Σάντορ Πέταιφι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Σάντορ Πέτεφι)
Σάντορ Πέταιφι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Petőfi Sándor (Ουγγρικά)
Γέννηση1  Ιανουαρίου 1823[1][2][3]
Κίσκουρος
Θάνατος31  Ιουλίου 1849 (πιθανώς)[1][2][3]
Albești
Αιτία θανάτουπεσών σε μάχη
ΨευδώνυμοRónai Sándor και Andor deák
Χώρα πολιτογράφησηςΟυγγαρία
ΘρησκείαΛουθηρανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΟυγγρικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
Γαλλικά
Γερμανικά
Ουγγρικά[4][5][6]
ΣπουδέςΓυμνάσιο Φασόρι (1833–1834)
Piarist Gymnasium of Budapest (1834–1835)
Pápai Református Kollegium (1841–1842)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής[5][7]
μεταφραστής
ηθοποιός
συγγραφέας[8]
Αξιοσημείωτο έργοd:Q466479
d:Q784741
John the Valiant
d:Q784950
Nemzeti dal
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαOpposition Party
Οικογένεια
ΣύζυγοςΓιούλια Σέντρεϊ (1847–1849)
ΤέκναΖολτάν Πέταιφι
ΓονείςMária Hrúzová
ΑδέλφιαIstván Petőfi
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΤαγματάρχης
Πόλεμοι/μάχεςΟυγγρική Επανάσταση του 1848
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σάντορ Πέταιφι ή Πέτοφι (ουγγρικά: Sándor Petőfi, [ˈʃaːndor ˈpɛtøːfi], γεννημένος Πέτροβιτς [Petrovics],[9][10] σλοβακικά: Alexander Petrovič‎‎, [9] σερβικά: Александар Петровић‎‎; 1 Ιανουαρίου 1823 – πιθανότατα 31 Ιουλίου 1849)[11] ήταν Ούγγρος ποιητής και φιλελεύθερος επαναστάτης. Θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Ουγγαρίας και ήταν μια από τις βασικές προσωπικότητες της Ουγγρικής Επανάστασης του 1848. Είναι ο συγγραφέας του Nemzeti dal (Εθνικό Τραγούδι), το οποίο λέγεται ότι ενέπνευσε την επανάσταση στο Βασίλειο της Ουγγαρίας που εξελίχθηκε σε πόλεμο για την ανεξαρτησία από την Αυστριακή Αυτοκρατορία. Το πιθανότερο είναι ότι πέθανε στη μάχη του Σέγκεσβαρ, μια από τις τελευταίες μάχες του πολέμου.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέταιφι γεννήθηκε το πρωί της Πρωτοχρονιάς του 1823, στην πόλη Κίσκερες, στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Ο πληθυσμός του Κίσκερες ήταν κυρίως Σλοβακικής καταγωγής ως συνέπεια της πολιτικής ανασυγκρότησης των Αψβούργων που σχεδιάστηκε για να εγκαταστήσει, όπου ήταν δυνατόν, μη Ούγγρους σε περιοχές που καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των τουρκικών πολέμων.[12] Το πιστοποιητικό γέννησής του, στα λατινικά, αναφέρει το όνομά του ως Alexander Petrovics,[9][10] όπου Alexander είναι το λατινικό αντίστοιχο του ουγγρικού Sándor. Ο πατέρας του, Ίστβαν (Στέφανος) Πέτροβιτς, ήταν χασάπης και ξενοδόχος και ήταν δεύτερης γενιάς Σέρβος[13][14][15] ή Σλοβάκος[11][16] μετανάστης στη Μεγάλη Ουγγρική Πεδιάδα.[17] Η Μαρία Χρουζ (Mária Hrúz), η μητέρα του Πέτοφι, ήταν υπηρέτρια και πλύστρα πριν από το γάμο της. Ήταν Σλοβακικής καταγωγής και μιλούσε ουγγρικά με κάτι σαν προφορά.[18] Οι γονείς του Πέτοφι συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Μάγκλοντ, παντρεύτηκαν στο Άσοντ και μετακόμισαν στο Κίσκερες ένα χρόνο πριν από τη γέννηση του ποιητή.[12]

Οι γονείς του Πέτοφι (ζωγραφισμένο από τον Πέτριτς Σόμα Όρλαϊ)

