Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ιαπωνική γλώσσα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιαπωνικά
日本語
ΤαξινόμησηΑλταϊκές(;)
Σύστημα γραφήςκάντζι, Κάνα, Κατακάνα και Χιραγκάνα
Κατάσταση
Επίσημη γλώσσαΝτε φάκτο στην
Ιαπωνία Ιαπωνία
στο Ανγκαούρ του Παλάου Παλάου
ISO 639-1ja
ISO 639-2jpn
ISO 639-3jpn
SIL-

Η Ιαπωνική (日本語, νιχόνγκο) είναι γλώσσα που ομιλείται από 127 εκατ. ανθρώπους, κυρίως στην Ιαπωνία, αλλά και σε κοινότητες Ιαπώνων μεταναστών σε όλο τον κόσμο. Θεωρείται συγκολλητική γλώσσα και διακρίνεται για το σύνθετο πλέγμα εκφράσεων ευγενείας που απεικονίζουν την ιεραρχική φύση της ιαπωνικής κοινωνίας, με ρηματικούς τύπους και ιδιαίτερο λεξιλόγιο που υποδεικνύει τη σχετική θέση του ομιλητή και του ακροατή. Η δεξαμενή ήχων της Ιαπωνικής είναι σχετικά μικρή και διαθέτει ένα λεξικογραφικά διακριτό σύστημα τόνων (έντασης φωνής). Το ιστορικό αρχείο της γλώσσας ανάγεται στον 8ο αιώνα, όταν συντέθηκαν τα τρία μείζονα έργα της αρχαίας ιαπωνικής.

Η Ιαπωνική γράφεται με συνδυασμό τριών διαφορετικών τύπων χαρακτήρων: Οι κινεζικοί χαρακτήρες (ονομάζονται Κάντζι), ενώ οι δύο συλλαβικές γραφές, χιραγκάνα και κατακάνα. Το λατινικό αλφάβητο (που αποκαλείται ρομάτζι) χρησιμοποιείται συχνά στη σύγχρονη Ιαπωνική, για ονόματα εταιρειών, διαφημιστικούς λόγους ή υπολογιστική χρήση. Η αραβική αρίθμηση χρησιμοποιείται εν γένει, αλλά επίσης κοινός τόπος είναι η παραδοσιακή Κινεζική/Ιαπωνική αρίθμηση.

Το ιαπωνικό λεξιλόγιο έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από δάνεια άλλων γλωσσών. Μεγάλος αριθμός λέξεων προέρχονται από την κινεζική ή δημιουργήθηκαν βάσει κινεζικών προτύπων, σε μια περίοδο 1.500 τουλάχιστον χρόνων. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η Ιαπωνική δανείστηκε αρκετά μεγάλο αριθμό λέξεων, κυρίως αγγλικών.

Page from the Man'yōshū
Σελίδα από το Μαν γιοσού, την παλαιότερη ανθολογία της κλασικής ιαπωνικής ποίησης

Οι ιστορικοί γλωσσολόγοι που εξειδικεύονται στην Ιαπωνική συμφωνούν ότι είναι ένα από τα δύο μέλη της Ιαπωνικής γλωσσικής οικογένειας. Το άλλο μέλος είναι οι Ριουκιουανές γλώσσες. (Μια παλαιότερη άποψή, την οποία ασπάζονται αρκετοί μη γλωσσολόγοι, είναι ότι η Ιαπωνική είναι απομονωμένη γλώσσα, της οποίας οι Ριουκιουάν γλώσσες είναι διάλεκτοι.)

Η γενετική συγγένεια της Ιαπωνικής οικογένειας είναι αβέβαιη. Έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες, που τη συνδέουν με μια ποικιλία άλλων γλωσσών και οικογενειών, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται εξαφανισμένες γλώσσες που ομιλούντο από ιστορικούς πολιτισμούς της κορεατικής χερσονήσου, οι Αλταϊκές και οι Αυστρονησιακές. Συχνά προτάθηκε ως κρεολή γλώσσα, καθώς συνδυάζει στοιχεία από αρκετές γλώσσες. Οι διάφορες θεωρίες που έχουν προταθεί εκτίθενται λεπτομερειακά στο άρθρο σχετικά με τις ταξινομήσεις της Ιαπωνικής γλώσσας. Έως τώρα, καμία θεωρία δεν είναι γενικώς αποδεκτή ως ορθή και το θέμα πιθανώς θα παραμείνει υπό αμφισβήτηση και στο μέλλον.

