Καϊκοβάδης Α΄

Καϊκοβάδης Α΄
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1190
Θάνατος	1237
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μονάρχης σουλτάνος
Οικογένεια
Σύζυγος	Hunat Hatun
Τέκνα	Καϊχοσρόης Β΄
Γονείς	Καϊχοσρόης Α΄
Αδέλφια	Καϊκαούσης Α΄
Οικογένεια	Σελτζούκ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Σουλτάνος του Ρουμ
Σχετικά πολυμέσα

Ο Καϊκοβάδης Α΄ (Τουρκικά : I. Alaeddin Keykubad, 1188 - 1237) ήταν Σελτζούκος Σουλτάνος του Ρουμ (1220 - 1237). Ο Καϊκοβάδης Α΄ ήταν δεύτερος γιος του σουλτάνου Καϋχοσρόη Α΄. Διαδέχθηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Καϊκαούσης Α΄, που πέθανε πρόωρα και ήταν άτεκνος (1220). Επέκτεινε σημαντικά τα σύνορα του Σουλτανάτου, ιδιαίτερα σε βάρος των Αγιουβιδών και απέκτησε μεγάλη πρόσβαση στην Μεσόγειο με το λιμάνι του Καλού Όρους, που μετονομάστηκε προς τιμή του σε Αλαίγια. Ο Καϊκοβάδης Α΄ πολλές φορές αποκαλείται Καϊκοβάδης ο Μέγας και έμεινε πασίγνωστος για τα πολυτελή αρχιτεκτονικά του κτίσματα και την λαμπρή του αυλή. Στην εποχή του οι Σελτζούκοι τού Ικονίου έφθασαν στο απόγειο της δύναμης τους. Ο ίδιος ήταν ο πιο λαμπρός πρίγκιπας στην εποχή του· πολλοί μετέπειτα κυβερνήτες ισχυρίστηκαν ότι κατάγονται από αυτόν.

Διαδοχή

Σε μικρή ηλικία ο Καϊχοσρόης Α΄ του έδωσε να κυβερνήσει την Τοκάτ, μία πόλη στην Ανατολή με στρατηγική σημασία. Όταν έπεσε ο πατέρας του στη "μάχη του Αλασεχίρ" (1211), ο Καϊκοβάδης και ο μεγαλύτερος αδελφός του Καϊκαούσης Α΄ ήρθαν σε σύγκρουση για τον θρόνο. Ο Καϊκοβάδης κέρδισε την υποστήριξη ισχυρών γειτόνων με το σουλτανάτο, όπως τού Λέοντα Β΄ της Αρμενίας καιτ ύο θείου του Τουγκρίλσαχ κυβερνήτη του Ερζερούμ. Ο Καϊκαούσης είχε ωστόσο την υποστήριξη ολόκληρης της αριστοκρατίας του Σουλτανάτου· με έδρα την Μαλάτεια κατέκτησε την Καισάρεια και το Ικόνιο, αναγκάζοντας τον Λέοντα Β΄ να αλλάξει την υποστήριξή του. Ο Καϊκοβάδης δραπέτευσε στο κάστρο του στην Άγκυρα και ζήτησε βοήθεια από τους Τουρκομάνους στην Κασταμονή. Ο Καϊκαούσης συνέλαβε τους δύο αδελφούς του και εξασφάλισε τον θρόνο για τον εαυτό του. Με τον αιφνίδιο θάνατο του αδελφού του (1220) ελευθερώθηκε και τον διαδέχθηκε στον θρόνο.

Στρατιωτικές επιτυχίες

Ο Καϊκοβάδης Α΄ προχώρησε ανατολικά (1228) όπου έφτασε ο Τζαλάν αντ-Ντιν Μινγκμπουρνού, οι Μογγόλοι είχαν ανατρέψει την Δυναστεία των Χωρεσμίων και δημιούργησαν ασταθή πολιτική κατάσταση. Ο σουλτάνος τοποθέτησε Τουρκομάνους κατά μήκος της οροσειράς του Ταύρου, στα τέλη του 13ου αιώνα θα γίνουν γνωστοί σαν Καραμανίδες. Ο Καϊκοβάδης Α΄ νίκησε τους Ορτοκίδες και τους Αγιουβίδες, το εμιράτο που κυβερνούσαν οι Μεντζουκίδες ενσωματώθηκε στο Σουλτανάτο αφού κατέλαβε όλα τα μεγάλα φρούρια. Νίκησε μία εξέγερση που ξέσπασε στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και ανάγκασε την Δυναστεία των Κομνηνών να δώσει νέους όρκους υποτέλειας. Ο Καϊκοβάδης Α΄ αναζητούσε συμμαχία με τον Τζαλάν αντ-Ντιν Μινγκμπουρνού εναντίον των Μογγόλων, η συμμαχία δεν προχώρησε και ο Τζαλάν αντ-Ντιν κατέλαβε την Χαλάτα, τελικά ο Καϊκοβάδης τον νίκησε σε μία περιοχή ανάμεσα στην Σεβάστεια και το Ερζίντζαν (1230).

