Μετάβαση στο περιεχόμενο

Επαρχία Τιέρα δελ Φουέγο (Αργεντινή)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 54°21′43″S 67°38′17″W / 54.36194°S 67.63806°W / -54.36194; -67.63806

Επαρχία Γης του Πυρός, Ανταρκτικής και Νήσων του Νότιου Ατλαντικού

Σημαία
Έμβλημα
ΧώραΑργεντινή
Διοικητική υπαγωγήΑργεντινή
ΠρωτεύουσαΟυσουάια
Ίδρυση1990
Διοίκηση
 • κυβερνήτης της Τιέρα δελ ΦουέγοΓουστάβο Μελέγια (2023–2027)
Έκταση987.168 km²[1]
Υψόμετρο144 μέτρα
Πληθυσμός185.732 (18  Μαΐου 2022)[2][3]
Γεωγραφικές συντεταγμένες54°21′43″S 67°38′17″W
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )
Από αριστερά προς τα δεξιά και από επάνω προς τα κάτω: Ο Φάρος «Των Φωτισμένων» (Faro Les Éclaireurs) στη Διώρυγα Μπιγκλ· Ατμάμαξα στον νοτιότερο σιδηρόδρομο του κόσμου, γνωστό επίσης ως «Το Τρένο στο Τέλος του Κόσμου»· το γλυπτικό Μνημείο «Ήρωες των Μαλβίνων» (Héroes de Malvinas), για τους πεσόντες του Πολέμου των Φώκλαντ, στην Πλατεία Νήσων Μαλβίνας (Plaza Islas Malvinas), στην Ουσουάια· η Βάση Εσπεράνσα, και πανοραμική θέα της πόλης Ουσουάια.

Η Τιέρα δελ Φουέγο (ισπανικά: Tierra del Fuego‎‎, Γη του Πυρός, ισπανική προφορά: ˈtjera ðel ˈfweɣo), επίσημα η επαρχία της Γης του Πυρός, της Ανταρκτικής και των Νήσων του Νότιου Ατλαντικού (ισπανικά: Provincia de Tierra del Fuego, Antártida e Islas del Atlántico Sur), είναι η νοτιότερη, μικρότερη και λιγότερο πυκνοκατοικημένη επαρχία της Αργεντινής. Πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η Ουσουάια, ενώ ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2022 είναι 190.641 κάτοικοι.[4]

Το έδαφος της σημερινής επαρχίας κατοικείται από ιθαγενείς για περισσότερα από 12.000 χρόνια, από τότε που μετανάστευσαν νότια της ηπειρωτικής χώρας. Ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στην περιοχή ήταν ο Φερδινάνδος Μαγγελάνος. Ακόμη και μετά την ανεξαρτησία της Αργεντινής, η περιοχή αυτή παρέμεινε υπό τον έλεγχο των ιθαγενών μέχρι την εθνική εκστρατεία που είναι γνωστή ως Κατάκτηση της Ερήμου στη δεκαετία του 1870, μετά την οποία η Αργεντινή οργάνωσε την περιοχή αυτή το 1885 ως επικράτειά της. Ακολούθησε ευρωπαϊκή μετανάστευση λόγω της έξαρσης του χρυσού και της ταχείας επέκτασης της προβατοτροφίας σε μεγάλα ράντζα στην περιοχή. Η Γη του Πυρός είναι η πιο πρόσφατη περιοχή της Αργεντινής που απέκτησε καθεστώς επαρχίας, κάτι που συνέβη το 1990.[5]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αποτύπωση εποχής του HMS Beagle που πλέει κατά μήκος της Γης του Πυρός, 1833.

