Λεόν Μπλουά

Λεόν Μπλουά
Ο Λεόν Μπλουά το 1887
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Léon Bloy (Γαλλικά)
Γέννηση	11  Ιουλίου 1846 Περιγκέ
Θάνατος	3  Νοεμβρίου 1917 Μπουρ-λα-Ρεν
Τόπος ταφής	Μπουρ-λα-Ρεν (48°46′53″ s. š., 2°19′12″ v. d.)
Παρατσούκλι	Le Mendiant ingrat και Le Pèlerin de l'absolu
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Θρησκεία	Καθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας δοκιμιογράφος ημερολογιογράφος ποιητής μυθιστοριογράφος διηγηματογράφος
Αξιοσημείωτο έργο	Ο απελπισμένος The Woman Who Was Poor d:Q19199446 d:Q19199418
Οικογένεια
Σύζυγος	Ζαν Μπλουά
Τέκνα	Μαντλέν Μπλουά-Σουμπερμπιέλ Βερονίκ Μπλουά-Τίσι
Αδέλφια	Ζωρζ Μπλουά
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Λεόν Μπλουά (γαλλικά: Léon Bloy) (11 Ιουλίου 1846 - 3 Νοεμβρίου 1917) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, λιβελλογράφος και ποιητής, γνωστός επιπλέον για την παθιασμένη υπεράσπιση του καθολικισμού και για την επιρροή του στους Γαλλικούς Καθολικούς κύκλους.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Λεόν Μπλουά γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου 1846 κοντά στο Περιγκέ της Δορδόνης. Ήταν ο δεύτερος από τους έξι γιους του Ζαν-Μπατίστ Μπλουά, βολταιριστή ελεύθερου στοχαστή, και της Αν-Μαρί Καρώ, μία αυστηρή πειθαρχική και ευσεβής Ισπανο-Καθολική κόρη στρατιώτη του Ναπολέοντα. Μετά από μια αγνωστικιστική και δυστυχισμένη νεότητα κατά την οποία ανέπτυξε έντονο μίσος για την Καθολική Εκκλησία και τη διδασκαλία της, ο πατέρας του βρήκε δουλειά στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκαν το 1864. Ο νεαρός Μπλουά εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος γραφείου αλλά ονειρεύονταν να γίνει ζωγράφος και εγγράφηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Έγραψε τα πρώτα του άρθρα, χωρίς ωστόσο να τα δημοσιεύσει, και σύχναζε σε κύκλους του επαναστατικού σοσιαλισμού και του αντικληρικαλισμού.

Τον Δεκέμβριο του 1868, γνώρισε τον ηλικιωμένο καθολικό συγγραφέα Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ, ο οποίος ζούσε απέναντί τους και έγινε ο μέντορας του νεαρού Μπλουά. Υπό την επίδρασή του, λίγο αργότερα, υπέστη μια δραματική θρησκευτική μεταστροφή.

Έλαβε μέρος στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870/1871 ως εθελοντής και κατέγραψε τις πολεμικές του εμπειρίες στο βιβλίο Ματωμένος ιδρώτας (1893).

Προσωπική ζωή

Το 1875 άρχισε να εργάζεται ως υπάλληλος στους γαλλικούς σιδηροδρόμους. Η ζωή του άλλαξε ξανά το 1877. Έχασε τους γονείς του, πήγε σε μοναστήρι (η πρώτη από μια σειρά μάταιων προσπαθειών μοναστικής ζωής) και συνάντησε την Αν-Μαρί Ρουλέ, μια περιστασιακή πόρνη, με την οποία συνδέθηκε και μετέστρεψε στον καθολικισμό το 1878. Σύντομα, το πάθος που ζούσαν ο Μπλουά και η νεαρή γυναίκα μετατράπηκε σε μια μυστικιστική περιπέτεια, συνοδευόμενη από οράματα, αποκαλυπτικά συναισθήματα και απόλυτη φτώχεια, καθώς παραιτήθηκε από τη θέση του στους σιδηροδρόμους. Στις αρχές του 1882, η Αν-Μαρί άρχισε να δείχνει σημάδια τρέλας και τελικά κλείστηκε σε νοσοκομείο στο Παρίσι. Ο Μπλουά υπέφερε μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής του: «Μπήκα στη λογοτεχνική ζωή (…) μετά από μια ανείπωτη καταστροφή που με στέρησε από μια καθαρά στοχαστική ύπαρξη», έγραψε αργότερα.

