Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ

Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ
	Μερική άποψη των νήσων Ντιέγκο Ραμίρεζ
Γεωγραφία
Συντεταγμένες	56°29′S 68°44′W / 56.483°S 68.733°W
Κύρια νησιά	Νήσος Μπαρτολομέ, Νήσος Γκονζάλο
Χώρα
	Χιλή
Περιοχή	Περιοχή XII του Μαγαγιάνες και η Χιλιανή Ανταρκτική
Επαρχία	Χιλιανή Επαρχία της Ανταρκτικής
Δήμος	Ακρωτήριο Χορν
	Σχετικά πολυμέσα

Συντεταγμένες: 56°29′S 68°44′W / 56.483°S 68.733°W / -56.483; -68.733

Οι Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ (ισπανικά: Islas Diego Ramírez‎‎, προφέρεται Ίσλας Ντιέγκο Ραμίρες) είναι ένα σύνολο μικρών υπο-ανταρκτικών νησιών και νησίδων, που βρίσκονται στα νοτιοανατολικά του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, στο βορειοδυτικό άκρο του Πορθμού του Ντρέικ και 105 χλμ. δυτικά-νοτιοδυτικά του Ακρωτηρίου Χορν. Το αρχιπέλαγος διοικητικά ανήκει στον Δήμο Ακρωτηρίου Χορν (Cabo de Hornos (comuna)) της Χιλιανής Επαρχίας της Ανταρκτικής (Provincia Antártica Chilena), η οποία με τη σειρά της αποτελεί τμήμα της Περιοχής Μαγαγιάνες και της Χιλιανής Ανταρκτικής, στη Χιλή.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα νησιά εντοπίστηκαν για πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1619 από την αποστολή Γκαρσία δε Νοδάλ (García de Nodal) και ονομάστηκαν Ντιέγκο Ραμίρεζ προς τιμή του Ισπανού κοσμογράφου και πλοηγού της αποστολής, τον Ντιέγκο Ραμίρεζ δε Αρελάνο (Diego Ramírez de Arellano).

Θεωρούνταν το νοτιότερο σημείο της Γης για 156 χρόνια, μέχρι την ανακάλυψη των Νοτίων Νήσων Σάντουιτς (Islas Sandwich del Sur) το 1775. Ωστόσο, αποτελούν τον νοτιότερο γεωλογικό σχηματισμό της νοτιοαμερικανικής υφαλοκρηπίδας.

Στα νησιά Ντιέγκο Ραμίρεζ, το Ναυτικό της Χιλής εγκατέστησε το 1951 έναν μετεωρολογικό σταθμό επάνω από τον ορμίσκο Καλέτα Κονδέλ (Caleta Condell), στη βορειοανατολική πλευρά της Νήσου Γκονζάλο (Isla Gonzalo). Ο σταθμός δεν λειτουργεί από το 1998. Όλος ο εξοπλισμός αφαιρέθηκε.^[1]^[2]^[3]

Το αρχιπέλαγος περιλαμβάνεται επίσημα από το 2019 ως προστατευόμενη περιοχή, για τη βιοπολιτισμική διατήρησή του, με την ονομασία «Θαλάσσιο Πάρκο Νήσων Ντιέγκο Ραμίρεζ-Πάσο Ντρέικ» (PM Diego Ramírez), το οποίο προστατεύει 144.390,6 τ.χλμ.^[4]

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ βρίσκονται περίπου 105 χλμ. (65 μίλια) δυτικά-νοτιοδυτικά του Ακρωτηρίου Χορν και 93 χλμ. (58 μίλια) νότια-νοτιοανατολικά των Νήσων Ιλδεφόνσο (Islas Ildefonso). Εκτείνονται περίπου 8 χλμ. (5 μίλια) με κατεύθυνση βορρά-νότου και καλύπτουν συνολικά λίγο περισσότερο από 1 τ.χλμ. επιφάνειας.

