Μετάβαση στο περιεχόμενο

Οίκος του Μονμορανσύ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οίκος του Μονμορανσύ
Πληροφορίες ασχολίας
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Ο Αν του Μονμορανσύ, 1530, του Ζαν Κλουέ.

Ο Οίκος του Moνμορανσύ, γαλλ.: Maison de Montmorency, ήταν μία από τις παλαιότερες και πιο διακεκριμένες οικογένειες ευγενών στη Γαλλία.

Το οικογενειακό όνομα Moνμορανσύ προήλθε από το κάστρο τους στο pays de France, που καταγράφηκε στα λατινικά ως Mons Maurentiacus, το 993. Το Mαυρεντιάκους, το όνομα της περιοχής γύρω από το κάστρο, σήμαινε "κτήμα του Μαυρεντίου", πιθανότατα Γαλατο-Ρωμαίου γαιοκτήμονα. Το χωριό που μεγάλωσε κοντά στο κάστρο ήταν επίσης γνωστό ως Moνμορανσύ και είναι όνομα της σύγχρονης κοινότητας Moνμορανσύ, του Βαλ-ντ'Ουάζ νομού, στην άμεση γειτνίαση του Ανγκιάν-λε-Μπαιν και του Σαιν-Ντενί, περίπου 15 χλμ. βορειοδυτικά του Παρισιού. [1]

Οικόσημο του Montmorency
(βασισμένο σε απεικόνιση του 13ου αιώνα στο Καθεδρικός Ναός Notre-Dame de Chartres)

Η οικογένεια, από την πρώτη της εμφάνιση στην ιστορία στο πρόσωπο τού Μπουσάρ Α΄ του Μονμορανσύ τον 10ο αι., έχει δώσει έξι κοντόσταυλους και δώδεκα στρατάρχες της Γαλλίας, αρκετούς ναύαρχους και καρδινάλιους, πολλούς μεγάλους αξιωματικούς του Στέμματος και μεγάλους μαγίστρους διαφόρων ιπποτικών ταγμάτων. Ο Ερρίκος Δ' της Γαλλίας είπε κάποτε, ότι αν ποτέ ο Οίκος των Βουρβόνων εκλείψει (από άρρενα μέλη), καμία ευρωπαϊκή οικογένεια δεν άξιζε το γαλλικό στέμμα περισσότερο από τον Οίκο του Μονμορανσύ. Ο γιος τού Μπουσάρ Α΄, Tιμπώ του Μονμορανσύ, ήταν ο πρόγονος των κυρίων του Moνλερύ. [1]

Ο Mατθαίος Α΄ του Moνμορανσύ έλαβε το 1138 τη θέση του κοντόσταυλου και απεβίωσε το 1160. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Αλίν, φυσική κόρη του Ερρίκου Α' της Αγγλίας, η δεύτερη ήταν η Aδελαΐδα του Μωριέν, χήρα του Λουδοβίκου ΣΤ' και μητέρα του Λουδοβίκου Ζ', και σύμφωνα με τον Αντρέ Ντουσέν, μοιράστηκε την αντιβασιλεία της Γαλλίας με τον Συζέ, κατά τη διάρκεια της απουσίας του τελευταίου βασιλιά στη Β΄ Σταυροφορία. [1]

Ο Mατθαίος Β΄ του Moνμορανσύ είχε σημαντικό μερίδιο στη νίκη του Μπουβίν (1214). Καθώς έπιασε 12 εχθρικές σημαίες στο Μπουβίν, του επετράπη από τον βασιλιά να ζωγραφίσει 12 αετούς στο οικόσημό του. Έγινε επίσης κοντόσταυλος το 1218. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου Η΄ διακρίθηκε κυρίως στη νότια Γαλλία (Nιόρ, Λα Ροσέλ, Μπορντώ). Κατά την άνοδο του Λουδοβίκου Θ' ήταν ένα από τα κύρια υποστηρίγματα της αντιβασίλισσας Λευκής της Καστίλλης και κατάφερε να φέρει όλους τους υποτελείς σε υπακοή. Απεβίωσε το 1230. [1]

