Μεντελέβιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μεντελέβιο
	Φέρμιο ← Μεντελέβιο → Νομπέλιο
	Ιστορία
Ανακαλύφθηκε	από το Εθνικό Εργαστήριο Λώρενς της Μπέρκλεϋ
	Ταυτότητα του στοιχείου
Όνομα, σύμβολο	Μεντελέβιο (Md)
Ατομικός αριθμός (Ζ)	101
Κατηγορία	Ακτινίδες
ομάδα, περίοδος,; τομέας	N/A ,7, f
Σχετική ατομική; μάζα (Ar)	258 g/mol
Ηλεκτρονική; διαμόρφωση	[Rn]5f13 7s2
Αριθμός CAS	7440-11-1
	Ατομικές ιδιότητες
Ηλεκτραρνητικότητα	1.3 (κλίμακα Pauling)
Κυριότεροι αριθμοί; οξείδωσης	2,3
Ενέργειες ιονισμού	1η: 635 kJ·mol
	Φυσικά χαρακτηριστικά
Σημείο τήξης	827 °C
	Η κατάσταση αναφοράς είναι η πρότυπη κατάσταση (25°C, 1 Atm); εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 13:50, 28 Ιουνίου 2013

Το χημικό στοιχείο μεντελέβιο ή μεντελεγέβιο είναι ένα μέταλλο με ατομικό αριθμό 101 και ατομικό βάρος (258) . Το σύμβολό του είναι Md. Είναι συνθετικό και μεταφέρμιο μεταλλικό στοιχείο στην σειρά των ακτινιδών, που συχνά συντίθεται από βομβαρδισμό του αϊνσταϊνίου με σωματίδια άλφα. Είναι ονομαζόμενο από τον Ντμίτρι Ιβάνοβιτς Μεντελέγεφ, ο οποίος δημιούργησε τον περιοδικό πίνακα. Το περιοδικό σύστημα του Μεντελέγεφ είναι ο θεμελιώδης τρόπος ταξινόμησης όλων των χημικών στοιχείων. Το όνομα "μεντελέβιο" έγινε δεκτό από την Διεθνή Ένωση Καθαρής και Εφαρμοσμένης Χημείας (IUPAC) το 1955 με το σύμβολο "Mv" ^[1], το οποίο άλλαξε σε "Md" μετά την επόμενη Γενική Συνέλευση της IUPAC (Παρίσι, 1957) ^[2].

Ιστορία

Το μεντελέβιο πρωτοσυντέθηκε από τους Άλμπερτ Γκιόρσο, Γκλένν Θ. Σίμποργκ, Γκρέγκορι Ρ. Τσόπλιν, Βερνάρδ Τζ. Χάρβεϋ και Στάνλεϋ Τζ. Τόμπσον (ηγέτη της ομάδας) πρόσφατα το 1955 στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ. Η ομάδα πάραξε ²⁵⁶Md (ημιζωή 87 λεπτών) όταν βομβάρδισαν ένα στόχο από ²⁵³Es με σωματίδια άλφα (πυρήνες ηλίου) στο 60 ιντσών κύκλοτρο του Εργαστηρίου Ακτινοβολίας του Μπέρκλεϋ (το ²⁵⁶Md ήταν το πρώτο ισότοπο οποιουδήποτε στοιχείου που να συντέθηκε ένα άτομο από αυτό από την πρώτη στιγμή) ^[3]. Το στοιχείο 101 ήταν το ένατο υπερουράνιο στοιχείο που συντέθηκε. Τα πρώτα 17 ατόμα αυτού του στοιχείου δημιουργήθηκαν και αναλύθηκαν χρησιμοποιώντας την μέθοδο ανταλλαγής ιόντων προσρόφησης - έκλουσης. Κατά τη διαδικασία, το μεντελέβιο συμπεριφέρθηκε πολύ σαν το θούλιο, το φυσικά υπαρκτό ομόλογό του.

