Κορσική
Συντεταγμένες: 42°09′00″N 9°05′00″E / 42.15°N 9.0833°E
| Corsica | |
|---|---|
 Σημαία | |
 | |
| Γεωγραφία | |
| Τοποθεσία | Μεσόγειος Θάλασσα |
| Έκταση | 8.680 km² |
| Ακτογραμμή | 1.047 km |
| Υψόμετρο | 2.710 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Σίντο |
| Χώρα | |
| Πρωτεύουσα | Αζαξιό (πληθ. 66.245) |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 316.257 (απογραφής 2014) |
| Πυκνότητα | 36,44 /χλμ2 |
| Πρόσθετες πληροφορίες | |
| Ιστοσελίδα | www.corse.fr |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Κορσική (κορσικανικά: Corsica, γαλλικά: Corse, αρχαία ελληνικά: Κύρνος) είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο. Βρίσκεται βόρεια της Σαρδηνίας, δυτικά της Ιταλίας και νοτιοανατολικά της Γαλλίας στην οποία και ανήκει.
Γεωγραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Κορσική, τμήμα της Γαλλίας από το 1768, είναι ορεινό νησί με ψηλότερη κορυφή το όρος Σίντο (2.710 μ.) και με χαμηλή βλάστηση. Βρίσκεται πέρα από τη βορειοδυτική ακτογραμμή της Ιταλίας. Στα ΝΔ. το έδαφος είναι πετρώδες κι οι ακτές γεμάτες απότομους βράχους. Η ίδια εμφάνιση σε πιο ήπιο βαθμό εξακολουθεί σ' όλες σχεδόν τις παραλίες με αρκετές εξαιρέσεις παραλιακών πεδιάδων που καταλήγουν σε αμμουδιές. Το κλίμα παρουσιάζει διάφορες ποικιλίες. Στα παράλια και στις χαμηλές κοιλάδες επικρατεί το αντιπροσωπευτικότερο μεσογειακό κλίμα. Σε ορισμένες περιοχές ο καύσωνας το καλοκαίρι είναι ανυπόφορος. Αντίθετα, σε ψηλότερες περιοχές, η ζέστη είναι πιο υποφερτή. Εκεί υπάρχουν μεγάλα δάση με καστανιές. Στα ορεινά υπάρχουν λιβάδια που συγκεντρώνουν τους βοσκούς.
Είναι νησί 8.680 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει 316.257 κατοίκους. Βρίσκεται στα βόρεια της Σαρδηνίας, από την οποία χωρίζεται από τον Πορθμό του Μπονιφάτσιο. Διοικητικά είναι διαιρεμένη στις δύο περιφέρειες της Νότιας Κορσικής (4.014 τ.χλμ., 119.000 κατ., πρωτεύουσα Αζαξιό ή Αζάτσιο) και Άνω Κορσικής (4.666 τ.χλμ., 132.000 κατ., πρωτεύουσα Μπαστιά). Έχει ελλειπτική μορφή και μακραίνει προς τα βορειοανατολικά σε μία χερσόνησο. Είναι κυρίως ορεινή (όρος Σίντο 2.710 μ.). Οι ακτές ξεδιπλώνονται για 1.200 χιλιόμετρα. Η δυτική χαρακτηρίζεται από μεγάλους κολπίσκους και η ανατολική αποτελείται από μια χαμηλή γραμμή. Το κλίμα είναι μεσογειακού τύπου.
Οικονομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Άλλοτε, οι καλλιέργειες της Κορσικής επαρκούσαν για τις ανάγκες της. Σήμερα περιορίζονται στις κλασικές μεσογειακές: σιτάρι, ελιές, αμπέλια. Στη χερσόνησο του Κορσικού ακρωτηρίου οι κάτοικοι φτιάχνουν γλυκά κρασιά. Παράγει τυρί που το στέλνει στην ηπειρωτική Γαλλία, στα τυροκομεία της Ροκφόρ. Επίσης αρκετά σημαντική είναι η εκμετάλλευση των δασών, ενώ το ψάρεμα έχει γίνει δευτερεύων πόρος. Ο τουρισμός αναπτύσσεται. Οι ήσυχες παράκτιες πόλεις, τα γενοβέζικα οχυρά και τα ορεινά χωριά προσελκύουν επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο. Η ύπαιθρος προσφέρει τη δυνατότητα για πολλές δραστηριότητες -από πεζοπορία, μάουντεν μπάικ, ιππασία και αναρρίχηση, μέχρι κανό, ράφτινγκ και παραπέντε- και φιλοξενεί περισσότερα από 2.000 είδη χλωρίδας. Οι καλύτερες παραλίες βρίσκονται στη δυτική ακτή. Τα κύρια λιμάνια είναι η Μπαστιά, το Αζαξιό, το Προπριάνο.
Ετυμολογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η νήσος ήταν γνωστή στους αρχαίους θαλασσοπόρους ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή. Η ονομασία «Κύρνος» που της προσέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες (1η χιλιετηρίδα π.Χ.) πιθανότατα έχει την ίδια ρίζα με τη λατινική ονομασία «Corsica». Πιθανώς όμως η αρχική ονομασία (2η χιλιετηρίδα π.Χ) να ήταν Σύρνος η οποία παραπέμπει στη λέξη Σειρήνες οπότε υπάρχει πιθανότητα η Κύρνος/Κορσική να ήταν η νήσος των Σειρήνων ή Σειρηνουσσών που αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Δείτε επίσης: Ιστορία της Κορσικής
Προϊστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η προέλευση του ονόματος της Κορσικής είναι άγνωστη και αποτελεί μυστήριο. Στην αρχαιότητα ήταν γνωστή με πολλά ονόματα όπως "Καλλίστη", "Κορσίς", "Καρνεαλίς" και "Κύρνος". Το αρχαιότερο όνομα του νησιού ήταν "Σειρηνούσσαι" επειδή ζούσαν εκεί υποθετικά οι Σειρήνες που περιγράφονται στην Οδύσσεια του Ομήρου. Σύμφωνα με μια παράδοση ο Κύρνος και ο Σάρδος ήταν δυο αδέλφια, Ηρακλείδες, υιοί του Ηρακλέους. Επί κεφαλής ενός μεγάλου στρατού Λιβύων και Ελλήνων, εγκατέλειψαν την ήπειρο της Αφρικής για να εγκατασταθούν, ο πρώτος στην Κορσική και ο δεύτερος στη Σαρδηνία, δίνοντας τα ονόματά τους στα δύο νησιά.[1] Από τα δύο νησιά κατάγονταν πιθανότατα οι Σερντέν, θρυλικοί πειρατές με ηγεμονικό ρόλο στους περίφημους Λαούς της Θάλασσας που κατέστρεψαν τους μεγάλους πολιτισμούς της εποχής.
Η Κορσική ήταν κατοικημένη από τη Μεσολιθική περίοδο αλλά απέκτησε σταθερό πληθυσμό την 6η χιλιετία π.Χ. που εισήλθε η Νεολιθική περίοδος.[2] Την 2η χιλιετία π.Χ. άνθιζε στο νησί ο Τορεϊκός πολιτισμός, είχε μεγάλες ομοιότητες με τον Νουραγικό πολιτισμό στη γειτονική Σαρδηνία. Την Κορσική κατείχαν για σύντομο χρονικό διάστημα η Αρχαία Καρχηδόνα, οι Αρχαίοι Έλληνες και οι Ετρούσκοι, όταν έληξε ο Α΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος ενσωματώθηκε στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία.[3] Οι Ρωμαίοι δημιούργησαν μια αποικία στην Αλέρια που έγινε μία από τις πιο διάσημες τοποθεσίες στον Ρωμαϊκό κόσμο. Το νησί παρήγαγε πρόβατα, μέλι, ρετσίνα και κρασί, πουλούσε πολλούς δούλους που ήταν διάσημοι για τον επαναστατικό τους χαρακτήρα. Έμεινε γνωστή σαν τόπος εξορίας, στην Κορσική εξορίστηκε ο Σενέκας ο Νεότερος όταν κατηγορήθηκε για μοιχεία.[4] Η Κορσική διαχωρίστηκε διοικητικά σε "παγκί", από τον Μεσαίωνα μέχρι το 1768 οι βασικές διοικητικές ενότητες του νησιού ήταν τα "Πιέβ".[3] Με την άνοδο του Χριστιανισμού κατέφθασαν πολλοί νέοι έποικοι από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, έγινε τόπος σημαντικών Αγίων και μαρτύρων όπως η Αγία Ντεβότα και η Αγία Ιουλία, πολιούχοι της Κορσικής που μαρτύρησαν επί Διοκλητιανού (284-305).