Μετά την νίκη προχώρησε ανατολικότερα, κατέλαβε το Ερζερούμ, την Χαλάτα και την περιοχή γύρω από την Λίμνη Βαν. Οι Ορτοκίδες και οι Αγιουβίδες στην Συρία αναγνώρισαν την υπεροχή του, κατέλαβε μία σειρά από κάστρα στην Γεωργία αλλά τελικά έκλεισε ειρήνη με την βασίλισσα που έδωσε την κόρη της Θαμάρ σύζυγο στον γιο του Καϋχοσρόη Β΄. Ενίσχυσε την άμυνα και τα κάστρα στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου του για να τα προστατεύσει από την σοβαρή απειλή των Μογγόλων. Ο Καϊχοσρόης Α΄ πέθανε στις αρχές του 1237, ήταν ο τελευταίος σουλτάνος της δυναστείας που κυβέρνησε ανεξάρτητος.

Οικογένεια

Ο συγγραφέας Ρουστάμ Σουκούροφ γράφει ότι ο Καϊκαούσης και ο αδελφός του Καϊκοβάδης έζησαν πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον πατέρα τους, απέκτησαν διπλή πίστη, Χριστιανική και Ισλαμική και διπλή εθνότητα, Ελληνική και Τουρκική. Ο Καϊκοβάδης Α΄ απέκτησε τρεις γιους: με την πρώτη Ελληνίδα σύζυγο του Μαχ Πάρι Χατούν τον Καϋχοσρόη Β΄ και με τη δεύτερη σύζυγό του, την πριγκίπισσα των Αγιουβιδών Γκαζίγια Χατούν, τον Ιζαλντίν και τον Ρουκναντίν. Ο Καϊκοβάδης Α΄ επέλεξε διάδοχο του τον Ιζαλντίν, αλλά οι εμίρηδες προτιμούσαν τον Καϋχοσρόη Β΄, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν σκληρές συγκρούσεις για την διαδοχή. Οικοδόμησε μία μεγάλη σειρά από τζαμιά, ανάκτορα, γέφυρες και τεχνητά έργα, που διατηρούνται μέχρι και σήμερα.

Πηγές

• (Αγγλικά) Holt, Peter Malcolm· Lambton, Ann K. S.· Lewis, Bernard (1977). The Cambridge History of Islam. Κέιμπριτζ: Cambridge University Press. 
• (Αγγλικά) Cahen, Claude (1968). Pre-Ottoman Turkey: A General Survey of the Material and Spiritual Culture and History c.1071-1330. Μτφρ. Jones-Williams, J. Νέα Υόρκη: Taplinger. 
• (Αγγλικά) Crane, H. (1993). «Notes on Saldjūq Architectural Patronage in Thirteenth Century Anatolia». Journal of the Economic and Social History of the Orient (Λέιντεν: Brill) 36 (1): 1–57. 
• (Αγγλικά) Peacock, A.C.S. (2006). «The Saljūq Campaign against the Crimea and the Expansionist Policy of the Early Reign of 'Alā' al-Dīn Kayqubād». Journal of the Royal Asiatic Society (Κέιμπριτζ: Cambridge University Press) 16 (2): 133-149. 
• (Αγγλικά) Peacock, A.C.S.· Yildiz, Sara Nur, επιμ. (2013). The Seljuks of Anatolia: Court and Society in the Medieval Middle East. I.B. Tauris. 
• (Αγγλικά) Redford, Scott (1991). «The Alaeddin Mosque in Konya Reconsidered». Artibus Asiae (Ζυρίχη: Artibus Asiae Publishers) 51 (1/2): 54–74.