Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εμφύλιος Πόλεμος του Σύλλα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο εμφύλιος πόλεμος του Σύλλα διεξήχθη μεταξύ του Ρωμαίου στρατηγού Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα και των αντιπάλων του, της φατρίας των Κίννα-Μάριου (συνήθως ονομάζεται των οπαδων του Μάριου ή του Κίννα από τους πρώην ηγέτες τους Γάιο Μάριο και Λεύκιο Κορνήλιο Κίννα), στα έτη 83-82 π.Χ. Ο πόλεμος τελείωσε με μια αποφασιστική μάχη (στην Πύλη Κολλίνα) ακριβώς έξω από τη Ρώμη. Μετά τον πόλεμο, ο νικητής Σύλλας έγινε δικτάτορας της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.

Το προοίμιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σύλλας είχε επιτύχει προσωρινό έλεγχο της Ρώμης και την εξορία του Μάριου στην Αφρική μετά την πρώτη του πορεία προς τη Ρώμη, αλλά έφυγε σύντομα μετά για να ηγηθεί του Α΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Αυτή η αναχώρηση, επέτρεψε στον Γάιο Μάριο και στον γιο του Γάιο Μάριο τον Νεότερο να επιστρέψουν στη Ρώμη με στρατό, και μαζί με τον Λεύκιο Κορνήλιο Κίννα να αποσπάσουν τον έλεγχο της Ρώμης, από τον υποστηρικτή του Σύλλα Γναίο Οκτάβιο κατά την απουσία του Σύλλα. Με βάση τις εντολές του Μάριου, μερικοί από τους στρατιώτες του περνούσαν μέσα από τη Ρώμη σκοτώνοντας τους κορυφαίους υποστηρικτές του Σύλλα, συμπεριλαμβανομένου του Οκτάβιου.

Γλυπτή κεφαλήτου Σύλλα (πιθανότατα από την εποχή του Αυγούστου).

Τα κεφάλια τους εκτέθηκαν στην Αγορά (Forum). Μετά από πέντε ημέρες, ο Κίννα διέταξε τα πιο πειθαρχημένα στρατεύματά του να σκοτώσουν όσους στρατιώτες του Μάριου εξοργίστηκαν από αυτή την ενέργεια. Όλοι έλεγαν ότι περίπου 100 Ρωμαίοι ευγενείς είχαν δολοφονηθεί. Ο Μάριος κήρυξε τις μεταρρυθμίσεις και τους νόμους του Σύλλα άκυρους, εξόρισε επίσημα τον Σύλλα, εκλέχθηκε ο ίδιος στην ανατολική διοίκηση του Σύλλας και ο ίδιος και ο Κίννα εκλέχθηκαν ύπατοι για το έτος 86 π.Χ. Ο Μάριος απεβίωσε δύο εβδομάδες μετά, και η Κίννα έμεινε μόνος στον έλεγχο της Ρώμης.

Αφού κατάφεραν αυτό το επίτευγμα, οι οπαδοί του Μάριου έστειλαν τον Λεύκιο Βαλέριο Φλάκκο με έναν στρατό, για να απαλλάξουν τον Σύλλα από τη διοίκησή του στην ανατολή. Στον Φλάκκο είχε δοθεί ως υποδιοικητής ο Γάιος Φλάβιος Φιμβρία, ένα άτομο το οποίο η ιστορία κατέγραψε ότι είχε λίγες αρετές. Σύμφωνα με τη βιογραφία του Πλουτάρχου για τον Σύλλα, ο Γάιος Φλάβιος Φιμβρία τελικά εξεγέρθηκε εναντίον του διοικητή του, και διέταξε τα στρατεύματα να δολοφονήσουν τον Φλάκκο το 84 π.Χ.

