Σαρλ Πεγκύ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σαρλ Πεγκύ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Charles Péguy (Γαλλικά)[1]
ΨευδώνυμοPierre Deloire[1] και Pierre Baudouin[1][2]
Γέννηση7 Ιανουαρίου 1873
Ορλεάνη[3][1]
Θάνατος5 Σεπτεμβρίου 1914
Λε Πλεσί-λ'Εβέκ[1]
Τόπος ταφήςGrande Tombe de Villeroy (Chauconin-Neufmontiers)
Χώρα πολιτογράφησηςΓάλλος
ΣπουδέςÉcole Normale Supérieure, Λύκειο Λακανάλ και Collège Sainte-Barbe
Ιδιότητασυγγραφέας[4][1][5], ποιητής[5], δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος, φιλόσοφος, θεατρικός συγγραφέας, στρατιωτικός και κριτικός λογοτεχνίας[5]
ΣύζυγοςΣαρλότ Πεγκύ
ΤέκναΠιέρ Πεγκύ, Μαρσέλ Πεγκύ και Germaine Péguy
Κίνημαπολιτική φιλοσοφία και Προσωποκρατία
Είδος τέχνηςΣυγγραφέας, ποιητής, εκδότης
Καλλιτεχνικά ρεύματαπολιτική φιλοσοφία και Προσωποκρατία
Βραβεύσειςβραβείο Mort pour la France[1], γενικός διαγωνισμός, Estrade-Delcros award (1911), Broquette-Gonin prize in poetry (1915), Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής και Πολεμικός Σταυρός 1914-1918 (Γαλλία)
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Σαρλ Πεγκύ (Charles Pierre Péguy) γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1873 στην Ορλεάνη και σκοτώθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1914 στο Βιλερουά (Σεν-ε-Μαρν) στη Μάχη του Μάρνη, ήταν Γάλλος συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος.

Συνδύασε τις δύο βασικές ιδεολογίες του, τον σοσιαλισμό και τον πατριωτισμό και από το 1908, μετά από χρόνια ανήσυχου αγνωστικισμού, μεταστράφηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. [6] Από τότε, η θερμή θρησκευτική πίστη επηρέασε έντονα τα έργα του.

Η ζωή του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σαρλ Πεγκύ γεννήθηκε στην Ορλεάνη και πέρασε φτωχικά παιδικά χρόνια.[7] Έμεινε ορφανός βρέφος και η μητέρα του διόρθωνε καρέκλες για να επιζήσει. Φοίτησε στο Λύκειο της Ορλεάνης και το 1894 πέτυχε μια υποτροφία για την Εκόλ Νορμάλ Συπεριέρ στο Παρίσι, όπου παρακολουθούσε κυρίως τις διαλέξεις των καθηγητών του Ανρί Μπεργκσόν και Ρομαίν Ρολάν, που τον επηρέασαν πολύ και με τους οποίους συνδέθηκε με φιλία. Δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Από τα πρώτα του χρόνια επηρεάστηκε από τον σοσιαλισμό και εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1895.

Πεπεισμένος για την αθωότητα του Ντρέιφους, στο πολύκροτο σκάνδαλο, έγινε ένθερμος υπερασπιστής της αναθεώρησης της δίκης του. Το βιβλιοπωλείο του έγινε επιτελικό κέντρο δράσης υπέρ του Ντρέιφους.[8]

Το 1897, ο Πεγκύ παντρεύτηκε τη Σαρλότ-Φρανσουάζ Μπωντουέν. Απέκτησαν μια κόρη και τρεις γιους, ένας από τους οποίους γεννήθηκε μετά το θάνατο του ποιητή.

