Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης
| Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Raimon VI de Tolosa (Οξιτανικά) |
| Γέννηση | 27 Οκτωβρίου 1156 Σαιν-Ζιλ |
| Θάνατος | 2 Αυγούστου 1222 Τουλούζη |
| Τόπος ταφής | Nîmes Cathedral |
| Χώρα πολιτογράφησης | Κομητεία της Τουλούζης |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Οξιτανικά λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | τροβαδούρος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ερμεσσένντε του Πελέ (1172–1176)[1] Βεατρίκη του Μπεζιέ (1180–1193)[2] Ιωάννα της Αγγλίας (1196–1199)[2] Ελεονώρα της Αραγωνίας και της Καστίλλης (από 1204)[2] Damsel of Cyprus[2] |
| Τέκνα | Κωνσταντία της Τουλούζης Ραϋμόνδος Ζ΄ της Τουλούζης Wilhelmina de Toulouse[3] Richard de Toulouse[3] |
| Γονείς | Ραϋμόνδος Ε΄ της Τουλούζης και Κωνσταντία της Γαλλίας, κόμισσα της Τουλούζης |
| Αδέλφια | Αζαλαΐς της Τουλούζης Albéric Taillefer de Toulouse Balduin of Toulouse |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Σταυροφορία των Αλβιγηνών |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄, γαλλ. Raymond VI (27 Οκτωβρίου 1156 - 2 Αυγούστου 1222) από τον Οίκο της Τουλούζης ήταν κόμης της Τουλούζης, μαρκήσιος της Προβηγκίας και δούκας τού Ναρμπόν (1194-1222) και, ως Ραϋμόνδος Δ΄, κόμης τού Μελγκέιγ (1173-90).
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ ήταν ο πρωτότοκος γιος τού Ραϋμόνδου Ε΄ κόμη της Τουλούζης, μαρκησίου της Προβηγκίας & δούκα τού Ναρμπόν και της Κωνσταντίας των Καπετιδών, κόρης τού Λουδοβίκου ΣΤ΄ της Γαλλίας. Γεννήθηκε στο Σαιν-Ζιλ τού Γκαρ και ήταν ανιψιός τού Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας.[4] Το 1194 διαδέχθηκε τον πατέρα του ως κόμης της Τουλούζης και αμέσως εγκατέστησε ειρήνη με τον Αλφόνσο Β΄ της Αραγωνίας (νυμφεύτηκε την κόρη του Ελεονώρα) και τον Οίκο των Τρανκαβέλ (η αδελφή του Αδελαΐδα παντρεύτηκε τον Ρογήρο Β΄ των Τρανκαβέλ. Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ έγινε ο βασικός στόχος στην Σταυροφορία των Αλβιγηνών (1209–1229) την οποία εξαπέλυσαν τόσο ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ όσο και ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας στην εκστρατεία εναντίον των Καθαρών στην νότια Γαλλία.[5] Οι περιοχές που κατείχε ήταν τεράστιες αλλά ο έλεγχος τους ήταν προβληματικός αφού έπρεπε να δηλώσει υποτέλεια τόσο στον βασιλιά της Γαλλίας όσο και στον Ρωμαίο Αυτοκράτορα για την Προβηγκία.[6] Ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας είχε υπό τον έλεγχο του την γειτονική Ακουιτανία αφού η σύζυγος του Ελεονώρα της Ακουιτανίας ήταν εγγονή της Φιλίππης της κόρης του Γουλιέλμου Δ΄ της Τουλούζης.