Η οικογένεια έζησε για κάποιο διάστημα στο Σαμπάντσαλας, όπου ο πατέρας του είχε ένα σφαγείο. Μέσα σε δύο χρόνια, η οικογένεια μετακόμισε στην Κίσκουνφελεχαζα και ο Πέτοφι πάντα έβλεπε την πόλη ως το πραγματικό του σπίτι. Ο πατέρας του προσπάθησε να δώσει στον γιο του την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και τον έστειλε σε λύκειο, αλλά όταν ο Σάντορ ήταν 15 ετών, η οικογένεια πέρασε μια οικονομικά δύσκολη περίοδο, λόγω των πλημμυρών του Δούναβη το 1838 και της χρεοκοπίας ενός συγγενή του. Ο Σάντορ έπρεπε να εγκαταλείψει το λύκειο στο οποίο φοιτούσε στη Σελέμτσμπανια (σήμερα Banská Štiavnica στη Σλοβακία). Έκανε μικροδουλειές σε διάφορα θέατρα στην Πέστη, εργάστηκε ως δάσκαλος στο Ostffyasszonyfa και πέρασε μερικούς μήνες ως στρατιώτης στο Σόπρον.

Μετά από μια ανήσυχη περίοδο ταξιδιών, ο Πέτοφι φοίτησε στο κολέγιο στο Πάπα, όπου συνάντησε τον Μορ Γιόκαϊ. Ένα χρόνο αργότερα, το 1842, το ποίημά του «A borozó» (Ο οινοπότης) δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο λογοτεχνικό περιοδικό Athenaeum με το όνομα Sándor Petrovics. Στις 3 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, δημοσίευσε το ποίημα με το επίθετο «Petőfi» για πρώτη φορά.

Ο Πέτοφι ενδιαφερόταν περισσότερο για το θέατρο. Το 1842 μπήκε σε ένα περιοδεύοντα θίασο, αλλά έπρεπε να τον αφήσει για να κερδίσει χρήματα. Έγραφε για μια εφημερίδα, αλλά δεν μπορούσε να βγάλει αρκετά από αυτήν. Υποσιτισμένος και άρρωστος, πήγε στο Ντέμπρετσεν, όπου οι φίλοι του τον βοήθησαν να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Το 1844 περπάτησε από το Ντέμπρετσεν στην Πέστη για να βρει εκδότη για τα ποιήματά του και τα κατάφερε. Τα ποιήματά του γίνονταν όλο και πιο δημοφιλή. Βασίστηκε σε λαογραφικά στοιχεία και λαϊκούς, παραδοσιακούς στίχους που μοιάζουν με τραγούδια.

Μεταξύ των μεγαλύτερων έργων του είναι το έπος «János Vitéz» (Ιωάννης ο Γενναίος, 1845). Το ποίημα είναι ένα παραμύθι που ξεχωρίζει για το μήκος του, τα 370 τετράστιχα χωρισμένα σε 27 κεφάλαια και για το έξυπνο παιχνίδι των λέξεων. Έχει αποκτήσει τεράστια δημοτικότητα στην Ουγγαρία,[note 1] ωστόσο, ο Πέτοφι αισθάνθηκε επηρεασμένος από τον εκδότη του, Ίμρε Βάχοτ, να συνεχίσει να γράφει ποιήματα λαογραφικού στυλ, ενώ ήθελε να χρησιμοποιήσει τη δυτική εκπαίδευσή του και να γράψει για τα αυξανόμενα επαναστατικά πάθη. (Η κυβερνητική λογοκρισία θα είχε δυσχεράνει τη δημοσίευση τέτοιων έργων.)

Γάμος και οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιούλια Σέντρεϊ, σύζυγος του Πέταιφι
Δαγκεροτυπία του Πέταιφι, 1844

Το 1846, γνώρισε την Γιούλια Σέντρεϊ στην Τρανσυλβανία. Παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο, παρά την άρνηση του πατέρα της, και πέρασαν το μήνα του μέλιτος στο κάστρο του Κόμη Σάντορ Τέλεκι, ο μόνος αριστοκράτης ανάμεσα στους φίλους του Πέταιφι. Ο μόνος γιος τους, Ζόλταν, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1848.[19]

Πολιτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέταιφι κυριεύτηκε περισσότερο από τις σκέψεις μιας παγκόσμιας επανάστασης. Αυτός και η Γιούλια μετακόμισαν στην Πέστη, όπου εντάχθηκε με μια ομάδα ομοϊδεατών φοιτητών και διανοουμένων που συναντιόντουσαν τακτικά στο Café Pilvax [hu]. Εργάστηκαν για την προώθηση της ουγγρικής ως γλώσσας λογοτεχνίας και θεάτρου, που παλαιότερα βασιζόταν στα γερμανικά.[20] Το πρώτο μόνιμο ουγγρικό θέατρο (Pesti Magyar Színház), το οποίο αργότερα έγινε το Εθνικό Θέατρο, άνοιξε εκείνη την εποχή (1837).

