Μετάβαση στο περιεχόμενο

Πρόσπερος της Ακουιτανίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πρόσπερος της Ακουιτανίας
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση390 (περίπου)[1][2]
Λιμόζ
Θάνατος463 (περίπου)[1][3][4]
Ρώμη
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Eορτασμός αγίου25 Ιουνίου
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταθεολόγος[5]
ιστορικός[5]
συγγραφέας[5][6]
Αξιοσημείωτο έργοepitaphium haereseon
Ad coniugem suam
epigrammata
d:Q105966444
carmen de providentia
Carmen de ingratis
Chronicle
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πρόσπερος, Prosper που μπορεί να μεταφραστεί ως Eυήμερος, ήταν εντόπιος της Ακουιτανίας [7] και μπορεί να είχε σπουδάσει στο Μπορντώ. Το 417 έφτασε στη Μασσαλία ως πρόσφυγας από την Ακουιτανία στον απόηχο των γοτθικών εισβολών στη Γαλατία. Το 429 αλληλογραφούσε με τον Αυγουστίνο. Το 431 εμφανίστηκε στη Ρώμη, για να απευθύνει έκκληση στον πάπα Κελεστίνο Α' σχετικά με τις διδασκαλίες του Αυγουστίνου. Δεν υπάρχει κανένα άλλο ίχνος του μέχρι το 440, το πρώτο έτος της επικυριαρχίας τού πάπα Λέοντα Α', ο οποίος βρισκόταν στη Γαλατία, όπου μπορεί να συνάντησε τον Πρόσπερο. Σε κάθε περίπτωση, ο Πρόσπερος βρισκόταν σύντομα στη Ρώμη, προσκολλημένος στον πάπα με κάποια γραμματεία ή συμβολαιογραφική ιδιότητα. Το De viris illustribus (lxxxiv, 89) του Γεννάδιου της Μασσιλίας επαναλαμβάνει την παράδοση, ότι ο Πρόσπερος υπαγόρευσε τις περίφημες επιστολές του Λέοντα Α' κατά τού Ευτυχούς. Η ημερομηνία τού θανάτου του δεν είναι γνωστή, αλλά το χρονικό του φτάνει μέχρι το 455, και το γεγονός ότι ο χρονικογράφος Μαρκελλίνος τον αναφέρει κάτω από το έτος 463, φαίνεται να δείχνει ότι το τέλος του ήταν λίγο μετά την ημερομηνία αυτή.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πρόσπερος ήταν λαϊκός, αλλά ρίχτηκε με πάθος στις θρησκευτικές διαμάχες της εποχής του, υπερασπιζόμενος τον Αυγουστίνο και διαδίδοντας την Ορθοδοξία. Στο De vocatione omnium gentium («Το Κάλεσμα όλων των Εθνών»), [8] όπου συζητούνται τα ζητήματα της κλήσης προς τους Εθνικούς υπό το πρίσμα του δόγματος της Χάριτος του Αυγουστίνου, ο Πρόσπερος εμφανίζεται ως ο πρώτος από τους μεσαιωνικούς Αυγουστινιανούς.

Οι Πελαγιανοί δέχθηκαν επίθεση σε ένα λαμπερό πολεμικό ποίημα περίπου 1000 στίχων, Adversus ingratos, που γράφτηκε περί το 430. Το θέμα, dogma quod ... pestifero vomuit coluber sermone Britannus, ανακουφίζεται από μία κατεργασία, που δεν υστερεί σε ζωντάνια και σε κλασικά μέτρα. Μετά το τέλος τού Αυγουστίνου έγραψε τρεις σειρές αυγουστιανών αμυνών, ειδικά κατά του Βικέντιου του Λερέν ( Pro Augustino responsiones).

Το κύριο έργο του ήταν το De gratia Dei et libero arbitrio (432), γραμμένο ενάντια στο Collatio του Ιωάννη Κασσιανού. Παρότρυνε επίσης τον πάπα Σελεστίνο να δημοσιεύσει μία ανοιχτή επιστολή προς τους επισκόπους της Γαλατίας, Epistola ad episcopos Gallorum εναντίον ορισμένων μελών της Γαλατικής Εκκλησίας. Είχε ξεκινήσει νωρίτερα μία αλληλογραφία με τον Αυγουστίνο, μαζί με τον φίλο του Ιλάριο (όχι τον Ιλάριο της Αρλ), και παρόλο που δεν τον γνώρισε προσωπικά, ο ενθουσιασμός του για τον μεγάλο θεολόγο τον οδήγησε να κάνει μία σύνοψη του σχολίου του στους Ψαλμούς, καθώς και μία συλλογή προτάσεων από τα έργα του: πιθανώς η πρώτη δογματική συλλογή αυτής της σειράς, στην οποία το Liber sententiarum του Πέτρου Λομβαρδού είναι το πιο γνωστό παράδειγμα. Έβαλε επίσης σε ελεγειακό μέτρο, σε 106 επιγράμματα, μερικά από τα θεολογικά προστάγματα του Αυγουστίνου.