Εν τω μεταξύ, οι δύο Ρωμαίοι στρατοί στρατοπέδευσαν ο ένας δίπλα στον άλλο, και ο Σύλλας, όχι για πρώτη φορά, ενθάρρυνε τους στρατιώτες του να διαδίδουν διαφωνίες μεταξύ του στρατού του Φλάκκου. Έτσι πολλοί αυτομόλησαν στον Σύλλα, πριν ο Φλάκκος κανονίσει να τα μαζέψουν και να προχωρήσουν βόρεια, για να απειλήσει τις βόρειες περιοχές της Μιθριδάτη. Εν τω μεταξύ ο Σύλλας μετακινήθηκε για να αναχαιτίσει τον νέο στρατό του Πόντου, και να τερματίσει τον πόλεμο στον Ορχομενό.

Η σειρά των γεγονότων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την ήττα του Μιθριδάτη προς το παρόν και το τέλος του Κίννα, ο Σύλλα ήταν αποφασισμένος να ανακτήσει τον έλεγχο της Ρώμης από τους εχθρούς του.

Τα συμβάντα του 83 π.Χ.[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την άνοιξη του 83 π.Χ. ο Σύλλας αποβίβασε τον στρατό του σε δύο τμήματα στη νότια Ιταλία: ένα τμήμα στο Βρινδήσιον και ένα άλλο στον Τάραντα.[1] Στον Τάραντα ο Σύλας έκανε θυσίες στους θεούς.[2] Μόλις έβαλε το πόδι του στην Ιταλία, οι κυνηγημένοι ευγενείς και οι παλαιοί υποστηρικτές του Σύλλα που είχαν επιβιώσει από το καθεστώς των Μάριου-Κίννα, συγκεντρώθηκαν υπό το λάβαρό του. Οι πιο διακεκριμένοι από αυτούς ήταν ο Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος Πίος, ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος και ο Λεύκιος Μάρκιος Φίλιππος. Ο Μέτελλος και ο Κράσσος έγιναν επικεφαλής των δικών τους ανεξάρτητα στρατολογημένων δυνάμεων. [3] Ο Φίλιππος, ο οποίος κυβερνούσε τη Σαρδηνία, εξασφάλισε το νησί για τη μερίδα του Σύλλα.[4]

Ο Γναίος Πομπήιος Μάγνος, γιος του Γναίου Πομπήιου Στράβωνα, συγκέντωσε τρεις λεγεώνες από τους βετεράνους τού πατέρα του στην πατρίδα του το Πικηνόν και, νικώντας και υπερκερνώντας τις δυνάμεις του Μάριου, πορευόμενος έφτασε για να ενωθεί με τον ΣύλλαΌτανο Πομπήιος συναντήθηκε με τον Σύλλα, τον αποκάλεσε ως έχοντα πλήρη εξουσία (imperator).[5] Ο Πόπλιος Κορνήλιος Κεθεγός, ένας σταθερός υποστηρικτής του Μάριου, τώρα εντάχθηκε επίσης στη μερίδα του Σύλλα.[6]

Για να ελέγξει την αντίσταση των εχθρών του, ο Γναίος Παπίριος Κάρβων (ύπατο τος 85 π.Χ.) έστειλε τους νεοεκλεγμένους, εξαρτώμενους από αυτόν, υπάτους, τον Γάιο Νορβανό και τον Κορνήλιου Σκιπίωνα Ασιατικό, και τους δύο με στρατεύματα, εναντίον του Σύλλα. Όταν ο Σύλλα έφτασε στην Καμπανία, βρήκε τον ύπατο Νορβανό να έχει μπλοκάρει τον δρόμο προς την Καπύη. Επιθυμώντας να μη φανεί ως ένας πεινασμένος για πόλεμο εισβολέας, ο Σύλλας έστειλε αντιπροσώπους στον Νορβανό προτείνοντας να διαπραγματευτούν, αλλά αυτοί απορρίφθηκαν. Ο Νορβανός στη συνέχεια προχώρησε για να εμποδίσει την πρόοδο του Σύλλα στο Κανούσιον, και έγινε ο πρώτος που τον ενέπλεξε στη Μάχη του Όρους Τιφάτα. Εδώ ο Σύλλας επέφερε μια συντριπτική ήττα στους οπαδούς του Μάριου, με τον Νορβανό να χάνει 6.000 άνδρες του έναντι τω 70 ανδρών του Σύλλα. Ο Νορβανός αποσύρθηκε με το υπόλοιπο τού στρατού του στην Καπύη. Ο Σύλλας τον ακολούθησε, αλλά τον σταμάτησε ο συνύπατος του Νορβανού, ο Σκιπίων Ασιαγενής, ο οποίος στρατοπέδευσε στην Καπύη.[7]

