Φεουδαρχικός κατακερματισμός
Ανώτερη Επαρχία του Βλαντίσλαφ Β΄
Επαρχία Σιλεσίας του Βλαντίσλαφ Β΄
Επαρχία Μασοβίας του Μπολέσλαφ Δ΄
Επαρχία Μείζονος Πολωνίας του Μιέσκο Γ΄
Επαρχία Σαντόμιες του Ερρίκου
Γη της Γουεντσίτσα
Πομερανοί υποτελείς
Φεουδαρχικός κατακερματισμός[1] είναι ένα στάδιο στην ανάπτυξη ορισμένων φεουδαρχικών κρατών, στο οποίο χωρίζεται σε μικρότερες περιφερειακές κρατικές δομές, καθεμία από τις οποίες χαρακτηρίζεται από σημαντική αυτονομία, αν όχι απόλυτη ανεξαρτησία και κυβερνάται από έναν υψηλόβαθμο ευγενή, όπως ένας πρίγκιπας ή ένας δούκας. Ο φεουδαρχικός κατακερματισμός συνδέεται συνήθως με την ευρωπαϊκή ιστορία, ιδιαίτερα κατά τον Μεσαίωνα.[2]
Ο φεουδαρχικός κατακερματισμός συμβαίνει αφού ο θάνατος του νόμιμου ηγεμόνα δεν αφήνει σαφείς κληρονόμους και οι κυβερνήτες διαφόρων υποδιαιρέσεων του αρχικού κράτους αποτυγχάνουν να εκλέξουν ή να συμφωνήσουν για έναν νέο ηγέτη για την προηγούμενη, μεγαλύτερη οντότητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις (για παράδειγμα, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) ένας τέτοιος ηγέτης μπορεί να εκλεγεί, αλλά να έχει πολύ μικρότερες εξουσίες από αυτές του προκατόχου του.
Αυτό το φαινόμενο έχει συμβεί στην ιστορία πολλών χωρών και περιοχών:
- Στην ιστορία της Αγγλίας, η Επταρχία
- Στην ιστορία της Πολωνίας, η περιφερειοποίηση[3] ή ο κατακερματισμός της Πολωνίας (πολωνικά: rozbicie dzielnicowe) αναφέρεται στην περίοδο που ακολούθησε τη διαθήκη του Μπολέσλαφ Γ΄ του Στραβόστομου (1138), η οποία οδήγησε στη διάσπαση του Βασιλείου της Πολωνίας σε πολλές ως επί το πλείστον ανεξάρτητες επαρχίες, που ενοποιήθηκαν μόνο από τον Βλαδίσλαο Α΄ το Βραχύ περίπου δύο αιώνες αργότερα, στις αρχές του 14ου αιώνα[4]
- Στην ιστορία της Ρωσίας, η περίοδος του κατακερματισμού (ρωσικά: феодальная раздробленность) διήρκεσε περίπου από τον 12ο ή τον 13ο αιώνα (ιδιαίτερα, την πτώση της Ρωσίας του Κιέβου μετά τη μογγολική εισβολή στη Ρωσία) έως το 1547, το έτος της ανόδου του Ιβάν Δ΄ της Ρωσίας στο θρόνο του Μεγάλου Δουκάτου της Μόσχας[5][6]
- Στην ιστορία της Βουλγαρίας, ο κατακερματισμός της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 14ου αιώνα[7][8]
- Στην ιστορία της Σερβίας, η πτώση της Σερβικής Αυτοκρατορίας (1371–95)
- Στην ιστορία της Γερμανίας, η περίοδος που περιγράφεται ως Kleinstaaterei διήρκεσε από τον 13ο αιώνα (η πτώση της δυναστείας των Χοενστάουφεν και η άνοδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) έως το 1871 (η ένωση των γερμανικών κρατών στη Γερμανική Αυτοκρατορία)[9][10][11]
- Μετά την εξαφάνιση του Δουκάτου της Βουργουνδίας, μέρος του εδάφους του απορροφήθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας, ενώ το έδαφός του στις Κάτω Χώρες (Βουργουνδικές Κάτω Χώρες) έγινε οι Αψβουργικές Κάτω Χώρες (ονομάζονται επίσης Δεκαεπτά Επαρχίες), οι οποίες διασπάστηκαν στις Ισπανικές Κάτω Χώρες και Ολλανδική Δημοκρατία[12]
- Στην ιστορία της Γαλλίας, την περίοδο μετά την πτώση της Δυναστείας των Καρολιδών και τον θάνατο του Καρλομάγνου έως την ενοποίησή της από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας[13][14][15]
- Στην ιστορία της Ιταλίας, η περίοδος από την εισβολή των Λομβαρδών στην Ιταλία (η οποία συνέβη λίγο μετά την ένωση της Ιταλίας υπό τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ως αποτέλεσμα του Γοτθικού Πολέμου) μέχρι την ιταλική ενοποίηση.[16]
Σύμφωνα με τον Σαμίρ Αμίν, ο φεουδαρχικός κατακερματισμός ήταν κυρίως ευρωπαϊκό φαινόμενο και δεν συνέβη στην ιστορία της Κίνας ή των ισλαμικών κρατών της Μέσης Ανατολής.[2][17] Ταυτόχρονα, ο όρος φεουδαρχικός κατακερματισμός έχει χρησιμοποιηθεί στο πλαίσιο της ιστορίας της Κίνας (η περίοδος των εμπόλεμων κρατών)[18] και της ιστορίας της Ιαπωνίας (περίοδος Σενγκόκου).[19][20][21]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Πιοτρ Γκουρέτσκι (2007). A local society in transition: the Henryków book and related documents. PIMS. σελ. 62. ISBN 978-0-88844-155-3.
