακας του Ζαν-Λουί Νταβίντ,1800, Λούβρο

Από το 1797, η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ, 19 ετών, ξεκίνησε την κοινωνική της ζωή, διατηρώντας ένα σαλόνι που σύντομα έγινε τόπος συνάντησης της εκλεκτής κοινωνίας. Η ομορφιά και η γοητεία της οικοδέσποινας, μιας από τις «Τρεις Χάριτες» της εποχής του Διευθυντηρίου, μαζί με την Ζοζεφίν ντε Μπωαρναί και την Τερέζα Ταλιέν, συγκέντρωναν πλήθος θαυμαστών. Το σκηνικό του αρχοντικού της, η πρώην κατοικία του Ζακ Νεκέρ που αποκτήθηκε τον Οκτώβριο του 1798 και διακοσμήθηκε πλούσια από τον αρχιτέκτονα Λουί-Μαρτέν Μπερτώ, συνέβαλε στη φήμη των δεξιώσεων της. Η επιρροή της μαντάμ Ρεκαμιέ ήταν αξιοσημείωτη στην εξάπλωση της μόδας με έμπνευση σπό την Αρχαιότητα (Αυτοκρατορικός ρυθμός) που επικράτησε κατά την Πρώτη Αυτοκρατορία. Ήταν από τις πρώτες που ντύθηκε στο «ελληνικό στυλ». Το μέγαρο Ρεκαμιέ απέκτησε τέτοια φήμη που έγινε γρήγορα τόπος που όλοι οι διακεκριμένοι επαρχιώτες και ξένοι έπρεπε να επισκεφτούν. Γνώρισε τη μαντάμ ντε Σταέλ, με την οποία συνδέθηκε με στενή φιλία. Την περίοδο της Υπατείας στο σαλόνι της σύχναζαν πολλές προσωπικότητες, όπως οι Αντουάν και Ματιέ ντε Μονμορανσί, ο Λουκιανός Βοναπάρτης, ο στρατηγός Ζαν-Βικτόρ Μορώ και ο Ζαν-Μπατίστ Μπερναντότ, αργότερα Κάρολος ΙΔ΄της Σουηδίας. Το έτος 1800 σηματοδότησε το ύψος της οικονομικής δύναμης του Ζακ Ρεκαμιέ.[9]

Δυσκολίες και εξορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κυρία Ρεκαμιέ, πίνακας του Φρανσουά Ζεράρ, 1805 (μουσείο Καρναβαλέ)

Αλλά σύντομα η κατάσταση άλλαξε και επηρέασε την κοσμική και κοινωνική θέση της κυρίας Ρεκαμιέ. Φίλη με αντιπάλους του Ναπολέοντα, όπως η μαντάμ ντε Σταέλ, η κυρία Ρεκαμιέ έγινε κεντρικό πρόσωπο στην αντίδραση προς το καθεστώς του Ναπολέοντα. Οι δεξιώσεις στο σαλόνι της, που έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην πολιτική και πνευματική ζωή της εποχής, απαγορεύτηκαν με ανεπίσημη εντολή του Βοναπάρτη. Η μαντάμ ντε Σταέλ, οι Μονμορανσί και άλλοι φίλοι της και τακτικοί επισκέπτες στο σαλόνι της, εξορίστηκαν από το Παρίσι. Το 1804, όταν ο Ναπολέων έγινε αυτοκράτορας, η ίδια αρνήθηκε τέσσερις φορές μια θέση κυρίας των τιμών στην αυτοκρατορική αυλή.

