Ρόμπερτ Γκασκόυν-Σέσιλ, 3ος Μαρκήσιος του Σώλσμπερυ
.jpg)
Ο Ρόμπερτ Άρθουρ Τάλμποτ Γκασκόυν-Σέσιλ, τρίτος Μαρκήσιος του Σώλσμπερυ (Robert Arthur Talbot Gascoyne-Cecil, 3rd Marquess of Salisbury, 3 Φεβρουαρίου 1830 – 22 Αυγούστου 1903), που έφερε τον τίτλο «Λόρδος Ρόμπερτ Σέσιλ» πριν από τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του το 1865, τον τίτλο «Υποκόμης Κράνμπορν» από τον Ιούνιο του 1865 έως τον θάνατο του πατέρα του τον Απρίλιο του 1868, και τέλος τον «Μαρκήσιος του Σώλσμπερυ», ήταν Βρετανός πολιτικός, που διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου τρεις μη συνεχόμενες φορές, για συνολικά πάνω από 13 χρόνια. Μέλος του Συντηρητικού Κόμματος, ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός που πέρασε τη θητεία του ως μέλος της Βουλής των Λόρδων.
Ο Λόρδος Ρόμπερτ Σέσιλ εξελέγη για πρώτη φορά στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1854 και υπηρέτησε ως υφυπουργός Ινδιών στη συντηρητική κυβέρνηση του Λόρδου Ντέρμπυ από το 1866, μέχρι την παραίτησή του το 1867 εξαιτίας της εισαγωγής του νομοσχεδίου του Μπέντζαμιν Ντισραέλι που επεξέτεινε το δικαίωμα ψήφου σε άνδρες της εργατικής τάξεως. Το 1868 μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Ρόμπερτ Σέσιλ (Μαρκήσιος Σώλσμπερυ πλέον) έγινε μέλος της Βουλής των Λόρδων. Το 1874, όταν ο Ντισραέλι δημιούργησε νέα κυβέρνηση (δεύτερη πρωθυπουργία του), ο Σώλσμπερυ επέστρεψε ως υπουργός για την Ινδία και το 1878 διορίσθηκε υπουργός Εξωτερικών και διεδραμάτισε ηγετικό ρόλο στο Συνέδριο του Βερολίνου, παρά τις αμφιβολίες του για τη φιλο-οθωμανική πολιτική του Ντισραέλι.
Αφού οι Συντηρητικοί έχασαν τις γενικές εκλογές του 1880 και ο Ντισραέλι πέθανε το επόμενο έτος, ο Σώλσμπερυ εμφανίσθηκε ως ηγέτης των Συντηρητικών στη Βουλή των Λόρδων, με τον σερ Στάφορντ Νόρθκοουτ να ηγείται του κόμματος στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο Σώλσμπερυ έγινε πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 1885, όταν παραιτήθηκε ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Γουίλιαμ Γκλάντστοουν, και παρέμεινε στο αξίωμα μέχρι τον Ιανουάριο του 1886. Όταν ο Γκλάντστοουν εκδηλώθηκε υπέρ του αυτοδιοίκητου για την Ιρλανδία, ο Σώλσμπερυ αντιτάχθηκε σε αυτόν και σχημάτισε συμμαχία με τους αποσχισμένους Φιλελεύθερους Ενωτικούς, κερδίζοντας τις επόμενες γενικές εκλογές. Παρέμεινε πρωθυπουργός έως ότου οι Φιλελεύθεροι του Γκλάντστοουν σχημάτισαν κυβέρνηση με την υποστήριξη των Ιρλανδών Εθνικιστών, παρά το γεγονός ότι οι Ενωτικοί κέρδισαν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων και εδρών στις γενικές εκλογές του 1892. Οι Φιλελεύθεροι, ωστόσο, έχασαν τις γενικές εκλογές του 1895 και ο Σώλσμπερυ έγινε και πάλι πρωθυπουργός, οδηγώντας τη Βρετανία σε πόλεμο εναντίον των Μπόερς, και τους Ενωτικούς σε μια ακόμα εκλογική νίκη το 1900, πριν παραιτηθεί υπέρ του ανιψιού του Άρθουρ Μπάλφουρ. Ο Ρόμπερτ Σώλσμπερυ πέθανε ένα έτος αργότερα, το 1903.
Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Σώλσμπερυ ήταν ισχυρός και αποτελεσματικός ηγέτης στις εξωτερικές υποθέσεις, με καλή κατανόηση των θεμάτων. Ο ιστορικός Πωλ Σμιθ χαρακτηρίζει την προσωπικότητά του ως «βαθιά νευρωτική, καταθλιπτική, ταραγμένη, εσωστρεφή, φοβούμενη την αλλαγή και την απώλεια ελέγχου, αλλά ικανή για εξαιρετική ανταγωνιστικότητα». Εκπρόσωπος της αριστοκρατίας, διετήρησε το αντιδραστικό του «πιστεύω» «Ό,τι κι αν συμβεί θα είναι το χειρότερο, και επομένως είναι προς το συμφέρον μας να γίνουν όσο το δυνατόν λιγότερα.» Ο Searle γράφει ότι, αντί να δει τη νίκη του κόμματός του το 1886 ως προάγγελο ενός νέου και πιο λαοφιλούς συντηρητισμού, ποθούσε να επιστρέψει στη σταθερότητα του παρελθόντος, όταν η κύρια αποστολή του κόμματός του ήταν να συγκρατεί τον δημαγωγικό φιλελευθερισμό και τη δημοκρατική υπερβολή.
Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λόρδος Ρόμπερτ Σέσιλ γεννήθηκε στο Μέγαρο Χάτφηλντ ως ο τρίτος γιος του Τζέιμς, 2ου Μαρκησίου του Σώλσμπερυ και της Φράνσις Μαίρυ, το γένος Γκασκόυν. Από την πλευρά του πατέρα του, ήταν απόγονος του Λόρδου Γουλιέλμου Burghley και του 1ου Κόμη του Σώλσμπερυ, των πρωθυπουργών της Ελισάβετ Α΄. Η οικογένεια κατείχε τεράστια αγροτικά κτήματα στο Χάρτφορντσιαρ και στο Ντόρσετ. Αυτός ο πλούτος αυξήθηκε απότομα το 1821, όταν ο πατέρας του νυμφεύθηκε τη μητέρα του, κληρονόμο πλούσιου εμπόρου που είχε αγοράσει μεγάλα κτήματα στο Έσσεξ και στο Λάνκασιρ.[11]
Ο Ρόμπερτ δεν είχε ευτυχισμένη παιδική ηλικία, είχε λίγους φίλους και γέμιζε τον χρόνο του με την ανάγνωση. Το 1840, πήγε στο Κολέγιο του Ήτον, όπου τα πήγε καλά στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα κλασικά και τα θρησκευτικά. Ωστόσο, έφυγε το 1845 λόγω έντονου εκφοβισμού («μπούλινγκ»).[12] Η δυστυχισμένη σχολική εκπαίδευση διαμόρφωσε την απαισιόδοξη προοπτική του για τη ζωή και τις αρνητικές απόψεις του για τη δημοκρατία. Σχημάτισε τη γνώμη ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν θρασύδειλοι και ότι ο όχλος θα κατατρέχει τα ευαίσθητα άτομα.[13]
Τον Δεκέμβριο του 1847 πήγε στο Κολέγιο Κράιστ Τσερτς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Εκεί ανεκάλυψε το θρησκευτικό Κίνημα της Οξφόρδης («Tractarianism») και είχε μια έντονη θρησκευτική εμπειρία που διαμόρφωσε τη ζωή του.[14] Το 1853 εξελέγη εταίρος του All Souls College της Οξφόρδης.