Ο Σκιπίων δεν ήταν πρόθυμος να ριψοκινδυνεύσει μια μάχη με τον σκληραγωγημένο στρατό του αντιπάλου του, και υποδέχθηκε την προσφορά του Σύλλα να διαπραγματευτεί. Ο Κόιντος Σερτόριος, ένας από τους υποδιοικητές (legates) του Σκιπίωνα, δεν εμπιστεύτηκε τον Σύλλα και συμβούλεψε τον Σκιπίωνα να διεξάγει μια αποφασιστική μάχη. Αντ' αυτού, στάλθηκε στον Νορβανό για να του εξηγήσει ότι υπήρχε μια εκεχειρία, και ότι οι διαπραγματεύσεις βρίσκονταν σε εξέλιξη. Ο Σερτόριος έκανε μια μικρή στροφή και κατέλαβε την πόλη Σουέσα, η οποία είχε περάσει στη μερίδα του Σύλλα. Όταν ο Σύλλας παραπονέθηκε για την παραβίαση της εμπιστοσύνης, ο Σκιπίων επέστρεψε τους ομήρους που είχε δώσει ο Σύλλας ως σημάδι καλής πίστης. Αυτή η συμπεριφορά του Σκίπιωνα εξόργισε τα στρατεύματα του Σκιπίωνα, τα οποία ήταν ήδη αναστατωμένα, καθώς έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους βετεράνους του Σύλλα. Μια συμφωνία έγινε μεταξύ των στρατιωτών του Σκιπίωνα και του Σύλλα και αυτομόλησαν μαζικά, αυξάνοντας περαιτέρω τις τάξεις του. Ο ύπατος και ο γιος του βρέθηκαν κρυμμένοι στις σκηνές τους και τους έφεραν στον Σύλλα, ο οποίος τους απελευθέρωσε, αφού του υποσχέθηκαν ότι δεν θα πολεμήσουν ποτέ ξανά εναντίον του ή θα ξανασυνδεθούν με τον Κάρβωνα. Ωστόσο ο Σκιπίων παραβίασε την υπόσχεσή του αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους, και πήγε κατευθείαν στον Κάρβωνα στη Ρώμη.[8] Ο Σύλλας νίκησε τον Νορβανό για δεύτερη φορά. Ο Νορβανός, όμως, διέφυγε πίσω στη Ρώμη, και έκανε ο Μέτελλος Πίος και όλοι οι άλλοι συγκλητικοί που βάδιζαν με τον Σύλλα να δηλωθούν εχθροί του κράτους.

Στη Ρώμη πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για την υπατεία του 82· εκλέχθηκαν ο Γάιος Μάριος ο Νεότερος (ο γιος του μεγάλου Γάιου Μάριου) και ο Γναίος Παπίριος Κάρβων (εκλεγμένος για δεύτερη φορά). [9] Στο τέλος της περιόδου εκστρατείας του 83 π.Χ., ο Μάρκος Λούκουλος -ένας από τους υποτελείς του Σύλλα- νίκησε μια αριθμητικά ανώτερη δύναμη (50 κοόρτεις σε σχέση με τις 16 δικές του) στη Φιδεντία. [10]

Τα συμβάντα του 82 π.Χ.[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι νέοι ύπατοι για το έτος 82 π.Χ. ήταν ο Γναίος Παπίριος Κάρβων για την τρίτη θητεία του, και ο Γάιος Μάριος ο Νεότερος ο οποίος ήταν μόλις 26-28 ετών εκείνη την εποχή.[9]