- ↑ 2,0 2,1 Σαμίρ Αμίν, The Ancient World-Systems Versus the Modern Capitalist World-System, στο André Gunder Frank· Barry K. Gills (1996). The world system: five hundred years or five thousand?. Psychology Press. σελ. 252. ISBN 978-0-415-15089-7.
- ↑ Νόρμαν Ντέιβις (30 Μαρτίου 2005). God's Playground: The origins to 1795. Columbia University Press. σελ. 53. ISBN 978-0-231-12817-9. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Νόρμαν Ντέιβις (20 Ιανουαρίου 1998). Europe: a history. HarperCollins. σελ. 429. ISBN 978-0-06-097468-8. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Maureen Perrie (2001). The cult of Ivan the Terrible in Stalin's Russia. Palgrave Macmillan. σελ. 100. ISBN 978-0-333-65684-6.
- ↑ George Ginsburgs· Roger Stenson Clark (2001). International and national law in Russia and Eastern Europe: essays in honor of George Ginsburgs. Martinus Nijhoff Publishers. σελ. 163. ISBN 978-90-411-1654-3.
- ↑ Εβγκένι Τάντσεφ· Μάρτιν Μπέλοφ (2008). Constitutional law of 2 EU member states: Bulgaria and Romania : the 2007 enlargement. Kluwer. σελ. 1. ISBN 978-90-13-05635-8. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Σελτσούκ Ακσίν Σομέλ (2003). Historical dictionary of the Ottoman Empire. Scarecrow Press. σελ. 32. ISBN 978-0-8108-4332-5.
- ↑ Reinhard Bendix (1980). Kings or people: power and the mandate to rule. University of California Press. σελ. 141. ISBN 978-0-520-04090-8.
- ↑ Mikuláš Teich· Roy Porter (1993). The National question in Europe in historical context. Cambridge University Press. σελ. 153. ISBN 978-0-521-36713-4.
- ↑ Keith Jenkins· Sue Morgan (2007). Manifestos for history. Taylor & Francis. σελ. 188. ISBN 978-0-415-37776-8.
- ↑ R. C. van Caenegem (1991). Legal history: a European perspective. Continuum International Publishing Group. σελ. 149. ISBN 978-1-85285-049-4.
- ↑ Peter J. Hugill (1995). World trade since 1431: geography, technology, and capitalism. JHU Press. σελ. 48. ISBN 978-0-8018-5126-1. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Stefan Rossbach (1999). Gnostic wars: the Cold War in the context of a history of Western spirituality. Edinburgh University Press. σελ. 81. ISBN 978-0-7486-1024-2. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Nicholas Lampert· Gábor Tamás Rittersporn (1992). Stalinism: its nature and aftermath : essays in honour of Moshe Lewin. M.E. Sharpe. σελ. 86. ISBN 978-0-87332-876-0. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Donald Kagan· Steven Ozment (13 Ιουνίου 2001). The Western Heritage: To 1715 : Brief Edition. Prentice Hall. σελ. 143. ISBN 978-0-13-041576-9. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2011.
- ↑ Σαμίρ Αμίν (Ιανουαρίου 2011). Global History: A View from the South. Fahamu/Pambazuka. σελ. 18. ISBN 978-1-906387-96-9.
- ↑ Thomas M. Magstadt (2010). Nations and Government: Comparative Politics in Regional Perspective. Cengage Learning. σελ. 277. ISBN 978-0-495-91528-7.
- ↑ Jeffrey Kopstein (2000). Comparative politics: interests, identities, and institutions in a changing global order. Cambridge University Press. σελ. 182. ISBN 978-0-521-63356-7.
- ↑ Paul N. Siegel (2005). The Meek and the Militant: Religion and Power Across the World. Haymarket Books. σελ. 210. ISBN 978-1-931859-24-0.
- ↑ Jansen, Marius B. Jansen. (1995). The Emergence of Meiji Japan, σελ. 124 στα Google Books; Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2011
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μάριους Γιάνσεν. (1995). The Emergence of Meiji Japan. Κέιμπριτζ: Cambridge University Press. (ISBN 9780521482387)ISBN 9780521482387, (ISBN 9780521484053), OCLC 60261738