Τον Απρίλιο του 1850 έγινε μέλος του Lincoln's Inn (δικηγορικής ενώσεως του Λονδίνου), αλλά δεν του άρεσε η νομική. Ο γιατρός του τον συμβούλεψε να ταξιδέψει για την υγεία του, και έτσι από τον Ιούλιο του 1851 έως τον Μάιο του 1853 ο Σέσιλ επισκέφθηκε τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία, συμπεριλαμβανομένης της Τασμανίας, και τη Νέα Ζηλανδίας. Αντιπάθησε τους Μπόερς, ενώ βρήκε τους Κάφρους «ένα ωραίο σύνολο ανθρώπων, η γλώσσα των οποίων φέρει ίχνη ενός πρώην πολύ υψηλού πολιτισμού», παρόμοιο με αυτό των Ιταλών. Ήταν «μια πνευματική φυλή, με μεγάλη σταθερότητα της βουλήσεως», αλλά «τρομερά ανήθικη».[15]
Στην πόλη χρυσωρυχείων Μπέντιγκο στην Αυστραλία, ισχυρίστηκε ότι «δεν υπάρχει ούτε το ήμισυ του εγκλήματος ή της ανυποταξίας τα οποία θα υπήρχαν σε μια αγγλική πόλη με τον ίδιο πλούτο και πληθυσμό». Δέκα χιλιάδες μεταλλωρύχοι αστυνομούνταν από 4 άνδρες οπλισμένους με καραμπίνες, και στο Όρος Αλέξανδρος 30.000 άνθρωποι προστατεύονταν από 200 αστυνομικούς, με πάνω από 30.000 ουγγιές χρυσού να εξορύσσονται την εβδομάδα. Πίστευε ότι υπήρχε «γενικά πολύ μεγαλύτερη ευγένεια από ό,τι θα έβρισκα στην καλή πόλη του Hatfield (της Αγγλίας)» και ισχυρίστηκε ότι αυτό οφείλεται στο «η κυβέρνηση ήταν της Βασίλισσας, όχι του όχλου· εκ των άνω, και όχι εκ των κάτω». Ο Σέσιλ είχε καλά λόγια και για τους Μαορί της Νέας Ζηλανδίας: «Οι ιθαγενείς φαίνεται ότι, μεταστρεφόμενοι στον Χριστιανισμό, είναι πολύ καλύτεροι Χριστιανοί από τους λευκούς.» Ένας αρχηγός των Μαορί προσέφερε στον Σέσιλ 20 στρέμματα κοντά στο Ώκλαντ, κάτι το οποίο απέρριψε ο Άγγλος ευγενής.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb122282805. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w63t9r84. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p1634.htm#i16334. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb122282805. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Αγγλικά) Hansard 1803–2005. lord-robert-cecil-1. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2022.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 6,12 6,13 «Kindred Britain»
- ↑ p1634.htm#i16334. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 (Αγγλικά) Hansard 1803–2005.
- ↑ (Αγγλικά) Plarr's Lives of the Fellows. E003076b. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2024.
- ↑ Andrew Roberts: Salisbury: Victorian Titan, 2000, σελ. 7
- ↑ Paul Smith: «Cecil, Robert Arthur Talbot Gascoyne-, third marquess of Salisbury (1830–1903)», Oxford Dictionary of National Biography
- ↑ Andrew Roberts: Salisbury: Victorian Titan, 2000, σελ. 10
- ↑ Andrew Roberts: Salisbury: Victorian Titan, 2000, σσ. 12, 23
- ↑ Andrew Roberts: Salisbury: Victorian Titan, 2000, σελ. 17
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ο Σώλσμπερυ στον ιστότοπο της Downing street 10
- «Salisbury, The Empire Builder Who Never Was», άρθρο του Άντριου Ρόμπερτς στο History Today
|