Στα τέλη του 1889, γνώρισε τη Ζαν-Σαρλότ Μόλμπεχ, κόρη του Δανού ποιητή Κρίστιαν Φρέντερικ Μόλμπεχ, γεννημένη το 1859. Η νεαρή γυναίκα ασπάστηκε τον καθολικισμό τον Μάρτιο του επόμενου έτους και παντρεύτηκαν. Το ζευγάρι έφυγε για τη Δανία στις αρχές του 1891. Η κόρη τους Βερονίκ γεννήθηκε τον Απρίλιο στην Κοπεγχάγη (ακολούθησαν τρία ακόμη παιδιά). Τον Σεπτέμβριο του 1891, η οικογένεια Μπλουά επέστρεψε στο Παρίσι.

Εχθρότητες

Ο Λεόν Μπλουά σε ηλικία 19 ετών (αυτοπροσωπογραφία)

Ο Μπλουά ήταν φίλος του συγγραφέα Ζορίς-Καρλ Υσμάν, του ζωγράφου Ζωρζ Ρουώ, των φιλοσόφων Ζακ και Ραΐσσα Μαριταίν και συνέβαλε καθοριστικά στη συμφιλίωση αυτών των διανοούμενων με τον Καθολικισμό. Ωστόσο, απέκτησε τη φήμη του φανατικού λόγω των συχνών εκρήξεων θυμού του. Για παράδειγμα, το 1885, μετά το θάνατο του Βικτόρ Ουγκώ, τον οποίο ο Μπλουά θεωρούσε άθεο, κατήγγειλε τη «γεροντική άνοια», τη «φιλαργυρία» και την «υποκρισία» του Ουγκώ, κατατάσσοντας τον διεθνούς φήμης συγγραφέα μεταξύ των «στοχαστών των βιολογικών αποβρασμάτων».

Το πρώτο μυθιστόρημα του Μπλουά O απελπισμένος (1887), ημι-αυτοβιογραφικό έργο, ήταν μια σφοδρή επίθεση στον ορθολογισμό, τη διαφθορά και την αθεΐα των διανοούμενων και αστών που τον έκανε να έρθει σε ρήξη με όλη τη λογοτεχνική και δημοσιογραφική κοινότητα της εποχής του, ακόμη και με πολλούς από τους παλιούς του φίλους. Έτσι σύντομα, ο Μπλουά δημιούργησε πολλούς εχθρούς, μεταξύ των οποίων και γνωστοί συγγραφείς όπως ο Εμίλ Ζολά, ο Γκυ ντε Μωπασσάν, ο Ερνέστ Ρενάν και ο Ανατόλ Φρανς. Αυτή την επιθετική στάση του, που συνέχισε και το 1894 με τη συλλογή διηγημάτων Δυσάρεστες ιστορίες, συχνά του στοίχισε την απομάκρυνσή του από εφημερίδες όπου αρθρογραφούσε, τη δυσκολία έκδοσης βιβλίων του και την επιφυλακτική αντιμετώπιση των κριτικών, ζώντας έτσι σε μεγάλη ανέχεια.

Εκτός από τα δημοσιευμένα έργα του, άφησε μεγάλη αλληλογραφία με δημόσια πρόσωπα και λογοτέχνες.

Πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 1917 στο Μπουρ-λα-Ρεν κοντά στο Παρίσι, σε σπίτι το οποίο του είχε κληροδοτήσει ο Σαρλ Πεγκύ, ο οποίος σκοτώθηκε στον πόλεμο το 1914.

Απόψεις

Ο Λεόν Μπλουά έβλεπε τον εαυτό του ως οπαδό των βιβλικών προφητών που προειδοποιούσαν για το επικείμενο τέλος του χρόνου. Ο αγώνας του στράφηκε εναντίον όλων εκείνων που αρνούνταν αυτήν την πτώση του κόσμου στην άβυσσο και προπαγάνδιζαν δημόσια αυτήν τους την άρνηση. Η πολεμική κριτική του Μπλουά κυμαίνονταν από λογοτεχνικές διαμάχες, συχνά κατά του Εμίλ Ζολά και του Αλφόνς Ντωντέ, έως επιθέσεις εναντίον εθνών και λαών, τους οποίους κατηγορούσε ότι είχαν ενστερνιστεί την αθεΐα. Μαζί με τη Γερμανία και την Αγγλία, η προτεσταντική Δανία, χώρα καταγωγής της συζύγου του, είναι οι προτιμώμενοι στόχοι της κριτικής του:

«Ζω, ή μάλλον επιβιώνω οδυνηρά και θαυμαστά εδώ στη Δανία, χωρίς δυνατότητα διαφυγής, ανάμεσα σε ανίατους Προτεστάντες, στους οποίους δεν έχει φτάσει το φως - και είναι εδώ και τριακόσια χρόνια, από όταν το έθνος τους υποτάχθηκε στη φωνή ενός βρώμικου μοναχού» (εννοεί τον Λούθηρο) «και αρνήθηκε τον Ιησού Χριστό».