Στην ανάπαυση από την εκστρατεία που τους παρείχε ο χειμώνας, οι οπαδοί του Μάριου άρχισαν να ανανεώνουν τις δυνάμεις τους. Ο Κόντος Σερτόριος στρατολόγησε άνδρες στην Ετρουρία, παλαιούς βετεράνους του Μάριου που βγήκαν από την απόσυρση για να πολεμήσουν υπό τον γιο του, και οι Σαμνίτες συγκέντρωσαν τους πολεμιστές τους για την υποστήριξη του Κάρβωνα, ελπίζοντας να καταστρέψουν τον Σύλλα, τον άνθρωπο που τους νίκησε στον Συμμαχικό Πόλεμο.[11] Εν τω μεταξύ ο Σύλλας είχε στείλει τον Κράσσο να στρατολογήσει στρατεύματα από τους Μάρσιους και τον Πομπήιο για να συγκεντρώσει περαιτέρω λεγεώνες στο Πικηνόν, στρατολογώντας επίσης άνδρες από την Καλαβρία και την Απουλία.[12]

Καθώς ξεκινούσε η περίοδος της εκστρατείας, ο Σύλλας προχώρησε κατά μήκος της Βία Λατίνα προς την πρωτεύουσα, και ο Μετέλλος με την υποστήριξη του Πομπήιου οδήγησε τις δυνάμεις του Σύλλα στη βόρεια Ιταλία. Ο Κέρβων όρισε τον εαυτό του εναντίον του Μέτελλου, ενώ ο νεαρός Μάριος υπερασπίστηκε την ίδια τη Ρώμη.[13] Ο Μάριος οδήγησε τον στρατό του νοτιοανατολικά στην Καμπανία, και συναντήθηκε με τις δυνάμεις του Σύλλα στο Σακρίπορτο (κοντά στη Σιγνία). Μετά από μια αρχική εμπλοκή, η Σύλλα αποφάσισε να στρατοπεδεύσει. Ενώ οι άνδρες του Σύλλα έστηναν το στρατόπεδο (σκάβοντας ένα χαράκωμα, πετώντας το χώμα) ο Μάριος επιτέθηκε ξαφνικά. Τότε οι βετεράνοι του Σύλλα έβαλαν τα δόρατά τους στο έδαφος, για να δημιουργήσουν ένα προσωρινό φράγμα, και να τραβήξουν τα σπαθιά τους. Όταν είχαν οργανώσει τις γραμμές μάχης τους, οι του Σύλλα αντεπιτέθηκαν. Οι δυνάμεις του Μάριου ανέλαβαν άμυνα, η αριστερά τους άρχισε να κινείται και πέντε κοόρτεις πεζών και δύο ιππέων αυτομόλησαν στον Σύλλα. Αυτό προκάλεσε μια γενική κατάρρευση, και ο στρατός του Μάριου διασκορπίστηκε. Ο Μάριος έχασε 28.000 άνδρες (σκοτώθηκαν, συνελήφθησαν, αυτομόλησαν ή διέφυγαν), ενώ ο Σύλλας ισχυρίστηκε ότι έχασε μόνο 23 άνδρες. [14]

Ο Μάριος επέζησε από τη Μάχη του Σακριπόρτου και υποχώρησε με 7.000 άνδρες στην Πρενέστη. Οι πρώτοι που έφτασαν ήταν τυχεροί, και μπόρεσαν να εισέλθουν από τις πύλες, αλλά καθώς οι δυνάμεις του Σύλλα πλησίαζαν, οι τρομοκρατημένοι κάτοικοι της πόλης της Πρενέστης έκλεισαν τις πύλες. Ο ίδιος ο Μάριος έπρεπε να δεθεί σε ένα σχοινί για να τον τραβήξουν επάνω, ενώ εκατοντάδες άνδρες του Μάριου, παγιδευμένοι ανάμεσα στα τείχη και τους άνδρες του Σύλλα, σφαγιάστηκαν. Ο Σύλλα άφησε τον υπολοχαγό του Λουκρήτιο Αφέλλα να πολιορκήσει την Πρενέστη, και μετακόμισε στην πια χωρίς άμυνα Ρώμη.[15] Μετά την ήττα του, ο Μάριος έστειλε μήνυμα στον πραίτωρα Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο Δαμάσιππο στη Ρώμη, να σκοτώσει τους υπόλοιπους οπαδούς τού Σύλλα που είχαν απομείνει, πριν ο Σύλλας μπορέσει να καταλάβει την πόλη. Ο Δαμάσιππος κάλεσε μια σύγκληση της Συγκλήτου και εκεί, στην ίδια την Κουρία, οι δηλωμένοι οπαδοί του Σύλλα έπεσαν από τους δολοφόνους. Μερικοί, όπως ο Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος σκοτώθηκαν στα σκαλιά της Συγκλήτου, καθώς προσπαθούσαν να φύγουν, και ο μέγιστος αρχιερέας της Ρώμης Κόντος Μούκιος Σκαιβόλας δολοφονήθηκε στον Ναό της Εστίας. Τα πτώματα των δολοφονημένων ρίχθηκαν στη συνέχεια στον Τίβερη. [16]