Ανακάλυψη με ανάλυση

Η ανακάλυψη βασίστηκε σε ένα γενικό σύνολο μόλις 17 ατόμων. Η σύνθεση έγινε μέσω της αντίδρασης ²⁵³Es (α, n) ²⁵⁶101 στο κύκλοτρο 60 ιντσών (152 cm) στην Μπέρκλεϋ (Καλιφόρνια). Ο στόχος μπορεί να παραχθεί με ακτινοβόληση ελαφρύτερων ισοτόπων όπως αυτών του πλουτωνίου στον αντιδραστήρα δοκιμής υλικών στον σταθμό αντιδραστήρα Άρκο στο Άινταχο. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο στόχος αυτός αποτελείτο από μόνο 10⁹ (1.000.000.000) άτομα του εξαιρετικά ραδιενεργού ισοτόπου ²⁵³Es (με διάρκεια ημιζωής 20,5 ημέρες). Με έκλουση μέσω βαθμονομημένης στήλης ρητίνης ανταλλαγής κατιόντων, το μεντελέβιο διαχωρίστηκε και προσδιορίστηκε χημικά ^[3].

Προσδιορισμός πιθανότητας

Για να προβλεφθεί αν η μέθοδος αυτή θα ήταν δυνατή, έγινε χρήση ενός πρόχειρου υπολογισμού. Ο αριθμός των ατόμων που θα παραχθεί, θα είναι περίπου ίσος με τον αριθμό των ατόμων του υλικού - στόχου επί την διατομή του επί την εγκάρσια τομή του ιόντος επί την ένταση της δέσμης επί τον χρόνο βομβαρδισμού σε σχέση με την διάρκεια ημιζωής του προϊόντος όταν βομβαρδίζεται για κάποιο διάστημα η σειρά της ημιζωής του. Αυτό έδινε 1 άτομο ανά πείραμα. Έτσι, υπό τις καλύτερες συνθήκες, η προετοιμασία μόνο ενός ατόμου του στοιχείου 101 ανά πείραμα θα μπορεί να αναμένεται. Αυτός ο υπολογισμός έδειξε ότι δεν ήταν εφικτό να προχωρήσει το πείραμα ^[3].

Τεχνική ανάκλασης

Η πραγματική σύνθεση έγινε με μια «τεχνική ανάκλασης», που επινοήθηκε από τον Άλμπερτ Γκιόρσο (Albert Ghiors). Σε αυτήν την τεχνική, το «στοιχείο - στόχος» τοποθετείται στην αντίθετη άκρη της δέσμης εκπομπής και συλλαμβάνει τα άτομα που ανακλούνται πάνω σε ένα «φύλλο συλλογής». Αυτός ο «στόχος ανάκλασης» γίνεται με μια «ηλεκτρολυτική τεχνική», που αναπτυχθηκε από τον Άλφρεντ Χέθαμ - Στρόουντ (Alfred Chetham-Strode). Η τεχνική αυτή έδινε μια πολύ μεγάλη απόδοση, που είναι απολύτως απαραίτητη όταν εργάζεται κανείς με ένα τόσο σπάνιο προϊόν, όπως είναι το αϊνστάνιο, που αποτελεί το στοιχείο - στόχο ^[3].

Ο στόχος ανάκλασης αποτελείτο από 10^-9 από ²⁵³Es που είχαν κατατεθεί ηλεκτρολυτικά σε ένα λεπτό φύλλο χρυσού (επίσης, Be, Al και Pt μπορεί να χρησιμοποιηθεί). Βομβαρδίστηκε από σωματίδια α ενέργειας 41 eV στο κύκλοτρο του Μπέρκλεϋ με μια πολύ υψηλή πυκνότητα δέσμης σωματιδίων 6 ∙ 10¹³ ανά δευτερόλεπτο σε μια έκταση 0,05 cm². Ο στόχος ψύχθηκε από νερό ή υγρό ήλιο. Η χρήση του ηλίου, σε μία αεριώδη ατμόσφαιρα, επιβράδυνε τα ανακλούντα άτομα. Αυτό το αέριο θα μπορούσε να αντληθεί έξω από το θάλαμο αντίδρασης μέσω μιας μικρής οπής για να σχηματίσει έναν αεροπίδακα. Μέρος των μη πτητικών ατόμων του προϊόντος μεταφέρονται μαζί με το αέριο, εναποτέθηκαν μονίμως στην επιφάνεια του φύλλου. Το φύλλο θα μπορούσε να αφαιρεθεί περιοδικά και ένα νέο φύλλο θα μπορούσε να εγκατασταθεί. Η επόμενη αντίδραση χρησιμοποιήθηκε για το πείραμα ανακάλυψης του Μεντελεβίου ^[3]^[4]: ²⁵³Es + ⁴He → ²⁵⁶Md + ¹n.

