Θεοχάρης Παπαμάργαρης
| Θεοχάρης Παπαμάργαρης | |
|---|---|
 Ο Θεοχάρης Παπαμάργαρης προσερχόμενος στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (Σεπτέμβριος 1989 | |
| Υπουργός Εργασίας | |
| Περίοδος 1989 – 1989 | |
| Πρωθυπουργός | Τζαννής Τζαννετάκης |
| Προκάτοχος | Σωτήρης Χατζηγάκης |
| Διάδοχος | Ιωάννης Κουκιάδης |
| Πρόεδρος της ΟΤΟΕ | |
| Περίοδος 1987 – 1989 | |
| Πρόεδρος της ΟΤΟΕ | |
| Περίοδος 1976 – 1979 | |
| Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών | |
| Περίοδος 1974 – 1974 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 15 Σεπτεμβρίου 1938, Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος |
| Εθνότητα | Έλληνας |
| Υπηκοότητα | Έλληνας |
| Επάγγελμα | Οικονομολόγος |
Ο Θεοχάρης Παπαμάργαρης (Αλεξάνδρεια, 15 Σεπτεμβρίου 1938) είναι Έλληνας συνδικαλιστής, οικονομολόγος και πολιτικός.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, με καταγωγή από τη Λήμνο και την Κύπρο σπούδασε οικονομικά στο Λονδίνο, διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, ενώ δίδαξε στο City of London College, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Κολλέγιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της επταετίας 1967-1974 ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση με την αντιστασιακή οργάνωση "Δημοκρατική Άμυνα", για την οποία και φυλακίστηκε, ενώ κατά τη Μεταπολίτευση υπήρξε Πρόεδρος της ΟΤΟΕ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου ως ανένταχτος και Υπουργός Εργασίας, ενώ δραστηριοποιήθηκε και στον χώρο των ΜΚΟ.
Ακαδημαϊκή – Επαγγελματική Πορεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φοίτησε στην Τοσιτσαία Σχολή Αλεξάνδρειας (1944-1950) και στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας (1950-1956)[1]. Πραγματοποίησε προπτυχιακές (BSc Economics) και μεταπτυχιακές (MSc Economics) σπουδές στα οικονομικά με ειδίκευση στη νομισματική και τραπεζική θεωρία στο London School of Economics and Political Science του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Παράλληλα, την περίοδο 1962-1963 εργάστηκε ως Λέκτορας στο City of London College. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1963, έγινε Τακτικός Βοηθός της Β’ Έδρας Πολιτικής Οικονομίας (1964-1968) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν την έδρα κατείχε ο καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας. Κατά την περίοδο 1968-1969 δίδασκε, επίσης, και στο Κολλέγιο Αθηνών. Προσελήφθη στην Τράπεζα της Ελλάδος το 1963 και εργάστηκε ως Οικονομολόγος στη Διεύθυνση Οικονομικών Μελετών μέχρι και τη συνταξιοδότησή του το 2001 με τον βαθμό του Διευθυντή-Συμβούλου, με εξαίρεση την περίοδο 1969-1974 όταν είχε φυλακιστεί από τη Δικτατορία (1969-1972). Μετά την αποφυλάκισή του, εργάστηκε στην ελληνική τσιμεντοβιομηχανία “Τιτάν” (1973-1974). Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του από τη Δικτατορία, μετέφρασε αρκετά βιβλία στα ελληνικά, κυριότερα εκ των οποίων ήταν η “Οικονομική” του Paul Samuelson μαζί με τον καθηγητή Σάκη Καράγιωργα και η “Αλαζονεία της Δύναμης” του Αμερικανού Γερουσιαστή J. William Fulbright. Την περίοδο 1994-1997 ήταν Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Διεπιχειρησιακού Συνδέσμου Βιομηχανικής και Επαγγελματικής Επιμόρφωσης (ΙΒΕΠΕ). Υπήρξε, επίσης, Ειδικός Σύμβουλος της Κυπριακής Τράπεζας Αναπτύξεως (Cyprus Development Bank – 1995-1996) για θέματα συνεργασίας Κύπρου-Παλαιστίνης.
