Επαρχία Μισιόνες
| Μισιόνες | |||
|---|---|---|---|
| |||
-2.svg) | |||
| Χώρα | Αργεντινή | ||
| Διοικητική υπαγωγή | Αργεντινή | ||
| Πρωτεύουσα | Ποσάδας | ||
| Έκταση | 29.801 km² | ||
| Υψόμετρο | 190 μέτρα | ||
| Πληθυσμός | 1.189.446 (2015) | ||
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 26°55′12″S 54°31′12″W | ||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | ||
| δεδομένα () | |||
Η Μισιόνες (ισπανικά: Misiones, ισπανική προφορά: miˈsjones, Ιεραποστολές) είναι μία από τις 23 επαρχίες της Αργεντινής, που βρίσκεται στη βορειοανατολική γωνία της χώρας στην περιοχή της Μεσοποταμίας. Περιβάλλεται από την Παραγουάη στα βορειοδυτικά, τη Βραζιλία στα βόρεια, ανατολικά και νότια και την επαρχία Κοριέντες της Αργεντινής στα νοτιοδυτικά. Πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η πόλη Ποσάδας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός της είναι 1.101.593 κάτοικοι.[1]
Αυτή ήταν μια από τις πρώτες περιοχές της ρωμαιοκαθολικής ιεραποστολικής δραστηριότητας της Εταιρείας του Ιησού σε αυτό που τότε ονομαζόταν Επαρχία της Παραγουάης, αρχής γενομένης από τις αρχές του 17ου αιώνα. Το 1984 τα ερείπια τεσσάρων ιεραποστολικών περιοχών στην Αργεντινή χαρακτηρίστηκαν από την UNESCO ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.[2]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην περιοχή της μετέπειτα επαρχίας ζούσαν για χιλιάδες χρόνια αυτόχθονες πληθυσμοί διαφόρων φυλών. Την εποχή της ευρωπαϊκής έλευσης, την κατείχαν οι φυλές Καϊνγκάνγκ και Ζοκλένγκ, ενώ αργότερα ακολούθησε η φυλή Γκουαρανί. Ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφθηκε την περιοχή, ο Σεμπάστιαν Κάμποτ, ανακάλυψε τους καταρράκτες Απίπε, ενώ διέπλεε τον ποταμό Παρανά τον Δεκέμβριο του 1527. Το 1541 ο Αλβάρ Νούνιεθ Καμπέσα ντε Βάκα έφτασε στους καταρράκτες Ιγκουασού.[3]
Τον 17ο αιώνα, μέλη της Εταιρείας του Ιησού έφτασαν στην περιοχή ως ιεραπόστολοι, αρχικά με επικεφαλής τον Ντιέγκο ντε Τόρες Μπέλο. Άρχισαν να ιδρύουν μια σειρά από Ησυχαστήρια των Ιησουιτών, με σημαντικότερο αυτό του Σαν Ιγνάσιο. Μέσα σε λίγα χρόνια δημιούργησαν 30 ιεραποστολικά χωριά. Δίδαξαν στους Γκουαρανί γεωργία και χειροτεχνία δυτικού τύπου. Οι χειροτεχνίες τους πωλούνταν και διακινούνταν κατά μήκος του ποταμού και συμμετείχαν στην ευημερία των ησυχαστηρίων.[4]
