Γουλιέλμος του Τσέλιε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γουλιέλμος του Τσέλιε
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος19  Αυγούστου 1392 ή 1392[1]
Βιέννη
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα της Πολωνίας, κόμισσα του Τσέλιε (1380–1392)
ΤέκναΆννα του Τσέλιε
ΓονείςΟύλριχ Α΄ του Τσέλιε και Αδελαΐδα του Όρτενμπουργκ
ΟικογένειαΚόμητες του Τσέλιε
Θυρεός

Ο Γουλιέλμος, γερμανικά: Wilhelm von Cilli‎‎, σλοβενικά: Viljem Celjski‎‎ (π. 1361 – 19 Αυγούστου 1392) κόμης του Τσέλιε, ήταν από τη Στυρία ευγενής, που ήταν νυμφευμένος με την Άννα της Πολωνίας, κόρη του Καζίμιρ Γ΄ του Μεγάλου βασιλιά της Πολωνίας. Υπήρξε συγκυβερνήτης του Οίκου του Τσέλιε μαζί με τον θείο του Χέρμαν Α΄ μέχρι το 138, και στη συνέχεια με τον εξάδελφό του Χέρμαν Β΄ μέχρι το τέλος του. Η μοναχοκόρη του Γουλιέλμου, Άννα του Τσέλιε, παντρεύτηκε τον Βλάντισλαβ Β' Γιάγκιελο βασιλιά της Πολωνίας, για να ενισχύσει τη διεκδίκηση εκείνου στον πολωνικό θρόνο.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν το μοναχοπαίδι του Ούλριχ Α' κόμη του Τσέλιε και της Αδελαΐδας του Όρτενμπουργκ. [2] Η ημερομηνία γέννησής του είναι άγνωστη, αλλά μάλλον ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1360. Μετά το τέλος τού πατέρα του το 1368, ο Γουλιέλμος ανατράφηκε από τον θείο του Χέρμαν Α' του Τσέλιε. Ο Χέρμαν Α΄ κυβέρνησε στο όνομα τού ανιψιού του, και με την ενηλικίωση του Γουλιέλμου, κυβέρνησαν από κοινού. Μετά το τέλος τού Χέρμαν Α΄ το 1385, ο Γουλιέλμος συνέχισε να κυβερνά με τον εξάδελφό του Χέρμαν Β΄, γιο του Χέρμαν Α΄. Αυτό ήταν σύμφωνο με την οικογενειακή παράδοση, που απέφευγε να χωρίσει τα κτήματα, με το να κυβερνούν μαζί τα άρρενα μέλη της οικογένειας.

Ο Γουλιέλμος συνέχισε επίσης την οικογενειακή παράδοση της πίστης στους Αψβούργους που είχαν γίνει επικυρίαρχοι των Τσέλιε στις αρχές του 1300. Ωστόσο ήταν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, που οι κόμητες του Τσέλιε ενίσχυσαν τις θέσεις τους, αναπτύσσοντας οικογενειακές και πολιτικές σχέσεις που εκτείνονται πολύ πέρα από την πατρίδα τους, απελευθερώνοντας έτσι γρήγορα τον εαυτό τους από την κηδεμονία των Αψβούργων.

Μαζί με τον θείο του Χέρμαν Α' και τον εξάδελφό του Χέρμαν Β', ο Γουλιέλμος έλαβε μέρος στη σταυροφορία κατά των Σαμογιτιανών το 1377, ως μέρος της συνοδείας του Αλβέρτου Γ' δούκα της Αυστρίας. Όπως ο πατέρας και ο παππούς του πριν από αυτόν, υπηρέτησε ως landeshauptmann (κυβερνήτης) του δουκάτου των Αψβούργων της Καρνιόλης μεταξύ 1389 και 1390. Το 1387 δέχθηκε το κάστρο και το κτήμα του Ντράβογκραντ από τον Αλβέρτο Γ' των Αψβούργων, επεκτείνοντας περαιτέρω τις κτήσεις του Τσέλιε κατά μήκος του ποταμού Ντράβα στη νότια Καρινθία. [3]

Ο Γουλιέλμος αρρώστησε κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας κατά των Οθωμανών. Απεβίωσε στη Βιέννη και ενταφιάστηκε στη μειονοτική εκκλησία στο Τσέλιε. [4]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1373, ο Γουλιέλμος αρραβωνιάστηκε με την Ελισάβετ της Γκορίτσια, κόρη του αυτοκρατορικού πρίγκιπα Μάινχαρντ, κόμη της Γκορίτσια και παλατινό κόμη στην Καρινθία. [5] Όμως η Ελισάβετ απεβίωσε νέα, και ο Γουλιέλμος νυμφεύτηκε τελικά την κόρη του αποβιώσαντος Καζίμιρ Γ΄ του Μεγάλου βασιλιά της Πολωνίας.

