Αντόνιο Γκράμσι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντόνιο Γκράμσι
Gramsci.png
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Antonio Gramsci (Ιταλικά)
Γέννηση22  Ιανουαρίου 1891[1][2][3]
Άλες, Σαρδηνία[2][4]
Θάνατος27  Απριλίου 1937[5][6][7]
Ρώμη[5][2][4]
Αιτία θανάτουενδοεγκεφαλική αιμορραγία[4]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια[4]
Τόπος ταφήςΠροτεσταντικό Κοιμητήριο[8][4]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ιταλίας
Θρησκείααθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[9][10]
Σαρδηνιακή γλώσσα
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Τορίνο[4]
Lc G.M.Dettori-Cagliari[4]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος[2][3][11]
πολιτικός[2][3][11]
δημοσιογράφος[2][3]
συγγραφέας[3]
οικονομολόγος[3]
κριτικός λογοτεχνίας
ιστορικός[12][3]
κοινωνιολόγος[13][3]
δημοσιογράφος άποψης[11]
κριτικός θεάτρου[14]
Αξιοσημείωτο έργοPrison Notebooks[15]
Επηρεάστηκε απόΓκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ[15]
Καρλ Μαρξ[15]
Μπενεντέτο Κρότσε[15]
Francesco de Sanctis[15]
Giovanni Gentile[15]
Νικολό Μακιαβέλι[15]
Φρίντριχ Ένγκελς[15]
Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν[15]
Ζορζ Σορέλ[15]
Αντόνιο Λαμπριόλα[15]
Αμαντέο Μπορντίγκα[15]
Βιλφρέντο Παρέτο[15]
Gaetano Mosca[15]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΙταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα
Πολιτική ιδεολογίαμαρξισμός
Οικογένεια
ΣύζυγοςJulia Schucht[4]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1924–1929)[16]
ΒραβεύσειςΒραβείο Βιαρέτζιο
Υπογραφή
Antonio Gramsci signature.svg
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αντόνιο Γκράμσι (Ιταλικά: Antonio Gramsci, Άλες Σαρδηνίας, 22 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν ο τέταρτος γιος σε μια οικογένεια με επτά αγόρια, με πατέρα τον αλβανικής καταγωγής Φραντσέσκο Γκράμσι (η οικογένειά του, με πυρήνα το Plataci της Καλαβρίας,[17] μετανάστευσε γύρω στα 1700 στη Νότια Ιταλία), χαμηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο και μητέρα του την Πεππίνα (Τζιουζεππίνα) Γκράμσι, κόρη εφοριακού υπαλλήλου. Σπούδασε με υποτροφία που κέρδισε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί μυήθηκε στις σοσιαλιστικές ιδέες και στα 1913 έγινε μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σε πολύ μικρό διάστημα αναδείχτηκε σε καθοδηγητικό στέλεχός του. Το 1914 παίρνει το πτυχίο του και τον επόμενο χρόνο περνά στη σύνταξη της σοσιαλιστικής εφημερίδας του Τορίνο "Il grido del popolo" (Η Κραυγή του Λαού) και λίγο αργότερα στη σύνταξη του κεντρικού οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Avanti» (Εμπρός) - αρχισυντάκτης τού οποίου είχε διατελέσει παλαιότερα ο φασίστας Ιταλός δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι - και της εβδομαδιαίας "L' Ordine Nuovo" (Η Νέα Τάξη).

Πολιτική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1914 το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας διχάστηκε γύρω από το αν πρέπει η Ιταλία να συμμετάσχει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά η Ιταλία τήρησε ουδέτερη στάση, παρά τη συμμαχία που είχε με τη Γερμανία. Ο Γκράμσι αρχικά τάχθηκε υπέρ της ουδετερότητας, αλλά όχι της "απόλυτης" ουδετερότητας που υποστήριζε η ηγεσία του κόμματος. Όπως και άλλοι σοσιαλιστές υποστήριζε την "ενεργό και λειτουργική" ουδετερότητα. Στο θέμα αυτό εν μέρει συνέπεσε η άποψή του με του Μπενίτο Μουσολίνι, ενός από τους πλέον δραστήριους εκπροσώπους της αριστεράς και μαξιμαλιστικής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος μέχρι το 1914. Η έκφραση "ενεργός και λειτουργική ουδετερότητα" ήταν του Μουσολίνι, ο οποίος αργότερα υποστήριξε την ενεργό ανάμιξη στον πόλεμο. Ο Γκράμσι έλεγε ότι συμφωνεί με τον Μουσολίνι στο ότι η απόλυτη ουδετερότητα απειλούσε να μετατρέψει το προλεταριάτο σε αμέτοχους παρατηρητές της προελαύνουσας ιστορίας. Πίστευε ότι με την "ενεργή και λειτουργική ουδετερότητα" το κόμμα θα μπορούσε να αγγίξει τις μεγάλες μάζες του λαού που είχαν απομακρυνθεί από την πολιτική.[18]

Ο Γκράμσι, αν και διεθνιστής, είχε βαθιές ρίζες στη Σαρδηνία και έτσι σχετίστηκε με το αυτονομιστικό κίνημα του νησιού. Αντιλαμβανόταν την αυτονομία σαν κίνημα των φτωχών του Νότου που αισθάνονταν την εκμετάλλευση και την εγκατάλειψη της κεντρικής εξουσίας της Ρώμης.[19]

Το 1920 καθοδηγεί την μεγάλη απεργία των εργατών για την υπεράσπιση των εργοστασιακών επιτροπών του Τορίνο και διατυπώνει το πολιτικό πρόγραμμα-μανιφέστο «Για την ανανέωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Στις 21 Ιανουαρίου 1921 ιδρύει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας (μετέπειτα ΙΚΚ).

