Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φιλίπ Ιγκονέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βαρόνος Φιλίπ Ιγκονέ
Γέννηση5 Μαΐου 1782
Σαιν-Ζενιέζ-ντ'Ολτ
Θάνατος12 Φεβρουαρίου 1859
Ωριγιάκ
Χώρα Γαλλία
Εν ενεργεία1804-1848
ΒαθμόςΑντιστράτηγος
ΔιοικήσειςΕκστρατεία της Ισπανίας (1823)
Εκστρατεία του Μοριά (1828)
Μάχες/πόλεμοι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι
ΤιμέςΒαρώνος
Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής
Ιππότης του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Λουίς
Ταξιάρχης του Τάγματος του Αγίου Φερδινάνδου (Ισπανία)
Ταξιάρχης του Τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα)
ΙδιότηταΒουλευτής του Καντάλ (1827-1830)
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Φιλίπ Ιγκονέ (γαλλικά: Philippe Higonet) ήταν Γάλλος Στρατηγός και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου1782 στο Σεν-Ζενιέ-ντ'Ολτ (Αβερόν) και πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1859 στο Ωριγιάκ (Καντάλ).[1][2]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νεολαία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιος του Ιωσήφ Ιγκονέ, φαρμακοποιός, και της Μαρί Μασαβύο, ο Φιλίπ Ιγκονέ γεννήθηκε την Κυριακή 5 Μαΐου 1782 στο Σεν-Ζενιέ-ντ'Ολτ (Αβερόν). Είχε άλλα 8 αδέλφια και ήταν ο μικρότερος αδερφός του μελλοντικού Συνταγματάρχη Ιωσήφ Ιγκονέ. Έφυγε από το εργαστήριο του πατέρα του στα 21 του χρόνια για να ενταχθεί στο Στρατόπεδο της Βουλώνη, όπου ο Ναπολέοντας συγκέντρωσε τη "Μεγάλη Στρατιά" (Grande Armée) του. Στη συνέχεια, στις 20 Απριλίου 1804, εντάχθηκε στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού της Γραμμής. Αμέσως ορίστηκε Σωματικός και στη συνέχεια Λοχίας στις 30 Ιουνίου 1804.[3][2]

Ναπολεόντειοι Πόλεμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 9 Φεβρουαρίου 1805, υπηρέτησε με το βαθμό του Υπολοχαγού στο 108ο Σύνταγμα Πεζικού της Γραμμής, υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Ιωσήφ Ιγκονέ, του μεγαλύτερου αδελφού του. Ήταν μέρος της 3ης Μεραρχίας του Στρατάρχη Νταβού. Στις 8 Νοεμβρίου 1805, συμμετείχε στην μάχη του Μαρία-Ζελλ και λίγες μέρες αργότερα στην μάχη του Αούστερλιτς (2 Δεκεμβρίου 1805), όπου τραυματίστηκε από σφαίρα στο δεξιό μηρό.[1][2]

Ο Ιγκονέ διορίστηκε Λοχαγός στις 4 Ιανουαρίου 1806 και έγινε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής στις 14 Μαΐου 1806.[4] Κατά τη διάρκεια της Μάχης του Auerstaedt (14 Οκτωβρίου 1806), ο Λοχαγός Ιγκονέ έδειξε δεξιοτεχνία και τόλμη, αλλά ο αδελφός του, ο Συνταγματάρχης Ιωσήφ Ιγκονέ, πέθανε εκεί (το όνομά του αργότερα θα χαραχθεί στην Αψίδα του Θριάμβου). Διακρίθηκε ακόμα στις 8 Φεβρουαρίου 1807 κατά τη διάρκεια της μάχης του Άιλαου, όπου τραυματίστηκε και πάλι στο αριστερό πόδι και στην κάτω κοιλιακή χώρα. Το 1809, συμμετείχε στις μάχες του Eckmühl (21-22 Απριλίου 1809) και του Βαγκράμ (5-6 Ιουλίου 1809). Η ηρωική συμπεριφορά του ανταμείφτηκε στις 22 Ιουνίου 1809 με την τοποθέτησή του στο 1ο Σύνταγμα των Πεζικών Γρεναδιέρων στην διάσημη Αυτοκρατορική Φρουρά.[1][2]

Το 1812, ήταν ακόμα αρχηγός των Γρεναδιέρων της αυτοκρατορικής φρουράς όταν συμμετείχε στην εκστρατεία της Ρωσίας. Επέστρεψε με ένα παγωμένο πόδι και το βαθμό του Ταγματάρχη. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της Γερμανίας, συμμετείχε στην πολιορκία του Αμβούργου τον Σεπτέμβριο του 1813. Την 1 Μαρτίου 1814, λίγο πριν από την παραίτηση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α΄, ο Στρατάρχης Νταβού τον προήγαγε στον βαθμό του Συνταγματάρχη, θεωρώντας ότι ήταν «ένα από τα λαμπρότερα αξιωματικούς του στρατού».[1][2]