Νεότερα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Κορσική έχει περάσει από πολλές κατοχές. Από τα αρχαία χρόνια ήταν εστία διαμάχης των μεγάλων γειτόνων της. Αρκετό διάστημα έμεινε κάτω από την κυριαρχία της Γένουας μέχρι που παραχωρήθηκε στη Γαλλία το 1768 με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Η Κορσική δε σταμάτησε ποτέ να επαναστατεί για να αποκτήσει την αυτονομία της. Έχει αναδείξει πολλούς ήρωες, που αγωνίστηκαν για την εθνική της ανεξαρτησία, όπως ο Παολί (κινήματα 1793 - 1795). Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης, αν και Κορσικανός, κατέπνιξε τα κινήματα και προσάρτησε την Κορσική στη γαλλική αυτοκρατορία. Στους δύο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους η Ιταλία διεκδίκησε την Κορσική, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στην Κορσική, την περίοδο της τουρκοκρατίας, εγκαταστάθηκαν πολλοί Μανιάτες που έγιναν καθολικοί. Η ελληνική γλώσσα εξακολουθεί να ομιλείται στην Καργκέζε, όπως κι η γαλλική και η ιταλική.
Διοίκηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Έπαρχος (νομάρχης) είναι ο Πασκάλ Λελάρζ, από τις 19 Αυγούστου 2020. Πρόεδρος της Κορσικανής Συνέλευσης είναι η Μαρί Αντουανέτ Μοπερτουά από την 1η Ιουλίου 2021. Πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου είναι ο Ζιλ Σιμεονί από τις 17 Δεκεμβρίου 2015, ο οποίος επανεξελέγη με 32 ψήφους τον Ιούλιο του 2021.[5]
Εκλογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]2017
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι πιο πρόσφατες εδαφικές εκλογές διεξήχθησαν σε δύο γύρους στις 3 Δεκεμβρίου και στις 10 Δεκεμβρίου 2017.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Camille de Friess-Colonna «Ιστορία της Κορσικής από τους αρχαιότερους χρόνους μέχρι σήμερα», 1839
- ↑ Tamm, Erika; Di Cristofaro, Julie; Mazières, Stéphane; Pennarun, Erwan; Kushniarevich, Alena; Raveane, Alessandro; Semino, Ornella; Chiaroni, Jacques; Pereira, Luisa; Metspalu, Mait; Montinaro, Francesco (19 September 2019).
- ↑ 3,0 3,1 Bertarelli (1929), σ. 41
- ↑ Pais, Ettore (1999). Storia della Sardegna e della Corsica durante il periodo romano (in Italian). Nuoro: Ilisso. σσ. 76–77
- ↑ Ben Cahoon, worldstatesmen.org
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bertarelli, Luigi Vittorio (1929). Corsica. Guida d'Italia (in Italian). Rome: CTI.
- Loughlin, John. 1989. "Regionalism and Ethnic Nationalism in France: A Case-study of Corsica". Thesis. San Domenico, Italy: European University Institute.
- Loughlin, John, and Claude Olivesi (eds.). 1999. Autonomies insulaires: vers une politique de différence pour la Corse. Ajaccio: Editions Albiana.
- Ravis-Giordani, Georges. 1991. Le Guide de la Corse. Besançon: La Manufacture.
- Saul, John Ralston. 1992. Voltaire's Bastards: The Dictatorship of Reason in the West. New York: Free Press; Maxwell Macmillan International.