Η νεότερη από τις επαρχίες της Αργεντινής κατοικήθηκε για πρώτη φορά πριν από περίπου 12.000 χρόνια. Όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι, συνάντησαν έναν πληθυσμό περίπου 10.000 ιθαγενών που ανήκαν σε τέσσερις φυλές: Γιαμάνα, Αλακαλούφ (σήμερα γνωστοί με το ψευδώνυμο Καβεσκάρ), Σελκ'νάμ (Όνα) και Μανεκ'ένκ (Χάους).[6] Μέσα σε πενήντα χρόνια από την ανακάλυψη, παρέμειναν μόνο περίπου 350 ιθαγενείς λόγω των υψηλών θανάτων από τις ενδημικές ασθένειες που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι, όπως η ευλογιά και η ιλαρά, καθώς οι ιθαγενείς δεν είχαν ανοσία σε αυτές τις νέες ασθένειες.[7] Επιπλέον, στα τέλη του 19ου αιώνα, κτηνοτρόφοι και έποικοι διέπραξαν γενοκτονία κατά των Σελκ'νάμ.[8] Η πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η Ουσουάια, από μια λέξη των ιθαγενών που σημαίνει «κόλπος στην άκρη».[9]

Ισπανοί, Ολλανδοί, Βρετανοί και Γάλλοι εξερευνητές επιχείρησαν στο νησί της Γης του Πυρός και στις κοντινές θάλασσες. Ο Γκάμπριελ ντε Καστίγια πέρασε από εκεί πριν εξερευνήσει τα νησιά της Ανταρκτικής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1830, ο κυβερνήτης Ρόμπερτ Φιτζρόι και ο Κάρολος Δαρβίνος εξερεύνησαν την περιοχή αυτή και άλλα μέρη της Παταγονίας με το HMS Beagle.[5]

Το 1828 η Αργεντινή ίδρυσε μια σωφρονιστική αποικία στο Πουέρτο Λουίς στα νησιά Φώκλαντ. Το 1833 οι Βρετανοί έστειλαν μια ναυτική ομάδα κρούσης για να ζητήσουν από τον εκπρόσωπο της Αργεντινής στα νησιά, τον Χοσέ Μαρία Πινέδο, και τις αργεντίνικες δυνάμεις να εγκαταλείψουν τα νησιά και επανέφεραν την κυριαρχία τους εκεί.[10]

Τη δεκαετία του 1880 η κυβέρνηση της Αργεντινής ενδιαφέρθηκε πιο ενεργά για τη Γη του Πυρός. Το 1881, ο μεσημβρινός 68°36'38 Δ καθορίστηκε ως το όριο μεταξύ του τμήματος της Χιλής και του τμήματος της Αργεντινής του νησιού. Το 1884 δημιουργήθηκε η κυβέρνηση της Γης του Πυρός και ιδρύθηκε μια υπονομαρχία στην Ουσουάια.[10]

Το νότιο τμήμα της διώρυγας Μπιγκλ αποτέλεσε αντικείμενο σύγκρουσης μεταξύ των δύο κρατών, τα οποία ανταγωνίζονταν για τον έλεγχο τριών μικρών νησιών, του Πίκτον, του Λένοξ και του Νουέβα. Τελικά, το 1977, αυτά αποδόθηκαν στη Χιλή με απόφαση του διαμεσολαβούντος βρετανικού στέμματος, η οποία αναθεωρήθηκε από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ και επικυρώθηκε με συνθήκη το 1985.

Το κυνήγι του χρυσού ξεκίνησε στη Γη του Πυρός γύρω στο 1883. Πολλοί Κροάτες από τις Δαλματικές ακτές έφτασαν σε αναζήτηση χρυσού. Επιπλέον, η έξαρση του χρυσού ενέπνευσε νέες τεχνολογίες και καινοτομίες, όπως ο τηλέγραφος. Αν και μέχρι το 1910 ο χρυσός είχε εξαντληθεί, οι περισσότεροι από τους πρωτεργάτες έμειναν. Οι κακόφημες βόρειες πεδιάδες αποδείχθηκαν ιδανική περιοχή για την εκτροφή προβάτων και αναπτύχθηκαν τεράστια αγροκτήματα. Κροάτες, Σκωτσέζοι, Βάσκοι, Ιταλοί, Γαλικιανοί και Χιλιανοί μετανάστες έφθασαν για να εργαστούν στα κτήματα, με την ελπίδα να αγοράσουν τελικά τη δική τους γη και τα δικά τους ζώα.[10]

Με τη δημιουργία της Gobernación Marítima de Tierra del Fuego το 1943, άρχισε η κατασκευή ναυτικών βάσεων στην Ουσουάια και το Ρίο Γκράντε. Κατασκευάστηκαν επίσης ένα αεροδρόμιο και άλλες υποδομές. Τα έργα αυτά προσέλκυσαν μετανάστες από άλλες χώρες καθώς και από άλλα μέρη της Αργεντινής.[5]

Μόλις το 1990 ανακηρύχθηκε επαρχία η "Εθνική Επικράτεια της Γης του Πυρός, της Ανταρκτικής και των Νήσων του Νότιου Ατλαντικού". Ο πρώτος κυβερνήτης της διορίστηκε δύο χρόνια αργότερα.

Γεωγραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βραχώδες τοπίο στην επαρχία.

Υπάρχουν χαμηλά βουνά και αμμώδεις παραλίες στο βόρειο τμήμα του νησιού, που ανεβαίνουν προς τα νότια. Ο βορράς μοιάζει κάπως με τη στέπα της επαρχίας Σάντα Κρους. Στο μέσο του νησιού, το άκρο του ορεινού συστήματος των Άνδεων γίνεται επίπεδο, και η υψηλότερη κορυφή του, το όρος Κορνού, ανέρχεται στα 1.490 μέτρα. Υπάρχουν πολλά μικρά ποτάμια (ο Γκράντε, ο Μονέτα, ο Όνα, ο Λασιφάσαχ, κ.λπ.), και ως αποτέλεσμα της χαμηλής θερμοκρασίας υπάρχουν πολλοί μικροί παγετώνες που εκβάλλουν στη θάλασσα.

Λόγω του γεωγραφικού του πλάτους, το νησί έχει ψυχρό ωκεάνιο κλίμα.[11] Οι επιρροές από τον περιβάλλοντα ωκεανό και οι επικρατούντες δυτικοί άνεμοι έχουν ως αποτέλεσμα το κλίμα να είναι ομοιόμορφο σε όλη την επαρχία.[12] Οι μέσες ετήσιες θερμοκρασίες είναι χαμηλές, με μέσες θερμοκρασίες το χειμώνα κοντά στους 0 °C και το καλοκαίρι γύρω στους 10 °C.[11][12] Οι ισχυροί δυτικοί άνεμοι από τον Ειρηνικό Ωκεανό μειώνουν την αίσθηση της θερμοκρασίας.[11] Στο ακραίο νότιο τμήμα της διώρυγας Μπιγκλ, η οποία περιβάλλεται από βουνά που υψώνονται πάνω από 100 μέτρα, οι άνεμοι μπορεί να ξεπεράσουν τα 100 χλμ/ώρα.[11] Το νησί καταγράφει κατά μέσο όρο περίπου 700 χιλιοστά βροχόπτωσης ετησίως, η οποία κατανέμεται αρκετά ομοιόμορφα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους με ένα μικρό ανώτατο όριο το φθινόπωρο.[12] Οι χιονοπτώσεις είναι άφθονες σε όλο το νησί.[12] Μεγάλο μέρος αυτού του νησιού μπορεί να ταξινομηθεί στην οικοπεριοχή των υποπολικών δασών του Μαγγελάνου.[13]

Διοικητική διαίρεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γραφεία του Κυβερνήτη, Ουσουάια.

Η επαρχία χωρίζεται σε πέντε νομούς (ισπανικά: departamentos), από τα οποίά μόνο τα τρία πρώτα βρίσκονται υπό τον ουσιαστικό έλεγχο της Αργεντινής:

  1. Ουσουάια (έδρα Ουσουάια)
  2. Τόλουιν (έδρα Τόλουιν)
  3. Ρίο Γκράντε (έδρα Ρίο Γκράντε)
  4. Νησιά του Νότιου Ατλαντικού: αποτελείται από τη διεκδίκηση της Αργεντινής στα νησιά Φώκλαντ (Μαλβίνες στα ισπανικά) και τη Νότια Γεωργία και τα νησιά Νότια Σάντουιτς, τα οποία είναι και τα δύο αυτοδιοικούμενα υπερπόντια εδάφη του Ηνωμένου Βασιλείου.
  5. Ανταρτίδα Αρχεντίνα: η διεκδίκηση της Αργεντινής στην Ανταρκτική εκτείνεται μεταξύ 25°Δ και 74°Δ (επικαλύπτοντας τις διεκδικήσεις της Χιλής και της Βρετανίας) και είναι ακατοίκητη εκτός από το προσωπικό των επιστημονικών βάσεων. Καθώς βρίσκεται νότια των 60° Ν, η διεκδίκηση της Αργεντινής για ολόκληρο το τμήμα αναστέλλεται βάσει της Συνθήκης της Ανταρκτικής.

Οικονομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μεταποίηση, παρά την απομακρυσμένη θέση της επαρχίας, συνεισφέρει περίπου το 20% της παραγωγής, εν μέρει λόγω των γενναιόδωρων φορολογικών κινήτρων προς την τοπική βιομηχανία, μια πολιτική που το Μπουένος Άιρες έχει ακολουθήσει για να ενθαρρύνει τη μετανάστευση σε λιγότερο πυκνοκατοικημένες περιοχές. Ορισμένα μεγάλα εργοστάσια άνοιξαν στη νήσο της Γης του Πυρός για να επωφεληθούν από τα φορολογικά οφέλη που νομοθετήθηκαν το 1972, κυρίως κατασκευαστές οικιακών συσκευών και ηλεκτρονικών ειδών.

Η εκτροφή προβάτων είναι η κύρια πηγή του μέτριου γεωργικού εισοδήματος της επαρχίας (5% της παραγωγής). Παρέχει μαλλί, αρνί και δέρματα σε όλη την επαρχία και στην ευρύτερη αγορά της Αργεντινής, της οποίας η προτίμηση για τα προϊόντα αυτά αυξάνεται έντονα.

Όπως και στην Παταγονία στα βόρεια, η εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι σημαντική για την οικονομία της Γης του Πυρός, καθώς παράγει πάνω από το 20% της συνολικής παραγωγής. Οι ερευνητικές προσπάθειες συνεχίζονται. Η κυβέρνηση των Νήσων Φώκλαντ έχει εκδώσει άδειες εξερεύνησης εντός των υδάτων της. Αυτός ο ανταγωνισμός έχει προκαλέσει οργή στην Αργεντινή. Η δραστηριότητα έχει επίσης εισβάλει σε μέρος της προσοδοφόρας βιομηχανίας αλιείας καβουριών και γαρίδων της περιοχής.

Ο τουρισμός αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία στο νησί. Η περιοχή προσφέρει βουνά, παγετώνες, δάση, γρήγορα ποτάμια, καταρράκτες, χιονοδρομικά κέντρα (το σημαντικότερο είναι το Cerro Castor) και θάλασσα, όλα σε μικρές αποστάσεις.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.argentina.gob.ar/tierradelfuego. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2024.
  2. ↑ censo.gob.ar/wp-content/uploads/2023/11/CNPHV2022_RD_Indicadores-demogrA%C2%A1ficos.pdf. Ανακτήθηκε στις 28  Ιουλίου 2024.
  3. ↑ 2022 Argentina census.
  4. ↑ «Tierra del Fuego (Province, Argentina) - Population Statistics, Charts, Map and Location». citypopulation.de. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Historia – Gobierno de Tierra del Fuego» (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023. 
  6. ↑  Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Tierra del Fuego» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 26 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 964 
  7. ↑ "Yahgan & Ona – The Road to Extinction" Αρχειοθετήθηκε 2006-10-02 στο Wayback Machine., Cultural Survival Quarterly
  8. ↑ Anne Chapman (11 Νοεμβρίου 1982). Drama and Power in a Hunting Society: The Selk'nam of Tierra Del Fuego. CUP Archive. σελίδες 11–. ISBN 978-0-521-23884-7. 
  9. ↑ Everett-Heath, John (22 Οκτωβρίου 2020). Ushuaia. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-190563-6. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «Historia de Provincia de Tierra del Fuego». www.todo-argentina.net. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Clima» (στα Ισπανικά). Gobierno de Tierra del Fuego. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 «Tierra del Fuego: Clima» (στα Ισπανικά). Colegio Nacional de Buenos Aires. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023. 
  13. ↑ World Wildlife Fund; C.Michael Hogan. 2010.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Επαρχία_Τιέρα_δελ_Φουέγο_(Αργεντινή)&oldid=10333892"