Η Ουγγρική Επανάσταση του 1848[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των διαφόρων νεαρών ηγετών της επανάστασης, που ονομάζονταν Márciusi Ifjak (Νεολαία του Μαρτίου), ο Πέταιφι ήταν το κλειδί για την έναρξη της επανάστασης στην Πέστη. Υπήρξε συν-συγγραφέας και συγγραφέας, αντίστοιχα, των δύο σημαντικότερων γραπτών εγγράφων: του 12 Pont (12 Σημεία, αιτήματα προς τον Γενικό Κυβερνήτη των Αψβούργων) και του «Nemzeti Dal», το επαναστατικό του ποίημα.

Όταν τους έφτασαν τα νέα της επανάστασης στη Βιέννη στις 15, ο Πέταιφι και οι φίλοι του αποφάσισαν να αλλάξουν την ημερομηνία της «Εθνοσυνέλευσης» (μια συγκέντρωση όπου μια αίτηση προς τη συνέλευση των Ούγγρων ευγενών θα εγκρινόταν από τον λαό), από τις 19 Μαρτίου έως τις 15. Το πρωί της 15ης, ο Πέταιφι και οι επαναστάτες ξεκίνησαν πορεία γύρω από την πόλη της Πέστης, διαβάζοντας το ποίημά του και τα «12 Σημεία» στο αυξανόμενο πλήθος, το οποίο προσέλκυσε χιλιάδες. Επισκεπτόμενοι τυπογράφους κήρυξαν το τέλος της λογοκρισίας και τύπωσαν το ποίημα και το «12 Σημεία».

Τα πλήθη ανάγκασαν τον δήμαρχο να υπογράψει τα «12 σημεία» και αργότερα πραγματοποίησαν μια μαζική διαδήλωση μπροστά από το νεόκτιστο Εθνικό Μουσείο και μετά πέρασαν στη Βούδα στην άλλη όχθη του Δούναβη. Όταν το πλήθος συγκεντρώθηκε μπροστά από το αυτοκρατορικό κυβερνητικό συμβούλιο, οι εκπρόσωποι του αυτοκράτορα Φερδινάνδου θεώρησαν ότι έπρεπε να υπογράψουν τα «12 σημεία». Καθώς ένα από τα σημεία ήταν η ελευθερία των πολιτικών κρατουμένων, το πλήθος κινήθηκε για να χαιρετήσει τον πρόσφατα απελευθερωμένο επαναστάτη ποιητή Μιχάλι Τάντσιτς.

Η δημοτικότητα του Πέταιφι μειώθηκε καθώς η ανάμνηση της ένδοξης ημέρας ξεθώριασε και η επανάσταση ακολούθησε τον δρόμο της υψηλής πολιτικής: στην ηγεσία των ευγενών. Όσοι στη συνέλευση των ευγενών στο Ποζσόνυ, (σήμερα Μπρατισλάβα) πίεζαν για πιο αργές μεταρρυθμίσεις την ίδια εποχή, τις οποίες παρέδωσαν στον Αυτοκράτορα στις 13, αλλά τα γεγονότα τους είχαν ξεπεράσει για λίγο. Ο Πέταιφι διαφώνησε με τη Συνέλευση και επέκρινε την άποψή τους για τους στόχους και τις μεθόδους της Επανάστασης. (Ο συνάδελφός του Τάντσιτς φυλακίστηκε ξανά από τη νέα κυβέρνηση.) Στις γενικές εκλογές, ο Πέταιφι έθεσε υποψηφιότητα στην πατρίδα του, αλλά δεν κέρδισε κάποια έδρα. Εκείνη την εποχή, έγραψε το πιο σοβαρό ποίημά του, Az Apostol (Ο Απόστολος). Ήταν ένα έπος για έναν φανταστικό επαναστάτη που, μετά από πολλά βάσανα, επιχειρεί, αλλά αποτυγχάνει, να δολοφονήσει έναν φανταστικό βασιλιά.

