Ερρίκος Β΄ του Μονμορανσύ
| Ερρίκος Β΄ του Μονμορανσύ | |
|---|---|
 Ο Ερρίκος Β΄ ντε Μονμορανσί, πορτρέτο ανωνύμου καλλιτέχνη, Μουσείο του Λούβρου | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Henri II de Montmorency (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 30 Απριλίου 1595[1][2] Σαντιγί |
| Θάνατος | 30 Οκτωβρίου 1632[3][4][5] Τουλούζη |
| Αιτία θανάτου | αποκεφαλισμός |
| Τόπος ταφής | Μουλέν |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[6] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | lèse-majesté |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Marie-Félicie des Ursins |
| Γονείς | Ερρίκος Α΄ του Μονμορανσύ και Louise de Budos |
| Αδέλφια | Καρλόττα Μαργαρίτα του Μονμορανσύ |
| Οικογένεια | Οίκος του Μονμορανσύ |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος/στρατός ξηράς |
| Πόλεμοι/μάχες | Γαλλικοί θρησκευτικοί πόλεμοι και War of the Mantuan Succession |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ Στρατάρχης της Γαλλίας Ναύαρχος της Γαλλίας |
| Υπογραφή | |
 | |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ερρίκος Β΄ ντε Μονμορανσί (γαλλικά: Henri II de Montmorency) (1595 - 1632) ήταν Γάλλος ευγενής και στρατιωτικός διοικητής στην εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄. Διετέλεσε ναύαρχος της Γαλλίας, αντιβασιλέας της Νέας Γαλλίας και κυβερνήτης του Λανγκεντόκ, συμμετείχε στους πολέμους εναντίον των Ουγενότων. Στρατάρχης της Γαλλίας το 1630, συνωμότησε με τον Γκαστόν της Ορλεάνης, αδελφό του βασιλιά, εναντίον του καρδινάλου Ρισελιέ. Καταδικάστηκε σε θάνατο για προδοσία και εκτελέστηκε στην Τουλούζη στις 30 Οκτωβρίου 1632.[7]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ερρίκος Β΄ ντε Μονμορανσί γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1595 στο κάστρο του Σαντιγί και ήταν γόνος μιας από τις παλαιότερες και πιο διακεκριμένες οικογένειες στο βασίλειο της Γαλλίας. Ο πατέρας του Ερρίκος Α΄ντε Μονμορανσί ήταν διοικητής του Λανγκεντόκ. Παππούς του ήταν ο στρατάρχης Αν του Μονμορανσύ. Τον βάφτισε ο Ερρίκος Δ΄ και απολάμβανε συνεχώς τα πλεονεκτήματα της βασιλικής στοργής. Η καταγωγή και η προσωπικότητά του τον έκαναν από μικρή ηλικία αγαπητό στη βασιλική αυλή και στον λαό. Περιγράφεται ως «γενναίος, γενναιόδωρος, φιλότιμος, φιλελεύθερος και μεγαλοπρεπής, αγαπητός και σεβαστός από τους στρατιωτικούς». [8]
Το 1612, σε ηλικία 17 ετών έλαβε το αξίωμα του Μεγάλου Ναυάρχου. Το 1614, διαδέχτηκε τον τίτλο του πατέρα του και έγινε επίσης κυβερνήτης του Λανγκεντόκ.[9]
Στον γαλλικό στρατό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ερρίκος έλαβε μέρος στον πόλεμο κατά των Ουγενότων και απέσπασε αρκετά σημαντικά οχυρά τους. Ήταν παρών στις πολιορκίες του Μοντωμπάν το 1621 και του Μονπελιέ το 1622. Με την αναζωπύρωση του εμφυλίου πολέμου το 1625, ο στόλος που στάλθηκε από την Ολλανδία σε βοήθεια του Γάλλου βασιλιά τέθηκε υπό τις εντολές του. Το 1625, νίκησε τον γαλλικό προτεσταντικό στόλο υπό τον Σουμπίζ και κατέλαβε τα νησιά Ρε και Ολερόν, αλλά η αντιπαλότητα με τον καρδινάλιο Ρισελιέ του στέρησε τα μέσα για να συνεχίσει τον αγώνα. [10]
Το 1628–1629, ανέλαβε τη διοίκηση των βασιλικών στρατευμάτων για να πολεμήσει στο Λανγκεντόκ τις δυνάμεις του Ερρίκου δούκα της Ροάν και νίκησε τον διάσημο ηγέτη των Ουγενότων. [11]
Το 1630, είχε μεγάλη επιτυχία ως στρατιωτικός ηγέτης στον πόλεμο εναντίον των Ισπανών στο Πεδεμόντιο (Ιταλία). Νίκησε τους Πιεμοντέζους στη μάχη της Αβιλιάνα, όπου συνέλαβε ο ίδιος τον στρατηγό των εχθρών Κάρλο Ντόρια και πολέμησε σαν κοινός στρατιώτης μέχρι που ο εχθρός απωθήθηκε από το πεδίο της μάχης. Αυτή τη νίκη ακολούθησε η άρση της πολιορκίας του Καζάλ και η κατάληψη του Σαλούτσο. Για αυτά τα κατορθώματα, έλαβε το αξίωμα του Στρατάρχη της Γαλλίας αργότερα το ίδιο έτος. [12]