Γεωγραφική κατανομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και η Ιαπωνική ομιλείται σχεδόν αποκλειστικά στην Ιαπωνία, ομιλείτο και ακόμη ομιλείται ενίοτε και αλλού. Όταν η Ιαπωνία κατέλαβε την Κορέα, την Ταϊβάν, τμήμα της κινεζικής ηπειρωτικής γης και διάφορες νήσους του Ειρηνικού, γηγενείς πληθυσμοί εξαναγκάστηκαν να μάθουν την Ιαπωνική ως τμήμα της πολιτικής διαμόρφωσης της αυτοκρατορίας. Έως το 1945 ήταν και η πιο ομιλούμενη γλώσσα στο νησί της Σαχαλίνης, καθώς από το 1905 έως το 1945 η Ιαπωνία ήλεγχε όλο το νησί νότια του πεντηκοστού βόρειου παράλληλου (σήμερα ανήκει εξολοκλήρου στη Ρωσία).

Γεωγραφική κατανομή της ιαπωνικής γλώσσας με τις διάφορες διαλέκτους της

Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμη και σήμερα στις συγκεκριμένες χώρες πολλοί μιλούν την Ιαπωνική αντί των τοπικών γλωσσών. Οι κοινότητες Ιαπώνων μεταναστών, (ιδίως αυτή της Βραζιλίας), χρησιμοποιούν την Ιαπωνική ως πρωταρχική τους γλώσσα. Ιάπωνες μετανάστες υπάρχουν επίσης στο Περού, την Αυστραλία (ειδικά το Σίδνεϊ, το Μπρισμπέιν και τη Μελβούρνη) και στις Η.Π.Α. (ιδιαίτερα την Καλιφόρνια και τη Χαβάη).

Σελίδας από την Ιστορία του Γκέντζι, από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά κείμενα της ιαπωνικής αλλά και παγκόσμιας λογοτεχνίας, 11ος αιώνας

Υπάρχει επίσης μια μικρή κοινότητα μεταναστών στο Νταβάο και τις Φιλιππίνες. Οι απόγονοί τους (γνωστοί ως νικκέι 日系, κυριολεκτικά ιαπωνικής καταγωγής), ωστόσο, σπάνια τη μιλούν με ευχέρεια. Εκτιμάται ότι αρκετά εκατομμύρια μη Ιάπωνες μελετούν τη γλώσσα, ενώ τη διδάσκουν πολλά σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η οικονομική ανάπτυξη και πολιτιστική επιρροή της Ιαπωνίας κάνουν την ιαπωνική δημοφιλή ξένη γλώσσα στις γύρω χώρες αλλά και εκτός Ασίας.

Επίσημη κατάσταση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πίνακας των χαρακτήρων Κάνα, με τα Χιραγκάνα στην κορυφή, τα Κατακάνα στο κέντρο, και τις εκλατινισμένες μορφές τους στην κάτω πλευρά

Η Ιαπωνική είναι η επίσημη γλώσσα της Ιαπωνίας. Υπάρχουν δύο μορφές της γλώσσας που θεωρούνται στερεότυπες: (標準語, χιόοτσουνγκο) ή στερεότυπη Ιαπωνική και (共通語, κιόοτσουουγκο) ή κοινή γλώσσα. Η επίσημη πολιτική για εκσυγχρονισμό της γλώσσας έχει αμβλύνει τις διαφορές ανάμεσα στις δύο. Η εκδοχή χιόουτσουνγκο, η οποία συζητείται στο παρόν λήμμα, διδάσκεται στα σχολεία και χρησιμοποιείται στην τηλεόραση και τις επίσημες επικοινωνίες.