Το 1900 ίδρυσε το λογοτεχνικό περιοδικό Cahiers de la Quinzaine (Τετράδια του Δεκαπενθήμερου), που άσκησε σημαντική επίδραση στην πνευματική ζωή της Γαλλίας και το οποίο συνέχιζε να εκδίδει τακτικά έως τον θάνατό του. Αρχικά το περιοδικό υποστήριζε τον αρχηγό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν Ζωρές αλλά σύντομα απομακρύνθηκε. Στα Τετράδια, ο Πεγκύ δημοσίευε όχι μόνο τα δικά του δοκίμια και ποίηση, αλλά και έργα σημαντικών σύγχρονων δημιουργών που αργότερα έγιναν διάσημοι, όπως του Ρομαίν Ρολάν. Τα Τετράδια ήταν επίσης ο χώρος για να υποστηρίζει τις απόψεις του και να στηρίζει ή να αντικρούσει θέσεις άλλων διανοουμένων της γαλλικής κοινωνίας.

Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Πεγκύ κατατάχθηκε ως υπολοχαγός στη 19η μονάδα του 276ου Γαλλικού Συντάγματος Πεζικού και σκοτώθηκε στο μέτωπο στις πρώτες ημέρες του πολέμου, στην πρώτη Μάχη του Μάρνη. [9] Κοντά στο πεδίο όπου σκοτώθηκε έχει ανεγερθεί μνημείο.

Ο συγγραφέας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σημαντικό έργο του Σαρλ Πεγκύ είναι η ποίησή του. Κυριότερα ποιήματα: Το μυστήριο της ευσπλαχνίας της Ιωάννας της Λωραίνης (Le Mystère de la Charité de Jeanne d'Arc, 1910), Το Μυστήριο των Αγίων Νηπίων ( Le Mystère des Saints Innocents, 1912) και Εύα (Ève, 1913), ένα μνημειώδες ποίημα 4000 αλεξανδρινών στίχων, αποκορύφωμα του στοχασμού του. Το έργο του περιλαμβάνει μυστήρια μεσαιωνικού ύφους σε ελεύθερο στίχο όπως Η Πύλη του μυστηρίου της δεύτερης αρετής (Le Porche du Mystère de la Deuxième Vertu, 1912), και ποιητικές συλλογές σε κανονικό στίχο, όπως Η ταπισερί της Παναγίας των Παρισίων (La Tapisserie de Notre-Dame,1913) εμπνευσμένο μυστικιστικά, και κυρίως από την Ιωάννα της Λωραίνης, ένα σύμβολο του ηρωισμού των σκοτεινών εποχών, στην οποία παραμένει βαθιά συνδεδεμένος όλη τη ζωή του.

Το έργο του Πεγκύ αναδεικνύει τις αξίες που είναι γι 'αυτόν αυτές που σέβονται τη φυσική ευγένεια του ανθρώπου, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του: την εργασία που γίνεται με υπομονή, τη γη που καλλιεργείται με σεβασμό, την οικογένειά του: "Υπάρχει μόνο ένας τυχοδιώκτης στον κόσμο, και αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στον σύγχρονο κόσμο: είναι ο πατέρας της οικογένειας", έγραψε.[10] Αυτές είναι οι βασικές αξίες του, που συνδέονται με τον πατριωτισμό του και την πίστη του σε μια Δημοκρατία που τελικά θα είναι ισχυρή, γενναιόδωρη και ανοιχτή.

Ήταν κυρίως ένας στρατευμένος διανοούμενος: μαχητικός σοσιαλιστής και αντικληρικός κατά τη διάρκεια των σπουδών του, προσέγγισε από το 1908 τον καθολικισμό και πατριωτισμό.[11]

Είναι γνωστός για τα δοκίμια όπου εκφράζει τις κοινωνικές του ανησυχίες και την απόρριψή του στη σύγχρονη εποχή, όπου θεωρούσε ότι είχαν αλλάξει όλες οι παλιές αρετές: Το Χρήμα (L'Argent, 1913). Ο κεντρικός πυρήνας όλων των έργων του βασίζεται σε μια βαθιά χριστιανική πίστη που δεν ήταν ικανοποιημένη με τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής του.

Το ποίημά του Η Πύλη του μυστηρίου της δεύτερης αρετής έκανε περισσότερες από 60 εκδόσεις στη Γαλλία. Ήταν το αγαπημένο βιβλίο του Σαρλ ντε Γκωλ.