Καθαρισμός και απομόνωση

Η απομάκρυνση των ατόμων του Md από το φύλλο συλλογής έγινε με οξυγραφία ή ολική διάλυση του λεπτού φύλλου χρυσού από οξύ. Μπορούν να καθαριστούν και να απομονωθούν από άλλες δραστηριότητες προϊόντων με διάφορες τεχνικές. Ο διαχωρισμός των τρισθενών ακτινιδών από προϊόντα σχάσης λανθανιδών και φορέα από La μπορεί να γίνει από μια στήλη ρητίνης ανταλλαγής κατιόντων χρησιμοποιώντας ένα διάλυμα 90% νερού/10% αιθανόλης κορεσμένο με HCl σαν διαλύτη έκλουσης. Για να διαχωριστεί το Md ταχέως από το φύλλο συλλογής, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ανιόν ανταλλαγής χρωματογραφίας με τη χρήση 6Μ HCl ως μέσο έκλουσης. Ο χρυσός παρέμεινε στη στήλη, ενώ το Md και οι άλλες ακτινίδες πέρασαν. Η τελική απομόνωση του Md³⁺ από άλλες τρισθενείς ακτινίδες ήταν επίσης απαραίτητη. Για να διαχωριστούν τα τμήματα που περιείχαν τα στοιχεία 99, 100 και 101, χρησιμοποιήθηκε μια στήλη ανταλλαγής κατιόντων από ρητίνη (στήλη ανταλλαγής Dowex-50) με αγωγή αλάτων αμμωνίου. Μια χημική ταυτοποίηση έγινε βάσει της θέσης έκλουσής του, ακριβώς πριν το φέρμιο. Στη σειρά των επαναλαμβανόμενων πειραμάτων, έκαναν χρήση του διαλύματος έκλουσης: α - υδροξυϊσοβουτυρικό διάλυμα (α-HIB). Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «αεροπίδακα», τα πρώτα δύο βήματα μπορούν να αφαιρεθούν. Εκεί φαίνεται ότι με αυτή τη μέθοδο είναι δυνατόν να μεταφερθούν και να συλλεχθούν μεμονωμένα άτομα του προϊόντος σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από την περιοχή - στόχο. Η αποτελεσματική μεταφορά τους σε μεγάλες αποστάσεις απαιτεί την παρουσία μεγάλων συσπειρώσεων (αεροζόλ KCl)στο αέριο - «φορέα». Χρησιμοποιείται συχνά για την παραγωγή και την απομόνωση των μεταϊνσταϊνίων στοιχείων ^[5].

Παραπομπές

↑ Chemistry, International Union of Pure and Applied (1955). Comptes rendus de la confèrence IUPAC.
↑ Chemistry, International Union of Pure and Applied (1957). Comptes rendus de la confèrence IUPAC.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 Ghiorso, A.; Harvey, B.; Choppin, G.; Thompson, S.; Seaborg, G. (1955). «New Element Mendelevium, Atomic Number 101». Physical Review 98 (5): 1518. doi:10.1103/PhysRev.98.1518. ISBN 9789810214401. Bibcode: 1955PhRv...98.1518G. http://books.google.com/books?id=e53sNAOXrdMC&pg=PA101.
↑ Hofmann, Sigurd (2002). On beyond uranium: journey to the end of the periodic table. CRC Press&year=2002. σελίδες 40–42. ISBN 0-415-28496-1.
↑ Hall, Nina (2000). The new chemistry. Cambridge University Press. σελίδες 9–11. ISBN 0-521-45224-4.

Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα χημικό στοιχείο χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Chemistry, International Union of Pure and Applied (1955). Comptes rendus de la confèrence IUPAC.

[2] Chemistry, International Union of Pure and Applied (1957). Comptes rendus de la confèrence IUPAC.

[discovery-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 Ghiorso, A.; Harvey, B.; Choppin, G.; Thompson, S.; Seaborg, G. (1955). «New Element Mendelevium, Atomic Number 101». Physical Review 98 (5): 1518. doi:10.1103/PhysRev.98.1518. ISBN 9789810214401. Bibcode: 1955PhRv...98.1518G. http://books.google.com/books?id=e53sNAOXrdMC&pg=PA101.

[book1-4] Hofmann, Sigurd (2002). On beyond uranium: journey to the end of the periodic table. CRC Press&year=2002. σελίδες 40–42. ISBN 0-415-28496-1.

[book2-5] Hall, Nina (2000). The new chemistry. Cambridge University Press. σελίδες 9–11. ISBN 0-521-45224-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Γραμμή 72: / Γραμμή 72: @@
 Ο στόχος ανάκλασης αποτελείτο από 10<sup>-9</sup> από <sup>253</sup>Es που είχαν κατατεθεί ηλεκτρολυτικά σε ένα λεπτό φύλλο [[Χρυσός|χρυσού]] (επίσης, [[Βηρύλλιο|Be]], [[Αλουμίνιο|Al]] και [[Λευκόχρυσος|Pt]] μπορεί να χρησιμοποιηθεί). Βομβαρδίστηκε από σωματίδια α ενέργειας 41 eV στο κύκλοτρο του Μπέρκλεϋ με μια πολύ υψηλή πυκνότητα δέσμης σωματιδίων 6 ∙ 10<sup>13</sup> ανά δευτερόλεπτο σε μια έκταση 0,05 cm<sup>2</sup>. Ο στόχος ψύχθηκε από [[Οξείδιο του υδρογόνου|νερό]] ή [[Ήλιο|υγρό ήλιο]]. Η χρήση του ηλίου, σε μία αεριώδη ατμόσφαιρα, επιβράδυνε τα ανακλούντα άτομα. Αυτό το αέριο θα μπορούσε να αντληθεί έξω από το θάλαμο αντίδρασης μέσω μιας μικρής οπής για να σχηματίσει έναν αεροπίδακα. Μέρος των μη πτητικών ατόμων του προϊόντος μεταφέρονται μαζί με το αέριο, εναποτέθηκαν μονίμως στην επιφάνεια του φύλλου. Το φύλλο θα μπορούσε να αφαιρεθεί περιοδικά και ένα νέο φύλλο θα μπορούσε να εγκατασταθεί. Η επόμενη αντίδραση χρησιμοποιήθηκε για το πείραμα ανακάλυψης του Μεντελεβίου <ref name=discovery/><ref name=book1>{{cite book|url=http://books.google.com/books?id=4KcVj3xqsrAC&pg=PA40|pages=40–42|title=On beyond uranium: journey to the end of the periodic table|author=Hofmann, Sigurd|publisher=CRC Press&year=2002|isbn=0-415-28496-1|year=2002}}</ref>: '''<sup>253</sup>Es + <sup>4</sup>He → <sup>256</sup>Md + <sup>1</sup>n'''.
 === Καθαρισμός και απομόνωση ===