Αυτό έγινε ως εξής: ο πατέρας του Γουλιέλμου, Ούλριχ, ήταν μισθοφόρος στρατιωτικός διοικητής στην υπηρεσία του Λουδοβίκου Α' βασιλιά της Ουγγαρίας. Όταν ο Λουδοβίκος Α΄ κληρονόμησε το στέμμα της Πολωνίας, αρραβώνιασε την κόρη τού Καζίμιρ (και εξαδέλφη του Λουδοβίκου Α΄) Άννα της Πολωνίας με τον Γουλιέλμο. Ο γάμος έγινε στις 6 Απριλίου 1380. Γεννήθηκε μια κόρη, η Άννα του Τσέλιε, που παντρεύτηκε τον Βλάντισλαβ Β' της Πολωνίας.

Ο Γουλιέλμος απεβίωσε το 1392 χωρίς γιους, και τον διαδέχθηκε ο εξάδελφός του Χέρμαν Β', ο οποίος έγινε ο μοναδικός ηγέτης του Οίκου του Τσέλιε.

Επιγαμίες με Πολωνούς μονάρχες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο θείος του Γουλιέλμου και επίτροπός του Χέρμαν Α΄ ήταν κουνιάδος του Λουδοβίκου Α΄ βασιλιά της Ουγγαρίας. Το 1370 ο Λουδοβίκος Α΄ διαδέχθηκε τον θείο του Καζίμιρ Γ΄ τον Μεγάλο ως βασιλιάς της Πολωνίας (η μητέρα του Λουδοβίκου Ελισάβετ ήταν αδελφή του Καζίμιρ Γ΄). Ο Καζίμιρ Γ΄ είχε αποβιώσει χωρίς γιους, ωστόσο είχε δύο κόρες που επέζησαν μέχρι την ενηλικίωση. Μία από αυτές, η Άννα, ήταν ακόμα ζωντανή τη στιγμή τού τέλους τού πατέρα της. Την εποχή της ανόδου τού Λουδοβίκου Α΄ στον θρόνο της Πολωνίας, η Άννα ήταν μόλις τεσσάρων ετών, και επομένως δεν ήταν σε θέση να απειλήσει την αξίωση του Λουδοβίκου Α΄. Προκειμένου να εξουδετερώσει κάθε πιθανή μελλοντική απειλή από την πλευρά της (ή από έναν σύζυγό, ή γιο της), ο Λουδοβίκος Α΄, που ήταν πλέον ο επίτροπός της, αποφάσισε να την αρραβωνιάσει με έναν πιστό, μακρινό και σχετικά ασήμαντο σύμμαχο. Ο Οίκος του Τσέλιε μπορούσε μόνο να ωφεληθεί από το γάμο μιας πριγκίπισσας με βασιλικό αίμα, αλλά δεν ήταν σε θέση να αμφισβητήσει τη βασιλεία του Λουδοβίκου Α΄. [6] Το 1380, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, η Άννα παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο.

Το 1383, ο Λουδοβίκος, επίσης, απεβίωσε χωρίς άρρενα κληρονόμο. Στην Ουγγαρία, η μεγαλύτερη κόρη του Μαρία θα στεφόταν ως "βασιλιάς", ενώ στην Πολωνία, η μικρότερη κόρη του Γιαντβίγκα έγινε η βασίλισσα. Το 1385 η Γιαντβίγκα παντρεύτηκε τον μεγάλο δούκα της λιθουανίας Γιογκάιλα, που στέφθηκε ως Βλαντίσλαφ Β΄ της Πολωνίας. Το 1399 η βασίλισσα Γιαντβίγκα απεβίωσε, αφού γέννησε το μοναδικό της παιδί, το οποίο επίσης απεβίωσε λίγο μετά τη γέννηση. Ο Βλαντίσλαβ Β΄ έμεινε έτσι ως ο μοναδικός ηγεμόνας μιας ξένης χώρας, του οποίου η νομιμότητα αμφισβητήθηκε, καθώς είχε αποκτήσει τη βασιλεία μόνο μέσω του γάμου. Για να ενισχύσει τη θέση του, ο Βλάντισλαβ Β΄ νυμφεύτηκε την κόρη του Γουλιέλμου, την Άννα, τη μόνη επιζήσασα εγγονή του τελευταίου βασιλιά των Πιάστ Καζίμιρ Γ΄ του Μεγάλου.

Ο Γουλιέλμος ήταν επομένως γαμπρός και πεθερός ενός Πολωνού βασιλιά. Ωστόσο, ο Καζίμιρ Γ΄ απεβίωσε πριν από τον γάμο του με την Άννα της Πολωνίας, και ο γάμος της κόρης της με τον Βλαντίσλαβ Β΄ έγινε μετά το τέλος του.

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. p11419.htm#i114184.
  2. Fugger Germadnik, Romanda et al. (2001): Razstava Grofje Celjski (Celje: Pokrajinski muzej Celje, 2001), p. 28.
  3. Orožen, Janko: Zgodovina Celja in okolice, Vol I. In: Celjski zbornik (Celje, 1971), p. 212.
  4. «Razvozlana uganka lobanj». 
  5. Orožen, Janko: Zgodovina Celja in okolice, Vol I. In: Celjski zbornik (Celje, 1971), p. 139.
  6. Igor Grdina. Celjski knezi v Evropi (Celje, 1994), p. xii