Εν τω μεταξύ, στο βόρειο τμήμα, ο Μέτελλος, που εργαζόταν in tandem (παράλληλα) με τον Πομπήιο, πολεμάει τον ύπατο Κάρβωνα και τους αντιπροσώπους του Γάιου Καρίνα και Γάιου Μάρκιου Κενσορίνου. Ο Μέτελλος νίκησε τον Καρίνα στο ποτάμι Αίση, μόνο και μόνο για να αποκλειστεί από τον ίδιο τον Κάρβωνα. Ακούγοντας ότι ο Μάριος ο Νεότερος είχε νικήσει στο Σακρίπορτο, ο Κάρμπων αποσύρθηκε στην Αρίμινον, βαριά παρενοχλημένος από επιθέσεις ιππικού στην οπισθοφυλακή του από τον Πομπήιο. Λίγο αργότερα ο Μέτελλος και ο Πομπήιος νίκησαν τον Κενσορίνο κοντά στη Σένα Γκάλικα και λεηλάτησαν την πόλη.[17] Η Νεάπολις έπεσε στους άνδρες του Σύλλα λόγω προδοσίας· σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός σφαγιάστηκε. Έτσι ο Αππιανός παρατηρεί, ότι οι πλησιέστερες πόλεις της Ρώμης παραδόθηκαν χωρίς μάχη.[18] Όταν ο Σύλλας περικύκλωσε τη Ρώμη με τα στρατεύματά του, οι πύλες ανοίχθηκαν από τον λαό, και αυτός κατέλαβε τη Ρώμη χωρίς μάχη, ενώ υπόλοιποι οπαδοί του Μάριου είχαν διαφύγει.[19]

Το μεγαλύτερο μέρος της νότιας Ιταλίας ανήκε πλέον στη Σύλλα, αν και μερικές πόλεις, όπως η Πρενέστη, παρέμειναν υπό πολιορκία. Ο Σύλλας αναχώρησε τώρα για την Ετρουρία προς τα βόρεια.[20] Ο Σύλλας διαίρεσε τον στρατό του σε δύο, στέλνοντας ένα τμήμα στη Σατουρνία μέσω της Κλοδίας Οδου, ενώ ο ίδιος διοίκησε το άλλο τμήμα στο Κλούσιον κατά μήκος της Κασσίας Οδού.[21] Ο Κάρμπων αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον Σύλλα. Οι δύο στρατοί τους συναντήθηκαν κοντά στο Κλούσιον, όπου διεξήχθη μια αμφίρροπη μάχη όλη την ημέρα. Την επόμενη ημέρα ο Σύλλας υποχώρησε, επειδή ενημερώθηκε ότι οι Σαμνίτες και οι Λουκανιανοί απειλούσαν τον στρατό του Αφέλλα στην Πραινέστη.[22] Η άλλη δύναμη του Σύλλα είχε εν τω μεταξύ επιτύχει απόλυτα, νικώντας τον αντίπαλό της κοντά στη Σατουρνία.[21] Ο Λεύκιος Μάρκιος Φίλιππος απολάμβανε άλλη μια επιτυχία στη Σαρδηνία, κερδίζοντας αργά το νησί για τη μερίδα του Σύλλα.[21]Ο Μάρκος Λούκουλλος, που είχε φυλακιστεί στην Πλακεντία, κατάφερε να σπάσει την πολιορκία. Ο Νορβανός που ερχόταν για να σώσει τους πολιορκητές, προσπάθησε να εκπλήξει τον Λούκουλλο με μια αναγκαστική πορεία, αλλά ο Λούκουλλος ήταν έτοιμος γι' αυτόν και έσφαξε τα εξαντλημένα στρατεύματά του. [23]