Το 1759 η πορτογαλική κυβέρνηση, κατόπιν επιμονής του αντι-Ιησουίτη υπουργού της, του Μαρκήσιου ντε Πομπάλ, διέταξε να κλείσουν όλες τα ησυχαστήρια στην επικράτειά της (η οποία περιλάμβανε τότε μεγάλο μέρος της σημερινής επαρχίας Μισιόνες). Ο Μαρκήσιος τελικά επικράτησε το 1773 στον Πάπα Κλήμη ΙΔ΄ στη διάλυση του Τάγματος των Ιησουιτών. Με την εγκατάλειψη των ιεραποστολών, το ευημερούν εμπόριο γύρω από τα Ησυχαστήρια εξαφανίστηκε γρήγορα. Οι άποικοι επέβαλαν μια βίαιη οικονομία φυτειών στην περιοχή, αναγκάζοντας τους Γκουαρανί να εργάζονται ως σκλάβοι.[5]
Το 1814, ο Γερβάσιο Ποσάδας, ο Διοικητής των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα, κήρυξε την προσάρτηση της Μισιόνες στην Κοριέντες της Αργεντινής (εκείνη την εποχή η Αργεντινή ήταν οιονεί ανεξάρτητη, αλλά ονομαστικά εξακολουθούσε να είναι ισπανική αποικία). Η Αργεντινή δεν άσκησε de facto έλεγχο στη Μισιόνες, την οποία διεκδικούσαν πολλές χώρες και ουσιαστικά αυτοδιοικούνταν. Το 1830 στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής από την επαρχία Κοριέντες ανέλαβαν τον έλεγχο της Μισιονές.[6]
Το 1838 η Παραγουάη κατέλαβε τη Μισιόνες, διεκδικώντας την περιοχή με την αιτιολογία ότι ο πληθυσμός της Μισιόνες αποτελούνταν από ιθαγενείς γκουαρανί, τη σημαντικότερη εθνοτική ομάδα της Παραγουάης. Το 1865 οι δυνάμεις της Παραγουάης εισέβαλαν και πάλι στη Μισιόνες στο πλαίσιο του πολέμου της Τριπλής Συμμαχίας (1864-1870). Μετά την ήττα της Παραγουάης και τη συμφωνία ειρήνης με την Αργεντινή (που υπογράφηκε τελικά το 1876), η Παραγουάη παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις της στην επικράτεια της Μισιόνες.[7]
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μισιόνες είναι η δεύτερη μικρότερη επαρχία μετά την Τουκουμάν.
ΤΤο οροπέδιο Μισιόνες περιλαμβάνει ένα τμήμα της Βραζιλίας στην άλλη πλευρά των συνόρων. Τα πετρώματα περιέχουν σημαντικές ποσότητες σιδήρου, ο οποίος αποτελεί μέρος του εδάφους, δίνοντάς του κοκκινωπό χρώμα. Στο κέντρο του οροπεδίου υψώνεται η Σιέρα ντε Μιζόνες, με την υψηλότερη κορυφή της, 843 μ., κοντά στο Μπερνάρδο δε Ιριγογιέν, στο Σέρο Ρινκόν.
Η επαρχία διατρέχεται από τρεις μεγάλους ποταμούς, όπως ο Παρανά, ο Ουρουγουάης και ο Ιγκουασού. Οι καταρράκτες Ιγκουασού είναι θεαματικοί καταρράκτες στον ποταμό Ιγκουασού στη βορειοδυτική γωνία της επαρχίας, κοντά στην πόλη Πουέρτο Ιγκουασού. Η Μισιόνες μοιράζεται τους καταρράκτες με τη βραζιλιάνικη πολιτεία Παρανά (στη Νότια Περιφέρεια της χώρας αυτής). Εν τω μεταξύ, τα διεθνή σύνορα με την Παραγουάη βρίσκονται σε κοντινή απόσταση.
Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η επαρχία έχει υγρό υποτροπικό κλίμα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ξηρής περιόδου και άφθονες βροχοπτώσεις καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.[8] Σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν, κατατάσσεται στην κατηγορία Cfa.[9] Υπάρχουν τέσσερις διακριτές εποχές, αν και οι χειμώνες και τα φθινόπωρα είναι αρκετά σύντομα.[9] Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου 21 °C.[8] Τον Ιούνιο-Αύγουστο καταγράφονται συνήθως οι ψυχρότερες ημέρες, όταν οι θερμοκρασίες μπορεί να πέσουν κάτω από 10 °C.[8] Ωστόσο, σπάνιες εισβολές πολικού αέρα στην επαρχία από τον νότο μπορεί να οδηγήσουν σε παγετό.[9] Τα καλοκαίρια είναι θερμά με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 32 °C από τον Δεκέμβριο έως τον Φεβρουάριο.[8] Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η παρουσία λόφων στο κεντρικό και βόρειο τμήμα της επαρχίας που οδηγεί σε χαμηλότερες θερμοκρασίες ως αποτέλεσμα του μεγαλύτερου υψομέτρου.[9] Η μέση ετήσια βροχόπτωση κυμαίνεται από το ελάχιστο των 1.870 χιλιοστών στα νότια έως τα 2.360 χιλιοστά στα βόρεια.[10] ο πρότυπο βροχόπτωσης στην επαρχία έχει δίμορφη κατανομή με δύο αιχμές την άνοιξη και το φθινόπωρο, ενώ οι χειμώνες είναι οι ξηρότεροι.[10] Εξαίρεση αποτελούν ο βορράς και οι περιοχές με μεγαλύτερο υψόμετρο, όπου οι βροχοπτώσεις κατανέμονται καλά καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.[10] Χιονοπτώσεις έχουν σημειωθεί στους υψηλότερους λόφους.[9] Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1975, παρατηρήθηκε και συσσωρεύτηκε χιονόπτωση στο Μπερνάδο ντε Ιριγογιέν, μια από τις ψυχρότερες πόλεις της επαρχίας λόγω του μεγάλου υψομέτρου της στα 815 μέτρα.[9] Λόγω του υγρού κλίματος και των υψηλών βροχοπτώσεων, η σχετική υγρασία είναι υψηλή.[9]
Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αν και η βροχερή, επιρρεπής στη διάβρωση γεωγραφία της αποθαρρύνει την εντατική καλλιέργεια, η γεωργία συμβάλλει σημαντικά στην οικονομία της επαρχίας, προσθέτοντας περίπου 10% στο σύνολο. Τα πυκνά δάση της Μισιόνες παρείχαν επί μακρόν άφθονη παραγωγή στρογγυλής ξυλείας χωρίς υπερβολικές επιπτώσεις στο οικοσύστημά της.
Η ελαφρά μεταποίηση και ο τουρισμός συμβάλλουν επίσης στην τοπική οικονομία, προσθέτοντας περίπου 13% στο σύνολο.
Πολιτική διαίρεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η επαρχία χωρίζεται σε 17 νομούς (ισπανικά: departamentos):
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Misiones (Argentina): Departments & Localities - Population Statistics, Charts and Map». citypopulation.de. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ «Jesuit Missions of the Guaranis: San Ignacio Mini, Santa Ana, Nuestra Señora de Loreto and Santa Maria Mayor (Argentina), Ruins of Sao Miguel das Missoes (Brazil)». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ «Historia». Ministerio de Turismo | Misiones (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ Roca, María Victoria (2017). Gould, Peter G., επιμ. Archaeology, Heritage, and Development in Two South American Colonial Sites: The Guarani-Jesuit Missions (1610–1767). Cham: Springer International Publishing. σελίδες 117–135. ISBN 978-3-319-44515-1.
- ↑ «Historia». Ministerio de Turismo | Misiones (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ «Historia». misiones.gob.ar. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ «Paraguay - The War of the Triple Alliance». countrystudies.us. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 «Geografía» (στα Ισπανικά). Ministerio de Turismo. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 «Provincia de Misiones–Clima y Meteorologia» (στα Ισπανικά). Secretaria de Mineria de la Nacion (Argentina). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Rubio 2018, σελ. 185.
Βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Rubio, Gerardo· Lavado, Raul (2018). The Soils of Argentina. Springer. ISBN 978-3-319-76853-3.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| ||||||||
|