Συνδικαλιστική – Πολιτική Δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με την επιβολή της Δικτατορίας το 1967, εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση “Δημοκρατική Άμυνα” και, μετά τη σύλληψη του Σάκη Καράγιωργα τον Ιούλιο του 1969, συλλαμβάνεται και ο ίδιος και κρατείται στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Νέας Ιωνίας. Ακολουθεί η δίκη της αντιστασιακής οργάνωσης (“Δίκη των 35”) και η καταδίκη του από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε πενταετή φυλάκιση, ποινή που θα εκτίσει έως την αποφυλάκισή του τον Νοέμβριο του 1972. Φυλακίστηκε διαδοχικά στις Φυλακές Αβέρωφ, Κορυδαλλού, Επταπυργίου και Κέρκυρας.[2][3] Με την πτώση της Δικτατορίας και την ανάληψη της Πρωθυπουργίας από τον Κ. Καραμανλή, ανέλαβε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του 1974, με Υπουργό τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Με τη διενέργεια των εκλογών του Νοεμβρίου 1974 και τη λήξη της θητείας του στο Υπουργείο Οικονομικών, επανήλθε στην Τράπεζα της Ελλάδος και δραστηριοποιήθηκε στον χώρο του συνδικαλισμού. Εκλεγόταν επί σειρά ετών Πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Τραπέζης της Ελλάδος (1976-1985) και διετέλεσε δύο φορές Πρόεδρος της ΟΤΟΕ (1976-1979 & 1987-1989). Παράλληλα, υπήρξε Μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ (1983-1985 & 1989) και Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος (1982-1987) εκπροσωπώντας τους εργαζόμενους. Η περίοδος δραστηριοποίησής του συνδέθηκε με θετικές για τους εργαζόμενους εξελίξεις, όπως η θέσπιση της πενθήμερης εργάσιμης εβδομάδας[4][5][6]. Ο ίδιος τοποθετούνταν πάντοτε υπέρ του ανεξάρτητου συνδικαλισμού, αντιπαρατιθέμενος στον κομματικό[7]. Το 1989 ανέλαβε Υπουργός Εργασίας στην Κυβέρνηση Τζαννετάκη[8]. Ήταν υποψήφιος βουλευτής και υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με τον Συνασπισμό στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990 αντιστοίχως, ενώ υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ως ανένταχτος (1989-1992). Την περίοδο 1998-2002 διετέλεσε Νομαρχιακός Σύμβουλος Αθηνών, εκλεγμένος με την παράταξη της Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας (ΝΑΣ). Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 συνεργάστηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ως υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας.
Άλλες Δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έντονη δράση ανέπτυξε και στον τομέα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κυρίως στα ανθρώπινα δικαιώματα. Υπήρξε Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (1990-2007), μέλος της Ελληνικής Επιτροπής Διεθνούς Ύφεσης και Ειρήνης καθώς και Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ευρωμεσογειακού Δικτύου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (EΜHRΝ – 2003-2006). Ήταν, επίσης, ενεργό μέλος της κοινότητας των Αιγυπτιωτών Ελλήνων[9]. Διετέλεσε Α’ Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων (1976-1990), ενώ το 1992-1993 υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Αιγυπτιώτικων Σωματείων Ελλάδας-Αιγύπτου (ΣΕΑΣΕΑ) και του Συνδέσμου Ελληνο-Αιγυπτιακής Φιλίας (ΣΕΑΦ). Το 1991 τιμήθηκε με το Παράσημο Α’ Τάξεως του Τιμίου Σταυρού του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Μάρκου από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθένιο Γ’.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «1ο Συνέδριο ΣΑΑΣΑ στους Δελφούς 18 & 19 Απριλίου 1992». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.
- ↑ Μαλλιάς, Αλέξανδρος (2013). Η Αλλη Κριση - Η Μαρτυρια Ενος Πρεσβη. Αθήνα: Εκδόσεις Ινφογνώμων. σελ. 304. ISBN 978-960-8362-56-7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.
- ↑ Αντωνόπουλος, Αθανάσιος. «Αφιέρωμα: Ο ελληνικός 20ος αιώνας». Τα Νέα. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.
- ↑ Τσακίρης, Αθανάσιος. «Η αντιπαράθεση κομματικού και αυτόνομου συνδικαλισμού στο χώρο των τραπεζών κατά τη διάρκεια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, 1974-2000». Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Τσακίρης, Αθανάσιος (2006). Διδακτορική Διατριβή: Ο συνδικαλισµός των εργαζοµένων στις τράπεζες στην Ελλάδα (1974-1993). Αθήνα: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. σελ. 407.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Κοψίνη, Χριστίνα. «Από την άνοδο και κυριαρχία της ισχυρής OTOE στη φθορά». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.
- ↑ Τσακίρης, Αθανάσιος. «Η αντιπαράθεση κομματικού και αυτόνομου συνδικαλισμού». Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Σιούφας, Δημήτριος (2012). Κράτος και Κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης (PDF). Αθήνα. σελ. 393. ISBN 978-960-93-3752-6.
- ↑ «1ο Συνέδριο ΣΑΑΣΑ στους Δελφούς 18 & 19 Απριλίου 1992». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2018.