Γάιος Μάριος ο Νεότερος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γάιος Μάριος ο Νεότερος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Caius Marius (Λατινικά)
Γέννηση109 π.Χ. (περίπου)[1] ή 108 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[2]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος82 π.Χ.[2]
Παλεστρίνα
Αιτία θανάτουαπώλεια αίματος
Συνθήκες θανάτουαυτοκτονία
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΛικινία Κράσσα Τέρτια[3][4][5]
ΤέκναΨευδο-Μάριος
ΓονείςΓάιος Μάριος[6][4][7] και Ιουλία[6][4][8]
ΑδέλφιαΓναίος Γράνιος (ετεροθαλής αδελφός από μητέρα)
Κόιντος Γράνιος (ετεροθαλής αδελφός από μητέρα)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή–82 π.Χ.)[9]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (82 π.Χ.)[9][1]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Γάιος Μάριος ο Nεότερος, lατιν.: Gaius Marius Junior, (π. 110 – 82 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος δημοκρατικός στρατηγός και πολιτικός, που έγινε ύπατος το 82 π.Χ. μαζί με τον Παπίριο Κάρβο. [10] Πολέμησε στον Εμφύλιο Πόλεμο τού Σύλλα. Αυτοκτόνησε την ίδια χρονιά στην Πραινέστη (Praeneste), μετά την ήττα του από τον Σύλλα και κατά την κατάληψη της πόλης από τον Κόιντο Λουκρήτιο Αφέλα. [11]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν γιος [α] τού Γάιου Μάριου, που ήταν επτά φορές ύπατος και διάσημος στρατιωτικός διοικητής.[14][15] Η μητέρα του, Ιουλία, ήταν θεία τού Ιουλίου Καίσαρα. [16] Στα νιάτα του, ο Μάριος εκπαιδεύτηκε μαζί με τον Τίτο Πομπώνιο Αττικό και τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρωνα από Έλληνες διδασκάλους. Κατά τη διάρκεια τού Κοινωνικού Πολέμου, υπηρέτησε υπό τον Λέυκιο Πόρκιο Κάτωνα, τον οποίο μία πηγή ισχυρίζεται ότι ο Mάριος σκότωσε στη μάχη της λίμνης Fucine λόγω των ισχυρισμών τού Κάτωνα, ότι τα επιτεύγματα τού Κάτωνα ήταν στο ίδιο επίπεδο με τη νίκη τοή πρεσβύτερου Mάριου επί των Κίμβρων.[17] Επιδιώκοντας να ενισχύσει τις πολιτικές του συμμαχίες, ο πρεσβύτερος Μάριος πάντρεψε τον γιο του με τη Λικινία, κόρη τού Λεύκιου Λικίνιου Κράσσου.[18]

Λόγω της πολιτικής αναταραχής που ξεκίνησε ο πατέρας του το 88 π.Χ., για να αφαιρέσει από τον αντίπαλό του Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα την αρχηγία των ρωμαϊκών δυνάμεων στον Α΄ Μιθριδατικό Πόλεμο, ο νεότερος Μάριος συνόδευσε τον πατέρα του στην εξορία, όταν ο Σύλλας βάδισε απροσδόκητα στη Ρώμη, αναγκάζοντάς τους και τους δύο να διαφύγουν. [19] Στην Όστια, ο νεαρός Μάριος προχώρησε μπροστά από τον πατέρα του και έπλευσε στην Αφρική. [20] Εκεί πήγε στην αυλή τού Ιεμψάλ Β΄ της Νουμιδίας, για να ζητήσει τη βοήθειά του εναντίον τού Σύλλα, αλλά ο βασιλιάς αποφάσισε να τον κρατήσει αιχμάλωτο. [21] Κατάφερε να δραπετεύσει με τη βοήθεια μίας από τις παλλακίδες τού Ιεμψάλ, που ο νεαρός Mάριος είχε αποπλανήσει. [22] Στη συνέχεια ενώθηκε με τον πατέρα του, που είχε επίσης έρθει στην Αφρική, και διέφυγαν στα νησιά Κερκένα. 