Έχοντας καταλάβει και λεηλατήσει την πόλη της Σένας, ο Κράσσος και ο Πομπήιος νίκησαν σοβαρά τον Καρίνα, που είχε πορευτεί εναντίον τους, σκοτώνοντας 3.000 στρατιώτες του Μάριου και αναγκάζοντάς τον να αναζητήσει καταφύγιο στο Σπολέτο.[24] Στον δρόμο του προς την Πρενέστη, ο Σύλλας μπόρεσε ενεδρεύοντας να επιτεθεί σε ενισχύσεις που πήγαιναν στον Καρίνα στο Σπολέτιον, σκοτώνοντας 2.000 στρατιώτες του Μάριου.[24] Ο Κάρβων έστειλε έναν άλλο στρατό από την Ετρουρία για να σηκώσει την πολιορκία της Πρενέστης. Οι στρατιώτες τους έπεσαν σε ενέδρα κατά μήκος του δρόμου από τον Πομπήιο, ο οποίος τους ανάγκασε να επιστρέψουν.[23]

Μια επίθεση των ανδρών του Μάριου στον Μέτελλο κοντά στη Φαβεντία πήγε πολύ στραβά γι' αυτούς. Αυτό έκανε τους Λουκάνιοι στο στρατό του Νορβανού να σκεφτούν να λιποτακτήσουν στον Σύλλα. Ο διοικητής τους, ένας άνδρας που ονομαζόταν Αλβινόβανος, έκανε ένα σχέδιο με τους οπαδούς του Σύλλα για να δολοφονήσει τον Νορβανό και τους ανώτερους αξιωματικούς του (για να δείξει την καλή του πίστη). Σε μια εορτή που είχε οργανώσει ο Αλβινόβανος, οι αξιωματικοί του Νορβανού δολοφονήθηκαν. Ο Νορβανός δεν μπόρεσε να παραστεί στην εορτή, και επέζησε. Μετά την δολοφονία και την απομάκρυνση των Λουκανίων, το Αρίμινον πήγε επίσης στον Σύλλα. Ο Νορβανός εγκατέλειψε τον στρατό του και έφυγε από την Ιταλία.[25] Εν τω μεταξύ, ο Σύλλας και ο στρατός του είχαν φτάσει στην πολιορκία της Πρενέστης. Ακύρωσε την απόπειρα του Δαμάσιππου να φτάσει στον Μάριο τον Νεότερο. Μετά την αποτυχία του Δαμάσιππου, ο Κάρβων έχασε το θάρρος του και έφυγε για τη Σικελία. Με τον ηγέτη τους να έχει φύγει, η υπόλοιπη δύναμη των ανδρών του Μάριου ενώθηκε για μια τελική στάση. [26]

Ο Σαμνίτης στρατηγός Πόντιος Τελεσίνος και ο Λουκανιαοί στρατηγοί Μάρκος Λαμπόνιος, με τη διοίκηση ενός πολύ μεγάλου στρατού Σαμνιτών και Λουκανίων, προσπαθούσαν να φθάσουν στην Πρενέστη, για να σπάσουν την πολιορκία του Σύλλα. Δυστυχώς γι' αυτούς, ο Σύλλας και ο στρατός του έβαλαν τον εαυτό τους σε μια πολύ αμυντική θέση. Ο Δαμάσιππος, ο Σενσορίνος και ο Καρίνας στη συνέχεια ενώθηκαν με τους άνδρες τους με τους Σαμνίτες και τους Λουκανιανούς και μαζί αποφάσισαν να πορευθούν προς τη Ρώμη. Όταν ο Σύλλας το ανακάλυψε, τους ακολούθησε αμέσως.[27] Έξω από τα τείχη της Ρώμης, η τελευταία αποφασιστική μάχη του εμφύλιου πολέμου, η Μάχη της Πύλης Κολλίνας, έλαβε χώρα. Αργότερα εκτιμήθηκε ότι περίπου 50.000 άνδρες έχασαν τη ζωή τους στο πεδίο μάχης εκείνη την ημέρα. [28]Τον Δαμάσιππο, τον Καρίνα και τον Σενσορίνο τους έφεραν στον Σύλλα την επόμενη ημέρα, και εκτελέστηκαν. Τα κεφάλια τους και εκείνα του Λαμπόνιου και του Τελεσίνου παρουσιάστηκαν στον Μάριο στην Πρένεστη.[29]