Ο μικρότερος γιος του, Γκυ, με δικαίωμα από τη μητέρα του, έγινε επικεφαλής του Οίκου των Λαβάλ. Το παλαιότερο γαλλόφωνο πανεπιστήμιο του Καναδά, το Πανεπιστήμιο Λαβάλ, πήρε το όνομά του από τον Φρανσουά ντε Μονμορανσύ-Λαβάλ, πρώτο επίσκοπο της Νέας Γαλλίας και ιδρυτή της Σχολής του Κεμπέκ, από τότε που εμφανίστηκε το Παναπιστήμιο Λαβάλ. [1]

Ο Αν του Μονμορανσύ, που λέγεται ότι ονομάστηκε έτσι από την ανάδοχό του Άννα της Βρετάνης, ήταν ο πρώτος που έλαβε τον τίτλο του δούκα (1551). [1]

Ο μεγαλύτερος γιος του, Φρανσουά ντε Μονμορανσύ (1530-1579), νυμφεύτηκε τη Ντιάν, φυσική κόρη του Ερρίκου Β'. [1]

Ένας άλλος γιος, ο Ερρίκος Α΄ (1534–1614), ο οποίος έγινε δούκας του Μονμορανσύ με το τέλος τού αδελφού του το 1579, ήταν κυβερνήτης του Λανγκντόκ από το 1563. Ως ηγέτης του κόμματος που ονομαζόταν Πολιτικοί (Politiques) είχε εξέχoυσα συμμετοχή στους Γαλλικούς θρησκευτικούς πολέμους. Το 1593 έγινε κοντόσταυλος, αλλά ο Ερρίκος Δ' έδειξε κάποια αγωνία να τον κρατήσει μακριά από το Λανγκεντόκ, το οποίο κυβερνούσε σαν κυρίαρχος πρίγκιπας. [1]

Ο Ερρίκος Β΄ (1595 – 30 Οκτωβρίου 1632), γιος του δούκα Ερρίκου Α΄, διαδέχθηκε τον τίτλο το 1614, έχοντας προηγουμένως γίνει μέγας Ναύαρχος. Ήταν επίσης κυβερνήτης του Λανγκεντόκ. Το 1625 νίκησε τον γαλλικό προτεσταντικό στόλο υπό τον Σουμπίζ και κατέλαβε τα νησιά Ρε και Ολερόν, αλλά η ζήλια του Ρισελιέ του στέρησε τα μέσα να ακολουθήσει αυτά τα πλεονεκτήματα. Το 1628-1629 του επετράπη να διοικήσει στρατό εναντίον του δούκα του Ροάν στο Λανγκεντόκ: το 1630 νίκησε τους Πιεμοντέζους και αιχμαλώτισε τον Κάρλο Ντόρια στην Αβιλιάνα, και πήρε το Σαλούτσο. Την ίδια χρονιά έγινε στρατάρχης. Το 1632 προσχώρησε στο κόμμα του Γκαστόν δούκα της Ορλεάνης και τέθηκε επικεφαλής του επαναστατικού στρατού, ο οποίος ηττήθηκε από τον στρατάρχη Ανρύ ντε Σομπέρ στο [[Μάχη του Castelnaudary|Καστελνωνταρί]] (1 Σεπτεμβρίου 1632). Βαριά τραυματισμένος, έπεσε στα χέρια του εχθρού και, εγκαταλειμμένος από τον Γκαστόν, εκτελέστηκε ως προδότης στην Τουλούζη στις 30 Οκτωβρίου. Ο δουκικός τίτλος πέρασε στην αδελφή του Καρλόττα-Μαργαρίτα, πριγκίπισσα του Κοντέ . [1]