Το αρχιπέλαγος αποτελείται από 2 συστάδες νησιών και νησίδων, τη Βόρεια ομάδα και τη Νότια ομάδα, οι οποίες περιλαμβάνουν πολυάριθμα μικρότερα νησιά και νησίδες. Οι δύο αυτές συστάδες χωρίζονται από έναν πορθμό πλάτους περίπου 3 χιλιομέτρων:

η Βόρεια ομάδα, η μικρότερη, αποτελείται, με κατεύθυνση από βορρά προς νότο, από τις:

νησίδα Καμπέζας (Cabezas),
νησίδα Πεναϊλίλο (Peñailillo),
νήσο Βόρεια (isla Norte),
νησίδα Μαρτίνεζ (Martínez) και
νησίδα Μεντόζα (Mendoza).

η Νότια ομάδα, η μεγαλύτερη, περιλαμβάνει, με κατεύθυνση από βορρά προς νότο τις:

νησίδα Σαντανδέρ (Santander),
νησίδες Βεργκάρα (Vergara),
Νήσο Μπαρτολομέ (Isla Bartolomé) –το κύριο νησί του αρχιπελάγους–,
νησίδα Ποντεβέδρα (Pontevedra),
νησίδα Γκαρσία (García),
Νήσο Γκονζάλο (Isla Gonzalo) –το δεύτερο κύριο νησί του αρχιπελάγους–,
νησίδα Έστερ (Ester),
νησίδες Τόρες (Torres),
νησίδα Ναχουέλ (Nahuel),
νησίδα Μπαρός (Barros),
νησίδα Χερμάντεζ (Hernández) και
Νησίδα Αγκουίλα (Islote Águila), το νοτιότερο σημείο του αρχιπελάγους.

Οι ακτές των νησιών είναι αρκετά απότομες.

Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ έχουν κλίμα τούνδρας (ET) με άφθονες βροχοπτώσεις. Οι θερμοκρασίες παραμένουν ψυχρές έως χαμηλές καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Όπως συμβαίνει γενικά σε αυτά τα υποανταρκτικά γεωγραφικά πλάτη, φυσούν ισχυροί και σταθεροί δυτικοί άνεμοι.

Κλιματικά δεδομένα Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ (Νήσος Γκονζάλο) 42 μ ΜΣΘ (1981–2010 κανονικά)
Μήνας	Ιαν	Φεβ	Μάρ	Απρ	Μάι	Ιούν	Ιούλ	Αύγ	Σεπ	Οκτ	Νοε	Δεκ	Έτος
Υψηλότερη Μέγιστη °C (°F)	20.0	19.4	21.3	19.3	13.0	15.5	14.0	13.0	14.0	14.0	16.0	19.6	21,3
Μέση Μέγιστη °C (°F)	9.5	9.8	9.2	8.0	6.6	5.5	5.3	5.4	6.1	6.7	7.6	8.7	7,37
Μέση Μηνιαία °C (°F)	7.6	7.9	7.2	6.1	4.8	3.7	3.5	3.5	4.1	4.8	5.7	6.7	5,47
Μέση Ελάχιστη °C (°F)	5.6	5.9	5.1	4.2	2.9	1.9	1.6	1.5	2.1	2.9	3.6	4.7	3,50
Χαμηλότερη Ελάχιστη °C (°F)	−3	−2	−3	−4.2	−5	−8	−7	−9	−6.8	−4	−3.4	−3.8	−9
Υετός mm (ίντσες)	136,8	96,4	111	122,9	114,1	90,6	89,4	93,6	76,6	114,2	114,5	102	1,262,1
Μέσες ημέρες κατακρημνίσεων	21.30	17.68	18.92	17.50	16.29	15.71	17.41	17.96	15.76	19.01	20.41	18.84	216,79
Πηγή #1: Météo climat stats^[5]
Πηγή #2: Météo Climat^[6]

Περιβάλλον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χλωρίδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χλωρίδα του αρχιπελάγους κυριαρχείται από ψηλά λιβάδια, με βοτανικούς σχηματισμούς που χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία των αγρωστωδών, το ύψος των οποίων κυμαίνεται από ένα έως δύο μέτρα. Τα νησιά καλύπτονται κυρίως με ποώδη βλάστηση, βρύα και λειχήνες.

Η ελάχιστη θερμοκρασία είναι υψηλότερη έως και 5 °C μέσα στα λιβάδια ή τους φλοιούς, λόγω μικρότερης έκθεσης στους ισχυρούς ανέμους, και παρέχουν καταφύγιο στα πουλιά που φωλιάζουν ή ζουν εκεί.