-Η απομάκρυνση των ατόμων του Md από το φύλλο συλλογής έγινε με οξυγραφία ή ολική διάλυση του λεπτού φύλλου χρυσού από [[Οξέα|οξύ]]. Μπορούν να καθαριστούν και να απομονωθούν από άλλες δραστηριότητες προϊόντων με διάφορες τεχνικές. Ο διαχωρισμός των τρισθενών [[Ακτινίδες|ακτινιδών]] από προϊόντα σχάσης [[Λανθανίδες|λανθανιδών]] και φορέα από [[Λανθάνιο|La]] μπορεί να γίνει από μια στήλη ρητίνης ανταλλαγής κατιόντων χρησιμοποιώντας ένα διάλυμα 90% νερού/10% αιθανόλης κορεσμένο με [[Υδροχλωρικό οξύ|HCl]] σαν διαλύτη έκλουσης. Για να διαχωριστεί το Md ταχέως από το φύλλο συλλογής, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ανιόν ανταλλαγής χρωματογραφίας με τη χρήση 6Μ HCl ως μέσο έκλουσης. Ο χρυσός παρέμεινε στη στήλη, ενώ το Md και οι άλλες ακτινίδες πέρασαν.
+Η απομάκρυνση των ατόμων του Md από το φύλλο συλλογής έγινε με οξυγραφία ή ολική διάλυση του λεπτού φύλλου χρυσού από [[Οξέα|οξύ]]. Μπορούν να καθαριστούν και να απομονωθούν από άλλες δραστηριότητες προϊόντων με διάφορες τεχνικές. Ο διαχωρισμός των τρισθενών [[Ακτινίδες|ακτινιδών]] από προϊόντα σχάσης [[Λανθανίδες|λανθανιδών]] και φορέα από [[Λανθάνιο|La]] μπορεί να γίνει από μια στήλη ρητίνης ανταλλαγής κατιόντων χρησιμοποιώντας ένα διάλυμα 90% νερού/10% αιθανόλης κορεσμένο με [[Υδροχλωρικό οξύ|HCl]] σαν διαλύτη έκλουσης. Για να διαχωριστεί το Md ταχέως από το φύλλο συλλογής, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα ανιόν ανταλλαγής χρωματογραφίας με τη χρήση 6Μ HCl ως μέσο έκλουσης. Ο χρυσός παρέμεινε στη στήλη, ενώ το Md και οι άλλες ακτινίδες πέρασαν. Η τελική απομόνωση του Md<sup>3+</sup> από άλλες τρισθενείς ακτινίδες ήταν επίσης απαραίτητη. Για να διαχωριστούν τα τμήματα που περιείχαν τα στοιχεία [[Αϊνσταΐνιο|99]], [[Φέρμιο|100]] και [[Μεντελέβιο|101]], χρησιμοποιήθηκε μια στήλη ανταλλαγής κατιόντων από ρητίνη (στήλη ανταλλαγής Dowex-50) με αγωγή αλάτων αμμωνίου. Μια χημική ταυτοποίηση έγινε βάσει της θέσης έκλουσής του, ακριβώς πριν το [[Φέρμιο|φέρμιο]]. Στη σειρά των επαναλαμβανόμενων πειραμάτων, έκαναν χρήση του διαλύματος έκλουσης: α - υδροξυϊσοβουτυρικό διάλυμα (α-HIB). Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «αεροπίδακα», τα πρώτα δύο βήματα μπορούν να αφαιρεθούν. Εκεί φαίνεται ότι με αυτή τη μέθοδο είναι δυνατόν να μεταφερθούν και να συλλεχθούν μεμονωμένα άτομα του προϊόντος σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από την περιοχή - στόχο. Η αποτελεσματική μεταφορά τους σε μεγάλες αποστάσεις απαιτεί την παρουσία μεγάλων συσπειρώσεων (αεροζόλ KCl)στο αέριο - «φορέα». Χρησιμοποιείται συχνά για την παραγωγή και την απομόνωση των μεταϊνσταϊνίων στοιχείων <ref name=book2>{{cite book|url=http://books.google.com/books?id=U4rnzH9QbT4C&pg=PA11|pages=9–11|title=The new chemistry|author=Hall, Nina|publisher=Cambridge University Press|year=2000|isbn=0-521-45224-4}}</ref>.
 == Παραπομπές ==