Ο Πέτεφι εντάχθηκε στον Ουγγρικό Επαναστατικό Στρατό και πολέμησε υπό τον Πολωνό Φιλελεύθερο Στρατηγό Γιούζεφ Μπεμ, στον στρατό της Τρανσυλβανίας. Ο στρατός ήταν αρχικά επιτυχής εναντίον των στρατευμάτων των Αψβούργων, αλλά αφού ο Τσάρος Νικόλαος Α' της Ρωσίας επενέβη για να υποστηρίξει τους Αψβούργους, ηττήθηκε. Ο Πέτοφι εθεάθη για τελευταία φορά ζωντανός στη μάχη του Σέγκεσβαρ στις 31 Ιουλίου 1849.

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέταιφι πιστεύεται ότι σκοτώθηκε στη μάχη κατά τη διάρκεια της μάχης του Σέγκεσβαρ από τον Αυτοκρατορικό Ρωσικό Στρατό. Ένας Ρώσος στρατιωτικός γιατρός κατέγραψε στο ημερολόγιό του μια αφήγηση του θανάτου του Πέταιφι.  Καθώς το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ επίσημα, οι φήμες για την επιβίωση του Πέταιφι επέμειναν. Στο αυτοβιογραφικό του roman a clef Πολιτικές Μόδες (Politikai divatok, 1862), ο Μορ Γιόκαϊ φαντάστηκε την «ανάσταση» του αείμνηστου φίλου του. Στο μυθιστόρημα ο Πέταιφι (ο χαρακτήρας που ονομάζεται Pusztafi) επιστρέφει δέκα χρόνια αργότερα ως μια άθλια, ντεκλασέ φιγούρα που έχει χάσει την πίστη του σε όλα, συμπεριλαμβανομένης της ποίησης.

Αν και για πολλά χρόνια εικαζόταν ο θάνατός του στο Σέγκεσβαρ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 οι Σοβιετικοί ερευνητές βρήκαν αρχεία που αποκάλυψαν ότι μετά τη μάχη περίπου 1.800 Ούγγροι αιχμάλωτοι πολέμου οδηγήθηκαν στη Σιβηρία. Εναλλακτικές θεωρίες προτείνουν ότι ήταν ένας από αυτούς και πέθανε από φυματίωση το 1856.[21] Το 1990, οργανώθηκε μια αποστολή στο Μπαργκούζιν, Μπουργιατία, Σιβηρία, όπου οι αρχαιολόγοι ισχυρίστηκαν ότι έφεραν στο φως τον σκελετό του Πέταιφι.[22] Επιπλέον, στην Ουγγαρία έχουν ένα ρητό για αυτόν: "Eltűnt, mint Petőfi a ködben" (Εξαφανίστηκε, όπως ο Πέταιφι στην ομίχλη).

Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πέταιφι ξεκίνησε την καριέρα του ως ποιητής με τα «δημοφιλή τραγούδια κατάστασης», ένα είδος στο οποίο ανήκει το πρώτο του ποίημα, A borozó («Ο οινοπότης», 1842). Είναι το τραγούδι ενός πότη που υμνεί τη θεραπευτική δύναμη του κρασιού να διώχνει όλα τα προβλήματα. Αυτό το είδος ψευδο-λαϊκού τραγουδιού δεν ήταν ασυνήθιστο στην ουγγρική ποίηση της δεκαετίας του 1840, αλλά ο Πέταιφι σύντομα ανέπτυξε μια πρωτότυπη και φρέσκια φωνή που τον έκανε να ξεχωρίσει. Έγραψε πολλά δημοτικά τραγούδια με θέμα το κρασί, τον έρωτα, τους ρομαντικούς ληστές κ.α. Πολλά από αυτά τα πρώιμα ποιήματα έχουν γίνει κλασικά, για παράδειγμα το ποίημα αγάπης A virágnak megtiltani nem lehet («Δεν μπορείς να απαγορεύσεις το λουλούδι», 1843) ή το Befordultam a konyhára («Μπήκα στην κουζίνα», 1843) που χρησιμοποιεί την αρχαία μεταφορά της αγάπης και της φωτιάς με παιχνιδιάρικο και κάπως προκλητικό τρόπο.

Η επιρροή της λαϊκής ποίησης και του λαϊκισμού του 19ου αιώνα είναι πολύ σημαντική στο έργο του Πέταιφι, αλλά υπάρχουν και άλλες επιρροές: ο Πέταιφι άντλησε πηγές όπως οι τόποι της σύγχρονης πίησης-αλμανάκ με ευρηματικό τρόπο και ήταν εξοικειωμένος με τα έργα σημαντικών λογοτεχνικών φιγούρες της εποχής του, συμπεριλαμβανομένων των Πέρσι Σέλλεϋ, Πιερ-Ζαν ντε Μπερανζέ και Χάινριχ Χάινε.