Στο υποθαλάσσιο περιβάλλον, αναπτύσσονται δάση από φαιοφύκη, όπως η Γιγάντια κέλπια Μακροκύστης (Macrocystis pyrifera), τα οποία δομούν και προστατεύουν έναν βιότοπο θαλάσσιας πανίδας για άλλα είδη, όπως τα ψάρια και οι θαλάσσιες ενυδρίδες.

Έχει υπολογιστεί ότι τα νησιά περιέχουν 200 εκτάρια βοσκοτόπων (tussok) και 40 εκτάρια παράκτιας ή παλίρροιας ζώνης.^[7]

Τα Φαιοφύκη (ομοταξία Phaeophyceae) είναι μια ομάδα φυκιών που περιλαμβάνεται στο βασίλειο Πρώτιστα.
Η γιγάντια κέλπια Μακροκύστης (Macrocystis pyrifera).
Στην εικόνα παρουσιάζεται παράδειγμα βοτανικών σχηματισμών που χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία αγρωστωδών του είδους Πόα flabellata.

Πανίδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Νήσοι Ντιέγκο Ραμίρεζ έχουν χαρακτηριστεί ως Σημαντική Περιοχή για τα Πουλιά (ΣΠΠ) από την παγκόσμια οργάνωση BirdLife International για τους σημαντικούς πληθυσμούς αναπαραγωγής θαλασσίων πτηνών.^[8]

Αποτελούν σημαντικό τόπο φωλεοποίησης για πολλά πουλιά των Νοτίων Θαλασσών. Αυτά περιλαμβάνουν αποικίες των Πιγκουίνου Μακαρόνι (Eudyptes chrysolophus) και Νότιου Πιγκουίνου Ροκχόπερ (Eudyptes chrysocome), των Γκριζοκέφαλου Άλμπατρος (Thalassarche chrysostoma), Ντροπαλού Άλμπατρος (Thalassarche cauta) και Άλμπατρος με μαύρο φρύδι (Thalassarche melanophris), του Μπλε Θαλασσοβάτη (Halobaena caerulea), και του ενδημικού Ραγιαδίτο (Aphrastura subantarctica), το οποίο αναγνωρίστηκε ως ένα νέο είδος χερσαίου πτηνού που κατοικεί στο αρχιπέλαγος Ντιέγκο Ραμίρεζ.^[9]

Το θαλάσσιο περιβάλλον περιλαμβάνει πολλά είδη θαλάσσιων θηλαστικών, όπως δελφίνια και φάλαινες, υδρόβια και θαλάσσια πτηνά.^[10]

Αποτελεί επίσης τόπο διαμονής και αναπαραγωγής της Γουνοφώκιας ή φώκιας Αρκτοκέφαλος (Arctocephalus australis) και του θαλάσσιου λέοντα Ωταρία (Otaria flavescens).

Το υποανταρκτικό είδος Ραγιαδίτο (Aphrastura subantarctica), ένα είδος μικρού χερσαίου πτηνού ενδημικού στα νησιά Ντιέγκο Ραμίρεζ.
Αρσενική Γουνοφώκια (Arctocephalus australis) που κατοικεί στην Νότια Αμερική.
Δελφίνι του Νότου ή της Ανταρκτικής (Lagenorhynchus australis).
Δελφίνια της Χιλής ή μαύρα δελφίνια (Cephalorhynchus eutropia), στη Νήσο Γκόρντον (Isla Gordon) στη Νότια Χιλή.
Όρκα ή όρκη (Orcinus orca).
Φάλαινα μινκ της Ανταρκτικής (Balaenoptera bonaerensis), στη Θάλασσα Ρος, στην Ανταρκτική.
Γκριζοκέφαλος Άλμπατρος (Thalassarche chrysostoma).
Άλμπατρος με μαύρο φρύδι (Thalassarche melanophris).
Ντροπαλός Άλμπατρος (Thalassarche cauta, επίσημη ονομασία formerly Diomedea cauta).
Αρντένα (Ardenna grisea), από την οικογένεια Ρινοτρυπίδες.
Μπλε Θαλασσοβάτης (Halobaena caerulea).
Πιγκουίνος Μακαρόνι (Eudyptes chrysolophus).
Νότιος Πιγκουίνος Ροκχόπερ (Eudyptes chrysocome).