Μαθαίνοντας για τον αγώνα τού Λ. Κ. Κίννα να διατηρήσει την υπατερία του το 87 π.Χ., πατέρας και γιος επέστρεψαν στη Ρώμη, όπου ο Μάριος ο πρεσβύτερος ανέλαβε τον έλεγχο της κατάστασης, συγκεντρώνοντας έναν στρατό από σκλάβους και μονομάχους και δολοφονώντας τους εχθρούς του, πραγματικούς και φανταστικούς. [20] Σύμφωνα με τον Δίωνα Κάσσιο, ο νεότερος Mάριος εγκαινίασε την 7η υπατεία τού πατέρα του, δολοφονώντας έναν τριβούνο των πληβείων και στέλνοντας το κεφάλι του στους πρόσφατα εγκατεστημένους υπάτους, ενώ είχε έναν άλλο τριβούνο πετάξει από τα ύψη τού λόφου τού Καπιτωλίου. Έδιωξε επίσης δύο πραίτορες, διατάζοντάς τους να μην λάβουν φωτιά ή νερό από κανέναν Ρωμαίο πολίτη.[23] Όταν ο πατέρας του απεβίωσε από φυσικά αίτια λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο νεαρός Mάριος ανέλαβε την ηγεσία των οπαδών και των πελατών τού πατέρα του, αν και τον συνολικό έλεγχο της μερίδας τού Μάριου τον είχε ο Κίννας, [24] ο οποίος εκλεγόταν ύπατος για συνεχόμενα χρόνια μέχρι το τέλος του το 84 π.Χ. Λέγεται ότι ο νεότερος Μάριος δεν είχε το χάρισμα τού πατέρα του και ζητούσε να επιτύχει λαϊκή αποδοχή από το όνομα της οικογένειάς του.

Ο Mάριος ο νεότερος εξελέγη ύπατος για το 82 π.Χ. και αναπτύχθηκε στα σύνορα τού Λατίου, για να αντιταχθεί στον Σύλλα, ο οποίος είχε κατακτήσει το νότιο τμήμα της Ιταλίας μετά την απόβαση στο Βρινδίσιο τον προηγούμενο χρόνο. [16] [β] Αυτή ήταν μία πολιτική κίνηση από τον Γναίο Ππίριο Κάρβο, τον συνάδελφό του στην υπατεία και τον νέο ηγέτη των οπαδών τού Μάριου μετά το τέλος τού Κίννα, για να συγκεντρώσει τη λαϊκή υποστήριξη και τον ενθουσιασμό για τον πόλεμο εναντίον τού Σύλλα. Ο Μάριος ήταν πολύ νέος και δεν είχε τις προϋποθέσεις για να είναι νόμιμα εκλεγμένος ύπατος. [25] Δύο ταλαντούχοι και καλύτερα καταρτισμένοι άνδρες μεταξύ της μερίδας τού Μάριου, ο εξάδελφός του Mάριος Γρατιδιανός και ο Κόιντος Σερτόριος, προσπεράστηκαν υπέρ τού νεότερου Mάριου «για το συμφέρον της ενότητας».[26] Πολλοί από τους παλαιούς βετεράνους από τους πρώην στρατούς τού πρεσβύτερου Μάριου βγήκαν από τη σύνταξη, και συνέρρεαν στο πλευρό του νεότερου Μάριου, ώστε στη μάχη του Σακριπόρτου, ο στρατός του αριθμούσε 85 κοόρτεις. [27]

Στη μάχη του Sacriportus, το 82 π.Χ., ο Σύλλας και ο στρατός του νίκησαν τον στρατό τού Μάριου. Ο Μάριος με περίπου 7.000 επιζώντες στρατιώτες υποχώρησε στην πόλη-φρούριο Πραινέστη, μαζί με το θησαυροφυλάκιο τού ναού τού Καπιτωλίου. [12] Ο υποδιοικητής τού Σύλλα, Κόιντος Λουκρήτιος Αφέλλας, διεξήγαγε την πολιορκία,[28] περικλείοντας την πόλη με ένα δακτύλιο από ένα γρήγορα κατασκευασμένο ανάχωμα και μία τάφρο .