Κατά την πρώτη αποκατάσταση, ο βασιλιάς Λουδοβίκος XVIII του απένειμε τον Σταυρό του Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Λουίς. Αλλά όταν ο Ναπολέων επέστρεψε από την Έλβα, ο Στρατάρχης Νταβού, Υπουργός Πολέμου κατά τη διάρκεια των «Εκατό-Ημερών», κάλεσε τον Συνταγματάρχη Ιγκονέ να διευθύνει το 10ο Σύνταγμα Πεζικού, και μετά να διευθύνει το πρώην του 108ο Σύνταγμα Πεζικού της Γραμμής. Στη συνέχεια διακρίθηκε στη μάχη του Quatre Bras (16 Ιουνίου 1815), όπου τραυματίστηκε δύο φορές, και δυο μέρες μετά στη μάχη του Βατερλώ (18 Ιουνίου 1815).[1][2]

Κατά την Παλινόρθωση της Μοναρχίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη δεύτερη παραίτηση του Ναπολέοντα, ο Φιλίπ Ιγκονέ συσπειρώθηκε στον βασιλιά Λουδοβίκος ΙΗ΄, ο οποίος τον διόρισε να σχηματίσει και να διοικήσει τη Λεγεώνα του Καντάλ στις 19 Αυγούστου 1815. Στις 8 Ιουνίου 1816 παντρεύτηκε την Αυγουστίνη, κόρη του βαρώνος Ζαν-Φρανσουά ντε ζυζέαλς ντε Πεϋρακ ντε Βείαν. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος XVIII τον έκανε βαρόνη λίγο αργότερα. Στη συνέχεια, επέλεξε το σύνθημα του οίκου του ως « Virtus, labor, pietas ».[2] Τον έκανε επίσης Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής το ίδιο έτος του 1816.[1]

Η διοίκηση του 9ου Συντάγματος Πεζικού της Γραμμής ανατέθηκε τότε σton Συνταγματάρχη Φιλίπ Ιγκονέ, με τον οποίο συμμετείχε το 1823 στην Εκστρατεία της Ισπανίας. Στις 11 Αυγούστου 1823, προήχθη στον βαθμό του Αντιστράτηγου (Maréchal de camp) σε αναγνώριση των πράξεων ανδρισμού του κατά την πολιορκία της Παμπλόνα. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Σαν Σεμπαστιάν στις 3 Σεπτεμβρίου 1823, έλαβε την κατάκτηση της πόλης στις 28. Όταν τελείωσε η εκστρατεία, επέστρεψε στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1823. Το επόμενο έτος, στις 8 Ιουνίου 1824, προήχθη σε Ταξιάρχη του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής και προάγονται στο βαθμό του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος του Αγίου Φερδινάνδου της Ισπανίας.[1][2]

Η Γαλλική εκστρατεία του Μοριά το 1828 (από τον Jean-Charles Langlois)

Με διάταξη της 24ης Ιουλίου 1828, είχε σταλεί στη συνέχεια στην Ελλάδα, ως Αντιστράτηγος να συμμετάσχει στην Εκστρατεία του Μοριά (1828), υπό την αρχηγία του Στρατάρχη Μαιζώνος, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.[1][2] Στη διοίκηση της 2ης Ταξιαρχίας του εκστρατευτικού σώματος, απελευθέρωσε από τις τουρκικές-αιγυπτιακές κατοχικές δυνάμεις του Ιμπραήμ Πασά η Πόλη του Ναβαρίνου (7 Οκτωβρίου 1828), και στη συνέχεια πήρε το «Καστέλι του Μοριά» της Πάτρας (30 Οκτωβρίου 1828).[5] Στην Πάτρα, όπου έμεινε για μερικούς μήνες, ίδρυσε υγειονομικές επιτροπές για τον απελευθερωμένο, αλλά υποσιτισμένο ελληνικό πληθυσμό και ακόμα κατάφερε να περιορίσει μια επιδημία πανώλης που αναπτύχθηκε στα ορεινά χωριά των Καλαβρύτων και του Βραχνίου στην Αχαΐα τον Δεκέμβριο του 1828.[6] Τελικά έφυγε από το ελληνικό έδαφος μετά από τέσσερις μήνες αποστολής στην Πελοπόννησο, στις 9 Ιανουαρίου 1829, μετά την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον αιγυπτιακό κατακτητή.[7] Κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας, στις 22 Φεβρουαρίου 1829, ο Ιγκονέ προήχθη από τον βασιλιά Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας Ταξιάρχη του Τάγματος του Αγίου Λουίς, και μετά την επιστροφή του στη Γαλλία, Ταξιάρχη του Tάγματος του Σωτήρα από το νέο ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος το 1830.

Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγο πριν από την Εκστρατεία του Μοριά, ως πρόεδρος του εκλογικού σώματος του Καντάλ, εξελέγη βουλευτής (ευνοϊκός για τον Κάρολο Ι΄) στο 1ο διαμέρισμα αυτού του τμήματος (Ωριγιάκ) στις 17 Νοεμβρίου 1827.[3][2] Επανεκλέγηκε Βουλευτής για μια δεύτερη θητεία στις 23 Ιουνίου 1830.[8]

Αλλά μετά την Ιουλιανή Επανάσταση τον Ιούλιο του 1830, παραιτήθηκε από την βουλευτική έδρα του στις 12 Αυγούστου 1830, και επέλεξε την "εξορία από μέσα". Μετά την Γαλλική Επανάσταση του 1848, βγήκε από τη συνταξιοδότηση του και προσπάθησε να επανεκλεγεί για μια θητεία "Εκπρόσωπος του Λαού" (Βουλευτής) στην Εθνική Νομοθετική Συνέλευση της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας, αλλά χωρίς επιτυχία αυτή τη φορά.[1][2]

Τα τελευταία χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την παραίτησή του από την βουλευτική έδρα του στις 12 Αυγούστου 1830, ο Φιλίπ Ιγκονέ τέθηκε σε διαθεσιμότητα, αποσύρθηκε στο Ωριγιάκ και αφιέρωσε τον εαυτό του, για δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια, στη διοίκηση του κτήματος του Κάστρου του Veyrac, στο οποίο έκανε πολλές βελτιώσεις,[2] και ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη γεωργία, καθιστώντας πρόεδρος της Αγροτικής Εταιρίας του Καντάλ.[1]

Στις 30 Μαΐου 1848, αποχώρησε για συνταξιοδότηση ως Αντιστράτηγος του Γαλλικού Στράτου.

Υποστήριξε την υποψηφιότητα του Λουδοβίκου-Ναπολέοντα Βοναπάρτη κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του Δεκεμβρίου 1848, αλλά αρνήθηκε να τον ορκιστεί υποταγή μετά το πραξικόπημα του στις 2 Δεκεμβρίου 1851. Πέρασε τότε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Ωριγιάκ. Με τους τραυματισμούς που έλαβε το Φεβρουάριο του 1807 κατά τη διάρκεια της μάχης του Άιλαου που τον έκαναν να υποφέρει έντονα, πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1859 στο Ωριγιάκ, στην ηλικία των 77 ετών. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο της πόλης. Στη μία πλευρά της ταφικής στήλης, το όνομα του και οι τιμητικές διακρίσεις του περιβάλλουν μια μαντόρλα (ωοειδές αμύγδαλο) στην οποία αναγράφονται τα ονόματα των κύριων μαχών: Μαρία-Ζελλ, Αούστερλιτς, Άιλαου, Les Quatre Bras, Σαν Σεμπαστιάν, Παμπλόνα, Ναβαρίνο και Καστέλι του Μοριά.[2] .

Τιμητικές διακρίσεις και αντιπροσωπευτικές θέσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 (Γαλλικά) «Φιλίπ Ιγκονέ», in Adolphe Robert & Gaston Cougny, Dictionnaire des parlementaires français (1789-1891), Edgar Bourloton, Παρίσι, 1889-1891 Λεπτομέρειες έκδοσης Βικηθήκη
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 Bernard Maury, « Général Baron Philippe Higonet, Comment un Marmot est devenu Général et Baron », Cercle généalogique de l’Aveyron, édité par Suzanne Barthe, 27 juillet 2018.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γαλλικά) «Higonet (Philippe, baron)», in Adolphe Robert & Gaston Cougny, Dictionnaire des parlementaires français (1789-1891), Edgar Bourloton, Παρίσι, 1889-1891 Λεπτομέρειες έκδοσης Βικηθήκη
  4. ↑ «Σημείωση LH/1300/58». Base Léonore, Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού.  .
  5. ↑ Στρατάρχης Νικόλαος-Ιωσήφ Μαιζών (maréchal Nicolas-Joseph Maison) : dépêches adressées au ministre de la Guerre Louis-Victor de Caux, vicomte de Blacquetot, octobre 1828, in Jacques Mangeart, Chapitre Supplémentaire des Souvenirs de la Morée: recueillis pendant le séjour des Français dans le Peloponèse, Igonette, Paris, 1830.
  6. ↑ Jacques Mangeart, Souvenirs de la Morée: recueillis pendant le séjour des Français dans le Peloponèse, Igonette; Paris, 1830.
  7. ↑ Site internet "histoire-en-questions.fr". Blessures d'un soldat de l'Empire
  8. ↑ Κατάλογος των κοινοβουλευτικών του θητειών και βιογραφία του στην ιστοσελίδα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης: Philippe Higonet (1782 - 1859)

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • "Ο στρατηγός Baron Higonet (Philippe)", ανακοίνωση στο Aimé de Birague, Γενικό Γενεαλογικό και Βιογραφικό Μνημείο, Ινστιτούτο Ιστορικών Αρχείων, Παρίσι, 1851-1852.
  • (Γαλλικά) «Φιλίπ Ιγκονέ», in Adolphe Robert & Gaston Cougny, Dictionnaire des parlementaires français (1789-1891), Edgar Bourloton, Παρίσι, 1889-1891

Λεπτομέρειες έκδοσης Βικηθήκη

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φιλίπ_Ιγκονέ&oldid=10478348"