Τα πρώτα του γραπτά είναι επηρεασμένα από τον συμβολισμό, στη συνέχεια έγινε αφοσιωμένος Καθολικός και Χριστιανός υπέρμαχος της αλήθειας. Με τα μεταγενέστερα έργα του, ο «αχάριστος ζητιάνος» - ο Μπλουά έζησε σε απερίγραπτη φτώχεια - έγινε ένας από τους υποστηρικτές του καθολικισμού και ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς επικριτές της αστικής κοινωνίας στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Λεόν Μπλουά, που περιγράφεται από τον προτεστάντη θεολόγο Βάλτερ Νιγκ ως «το σκυλί του Θεού που γαβγίζει», ως «σαλός εν Χριστώ» πρέσβευε μια ουτοπική επιστροφή στον πρώιμο Χριστιανισμό και προπαγάνδιζε μια ριζοσπαστική μίμηση της ζωής του Χριστού σε πλήρη φτώχεια.

Αναφορές - Επίδραση

Ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες, αναγνώρισε το χρέος του απέναντί του αναφέροντάς τον στον πρόλογο της συλλογής διηγημάτων του Μυθοπλασίες (1944) ως έναν από τους επτά συγγραφείς που ήταν στον «ετερογενή κατάλογο των συγγραφέων που ξαναδιαβάζω συνεχώς». Αναφέρεται επίσης σε πρόλογο βιβλίου του Γκράχαμ Γκρήν.

Το 2013, ο Πάπας Φραγκίσκος εξέπληξε πολλούς αναφέροντας τον Μπλουά κατά την πρώτη του ομιλία ως Πάπας: «Όταν δεν ομολογεί κανείς τον Ιησού Χριστό, μου θυμίζει την έκφραση του Λεόν Μπλουά: «Αυτός που δεν προσεύχεται στον Κύριο προσεύχεται στον διάβολο. Όταν κανείς δεν ομολογεί τον Ιησού Χριστό, ομολογεί την εγκοσμιότητα του διαβόλου».

Είχε αναγνωρισμένη επίδραση σε σημαντικούς συγγραφείς όπως ο Λουί-Φερντινάν Σελίν, ο Ζωρζ Μπερνανός, ο Ερνστ Γιούνγκερ.

Το έργο του επηρέασε επίσης τους αντιναζιστές Σόφι και Χανς Σολ της αντιστασιακής οργάνωσης Λευκό Ρόδο.

Ο Λεόν Μπλουά και η επίδρασή του στους Γάλλους συγγραφείς του 21ου αιώνα εμφανίζονται στο μυθιστόρημα Υποταγή (2015) του Μισέλ Ουελμπέκ.

Επιλογή έργων

Μυθιστορήματα

• Le Désespéré (1887) (O απελπισμένος)
• La Femme pauvre (1897) (Η φτωχή γυναίκα)

Διηγήματα

• Sueur de sang (1893) (Ματωμένος ιδρώτας)
• Histoires désobligeantes (1894) (Δυσάρεστες ιστορίες)
  • Ελλην. έκδοση: 13 ιστορίες για παλιοχαρακτήρες, μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας, εκδόσεις Βακχικόν, 2017

Δοκίμια

• Le Révélateur du Globe: Christophe Colomb & Sa Béatification Future (1884) (Αυτός που ανακάλυψε τον κόσμο: Χριστόφορος Κολόμβος και η μελλοντική ευλογία του)
• Propos d'un entrepreneur de démolitions (1884) (Απόψεις ενός εργολάβου κατεδαφίσεων)
• Le Salut par les Juifs (1892) (Η σωτηρία μέσω των Εβραίων)
• Je m'accuse (1900) (Κατηγορώ τον εαυτό μου), σε απάντηση στη δημόσια επιστολή Κατηγορώ…! (1898) του Εμίλ Ζολά.
• Le Fils de Louis XVI (1900) (Ο γιος του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄)
• Exégèse des lieux communs (1902–12) (Εξήγηση κοινών τόπων)
• Belluaires et porchers (1905) (Μονομάχοι και χοιροβοσκοί)
• La Résurrection de Villiers de lʼIsle-Adam (1906) (Η ανάσταση του Βιλιέ ντε λ'Ιλ-Αντάμ)
• Celle qui pleure (1908) (Αυτή που κλαίει)
• Le Sang du Pauvre (1909) (Το αίμα του φτωχού)
• L'Ame de Napoléon (1912) (Η ψυχή του Ναπολέοντα)
• Sur la Tombe de Huysmans (1913) (Στον τάφο του Υσμάν)
• Jeanne d'Arc et l'Allemagne (1915) (Η Ιωάννα της Λωρραίνης και η Γερμανία)