Ο Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας συμμετείχε στις υποθέσεις του Λανγκντόκ, υποκίνησε την μετανάστευση από τον βορρά για να εποικήσουν τα εδάφη που απέκτησε πρόσφατα στην Αραγωνία. Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ ήταν άνθρωπος των γραμμάτων, των τεχνών και της ειρήνης αλλά δεν του έλλειπε η ενέργεια σε περίοδο πολέμου. Ο ιστορικός Ανρί Πιρέν έγραψε «στα τέλη του 12ου αιώνα το Λανγκντόκ ήταν γεμάτο από ιερείς που ήθελαν να οδηγήσουν την εκκλησία στην Αποστολική απλότητα, καταδίκασαν την θρησκευτική ιεραρχία και τις κοινωνικές τάξεις».[7] Ο Ιννοκέντιος Γ΄ προσπάθησε ειρηνικά να αντιμετωπίσει την Αίρεση των Καθαρών με κληρικούς ή αντιπροσώπους.[8] Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ αρνήθηκε όμως να βοηθήσει με την δικαιολογία ότι οι πόλεις έχουν αυτόνομες διακυβερνήσεις. Η δολοφονία ωστόσο του Παπικού Λεγάτου Πιερ ντε Καστελνώ (15 Ιανουαρίου 1208) είχε σαν αποτέλεσμα την οργή του Ιννοκέντιου Γ΄ και τον αφορισμό του Ραϋμόνδου ΣΤ΄.[9] Ο κόμης έφτασε στην Ρώμη για να αποδείξει την αθωότητα του και να δηλώσει την υποταγή του στην Αγία Έδρα, ο Ιννοκέντιος Γ΄ παρέπεμψε την υπόθεση στους αρχηγούς των Σταυροφοριών.[10] Οι παπικοί Λεγάτοι αφόρισαν ξανά τον Ραϋμόνδο (1211), το Συμβούλιο του Μονπελιέ έθεσε υπό απαγόρευση την Κομητεία της Τουλούζης. Η δράση του στον στρατό ήταν περισσότερο αποτυχημένη, ο Άγγλος βαρόνος Σίμων Δ΄ του Μονφόρ επιτέθηκε για λογαριασμό του Γάλλου βασιλιά Φιλίππου Β΄ κατέστρεψε την Τουλούζη και έσφαξε τους κατοίκους της. Μετά την Μάχη του Μυρέ στην οποία έπεσε ο σύμμαχος του Πέτρος Β΄ της Αραγωνίας (12 Σεπτεμβρίου 1213) κατέφυγε στην αυλή του πρώην κουνιάδου του, βασιλιά της Αγγλίας Ιωάννη του Ακτήμονα.[11]
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε πρώτα τo 1172 την Ερμεσσένντε κόμισσα τού Μελγκέιγ, κόρη τού Βερνάρδου Ε΄ τού Πελέ. Απεβίωσε άτεκνη το 1176.
Έκανε δεύτερο γάμο με τη Βεατρίκη τού Μπεζιέ, αδελφή τού Ρογήρου Β΄ υποκόμη τού Καρκασσόν, από τον Οίκο των Τρανκαβέλ. Την απέπεμψε το 1189 και αυτή αποσύρθηκε σε μονή· λέγεται ότι προσχώρησε στους Καθαρούς. Είχε τέκνο:
- Κωνσταντία π. 1180-μετά το 1260. Παντρεύτηκε πρώτα τον Σάντσο Ζ΄ της Ναβάρρας από τον Οίκο των Χιμένεθ και μετά τον Πιέρ-Μπερμόν Β΄ του Σωβ, κύριο τού Ανντούζ.
Το 1196 ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ έκανε τρίτο γάμο με την Ιωάννα των Ανζού, κόρη τού Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας και είχε τέκνα:
- Ραϋμόνδος Ζ΄ 1197-1249, κόμης της Τουλούζης, μαρκήσιος της Προβηγκίας & δούκας τού Ναρμπόν.
- Ιωάννα 1198-1255, παντρεύτηκε τον Μπερνάρ Β΄ κύριο τού Λα Τουρ.
Η Ιωάννα των Ανζού απεβίωσε το 1199 και ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ έκανε τέταρτο γάμο με την φίλη της Κυρά της Κύπρου, κόρη τού Ισαακίου Κομνηνού-Καματηρού αυθέντη της Κύπρου. Ο γάμος ακυρώθηκε το 1202.
Το 1204 έκανε τον πέμπτο γάμο του με την Ελεονώρα της Βαρκελώνης, κόρης τού Αλφόνσου Β΄ της Αραγωνίας.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10462.htm#i104620. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 p10462.htm#i104620. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Sumption 1978, σ. 63
- ↑ Graham-Leigh, Elaine, The southern French nobility and the Albigensian Crusade, Boydell Press, Woodbridge, Suffolk, England, 2005
- ↑ Setton, Kenneth Meyer; Wolff, Robert Lee and Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Τομ. 2, Univ of Wisconsin Press, 1969
- ↑ Pirenne, Henri. A History of Europe, Routledge, 2010
- ↑ https://www.internationalschooltoulouse.net/y8/term1/cathars/info.htm
- ↑ Sumption 1978, σ. 77
- ↑ Rist 2009, σσ. 49-50
- ↑ Rowlands 2018, σ. 740
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Smith, Damian J. (2004). Innocent III and the Crown of Aragon: The Limits of Papal Authority. Church, Faith and Culture in the Medieval West. Aldershot: Ashgate.