Στο αντίπαλο στρατόπεδο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο απόγειο της φήμης και της επιρροής του, τον προσέγγισαν οι αντίπαλοι του καρδινάλου Ρισελιέ, πρωθυπουργού του Λουδοβίκου ΙΓ΄. Το 1632, αντιτιθέμενος στις προσπάθειες του Ρισελιέ για συγκεντρωτισμό της εξουσίας και περιορισμό της δύναμης και επιρροής των αριστοκρατών, χρησιμοποίησε τη θέση του ως κυβερνήτη του Λανγκεντόκ και συγκέντρωσε στρατεύματα και χρήματα. Εντάχθηκε στην παράταξη του Γκαστόν, δούκα της Ορλεάνης (αδελφός του βασιλιά) και ανέλαβε τη διοίκηση στρατευμάτων έξι ή επτά χιλιάδων ανδρών. [13]
Οι διαπραγματεύσεις με τη βασιλική πλευρά απέβησαν μάταιες. Ο Ερρίκος βρέθηκε αντιμέτωπος και ηττήθηκε από τον στρατάρχη Σομπέρ στη μάχη του Καστελνωνταρί (1 Σεπτεμβρίου 1632). Προσπαθώντας να επαναλάβει τη νίκη του στην Αβιλιάνα, εισέβαλε στο βασιλικό στρατόπεδο επικεφαλής μερικών ιππέων. Πέρασε ανάμεσα από έξι τάγματα πεζικού εν μέσω συνεχούς βροχής και πολέμησε ενάντια σε συντριπτικά περισσότερους αντιπάλους, μέχρι που το άλογό του έπεσε νεκρό. Βαριά τραυματισμένος, συνελήφθη.[14]
Καταδίκη και εκτέλεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εγκαταλειμμένος από τον Γκαστόν, καταδικάστηκε σε θάνατο από τον ανελέητο και πανίσχυρο Ρισελιέ, για παραδειγματισμό και όλων των υπόλοιπων συνωμοτών.[15] Μάταια όλες οι τάξεις σε όλη τη Γαλλία ζήτησαν χάρη για τη ζωή του. Η μόνη ελάφρυνση της ποινής που δέχθηκε ο Λουδοβίκος ΙΓ΄ ήταν ότι η εκτέλεση δεν θα ήταν δημόσια. Έτσι, στις 30 Οκτωβρίου 1632 ο Ερρίκος Β΄ ντε Μονμορανσί σε ηλικία 37 ετών αποκεφαλίστηκε κεκλεισμένων των θυρών στην εσωτερική αυλή του δημαρχείου της Τουλούζης, με μια συσκευή που έμοιαζε με λαιμητόμο (σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής).
Τα οστά του βρίσκονται στο Μουλέν μαζί με της συζύγου του Μαρί-Φελισί ντεζ Υρζέν, σε μαυσωλείο κοντά στο μοναστήρι στο οποίο η σύζυγός του κατέφυγε μετά τον θάνατό του. Η περιουσία του κατασχέθηκε αλλά το 1643 αποδόθηκε στην αδερφή του Καρλόττα Μαργαρίτα ντε Μονμορανσί. [16]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 GeneaStar. demontmorencyh.
- ↑ 2,0 2,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00079891.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb134963054. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6bk1j0s. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Henri-II-duc-de-Montmorency. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb134963054. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ . «britannica.com/biography/Henri-II-duc-de-Montmorency».
- ↑ François Bluche, « Montmorency », Dictionnaire du Grand Siècle, sous la direction de François Bluche, Fayard, 1990, p. 1060
- ↑ . «saint-pons-de-thomieres.pagesperso-orange.fr/Henri-de-Montmorency».
- ↑ . «1911 Encyclopædia Britannica/Montmorency».
- ↑ . «books.google.gr/Traill, Thomas Stewart, ed. (1858). "Montmorency, Henri II". The Encyclopaedia Britannica: or, Dictionary of arts, sciences and general literature. 15 (8 ed.). A. and C. Black. p. 520.».
- ↑ . «military.wikia.org/wiki/Henri_II_de_Montmorency».
- ↑ Arlette Jouanna, Le Devoir de révolte : La noblesse française et la gestation de l'État moderne (1559-1661), Fayard, 1989
- ↑ . «cairn.info/revue-historique-Le prince, le duc et le ministre : conscience sociale et révolte nobiliaire sous Louis XIII».
- ↑ Yves-Marie Bercé, La naissance dramatique de l'absolutisme 1598-1661, Nouvelle histoire de la France contemporaine, éditions du Seuil, 1992, p. 137-138
- ↑ . «chateaudechantilly.fr/en/history/a-domain-that-is-central-to-history/».
|