Ο Σύλλας εισήλθε στη συνέχεια στη Ρώμη ως σωτήρας (είχε σώσει τη Ρώμη από τους Σαμνίτες, τους αρχαίους εχθρούς της Ρώμης). Μια συνεδρίαση της Συγκλήτου συγκλήθηκε στν Ναό της Μπελλόνα. Καθώς ο Σύλλας απευθύνονταν στους συγκλητικούς, ο ήχος τρομοκρατημένων κραυγών εισήλθε από το Άρεως Πεδίον. Ο Σύλλας ηρέμησε τους συνέδρους αποδίδοντας τις κραυγές σε "κάποιον εγκληματία που λαμβάνει τιμωρία". Στην πραγματικότητα, αυτό που άκουσε η Σύγκλητος ήταν ο ήχος των 8.000 κρατουμένων, που είχαν παραδοθεί την προηγούμενη ημέρα και εκτελέσθηκαν με εντολή του Σύλλα. Κανένας από τους αιχμαλωτισμένους δεν σώθηκε από την εκτέλεση. [30] Λίγο μετά τη Μάχη της Πύλης Κολλίνα, ο Σύλλας κήρυξε τον εαυτό του δικτάτορα, και έτσι κατείχε την ανώτατη εξουσία επάνω στην Δημοκρατία. [31] Ο Μάριος προσπάθησε να δραπετεύσει από τις αποχετεύσεις κάτω από την Πρενέστη, αλλά απέτυχε και αυτοκτόνησε. Η πόλη παραδόθηκε· οι περισσότεροι από τους υπερασπιστές της εκτελέστηκαν, αλλά ο Σύλλας έσωσε τις ζωές των Ρωμαίων πολιτών της.[32] Ο Σύλλας και οι υπολοχαγοί του μετά εκστράτευσαν σε όλη την Ιταλία, καθαρίζοντας την υπόλοιπη αντίσταση. Οι πόλεις Αισερνία, Νόρβα και Βολτέρραι, όλα τα οχυρά των οπαδών του Μάριου, καταστράφηκαν. [33]

Μετά το 81 π.Χ.[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι επιζώντες της μερίδας του Μάριου έλαβαν καταφύγιο στη Σικελία από τον Μάρκο Περπέρνα, στην Αφρική από τον Δομίτιο Αηνόβαρβο και στην Ισπανία από τον Κόιντο Σερτόριο. Ο Σύλλας έστειλε τον Πομπήιο στη Σικελία με μια μεγάλη δύναμη (έξι λεγεώνες, 120 πολεμικά πλοία και 800 μεταφορικά πλοία). Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Περπένα έφυγε και άφησε τη Σικελία για τον Πομπήιο. Ο Κάρβων σύντομα ανακαλύφθηκε και συνελήφθη από τον Πομπήιο, ο οποίος "χειρίστηκε τον Κάρβωνα στην ατυχία του με μια αφύσικη θρασύτητα", τον οδήγησε με δεσμά σε δικαστήριο που προέδρευσε ο ίδιος, τον εξέτασε στενά "για την αγωνία και την ταραχή του κοινού", και τελικά, τον καταδίκασε σε θάνατο.[34] Ο Δομήτιος Αηνόβαρβος κατέλαβε την Ρωμαϊκή επαρχία της Αφρικής (σύγχρονη Τυνησία) για τους οπαδούς του Μάριου. Ενώ ο Πομπήις ήταν ακόμα στη Σικελία, ο Σύλλας του έστειλε εντολές να κατακτήσει και την Αφρική. Ο Πομπήιος ταξίδευσε στην Ουτίκα (πρωτεύουσα της επαρχίας) και εκεί νίκησε τον Δομίτιο. Ο βασιλιάς Χιάρβα της Νουμιδίας που ήταν σύμμαχος του Δομίτιου, συνελήφθη και εκτελέστηκε, και ο Ιεμψάλ Β΄ αποκαταστάθηκε στον θρόνο της Νουμιδίας.[35] Ο Σύλλα έστειλε τον Γάιο Άννιο Λούσκο με αρκετές λεγεώνες να πάρει τις Ιβηρικές επαρχίες από τον Κόιντο Σερτόριο. Μετά από μια σύντομη αντίσταση, ο Σερτόριος και οι άνδρες του εκδιώχθηκαν από την Ιβηρική χερσόνησο. Δυστυχώς για τον Σύλλα, ο Σερτόριος θα επέστρεφε το επόμενο έτος (βλέπε: Πόλεμος του Σερτόριου).[36]