Πολύ πιο σημαντικό ιστορικά από αυτά είναι το Epitoma Chronon του Πρόσπερου (που καλύπτει την περίοδο 379–455), το οποίο ο Πρόσπερος συνέθεσε για πρώτη φορά το 433 και ενημέρωσε αρκετές φορές, τελικά το 455. Κυκλοφόρησε σε πολλά χειρόγραφα και σύντομα συνεχίστηκε από άλλα χέρια, των οποίων οι ημερομηνίες έναρξης προσδιορίζουν τις διάφορες κυκλοφορούσες εκδόσεις του Πρόσπερου. [9] Η Encyclopædia Britannica 1911 το βρίσκει ως μία απρόσεκτη συλλογή από τον Ιερώνυμο στο προηγούμενο μέρος, και από άλλους συγγραφείς στο μεταγενέστερο, [10] αλλά η έλλειψη άλλων πηγών την καθιστά πολύτιμη για την περίοδο από το 425 έως το 455, η οποία προέρχεται από Προσωπική εμπειρία του Πρόσπερου. Σε σύγκριση με τους συνεχιστές του, ο Πρόσπερος δίνει λεπτομερή κάλυψη των πολιτικών γεγονότων. Καλύπτει τις εισβολές του Αττίλα στη Γαλατία (451) και στην Ιταλία (452) σε μακροσκελή λήμματα κάτω από τα αντίστοιχα έτη τους. Αν και ήταν ο ίδιος ποιητής, ο μοναδικός κοσμικός συγγραφέας που αναφέρει ο Πρόσπερος είναι ο Κλαυδιανός. Υπήρχαν πέντε διαφορετικές εκδόσεις, η τελευταία από αυτές χρονολογείται από το 455, αμέσως μετά το τέλος του Βαλεντινιανού Γ΄. Για πολύ καιρό το Chronicon imperiale αποδιδόταν επίσης στον «Πρόσπερο Τίρο», χωρίς όμως την παραμικρή δικαιολογία. Είναι εντελώς ανεξάρτητο από τον πραγματικό Πρόσπερο, και εν μέρει δείχνει ακόμη και πελαγιανές τάσεις και συμπάθειες.

Γραπτές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα έργα του Πρόσπερου της Ακουιτανίας με τη μεγαλύτερη επιρροή θαυμάζονται για τις κλασικές ιδιότητές τους, αλλά έχουν επικριθεί ότι είναι επίπεδες και βαρετές. [11] Τα γραπτά του προέρχονται κυρίως από το δεύτερο τέταρτο του 5ου αι.

De vocatione omnium gentium (Περί της Κλήσης όλων των Εθνών)

Αυτή ήταν η προσπάθεια του Prosper να συμφιλιώσει τη διδασκαλία του Αυγουστίνου της Ιππώνος για τη χάρη, στην οποία προτείνει ότι ο Θεός επιθυμεί να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Το επιχείρημα είναι ότι αν και όλα τα ανθρώπινα όντα δεν λαμβάνουν τη χάρη που σώζει, λαμβάνουν τη γενική χάρη του Θεού. Γραμμένο το 450, το Κλήση όλων των Εθνών ήταν η πιο πρωτότυπη συμβολή του Πρόσπερου στη θεολογία.

Epitoma Chronicon (Επίτομο Χρονικό)

Αυτή ήταν η εκδοχή του Πρόσπερου για την ιστορία του Κόσμου. Σε αυτό προσπάθησε να δώσει τη δική του εκδοχή για την πελαγιανή διαμάχη και στη δική του ερμηνεία της πρόσφατης ιστορίας. [12] Το Επίτομο Χρονικό τελειώνει το 455.