Από τους βαρόνους ντε Φοσώ (Fosseux), ένα παρακλάδι της οικογένειας Moνμορανσύ που ιδρύθηκε στη Βραβάντη τον 15ο αι., ξεπήδησαν οι κύριοι του Μπουτεβίλ, μεταξύ των οποίων ήταν και ο ξιφομάχος Φρανσουά ντε Μονμορανσύy-Μπουτεβίλ, ο οποίος αποκεφαλίστηκε το 1627. [1] Ο γιος του Φρανσουά-Ανρί στρατάρχης της Γαλλίας, έγινε δούκας του Πινέ-Λουξεμπούρ με το γάμο του με τη Μαντλέν ντε Κλερμόν, κόρη της Μαργαρίτας-Καρλόττας ντε Λουξεμπούρ, δούκισσας ντε Πινέ. [1]

Ο Σαρλ-Φρανσουά-Φρεντερίκ ντε Μονμορανσύ-Λουξεμπούρ, γιος του στρατάρχη, έγινε δούκας του Μποφώρ το 1688 και δούκας του Moνμορανσύ το 1689. [1]

Το 1767 ο τίτλος του δούκα του Μποφόρ-Μονμορανσύ πέρασε με γάμο σε άλλον κλάδο των Μονμορένσι-Φοσώ. Αυτός ο κλάδος εξαλείφθηκε το 1862, και τον τίτλο πήρε ο δούκας του Βαλανσαί, ο οποίος ανήκε στην οικογένεια Tαλεϋράν-Περιγκόρ και νυμφεύτηκε μία από τις δύο κληρονόμους αυτού του κλάδου (1864). Υπήρχαν πολλά άλλα παρακλάδια της οικογένειας Moνμορανσύ, μεταξύ άλλων και αυτή των κυρίων του Λαβάλ. [1]

Τον 19ο αι. η ιρλανδική οικογένεια Μόρες (Morres) τόνισε την αξίωση για καταγωγή από την οικογένεια Moνμορανσύ. Οι απόγονοι Mόρες επέμειναν να επιβεβαιώνουν τη σύνδεση, και απέκτησαν βασιλική άδεια για να αλλάξουν το όνομά τους, [2] παρά τις αντιρρήσεις που εκφράστηκαν τη δεκαετία του 1860 από αδιαμφισβήτητους απογόνους της οικογένειας Mονμορανσύ στη Γαλλία. 

Ιστορία γενεαλογική του Οίκου του Μονμορανσύ και Λαβάλ, από τον Aντρέ ντε Σεσν (1624).

Κατάλογος των κυρίων του Moνμορανσύ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κύριοι του Μονμορανσύ ήταν: 

Το 1689 ο τίτλος του δούκα του Moνμορανσύ συγχωνεύτηκε με αυτόν του δούκα του Ανγκιάν (Enghien). Ο Λουδοβίκος Γ΄ πρίγκιπας του Κοντέ (1668–1710) έφερε τον τίτλο του δούκα του Μονμορανσύ-Ανγκιάν. Ο τίτλος εξέλιπε το 1830 με τον Οίκο των Βουρβόνων-Κοντέ.