Οι οικονομικές δυσκολίες του συζύγου της, από το 1805, ανάγκασαν το ζευγάρι να αλλάξει τρόπο ζωής και στη συνέχεια πούλησαν το αρχοντικό τους. Το 1811, ο Ναπολέων ενοχλημένος από τις συμπάθειές της προς τους αντιπάλους του, την εξόρισε μακριά από το Παρίσι.[10]

Η μαντάμ Ρεκαμιέ αποσύρθηκε τότε στο κάστρο Κοπέ κοντά στη Γενεύη, κατοικία της μαντάμ ντε Σταέλ, όπου δημιούργησε με τον πρίγκιπα Αύγουστο της Πρωσίας σχέση που θα κατέληγε σε γάμο, αλλά ο σύζυγός της αρνήθηκε να της δώσει διαζύγιο. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1814 και συνδέθηκε με τον Μπενζαμέν Κονστάν.

Η ζωή στο μοναστήρι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το δωμάτιο της κυρίας Ρεκαμιέ στο μοναστήρι, πίνακας του Φρανσουά-Λουί Ντεζυίν, 1826, Λούβρο

Το 1819, έπειτα από νέα οικονομική κατάρρευση του συζύγου της, αποσύρθηκε στο μοναστήρι Αμπεΰ ω Μπουά στο Παρίσι, το οποίο νοίκιαζε διαμερίσματα σε κυρίες της παλιάς αριστοκρατίας, όπου νοίκιασε διαμέρισμα και μετέφερε το σαλόνι της. Την περίοδο αυτή άρχισε ο μακροχρόνιος δεσμός της με τον Σατωμπριάν.

Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οι δεξιώσεις της συγκέντρωναν γύρω της, με πρωταγωνιστή τον Σατωμπριάν, τα πιο λαμπρά μυαλά της εποχής: πολιτικούς στοχαστές όπως οι Βικτόρ Κουζέν, Σαιν-Μαρκ Ζιραρντέν, Εντγκάρ Κινέ, Αλεξίς ντε Τοκβίλ, νέους συγγραφείς όπως οι Λαμαρτίνος, Σαιντ-Μπεβ, Μπαλζάκ, καλλιτέχνες όπως ο Φρανσουά Ζεράρ, ο Ζοζέφ Σινάρ, ο Αντόνιο Κανόβα, διάσημους ηθοποιούς όπως ο Ταλμά, η Ρασέλ κ.λπ.

Η Ζυλιέτ Ρεκαμιέ πέθανε στις 11 Μαΐου 1849 στο Παρίσι, θύμα της επιδημίας χολέρας που είχε ξεσπάσει εκείνη τη χρονιά στη Γαλλία.[7]

Στην τέχνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλοί καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν προτομές[11] και πορτρέτα της, μεταξύ των οποίων ο Ζαν-Λουί Νταβίντ (Λούβρο), ο Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ και ο Φρανσουά Ζεράρ (μουσείο Καρναβαλέ). [12]Το δωμάτιό της έχει ανασυσταθεί και εκτίθεται στο Λούβρο. Το 1859 εκδόθηκαν οι Αναμνήσεις της και η Αλληλογραφία της. [13]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12215767d. Ανακτήθηκε στις 6  Ιανουαρίου 2018.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 WeChangEd. www.wechanged.ugent.be/wechanged-database/.
  4. (Αγγλικά) SNAC. w6gb404x. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Madame-de-Recamier. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo2015870307. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  7. 7,0 7,1 . «guides.loc.gov/women-of-the-french-revolution/juliette-recamier». [νεκρός σύνδεσμος]
  8. . «geriwalton.com/juliette-recamier-french-salon-hostess/». 
  9. . «encyclopedia.com/women/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/recamier-juliette-1777-1849». 
  10. . «historyswomen.com/women-who-ruled/jeanne-francoise-juliette-recamier/». 
  11. . «getty.edu/art/collection/objects/1194/joseph-chinard-bust-of-juliette-recamier-1777-1849-french-about-1801-1802/». 
  12. . «napoleon.org/en/history-of-the-two-empires/paintings/portrait-of-juliette-recamier/». 
  13. . «offlinepost.gr/2020/09/07/juliette-recamier». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Juliette Récamier στο Wikimedia Commons