Capitulla (Κεφάλαια)

Αυτός ήταν ένας απλός κατάλογος δέκα δογματικών σημείων που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα και την αναγκαιότητα της Χάριτος του Θεού, το καθένα ξεχωριστά που υποστηρίζεται από παπικές δηλώσεις. Ήταν μια ισχυρή υπεράσπιση ενός ουσιαστικού αυγουστινιακού δόγματος, αλλά το πιο μετριοπαθές μέχρι σήμερα. [13] Ο Πρόσπερ δεν ανέφερε το όνομα του Αυγουστίνου στο δόγμα, αλλά επίσης δεν απέρριψε καμία από τις σκέψεις του για τον προορισμό . Γράφτηκε μεταξύ 435 και 442.

Sententia και Εpigrammata (Προτάσεις και Επιγράμματα)

Η Sententia ήταν μια συλλογή από 392 αξιώματα που συντάχθηκαν ενάντια στα γραπτά του Αυγουστίνου του Ιπποπόταμου . Τα επιγράμματα ήταν μια συλλογή από 106 επιγράμματα florilegium σε στίχους. Και τα δύο προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν ως εγχειρίδια για τον σοβαρό Χριστιανό, αντλημένα από την Αυγουστιανή σκοπιά. Το έργο ήταν αφιερωμένο στη συζήτηση των δογμάτων της χάριτος και της ενσάρκωσης. Το σύνθημα της φλωριλεγίας επηρεάστηκε μοναστηριακά, προτρέποντας τον αναγνώστη σε υπομονή μέσα από τις αντιξοότητες, την άσκηση της αρετής και τη συνεχή προσπάθεια προς την τελειότητα. [13]

Liber contra Collatorem (Βίβλος ενάντια στις Συνεισφορές)

Αυτή η γραφή αντιπροσωπεύει την τελική γνώμη του Πρόσπερου για το πρόβλημα της αναγκαιότητας της χάρης. Γράφτηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πάπα Σίξτου Γ΄ και είναι μία βήμα προς βήμα απάντηση στη Συνεδρία XIII των Conlationes (Συνεισφορών) του Ιωάννη Κασσιανού. [14]

Carmen de Providentia Divina (Ποίημα για τη Θεία Πρόνοια)

Το πρόβλημα της πρόνοιας συζητείται στο πλαίσιο της δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό και σε σχέση με την εισβολή των Βανδάλων και των Γότθων στη Γαλατία. Αυτό το έργο έχει αποδοθεί στον Πρόσπερο της Ακουιτανίας στο παρελθόν, αλλά αυτή η θεωρία έχει απαξιωθεί. [15]

Υστεροφημία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

«Ο Πρόσπερος από την Ακουιτανία ήταν πολύ πιο διάσημος γι' αυτά που έγραφε, παρά γι' αυτά που έκανε». (Abbé L. Valentin) Ωστόσο, πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η κύρια φήμη του δεν βασίζεται στο ιστορικό του έργο, αλλά στις δραστηριότητές του ως θεολόγου και ότι διέδωσε με επιθετικότητα το αυγουστινιανό δόγμα της χάριτος. [16] Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πρόσπερος κατέχει μία θέση στις τάξεις των διαμορφωτών της θεολογικής κατανόησης του δόγματος της χάριτος. [17]

Τα περισσότερα από τα έργα του είχαν ως στόχο την υπεράσπιση και τη διανομή των διδασκαλιών του Αυγουστίνου, ιδιαίτερα εκείνων που αφορούσαν τη χάρη και την ελεύθερη βούληση. Μετά το τέλος του Αυγουστίνου το 430, ο Πρόσπερος συνέχισε να διαδίδει τις διδασκαλίες του και πέρασε τη ζωή του προσπαθώντας να τις κάνει αποδεκτές. Ο Πρόσπερος ήταν ο πρώτος χρονικογράφος, που πρόσθεσε στην αφήγηση του Ιερώνυμου, ξεκινώντας τη συνέχισή του μισό αιώνα αργότερα. Τα επιγράμματα του Πρόσπερου έγιναν πιο δημοφιλή στα τελευταία του χρόνια, παρέχοντας μία μέθοδο για τους μαθητευόμενους τού Χριστιανισμού, για να μάθουν ηθικά μαθήματα και πτυχές του Αυγουστινιανού δόγματος.

Ο Πρόσπερος έπαιξε επίσης ζωτικό ρόλο στην πελαγινή διαμάχη στη νότια Γαλατία τη δεκαετία του 420. Με τη βοήθεια του Αυγουστίνου και του πάπα Κελεστίνου Α΄, ο Πρόσπερος μπόρεσε να καταπνίξει τις επαναστάσεις των Πελαγιανών Χριστιανών.

Τα έργα του Πρόσπερου ήταν πολύ δημοφιλή κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα: από μόνα τους τα Επιγράμματα δεν περιλαμβάνουν λιγότερα από 180 χειρόγραφα.

Εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έργο τού Πρόσπερου Epitoma Chronicon επιμελήθηκε ο Tέοντορ Μόμσεν στη Chronica minora της Monumenta Germaniae Historica (1892) και από τους Maria Becker και Jan–Markus Kötter ως μέρος του Kleine und fragmentarische Historiker (KFHist G 5) (2016). Τα πλήρη έργα του Πρόσπερου βρίσκονται στην Patrologia Latina του Migne, τόμ. 51. Οι αγγλικές μεταφράσεις περιλαμβάνουν:

  • Άγιος Πρόσπερος της Ακουιτανίας. The Call of All Nations, μετάφραση και σχολιασμός P. De Letter, SJ, 1952 (Ancient Christian Writers, 14).(ISBN 9780809102532)
  • Πρόσπερος της Ακουιτανίας. Defence of St. Augustine, μετάφραση και σχολιασμός P. De Letter, SJ, 1963 (Ancient Christian Writers, 32).(ISBN 9780809102631)ISBN 9780809102631

Το έργο του Πρόσπερο Epitoma Chronicon είναι διαθέσιμο σε αγγλική μετάφραση στο From Roman to Merovingian Gaul: A Reader ed. & μετάφρ. A. C Murray (Οντάριο, 2003) σελ. 62–76.

Το έργο του Πρόσπερου Epigrams επιμελήθηκε ο Albertus GA Horsting στο Prosper Aquitanus: Liber epigrammatum, Βερολίνο-Νέα Υόρκη 2016 (Corpus scriptorum ecclesiasticorum Latinorum 100).

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6mc993p. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 CONOR.SI. 175269475. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ (Αγγλικά) Post-Reformation Digital Library. 2708. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Αγγλικά, Ιταλικά, Ιαπωνικά) opac.vatlib.it. 495/36048.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 BeWeB. 3399. Ανακτήθηκε στις 14  Φεβρουαρίου 2021.
  6. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  7. ↑ He is called Prosper Tiro in several manuscripts of his Epitoma Chronicon. (Steven Muhlberger, "Prosper's Epitoma Chronicon: was there an edition of 443?" Classical Philology 81.3 (July 1986), pp. 240–244).
  8. ↑ Seventeenth-century doubts as to its authorship, attributing it to Pope Leo I, are not sustained by its most recent editor, De Letter (1952), nor by Joseph J. Young, Studies on the style of De vocatione omnium Gentium ascribed to Prosper of Aquitaine Patristic Studies, 87 (Catholic University of America) 1954.
  9. ↑ Muhlberger, "Prosper's Epitoma Chronicon", p. 240
  10. ↑ Prosper, born about 390, must have depended on other written sources for his earlier decades of Epitome chronicon but, aside from Augustine's De haeresibus and City of God and possibly Orosius, they continue to be elusive. (Dennis E. Trout, "The years 394 and 395 in the Epitome chronicon: Prosper, Augustine and Claudian" Classical Philology 86.1 (January 1991), pp. 43–47).
  11. ↑ White, 113
  12. ↑ Humphries, 156
  13. ↑ 13,0 13,1 Muhlberger, 51–52
  14. ↑ Fathers of the Church, 337
  15. ↑ White, 114
  16. ↑ Muhlberger, 48
  17. ↑ Fathers of the Church, 336

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Arturo Elberti, Prospero d'Aquitania: Teologo e Discepolo (Ρώμη, 1999).
  • Μαρκ Χάμφρις. «Χρονικό και Χρονολογία: Ευημερία της Ακουιτανίας, οι μέθοδοι του και η ανάπτυξη της πρώιμης μεσαιωνικής χρονογραφίας». Early Medieval Europe 5 (1996) 155–175.
  • Steven Muhlberger, The Fifth Century Chroniclers (Μεγάλη Βρετανία: Redwood Press, 1990) σελ. 48–60.
  • Αλεξάντερ Χουάνγκ. Ατρόμητος εραστής της τέλειας χάρης: Η ζωή και η σκέψη του ευημερίας της Ακουιτανίας . Washington: Catholic University of America Press, 2009.
  • Caroline White, Early Christian Latin Poets (Νέα Υόρκη, 2000) σελ. 113–118.
  • The Fathers of the Church (Νέα Υόρκη: The Catholic University of America, 1949) pp. 335–343.
  •  
    Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Prosper of Aquitaine» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press </img>
     
    Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Prosper of Aquitaine» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πρόσπερος_της_Ακουιτανίας&oldid=10815967"