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μνημείο του Σαρλ Πεγκύ

Δοκίμια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (1901). De la Raison (Περί Λογικής)
  • (1902). De Jean Coste.
  • (1905). Notre Patrie (Η Πατρίδα μας)
  • (1907–08). Situations (Καταστάσεις)
  • (1910). Notre Jeunesse (Η νεότητά μας)
  • (1910). Victor-Marie, Comte Hugo.
  • (1911). Un Nouveau Théologien. (Ο νέος θεολόγος)
  • (1913). L'Argent. (Το χρήμα)
  • (1913). L'Argent Suite. (Το χρήμα, συνέχεια)
  • (1914). Note sur M. Bergson et la Philosophie Bergsonienne. (Σημειώσεις για τον Μπεργκσόν και τη φιλοσοφία του)
  • (1914). Note Conjointe sur M. Descartes et la Philosophie Cartésienne (posth.) (Σημειώσεις για τον Ντεκάρτ και τη φιλοσοφία του)
  • (1931). Clio. Dialogue de l'Histoire et de l'âme Païenne (μεταθαν. έκδ.) (Κλειώ. Διάλογος της ιστορίας με την ειδωλολατρική ψυχή. μετάφραση: Κώστας Τσικερδάνος, Εκδ. Ολκός)
  • (1972). Véronique. Dialogue de l'Histoire et de l'âme Charnelle. Paris: Gallimard (μεταθαν. έκδ) (Βερονίκ. Διάλογος της ιστορίας με τη σαρκική ψυχή).

Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (1912). Le Porche du Mystère de la Deuxième Vertu. (Η Πύλη του μυστηρίου της δεύτερης αρετής)
  • (1913). La Tapisserie de Sainte Geneviève et de Jeanne d'Arc. (Η ταπισερί της Αγίας Ζενεβιέβ και της Ιωάννας της Λωραίνης)
  • (1913). La Tapisserie de Notre-Dame. (Η ταπισερί της Παναγίας των Παρισίων).
  • (1913). Ève (Εύα)

Λυρικά μυστήρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (1897). Jeanne d'Arc. Paris: Librairie de la Revue Socialiste. (Ιωάννα της Λωραίνης)
  • (1910). Le Mystère de la Charité de Jeanne d'Arc. (Το μυστήριο της ευσπλαχνίας της Ιωάννας της Λωραίνης)
  • (1912). Le Mystère des Saints Innocents. (Το Μυστήριο των Αγίων Νηπίων)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11918933f. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000604422. Ανακτήθηκε στις 30  Αυγούστου 2020.
  3. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 24  Ιουνίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/145654. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  6. ↑ Ο καθολικισμός του Peguy ήταν στενά συνδεδεμένος με την αγάπη του για τη Γαλλία. Γι αυτόν θα μπορούσε να ειπωθεί σχεδόν ότι ήταν καθολικός επειδή ήταν Γάλλος. Ένας μη Καθολικός Γάλλος φαινόταν σαν ένα τερατώδες, κάτι αποκομμένο από την αληθινή ζωή της χώρας του. Κάποιοι καθολικοί είναι διεθνιστές ή αδιάφοροι για τη χώρα, με σύνθημα «Αυτό που έχει σημασία για τη χώρα είναι να επιβιώνει η Εκκλησία». Αλλά δεν ήταν αυτός ο καθολικισμός αυτών των νεαρών Γάλλων ούτε ο καθολικισμός της πρόσφατης θρησκευτικής αναβίωσης ». - Rawlinson, Gerald Christopher (1917). "Charles Péguy," in Recent French Tendencies from Renan to Claudel. London: Robert Scott, p. 121.
  7. ↑ MacLeod, Catriona (1937). "Charles Péguy (1873–1914)," The Irish Monthly, Vol. 65, No. 770, pp. 529–541.
  8. ↑ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τομ.48, σελ 285
  9. ↑ Schmitt, Hans (1953). "Charles Péguy: The Man and the Legend, 1873–1953," Chicago Review, Vol. 7, No. 1, pp. 24–37.
  10. ↑ Dialogue de l'histoire et de l'âme charnelle, Charles Péguy 1992, p. 656.
  11. ↑ . «Encyclopedia Universalis France». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Charles Péguy στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σαρλ_Πεγκύ&oldid=10460908"