Πολωνοί στη Γαλλία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πολωνοί στη Γαλλία
Συνολικός πληθυσμός
1.000.000 (Γαλλική Διπλωματία 2022)[1]
Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς
Ιλ-ντε-Φρανς, Νορ-Πα-ντε-Καλαί, Αλσατία, Λωρραίνη, Σαντρ-Βαλ ντε Λουάρ, Ρον-Αλπ, Ακουιτανική Γαλατία, Πουατού-Σαράντ, Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή
Γλώσσες
Πολωνικά, Γαλλικά
Θρησκεία
Χριστιανισμός, Αθεϊσμός, Αθρησκεία, Ιουδαϊσμός
Σχετιζόμενες εθνικές ομάδες
Πολωνοί, Γάλλοι, Σιλέσιοι

Οι Πολωνοί στη Γαλλία αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες κοινότητες της Πολωνικής Διασποράς στην Ευρώπη. Μεταξύ 500.000 και 1 εκατομμύριο άτομα πολωνικής καταγωγής ζουν στη Γαλλία,[2] συγκεντρωμένοι στην περιοχή Νορ-Πα-ντε-Καλαί, στη μητροπολιτική περιοχή της Λιλ, στη λεκάνη εξόρυξης άνθρακα (Bassin Minier) γύρω από το Λανς και τη Βαλανσιέν και στο Ιλ-ντε-Φρανς.

Εξέχοντα μέλη της πολωνικής κοινότητας στη Γαλλία περιλαμβάνουν τους: Βασιλιά Στανίσουαφ Λεστσίνσκι, Φρεντερίκ Σοπέν, Άνταμ Μιτσκιέβιτς, Άνταμ Γέζι Τσαρτορίσκι, Αλεξάντερ Χότσκο, Μαρία Κιουρί, Μισέλ Πονιατοφσκί, Ρεϊμόν Κοπά, Λουντόβικ Ομπράνιακ, M. Pokora, Έντβαρντ Γκιέρεκ (ο οποίος μεγάλωσε εκεί), Ζαν-Ζακ Γκόλντμαν και Ρενέ Γκοσινί.

Το παλάτι του Στανίσουαφ Λεστσίνσκι στο Βισεμβούργο

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Hôtel Lambert ήταν κέντρο Πολωνών εξόριστων που συνδέονταν με τον Πρίγκιπα Άνταμ Γέζι Τσαρτορίσκι

Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι στενοί δεσμοί μεταξύ του Βασιλείου της Γαλλίας και της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας εδραιώθηκαν τον 16ο αιώνα, όταν απεσταλμένοι από την Πολωνία έπεισαν τον Γάλλο πρίγκιπα, Ερρίκο ντε Βαλουά, να διεκδικήσει την εκλογή του ως Βασιλιάς της Κοινοπολιτείας. Ο Βαλουά κέρδισε και βασίλεψε για δύο χρόνια στην Πολωνία, αλλά παραιτήθηκε αφού κληρονόμησε τον γαλλικό θρόνο ως Ερρίκος Γ΄. Η βασίλισσα σύζυγος του Λουδοβίκου ΙΕ΄ και γιαγιά αρκετών από τους διαδόχους του ήταν η Μαρία Λεστσίνσκα (1703-1768).[3]

Γαλλική Επανάσταση και Ναπολεόντειοι πόλεμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλά μέλη της πολωνικής Σλάχτα κατέφυγαν στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Ναπολέοντα, όταν 100.000 Πολωνοί προσπάθησαν να αποβάλουν τη ρωσική κυριαρχία στην Πολωνία στις αρχές του 19ου αιώνα. Πολλοί είχαν καταταγεί για να πολεμήσουν στον Grande Armée (Μεγάλος Στρατός), όπως ο Γιούζεφ Πονιατόφσκι, ο Λούντβικ Ματέους Ντεμπόφσκι, Πολωνοί διοικητές των Ναπολεόντειων Πολέμων και Πολωνοί λεγεωνάριοι.[4]

Μεγάλη Μετανάστευση (1831-1870)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Πολωνική Βιβλιοθήκη στο Παρίσι, που ιδρύθηκε το 1838, προστέθηκε το 2003 στο Μητρώο Μνήμης του Κόσμου της UNESCO .
Η Notre-Dame-de-l'Assomption είναι η κύρια πολωνική εκκλησία του Παρισιού.