Η στερεότυπη Ιαπωνική μπορεί επίσης να διαιρεθεί σε (文語, μπούνγκο) ή "λογοτεχνική γλώσσα" και η (口語, κόογκο) ή "προφορική γλώσσα", που έχει διαφορετικούς κανόνες γραμματικής και διαφορές στο λεξιλόγιο. Η μέθοδος μπούνγκο ήταν ο κύριος τρόπος γραφής των Ιαπωνικών έως τα τέλη της δεκαετίας 1940, και χρησιμοποιείται ακόμη από ιστορικούς, φιλολόγους και νομικούς (αρκετοί ιαπωνικοί νόμοι που επεβίωσαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ακόμη γραμμένοι σε μπούνγκο, αν και γίνονται συνεχείς προσπάθειες εκσυγχρονισμού της γλώσσας). Κυρίαρχος τρόπος ομιλίας και γραφής στην Ιαπωνία σήμερα είναι η μέθοδος κόογκο, αν και η γραμματική και λεξιλόγιο της μορφής μπούνγκο χρησιμοποιούνται συχνά για εντυπωσιασμό στη σύγχρονη Ιαπωνική.

Στην Ιαπωνία ομιλούνται δεκάδες διάλεκτοι, κάτι που ανάγεται σε πολλούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων της μακράς ανθρώπινης παρουσίας στο ιαπωνικό αρχιπέλαγος, του ορεινού αναγλύφου της χώρας και της μακράς της ιστορικά απομόνωσης - εσωτερικής και εξωτερικής. Τυπικά οι διάλεκτοι διαφέρουν στον τρόπο τονισμού, στη γραμματική, το λεξιλόγιο και στη χρήση των μορίων.

Wikipedia
Wikipedia
  • Bloch, Bernard. (1946). Studies in colloquial Japanese I: Inflection. Journal of the American Oriental Society, 66, 97-109.
  • Bloch, Bernard. (1946). Studies in colloquial Japanese II: Syntax. Language, 22, 200-248.
  • Chafe, William L. (1976). Giveness, contrastiveness, definiteness, subjects, topics, and point of view. In C. Li (Ed.), Subject and topic (pp. 25–56). New York: Academic Press. ISBN 0-12-447350-4.
  • Kuno, Susumu. (1973). The structure of the Japanese language. Cambridge, MA: MIT Press. ISBN 0-262-11049-0.
  • Kuno, Susumu. (1976). Subject, theme, and the speaker's empathy: A re-examination of relativization phenomena. In Charles N. Li (Ed.), Subject and topic (pp. 417–444). New York: Academic Press. ISBN 0-12-447350-4.
  • Martin, Samuel E. (1975). A reference grammar of Japanese. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-01813-4.
  • McClain, Yoko Matsuoka. (1981). Handbook of modern Japanese grammar: 口語日本文法便覧 [Kōgo Nihon bumpō]. Tokyo: Hokuseido Press. ISBN 4-590-00570-0; ISBN 0-89346-149-0.
  • Miller, Roy. (1967). The Japanese language. Chicago: University of Chicago Press.
  • Miller, Roy. (1980). Origins of the Japanese language: Lectures in Japan during the academic year, 1977-78. Seattle: University of Washington Press. ISBN 0-295-95766-2.
  • Mizutani, Osamu; & Mizutani, Nobuko. (1987). How to be polite in Japanese: 日本語の敬語 [Nihongo no keigo]. Tokyo: Japan Times. ISBN 4-7890-0338-8; ISBN 4-7890-0338-9.
  • Shibatani, Masayoshi. (1990). Japanese. In B. Comrie (Ed.), The major languages of east and south-east Asia. London: Routledge. ISBN 0-415-04739-0.
  • Shibatani, Masayoshi. (1990). The languages of Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-36070-6 (hbk); ISBN 0-521-36918-5 (pbk).
  • Shibamoto, Janet S. (1985). Japanese women's language. New York: Academic Press. ISBN 0-12-640030-X. Graduate Level
  • Tsujimura, Natsuko. (1996). An introduction to Japanese linguistics. Cambridge, MA: Blackwell Publishers. ISBN 0-631-19855-5 (hbk); ISBN 0-631-19856-3 (pbk). Upper Level Textbooks
  • Tsujimura, Natsuko. (Ed.) (1999). The handbook of Japanese linguistics. Malden, MA: Blackwell Publishers. ISBN 0-631-20504-7. Readings/Anthologies