Μετά την ήττα του, ο Μάριος έδωσε εντολή στους συμμάχους του στη Ρώμη να σκοτώσουν αρκετούς υποστηρικτές τού Σύλλα, προτού η Ρώμη καταληφθεί από τον Σύλλα, [25] συμπεριλαμβανομένου τού πεθερού του Κόπιντου Μούκιου Σκαιβόλα Ποντίφικα, τού πρώην υπάτου Λεύκιο Δομίτιο Αηνόβαρβο Ι, τον Πόπλιο Αντίστιο και τον Γάιο Κάρμπο.[29] Αν και τόσο ο Γναίος Παπίριος Κάρβο όσο και ο Λεύκιος Ιούνιος Βρούτος Δαμάσιππος προσπάθησαν να σπάσουν την πολιορκία, δεν είχαν επιτυχία, με τις δυνάμεις ανακούφισης να αναχαιτίζονται και να καταστρέφονται καθ' οδόν. [30] Αφού έλαβε είδηση για τη νίκη τού Σύλλα στη μάχη της Πύλης Κολλίνα, ο Μάριος έκανε μία τελευταία προσπάθεια να δραπετεύσει, αυτή τη φορά σκάβοντας μια σήραγγα κάτω από τα τείχη, αλλά η προσπάθεια αποκαλύφθηκε. Ο Μάριος αυτοκτόνησε, για να μην πέσει στα χέρια τού εχθρού. [12] [11]

Το 45 π.Χ. ένας άνδρας που αναφέρεται ως Ψευδο-Μάριος εμφανίστηκε στη Ρώμη, ισχυριζόμενος ότι ήταν γιος τού νεότερου Μάριου.[31]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ He is sometimes said to be adopted,[12] on the basis of Appian, who first describes him as the son of the great Marius, but in a subsequent passage, says the consul of 82 was the general's nephew.[13] No other ancient sources suggest that the younger Marius was adopted.
  2. ↑ In the Chronography of 354, the consul for this year is recorded as Marius’s cousin, Marcus Marius Gratidianus.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Marii» (Ρωσικά)
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1983. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  3. ↑ «Licinii» (Ρωσικά)
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1983. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4005. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 www.strachan.dk/family/marius.htm.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1660. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  8. ↑ 8,0 8,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3948. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  9. ↑ 9,0 9,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  10. ↑ Duncan 2017, σελ. 235.
  11. ↑ 11,0 11,1 Duncan 2017, σελ. 242.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Smith 1867, σελ. 959.
  13. ↑ Appian 1913, 62, 87.
  14. ↑ Titus Livius, Ab Urbe Condita Epitome, 86.
  15. ↑ Marcus Velleius Paterculus, Compendium of Roman History, ii. 26.
  16. ↑ 16,0 16,1 Smith 1867, σελ. 953.
  17. ↑ Orosius, Paulus (2010). The Seven Books of History Against the Pagans (στα Αγγλικά). CUA Press. σελ. 210. ISBN 978-0-8132-1150-3. 
  18. ↑ Meijer, F. J. (1986). «Marius' Grandson». Mnemosyne 39 (1–2): 115. doi:10.1163/156852586X00077. 
  19. ↑ Duncan 2017, σελ. 199.
  20. ↑ 20,0 20,1 Smith 1867.
  21. ↑ Smith 1867, σελ. 957.
  22. ↑ Smith 1867, σελ. 958.
  23. ↑ Dio, 30–35, fr. 102, 12
  24. ↑ Duncan 2017, σελ. 216.
  25. ↑ 25,0 25,1 Duncan 2017, σελ. 237.
  26. ↑ Konrad, C F (1996). Lindersky, Jerzy Shannon, επιμ. Imperium Sine Fine: T. Robert S. Broughton and the Roman Republic (στα Αγγλικά). Franz Steiner Verlag. σελίδες 104–5. ISBN 978-3-515-06948-9. 
  27. ↑ Hildinger 2002, σελ. 206.
  28. ↑ Broughton, pg. 68
  29. ↑ Broughton, pg. 67
  30. ↑ Duncan 2017, σελ. 240.
  31. ↑ Cicero, Letters to Atticus xii. 49, xiv. 6–8; Cicero, Philippicae i. 2; Valerius Maximus, ix. 15. § 2; Appian, Civil Wars iii. 2, 3; Livy, Epit. 116; Nicolaus of Damascus, Life of Augustus c. 14. p. 258, ed. Coraes.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Gaius Marius Minor στο Wikimedia Commons
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γάιος_Μάριος_ο_Νεότερος&oldid=10147377"