Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλίκη της Αντιόχειας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλίκη της Αντιόχειας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1110[1]
Έδεσσα
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΒοημούνδος Β΄ της Αντιόχειας (από 1126)[2]
ΤέκναΚωνσταντία της Αντιόχειας
ΓονείςΒαλδουίνος Β΄ της Ιερουσαλήμ και Μορφία της Μελιτηνής
ΑδέλφιαΙοβέτα της Μπεθανίας
Οδιέρνα της Ιερουσαλήμ
Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ
ΟικογένειαΟίκος του Ρετέλ

Η Αλίκη της Αντιόχειας ήταν πριγκίπισσα της Αντιόχειας μέσω του γάμου της με τον πρίγκηπα Βοημούνδο Β'. Ήταν δεύτερη κόρη του βασιλιά των Ιεροσολύμων Βαλδουίνου Β΄ των Ρετέλ και της Μορφίας της Μελιτηνής. Ο πατέρας της βασιλιάς Βαλδουίνος Β' έγινε αντιβασιλιάς της Αντιόχειας μετά την νίκη του στην μάχη του Μπαλάτ (1119). Το 1126, ο 18χρονος Βοϊμούνδος, γιος του Βοιμούνδου Α', πρώτου πρίγκηπα της Αντιόχειας, έφτασε προκειμένου να διεκδικήσει τα δικαιώματα του στην διαδοχή του δουκάτου. Ο Βοϊμούνδος για να συνεχίσει να κυβερνάει το δουκάτο αναγκάστηκε να παντρευτεί την Αλίκη σύμφωνα με παλιότερη συμφωνία.

Απώλεια του πριγκιπάτου από τον Φούλκωνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1131 ο σύζυγος της Βοημούνδος Β΄ σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Μουσουλμάνων και ο πατέρας της Βαλδουίνος Β΄ επέστρεψε να αναλάβει την επιτροπεία του πριγκιπάτου, αλλά η Αλίκη την ήθελε για λογαριασμό της. Επιχείρησε να κάνει συμμαχία κατά του πατέρα της με τον Ζενγκί, τον Σελτζούκο ηγεμόνα της Μοσούλης, προσφέροντάς του την ίδια την νεογέννητη κόρη της για σύζυγο, αλλά ο Ζενγκί συνελήφθη από τον Βαλδουίνο Β΄ και εκτελέσθηκε. Η Αλίκη αρνήθηκε στον πατέρα της να μπει στην Αντιόχεια, αλλά μερικοί Λατίνοι ευγενείς της πόλης άνοιξαν τις πύλες στους απεσταλμένους του, τον Φούλκωνα του Ανζού (επ' αδελφή γαμπρό της Αλίκης) και τον Ζοσλέν Α΄ της Έδεσσας. Η Αλίκη κατέφυγε στην ακρόπολη της πόλης. Αργότερα αναζήτησε τον πατέρα της να συμφιλιωθεί μαζί του, εξορίστηκε από την Αντιόχεια, αλλά ο πατέρας της τής επέτρεψε να έχει την διοίκηση των πόλεων Λατάκια και Τζαμπάλα, που τις είχε πάρει ως προίκα.

Ο Βαλδουίνος Β΄ απεβίωσε την ίδια χρονιά, αφήνοντας τον θρόνο των Ιεροσολύμων στην πρώτη κόρη του Μελισσάνθη και τον σύζυγό της Φούλκωνα Ε΄ κόμη του Ανζού. Ο Ζοσλέν Α΄ επίσης απεβίωσε λίγο αργότερα και η Αλίκη επιχείρησε να ανακαταλάβει το πριγκιπάτο της Αντιόχειας. Οι ευγενείς της πόλης κάλεσαν τον Φούλκωνα για βοήθεια και η Αλίκη συμμάχησε εσπευσμένα εναντίον του με δύο Σταυροφορικά κρατίδια, τον Πονς της Τρίπολης και τον Ζοσλέν Β΄ της Έδεσσας, γιο του Ζοσλέν Α΄. Πράγματι ο Πονς δεν επέτρεψε στον Φούλκωνα να περάσει μέσω της Τρίπολης στον δρόμο του για την Αντιόχεια, αναγκάζοντάς τον να πάει με πλοία. Ο Πονς και ο Ζοσλέν Β΄ κατά βάθος φοβόντουσαν τη δύναμη του Φούλκωνα, όπως και τις πιθανότητες που είχε να δωροδοκήσει την Αλίκη.

Μετά από μία σύντομη μάχη στο Ρούγκεν έκλεισαν ειρήνη μαζί του και ο Φούλκων ανέλαβε ξανά την αντιβασιλεία της Αντιόχειας. Το 1135 η Αλίκη αποπειράθηκε εκ νέου να καταλάβει την πόλη, συμμαχώντας με τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα, παντρεύοντας την κόρη της με τον διάδοχο του θρόνου της Ρωμανίας Μανουήλ Α΄ Κομνηνό. Οι ευγενείς αντέδρασαν έντονα στην προσπάθεια της αυτή, καθώς αντιπαθούσαν τους Ρωμαίους, και κάλεσαν τον Ραϋμόνδο του Πουατιέ να νυμφευτεί τη μικρή Κωνσταντία.

Η Αλίκη, βλέποντας όλα τα σχέδιά της να αποτυγχάνουν, εγκατέλειψε οριστικά την Αντιόχεια. Απεβίωσε στη Λατάκια μετά το 1136.

Παντρεύτηκε τον Βοημούνδο Β΄ των Ωτβίλ πρίγκιπα της Αντιόχειας και είχε τέκνο:

Τα πρώτα τρία τέκνα είναι από τον πρώτο της γάμο. Ο Βαλδουίνος είναι από τον 1ο (κατά τον Στήβεν Ράνσιμαν) ή τον 2ο (κατά τον Μπέρναρντ Χάμιλτον). Η Αγνή είναι από τον 2ο γάμο της.


  1. 1,0 1,1 Darryl Roger Lundy: (αγγλικά) The Peerage. p70420.htm#i704199. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. p70420.htm#i704199. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  • William of Tyre, A History of Deeds Done Beyond the Sea, Volume II. Trans. Emily Atwater Babcock and A. C. Krey. Columbia University Press, 1943
  • Steven Runciman: A History of the Crusades, Volume II: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, 1100-1187. Cambridge University Press, 1952.