Η πρώιμη ποίηση του Πέταιφι συχνά ερμηνεύτηκε ως κάποιο είδος παιχνιδιού ρόλων, λόγω του ευρέος φάσματος καταστάσεων και φωνών που δημιούργησε και χρησιμοποιούσε. Ωστόσο, πρόσφατες ερμηνείες εφιστούν την προσοχή στο γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο όλη η λυρική ποίηση μπορεί να γίνει κατανοητή ως παιχνίδι ρόλων, γεγονός που καθιστά την κατηγορία των «ποιημάτων ρόλων» (που επινοήθηκαν ειδικά για τον Πέταιφι) περιττή. Ενώ χρησιμοποιούσε μια ποικιλία φωνών, ο Πέταιφι δημιούργησε μια καλοσχηματισμένη περσόνα για τον εαυτό του: έναν χαρμόσυνο, επίμονο μοναχικό που αγαπά το κρασί, μισεί κάθε είδους όρια και είναι παθιασμένος με ό,τι νιώθει. Σε ποιήματα όπως το Jövendölés («Προφητεία», 1843) φαντάζεται τον εαυτό του ως κάποιον που θα πεθάνει νέος αφού κάνει σπουδαία πράγματα. Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται στην επαναστατική ποίηση των τελευταίων χρόνων του.

Η επιρροή της σύγχρονης αλμανάκ-ποίησης μπορεί να φανεί καλύτερα στον κύκλο ποιημάτων Cipruslombok Etelke sírjára («Κλαδιά Κυπαρισσιού για τον τάφο της Ετέλκε», 1845). Αυτά τα συναισθηματικά ποιήματα, που αφορούν τον θάνατο, τη θλίψη, την αγάπη, τη μνήμη και τη μοναξιά γράφτηκαν μετά τον θάνατο ενός ερωτικού ενδιαφέροντος του Πέταιφι, Έτελκε Τσάπο.

Στα έτη 1844–1845, η ποίηση του Πέταιφι γινόταν όλο και πιο λεπτή και ώριμη. Εμφανίστηκαν νέα θέματα, όπως το τοπίο. Το ποίημά του με τη μεγαλύτερη επιρροή είναι το Az Alföld («Οι πεδιάδες»), στο οποίο λέει ότι η πατρίδα του, οι ουγγρικές πεδιάδες είναι πιο όμορφες και πολύ πιο αγαπητές από τα Καρπάθια βουνά. Επρόκειτο να γίνει το θεμέλιο μιας μακρόχρονης μόδας: αυτή των πεδιάδων ως το τυπικό ουγγρικό τοπίο.

Τιμές και μνημεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άγαλμα Πέτοφι στη Βουδαπέστη

Μετά τη συντριβή της Επανάστασης, η γραφή του Πέταιφι έγινε εξαιρετικά δημοφιλής, ενώ η επαναστατικότητά του χρησίμευε ως πρότυπο από τότε για τους Ούγγρους επαναστάτες και τους επίδοξους επαναστάτες κάθε πολιτικού χρώματος.

Ο Ούγγρος συνθέτης και σύγχρονός του Φραντς Λιστ συνέθεσε το κομμάτι για πιάνο Dem Andenken Petőfis (Στη μνήμη του Πέταιφι) προς τιμήν του. Ο Λιστ έχει επίσης μελοποιήσει αρκετά από τα ποιήματα του Πέταιφι.

Το 1911, ένα άγαλμα του Σάντορ Πέταιφι Petőfi στήθηκε στη Μπρατισλάβα, στην Κεντρική Πλατεία. Το 1918, αφού ο στρατός της πρόσφατα ανεξάρτητης Πρώτης Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας κατέλαβε την πόλη, το άγαλμα δυναμιτίστηκε.[23][24] Μετά από αυτό το γλυπτό επιβιβάστηκε προσωρινά μέχρι την αφαίρεσή του και αντικαταστάθηκε με ένα άγαλμα του Σλοβάκου ποιητή Πάβολ Όρσαγκ Χβιέζντοσλαβ.[25] Σήμερα, υπάρχει ένα άγαλμα του Πέταιφι στον κήπο Μέντικ (Medická záhrada).[26]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ο Μπορίς Παστερνάκ παρήγαγε περίφημες μεταφράσεις των ποιημάτων του Πέταιφι στη ρωσική γλώσσα.