Η άνοδος των φασιστών στην εξουσία είχε ως αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου το Κ.Κ.Ι. και οι άλλες δημοκρατικές οργανώσεις και να συλληφθούν οι ηγέτες τους, ανάμεσα στους οποίους και ο Γκράμσι. Στη δίκη που ακολούθησε, καταδικάστηκε σε εικοσαετή φυλάκιση. Αλλά και μέσα στη φυλακή ο Γκράμσι δε σταμάτησε ν’ αγωνίζεται. Μελετά και γράφει με σκοπό να προετοιμάσει ένα μεγαλόπνοο έργο πάνω στα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του εργατικού κινήματος και τα εθνικά και πολιτιστικά προβλήματα της Ιταλίας. Ατυχώς το έργο αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, διότι υπήρξε στο μεταξύ επιδείνωση τής ήδη κλονισμένης από τις κακουχίες υγείας του που τον οδήγησε στο θάνατο στις 27 Απριλίου 1937.

Άφησε έναν τεράστιο όγκο δοκιμίων, άρθρων και σημειώσεων, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά ύστερα από τον πόλεμο και που επηρέασαν και επηρεάζουν την σύγχρονη κίνηση των ριζοσπαστικών ιδεών σε όλον τον κόσμο και τη μετα-μαρξιστική θεώρηση.

Ιδεολογία και ηγεμονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γκράμσι εστίασε έτσι στην ιδέα (με την πλατωνική θεώρηση των Ιδεών) της Ιδεολογίας, που ο Μαρξ αποκαλούσε λανθασμένη συνείδηση (οι πολιτισμικοί θεσμοί που αναφέρθηκαν ανωτέρω και που νομίζουμε ότι ρυθμίζουν τη ζωή μας, λανθασμένως βεβαίως κατά τον Μαρξ). Η ιδέα της Ιδεολογίας ορίζεται ως ένα μίγμα αξιών, αντιλήψεων και συμπεριφορών μέσω των οποίων αντιλαμβανόμαστε τον υπάρχοντα κόσμο και συνδεόμαστε μαζί του. Με την έννοια αυτή ο Γκράμσι εννοούσε ότι δεν βλέπουμε τον κόσμο με ουδέτερο αντικειμενικό τρόπο αλλά υπό την οπτική εκείνη γωνία που καθορίζεται από συμπεριφορές τις οποίες θεωρούμε δεδομένες. Με τη θεωρία αυτή αναδείκνυε το ρόλο του ανθρώπινου παράγοντα, της βούλησης και επιλογής, διατηρώντας παράλληλα ως κέντρο του όλου θεωρητικού του σύμπαντος τη μαρξιστική οπτική της πάλης των τάξεων, εκτρέποντάς την όμως στο πεδίο των ιδεών και όχι της οικονομίας. Κατά τον Γκράμσι η πάλη των τάξεων έπρεπε να λαμβάνει μέρος στο ιδεολογικό πάντοτε πεδίο, με τη θεμελιακή παραδοχή ότι μόνο οι ιδέες δύναντο να επιφέρουν την επανάσταση ή αντιστοίχως, να την αποτρέψουν (ενώ ο Μαρξ υποστήριζε ότι είναι μια ξαφνική τεχνολογική αλλαγή που αναγκάζει τις κοινωνίες να αλλάξουν το ίδιο ξαφνικά την παραγωγική και οικονομική τους δομή και το ίδιο βίαια τις κοινωνικές τους συνέργειες και παραμέτρους, με αποτέλεσμα επαναστατικές διαδικασίες να λαμβάνουν χώρα).