Η λεγόμενη Μεγάλη Μετανάστευση ήταν η πλημμύρα των εξόριστων μετά τη Νοεμβριανή Εξέγερση του 1830-1 και μια γενιά αργότερα, την Ιανουαριανής Εξέγερσης, που αποτελούνταν από πολιτικές ελίτ κυρίως από το Ρωσικό Διαμελισμό της Πολωνίας-Λιθουανίας μεταξύ 1831 και 1870, που εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία.[5]

Το Παλάτι Ποτότσκι στο Παρίσι χτίστηκε στα έτη 1878-1884

Μεσοπόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα άλλο κύμα πολωνικής μετανάστευσης, αυτή τη φορά σε αναζήτηση χειρωνακτικής εργασίας, σημειώθηκε μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όταν προσλήφθηκαν ως συμβασιούχοι για να εργαστούν προσωρινά στη Γαλλία. Μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Πολωνοί πρόσφυγες διέφυγαν επίσης από τη ναζιστική ή σοβιετική κατοχή.[6]

Πολωνική αντίσταση κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Πολωνίας, μια συγκεκριμένη ομάδα Πολωνικής Αντίστασης, η Polska Organizacja Walki o Niepodleglosc – Οργάνωση Polonaise de Lutte pour l'Indépendance (POWN), δημιουργήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1941, από τον Πολωνό γενικό πρόξενο στο Παρίσι, Α. Καβαλκόφσκι (κωδικό όνομα Justyn), και πολέμησε δίπλα στη Γαλλική Αντίσταση. Υπήρχαν επίσης άλλα κινήματα της Πολωνικής Αντίστασης στη Γαλλία, με πιο αξιοσημείωτα πρώην στρατιώτες από το Τάγμα Ντομπρόφσκι που είχαν πολεμήσει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, που συνέχισαν τον αγώνα τους ενάντια στο φασισμό στο FTP-MOI. Από το 1941, ακτιβιστές του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Βόρεια Γαλλία είχαν επίσης ιδρύσει δύο κινήματα αντίστασης, την Οργάνωση S και την Orzel Bialy (Λευκός Αετός). Το 1944 ιδρύθηκαν Πολωνικές Επιτροπές Εθνικής Απελευθέρωσης για να υποστηρίξουν τον κομμουνιστικό πολωνικό στρατό. Υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ των αντιστασιακών της POWN, υπό την εξουσία της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης με έδρα το Λονδίνο και των κομμουνιστών αντιστασιακών του FTP-MOI.[7]

Γάλλοι Πολωνοί μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν οι κομμουνιστές ανέλαβαν την εξουσία στην Πολωνία, αρκετές χιλιάδες Γάλλοι Πολωνοί αποφάσισαν να πάνε και να ζήσουν στον «σοσιαλιστικό παράδεισο», καθώς ορισμένοι Αρμένιοι στη Γαλλία μετακόμισαν στην Αρμενική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία.[8]

Υπολογίζεται ότι 100.000 έως 200.000 Πολωνοί ζουν στο Παρίσι και πολλοί φιλοξενούμενοι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα της ΕΕ ζουν σε περιοχές του νότου, συμπεριλαμβανομένων της Αρλ, της Μασσαλίας και του Περπινιάν.[9]

Από το έτος 2012[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αριθμός των νέων Πολωνών που μετανάστευσαν στη Γαλλία έχει πολλαπλασιαστεί, πολλοί είναι φοιτητές και έμποροι και ένα άλλο ποσοστό είναι εκτοπισμένοι εργαζόμενοι που έρχονται από την Πολωνία για να εργαστούν στη Γαλλία. Οι Πολωνοί είναι καλά ενσωματωμένοι στη γαλλική κοινωνία. Ο αριθμός των νέων Πολωνών πολιτών στη Γαλλία ανήλθε σε 350.000 το 2012.[9]

Αξιοσημείωτα πρόσωπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Erwin Dopf. «Présentation de la Pologne». diplomatie.gouv.fr. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2022. 
  2. ↑ Dembik, Christopher (4 November 2010). «Where is France's Polish Community?». The Krakow Post. http://www.krakowpost.com/2418/2010/11. Ανακτήθηκε στις 20 March 2022. 
  3. ↑ Frost, Robert (2015). The Oxford History of Poland–Lithuania. The Making of the Polish–Lithuanian Union, 1385-1569. The Oxford History of Early Modern Europe. I. ISBN 978-0198208693. 
  4. ↑ Zamoyski, Adam (2014). Phantom Terror: The Threat of Revolution and the Repression of Liberty 1789–1848. Λονδίνο: William Collins. 
  5. ↑ Zamoyski, Adam (1999). Holy Madness: Romantics, Patriots and Revolutionaries 1776–1871. Λονδίνο: Weidenfeld & Nicolson. 
  6. ↑ Janine Ponty (1985). «Les travailleurs polonais en France, 1919-1939» (στα γαλλικά). Revue des études slaves 57 (4). 
  7. ↑ Nentwik, Stanislas. «La résistance polonaise en France» (στα γαλλικά). Gazeto Beskid. http://www.beskid.com/resistance.html. Ανακτήθηκε στις 2009-11-12. 
  8. ↑ Lane, Thomas· Wolanski, Marian (2009). Poland and European Integration: The Ideas and Movements of Polish Exiles in the West, 1939–91. Springer. σελ. 18. ISBN 978-0-2302-71784. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Europe: where do people live?». The Guardian. https://www.theguardian.com/news/datablog/2012/jan/26/europe-population-who-lives-where. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πολωνοί_στη_Γαλλία&oldid=10243798"