Το ουγγρικό τραπεζογραμμάτιο των 10 φιορίνιων που ίσχυε μεταξύ 1947 και 1992 απεικόνιζε τον Σάντορ Πέταιφι στην εμπρόσθια όψη.

Ένα υπερφυσικών διαστάσεων άγαλμα από τερακότα του Σάντορ Πέταιφι βρίσκεται κοντά στο άκρο της Πέστης της γέφυρας Έρσεμπετ, έργο των Μίκλος Ίσο και Άντολφ Χούσαρ. Παρόμοια αγάλματα Πέταιφι ιδρύθηκαν και σε πολλές άλλες πόλεις, κατά τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα.[27]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Έχει μεταφερθεί σε πολλές ταινίες και μιούζικαλ και σήμερα θεωρείται κλασσικό έργο της ουγγρικής λογοτεχνίας.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11919432z. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w67w6p0h. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11919432z. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Petőfi, Alexander» (Γερμανικά) σελ. 84.
  6. ↑ CONOR.SI. 9092707.
  7. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/26179. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 LUCINDA MALLOWS (2008). BRADT TRAVEL GUIDE BRATISLAVA, THE. Bradt Travel Guides. σελ. 7. ISBN 9781841622293. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Sándor Petőfi· George Szirtes (2004). John the Valiant. Hesperus Press. σελ. 1. ISBN 9781843910848. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Magyar Életrajzi Lexikon 1000–1990. Mek.oszk.hu. Retrieved 17 October 2011.
  12. ↑ 12,0 12,1 Anton N. Nyerges (1973). Joseph M. Értavy-Baráth, επιμ. Petof̋i. Hungarian Cultural Foundation. σελίδες 22–197. ISBN 9780914648048. 
  13. ↑ Vesti – Na današnji dan, 31. jul. B92 (31 July 2006). Retrieved 17 October 2011.
  14. ↑ Kahn, Robert, A. (26 Νοεμβρίου 1980). A history of the Habsburg Empire, 1526–1918. ISBN 9780520042063. 
  15. ↑ Milošević, Petar (2010). Storija srpske književnosti. Belgrade: Službeni glasnik. σελ. 442. ISBN 978-86-519-0448-9. 
  16. ↑ Nemzetközi Magyar Filológiai Társaság (1996). Hungarian studies: HS., Volumes 11–12. Akadémiai Kiadó. 
  17. ↑ Rein Taagepera, The Finno-Ugric republics and the Russian state, Routledge, 1999, p. 84.
  18. ↑ Illyés Gyula: Petőfi Sándor. Mek.iif.hu. Retrieved 17 October 2011.
  19. ↑ Petőfi Zoltán. Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine. 40 felett. Retrieved 15 March 2012.
  20. ↑ A PESTI MAGYAR SZÍNHÁZ ÉPÍTÉSE ÉS MEGSZERVEZÉSE György Székely – Ferenc Kerényi (eds.): MAGYAR SZÍNHÁZTÖRTÉNET 1790–1873. Chapter I.III.4. Budapest, Akadémiai Kiadó 1990
  21. ↑ Sandor Petofi (Hungarian poet) – Britannica Online Encyclopedia. Encyclopædia Britannica. Retrieved 17 October 2011.
  22. ↑ Adam Makkai (1996). In Quest of the 'Miracle Stag'. University of Illinois Press. σελ. 298. ISBN 0-9642094-0-3. 
  23. ↑ «A vándorló Petőfi». Madách-Posonium Kft. n.d. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιανουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2008. 
  24. ↑ Ferenc Keszeli, "Pozsony... Anno... Századfordulós évtizedek, hangulatok képes levelezõlapokon ", pp. 122, 150 and 154 (Hungarian).
  25. ↑ Ferenc Keszeli, "Pozsony... Anno... Századfordulós évtizedek, hangulatok képes levelezõlapokon ", p. 150, p. 154 (Hungarian)/
  26. ↑ Mallows, Lucinda (2009). Bratislava. σελ. 191. ISBN 9781841622293. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2012. 
  27. ↑ Marcel Cornis-Pope, John Neubauer, HISTORY OF THE LITERARY CULTURES OF EAST-CENTRAL E, John Benjamins Publishing Company, 2010, pp 15–16
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σάντορ_Πέταιφι&oldid=9994011"