Το οικόσημο των Μονμορανσύ.
Μπουσάρ Α΄
Ούγος ΚαπέτοςΜπουσάρ Β΄
Ροβέρτος Β΄ της ΓαλλίαςΕύδης
Ερρίκος Α΄ της ΓαλλίαςΜπουσάρ Γ΄
Ιωάννης Β΄ ΚομνηνόςΦίλιππος Α΄ της ΓαλλίαςΕρβέ
Ανδρόνικος ΚομνηνόςΛουδοβίκος ΣΤ΄ της ΓαλλίαςΜπουσάρ Δ΄
Ιωάννης Κομνηνός
δούκας της Κύπρου		Ροβέρτος Α΄ του ΝτρεΜατθαίος Α΄
Μαρία Κομνηνή
∞ Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ		Αλίκη του Ντρε
∞ Ραούλ Α΄ του Νεσλ-Σουασόν		Μπουσάρ Ε΄Ματιέ Α΄
ΚΛΑΔΟΣ ΜΑΡΛΥ
Ισαβέλλα Α΄ της ΙερουσαλήμΓερτρούδη του Νεσλ-ΣουασόνΜατθαίος Β΄Αλίκη του ΜονμορανσύΜπουσάρ του Μαρλύ
Φιλίππα της ΚαμπανίαςΕράρ ντε Μπριέν-ΡαμρύΜπουσάρ ΣΤ΄ΠιέρΜπουσάρΘεοβάλδος του Μαρλύ
Ιωάννα ντε Μπριέν-ΡαμερύΜατθαίος Γ΄Ματιέ Β΄
Ματθαίος Δ΄Ματιέ Γ΄
Ιωάννης Α΄Λουί ντε Μαρλύ
Κάρολος
Ιάκωβος
Ιωάννης Β΄
Λουδοβίκος
του Μονμορανσύ-Φοσέ		Γουλιέλμος
Ρολάν
του Μονμορανσύ-Φοσέ		Αν
κοντόσταυλος, στρατάρχης
∞ Μαγδαληνή της Σαβοΐας		Λουίζα
∞ 1.Φερύ ντε Μαϊγύ
2.Γασπάρ Β΄
κόμης του Κολινύ,
μαρεσάλης της Γαλλίας
Κλωντ
του Μονμορανσύ-Φοσέ		Φραγκίσκος
διπλωμάτης, κυβερνήτης
∞ Ντιάν της Γαλλίας		Ερρίκος Α΄
στρατάρχης, κοντόσταυλος
∞ 1.Λουίζ ντε Μπουντός
2.Αντουανέτ ντε Λα Μαρκ		Κάρολος
ναύαρχος, δούκας του Νταμβίλ
∞ Ρενέ ντε Κοσέ
κόμισσα του Σεκονιτνύ		Γουλιέλμος
στρατιωτικός
Φραγκίσκος Α΄
του Μονμορανσύ-Αλλό		Καρλόττα-Μαργαρίτα
∞ Ερρίκος Β΄ των Βουρβόνων του Κοντέ		Ερρίκος Β΄
ναύαρχος, αντιβασ. Ν. Γαλλίας,
∞ Μαρί-Φελισί ντεζ Ουρσέν
Λουδοβίκος
του Μονμορανσύ-Μπουτβίλ		Λουδοβίκος Β΄ των Βουρβόνων-Κοντέ
Φραγκίσκος
του Μονμορανσύ-Μπουτβίλ
Φραγκίσκος Ερρίκος
στρατάρχης της Γαλλίας
∞ Μαγδαληνή του Κλερμόν-Τονέρ,
δούκισσα του Λουξεμβούργου,
πριγκίπισσα του Τινγκρύ,
κόμισσα του Λινύ		Ελισάβετ Αγγελική
∞ Χριστιανός Λουδοβίκος Α΄
δούκας του Μεκλεμβούργου
Χριστιανός Λουδοβίκος
του Μονμορανσύ-Λουξεμπούρ
στρατάρχης της Γαλλίας,
πρίγκιπας του Τινγκρύ

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Lundy, Darryl (15 Ιανουαρίου 2017). «Reymond Hervey de Montmorency». The Peerage. σελ. 34654 § 346534. 
  • Mosley, Charles, επιμ. (2003). Burke's Peerage, Baronetage & Knightage. 1 (107th edition, in 3 volumes έκδοση). Wilmington, Delaware: Burke's Peerage (Genealogical Books). σελ. 1083. 

Απόδοση:

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Dictionnaire de la Noblesse, 1865
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οίκος_του_Μονμορανσύ&oldid=11286117"