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ιστορικός υλισμός
  • Σοσιαλισμός και κουλτούρα
  • Οι διανοούμενοι
  • Η οργάνωση της κουλτούρας
  • Για τον Μακιαβέλι, για την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος
  • Γράμματα από τη φυλακή
  • Παρελθόν και παρόν
  • Τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης
  • Οι θέσεις της Λυών
  • Το δένδρο του σκαντζόχοιρου
  • Αμερικανισμός και φορντισμός
  • Λογοτεχνία και εθνική ζωή
  • Il Risorgimento

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 www.antoniogramsci.com/ag_biografia01.htm. Ανακτήθηκε στις 22  Ιανουαρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 12798. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 BeWeB. 1596. Ανακτήθηκε στις 12  Φεβρουαρίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960. antonio-gramsci. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) The Great Russian Encyclopedia. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 25  Φεβρουαρίου 2017.
  6. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6r22vf8. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  7. ↑ Itaú Cultural: (Πορτογαλικά) Enciclopédia Itaú Cultural. Itaú Cultural. Σάο Πάολο. pessoa486810/antonio-gramsci. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-85-7979-060-7.
  8. ↑ 8,0 8,1 www.cemeteryrome.it/graves/notable.html. Ανακτήθηκε στις 1  Ιουλίου 2021.
  9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119056581. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. ↑ Czech National Authority Database. jn20000602277. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/3305. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  12. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  14. ↑ Czech National Authority Database. jn20000602277. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  15. ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 15,11 15,12 15,13 Ανακτήθηκε στις 13  Νοεμβρίου 2022.
  16. ↑ storia.camera.it/deputato/antonio-gramsci-18910122. Ανακτήθηκε στις 7  Μαΐου 2019.
  17. ↑ Mario Brunetti, La piazza della rivolta: microstoria di un paese arbëresh in età giolittiana, Rubbettino Editore, 2003, σ. 31, 32
  18. ↑ Earlene Craver, The Third Generation: the Young Socialists in Italy, 1907-1915. Published in: Canadian Journal of History/Annales canadiennes d'histoire XXXI, August/août 1996, pp. 199-226. Πλήρες άρθρο. Περίληψη στο Canadian Journal of History/Annales canadiennes d'histoire, University of Toronto Press, vol. 31, 2, DOI: 10.3138/cjh.31.2.199
  19. ↑ Francisco Fernández Buey, Reading Gramsci, BRILL, Nov 28, 2014, σ. 66, 68, 69

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bambery, Chris Harman: Η ζωή και οι ιδέες ενός επαναστάτη (A Rebels Guide to Gramsci), Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

Προτεινόμενη βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Νούτσος Παναγιώτης, "Gramsci: ένας ανυποψίαστα υποψιασμένος κριτικός της σκέψης και της πράξης του Λένιν", Ουτοπία, αρ. 11 (Mάιος - Ιούν. 1994), 111-118.
  • Τρικούπης Μάκης, «Η αντίληψη του Γκράμσι για την κουλτούρα», Διαβάζω 195 (1988), 72-74
  • Μεταξόπουλος, Αιμίλιος, «Αντόνιο Γκράμσι: Επιστήμη – Τεχνική – Φιλοσοφία». Αντί 347 (1987), 40-43.
  • Τρικούκης, Μ.: «Φιλοσοφία και πολιτική στο Γκράμσι». Επιστημονική σκέψη 4 (1981), 55-60.
  • Colombo, Arturo, «Ἀντόνιο Γκράμσι. Ὁ πατέρας τοῦ “Εὐρωκομμουνισμοῦ” . Ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ ἑνὸς μεγάλου θεωρητικοῦ» , Ἱστορία εἰκονογραφημένη, 109 (1977), σσ. 44-51
  • Eagleton, Terry, «Οἱ ἔννοιες τῆς ἰδεολογίας καὶ τῆς ἡγεμονίας στὸν Γκράμσι » , Οὐτοπία, 11 (1994), σσ. 53-65
  • Gedö, Andràs, «Ὁ δρόμος τοῦ Gramsci μέσα ἀπὸ τὴν ἔνταση ἀνάμεσα στὸν “Ἀπόλυτο Ἱστορικισμὸ” καὶ τὴν Ὑλιστικὴ Διαλεκτική. Ὁ Μαρξισμὸς ὡς Διαλεκτικὴ Φιλοσοφία » , Οὐτοπία, 11 (1994), σσ. 25-52
  • Πούλος Παναγιώτης, «Δύο τροπές του αισθητικού: Κρότσε και Γκράμσι», Ο Πολίτης, Νοέμβριος 2007, τχ. 160, σ. 37-42.
  • Ρούσης Γιώργος, Από την Κρίση στην Επανάσταση: Πόλεμος Θέσεων, Εκδ. Γκοβόστης 2012
  • Αξελός Λουκάς, Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι, εκδ. Στοχαστής, 2012
  • Χόαρ Κουίντιν, Νόουελ Σμιθ Τζέφρι, Για τον Γκράμσι, εκδ. Στοχαστής, 1980
  • Βασιλειάδης Δαμιανός, Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της αριστεράς, εκδ. ΚΨΜ, 2011
  • Συλλογικό, Στα μονοπάτια του Αντόνιο Γκράμσι, εκδ. Θεμέλιο, 2010
  • Παζολίνι Πιερ Πάολο, Οι στάχτες του Γκράμσι, εκδ. Οροπέδιο, 2016
  • Harman Chris, Bambery Chris, Αντόνιο Γκράμσι. Οι ιδέες ενός επαναστάτη, εκδ. Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, 2007
  • Buci-Glucksmann, Christine, Ο Γκράμσι και το Κράτος, εκδ. Θεμέλιο, 1984
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντόνιο_Γκράμσι&oldid=9276212"