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Brunt, P.A. (1971). Italian Manpower 225 B.C.–A.D. 14. Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-814283-8. 
  • Sampson, Gareth C. (2013). [[[:Πρότυπο:Googlebooks]] The Collapse of Rome: Marius, Sulla and the First Civil War] Check |url= value (βοήθεια). Barnsley: Pen & Sword Military. ISBN 978-1-84884-326-4. 
  1. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 158; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 133; John Leach, Pompey the Great. p. 24.
  2. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 157–158.
  3. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 158–159; John Leach, Pompey the Great. p. 25.
  4. ↑ Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 136.
  5. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p.159; John Leach, Pompey the Great. pp 24–25; Tom Holland, Rubicon, p. 90; Plutarch, Life of Pompey, 8.
  6. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p.160.
  7. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p.162; John Leach, Pompey the Great. p. 25; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 133.
  8. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 162–165; John Leach, Pompey the Great. p. 25; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 133–134; Philip Matyszak, Sertorius, pp 32–33.
  9. ↑ 9,0 9,1 Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 166; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 137.
  10. ↑ Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 163; Plutarch, Life of Sulla, 28.
  11. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 165–167.
  12. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 166–167; John Leach, Pompey the Great. p. 25.
  13. ↑ John Leach, Pompey the Great. p. 26; Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 168; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 137.
  14. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 170–172; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 138–139.
  15. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 172; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 139.
  16. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 172–173; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 139–140; Appian, Civil Wars, 1.88.
  17. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 169; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 139; John Leach, Pompey the Great. p. 26.
  18. ↑ Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 140; Appian, Civil Wars, 1.87.
  19. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 174.
  20. ↑ Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 140.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 175.
  22. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 175; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 141.
  23. ↑ 23,0 23,1 Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 141.
  24. ↑ 24,0 24,1 Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 176; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 141.
  25. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 176–177; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 141–142.
  26. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 177; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 142–143.
  27. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 177–178; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 142–143; John Leach, Pompey the Great, p. 27.
  28. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, pp 179–181; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 144–147; Tom Holland, Rubicon, p. 92; John Leach, Pompey the Great, p. 27; Philip Matyszak, Sertorius, p. 55; Plutarch, Life of Sulla, 29; Velleius Paterculus, History, 2.27.
  29. ↑ Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 148.
  30. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 182; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 149–150; Tom Holland, Rubicon, pp 92–97.
  31. ↑ Tom Holland, Rubicon, pp 102–103; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 149.
  32. ↑ Lynda Telford, Sulla: A Dictator Reconsidered, p. 185; Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, p. 149.
  33. ↑ Philip Matyszak, Cataclysm 90 BC, pp 153–153.
  34. ↑ John Leach, Pompey the Great, pp 28–29; Plutarch, The Life of Pompey, 10.3.
  35. ↑ John Leach, Pompey the Great, pp 29–31; Plutarch, Life of Pompey, 12.
  36. ↑ Philip Matyszak, Sertorius and the Struggle for Spain, p. 56; Plutarch, Life of Sertorius, 7.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εμφύλιος_Πόλεμος_του_Σύλλα&oldid=10621337"